|
Het Schaftkeet journaal
DEEL 1
De begeerte tot verpopping gewekt
Reeds tijdens mijn
Amerikareis begin 2001
gaf ik blijk van een aangetrokken zijn door verrijdbare schaftketen. Ook in de
Alpen ontging een schaftkeet mij zelden, noch tegen de
wanden rond de Pr du
Bonheur, noch elders, zoals daar waar de schaftkeet een centrale rol speelt
in mijn Filosofie van het Bezit.
Nomadisch leven is in de filosofie van PHiLES, de wetenschappelijke afdeling van
MINDPHiLES.com, het paradigma voor het rechte pad in de filosofie, zoals de
welkomstpagina van PHiLES reeds jaren uitzingt.
Al met al speet het mij al jaren dat ik niet persoonlijk een verrijdbare
schaftkeet nodig had. Als ik er weer een zag, schreef ik steevast de naam en het
telefoonnummer op, er door de fabrikant er in alle bescheidenheid op alle vier
wanden op aangebracht. Zou ik niet toch een reden kunnen vinden om tot aanschaf
over te gaan? Uiteindelijk bracht mijn nakende emigratie naar Uganda en de
daaruit voortvloeiende noodzaak tot een eenvoudig Europees pied terre
(een voet is tenslotte iets dat kan bewegen) uitkomst. Dat moment kan ik
makkelijk terugvinden. Tijden lang namelijk stond op mijn klussenlijstje de
taak: "reden vinden om schaftkeet te moeten kopen". De afvoer van dat lijstje in
mijn database geschiedt door het prioriteitsgetal (hier: 1) te vervangen door
het datumgetal (hier 010529). Daaruit blijkt dat ik op 29 mei 2001 de benodigde
reden had gevonden. Hij staat er overigens niet bij vermeld dus ik weet niet
meer zeker hoe hij precies luidde. Hoe dan ook, ik ging spoorslags over tot
bestelling van een onderhoudsarme lichtgewicht snelverkeers schaftkeet zonder
binnenwanden, met neuswiel, propaanflessenkast met drukregelaar en gevelkachel
bij Böhmer Prefab Wagenbouw te Doetinchem.
De zaak is deze: ik kan inmiddels een beetje vliegen (zie Bert vliegt- drie vliegvideoclips voorstellende mijzelf in eigen persoon in de lucht, met uitleg over parapente), maar een echte vlinder voel ik mij nog niet. Meer een rups. Om een vlinder te worden moet ik verpoppen. De schaftkeet wordt om zo te zeggen mijn pop. Het inbouwen van de schaftkeet vr mijn huis, het n voor n installeren van het noodzakelijke en het aangename toebehoren, en uiteindelijk het bij huis in gebruik nemen van de keet om te bezien waarvoor je nog het huis in loopt en wat er dus nog in moet, dat geheel is het proces van verpopping waardoor ik uiteindelijk het huis weg kan doen en een echte vlinder moet worden. Het werd eens tijd, na ruim vijftig jaar aards rupsengekronkel, gevroet en gevreet
Gereserveerde familiegesprekken
Tot mijn verbazing bleek mijn enthousiasme voor de schaftkeet in
familiekring geen weerklank te vinden. Waarom ik geen camper kocht. Of een
caravan. Als ik naar Afrika ging kon ik toch in Nederland een flatje huren? Mijn
moeder wist er wel een. Waar zet je je zo'n schaftkeet neer?
Ik heb menigmaal uitgelegd dat je een schaftkeet juist overal neer kunt zetten,
desnoods midden op een rotonde, maar dat ging telkens meteen het andere oor uit,
en het oog ook, want zelfs na het lezen van dit journaal bleef mijn moeder het
waar-zet-je-het-neer probleem aansnijden, het lijkt haar ook vreselijk voor mij
zo'n schaftkeet voor mijn huis te hebben, en het helpt niet haar uit te leggen
dat de situatie totaal anders is, nl. dat ik een huis achter mijn schaftkeet
heb.
Bij het bedenken van opties voor een tijdelijke plaats voor de keet zolang ik
nog niet weg kan uit Nederland vielen mijn ouders onmiddellijk af want mijn
moeder wilde zo'n ding absoluut niet bij haar huis hebben. Daarin werd zij grif
bijgevallen door mijn zus Willemien. Zelfs toen ik het ding al lang besteld en
slechts vertelde dat hij binnenkort aan zou komen bleef Willemien de vraag "waar
zet je dat ding neer???" bij herhaling stellen op een toon alsof ik met vaten
kernafval aan het zeulen was. Toen ik zei: "bij mij", was haar reactie: "dat
zullen je buren leuk vinden!".
Dat zijn allemaal voor mij als geciviliseerd intellectueel erg verbazende, maar
toch nuttige reacties, want, zoals aanstonds zal blijken, de aversie van mijn
familieleden tegen de schaftkeet wordt gedeeld door het primitievere gedeelte
van mijn penosewijk Broekhoven, die haar gevoelens op dit punt op niet mis te
verstane wijze zou laten blijken.
Dag 1: Aankomst
Het is maar goed dat ik niet van plan ben vaak met de schaftkeet te rijden. Bij het ophalen op 17 september 2002 van de keet bij de fabrikant Böhmer Prefab Wagenbouw te Doetinchem bleek 68 km/u juist haalbaar. Niet door het gewicht, maar door de luchtweerstand, want als het lukt aan te pikken bij een truck rij je meteen meer dan honderd. Zo'n schaftkeet is een soort parapente, en ik denk dat hij bij windkracht acht van opzij ook inderdaad de lucht in gaat.
Bij aankomst thuis bleek mijn straat afgesloten wegens
rioolwerkzaamheden. Dat zou nog wel een paar dagen zo blijven. Auto's
mochten achterom door een poortje. Om er te komen moest ik al door het zand van
de opgebroken straat en schuurde daarbij n van mijn fraaie rood-witte
hoekprofielen half los. De breedte van de poort had ik tevoren opgemeten maar ik
had de hoogte vergeten. Die bleek verregaand onvoldoende. Caravan Melis vlakbij,
waar ik goed mee kan opschieten, had stalling op haar terrein aangeboden, maar
dat bleek vol. Overmorgen zou er pas plaats zijn.
Daar stond ik dan, op het Annaplein, met mijn schaftkeet.
"Waar zet je dat ding neer?" galmt de herinnering aan mijn zus Willemien in mijn
hoofd.
Vlak voor de poort naar mijn pleintje dan maar.
Sloten en beveiliging zit er nog niet op, verzekeren doen we niet, dus we slapen
er in. Met GSM en alarmnummer natuurlijk: "Agent, ik slaap hier in een
schaftkeet in de Hoogtestraat en ik voel dat ik word aangekoppeld ..." etc.
Maar er gebeurde natuurlijk niets.
De tweede nacht had ik sloten en een trekhaakbeveiliging. Ik stond inmiddels in
een andere straat om eventuele slimmerikken die gisteren een plan bedacht konden
hebben de wind uit de zeilen te nemen, en wilde al thuis gaan slapen. Maar de
buren, die een rondleiding hadden gekregen, waren stellig in hun mening dat ik
er opnieuw in zou moeten blijven slapen.
Vooruit dan maar.
De derde dag heb ik na vijf uur de steenhopen der rioolwerkers maar zo verlegd
dat ik er net langs kon, mijn pleintje op.
Daar stond hij dan, keurig op eigen terrein, waterpas gekrikt en op zijn
stabilisatoren gezet, slot op het trekoog, de auto er voor.
Ik kon weer rustig slapen.
Dacht ik.
Dag 3: Een bijdrage van het Nederlandse Volk: Het Vrije Polder Ei
Uit gereserveerde gesprekken in familiekring wist ik al dat schaftketen niet
goed liggen bij fatsoenlijke mensen. Ook wachtte ik in spanning op de eerste
graffiti. Wat zouden ze er op zetten?
Maar de eerste schermutselingen bleken toch te bestaan uit het verwijderen
van een licht, en het losdraaien van de steunpalen. Van het effect moet het
vandalengeteisem flink geschrokken zijn, want ik had het bakboordswiel opgekrikt
om de keet waterpas te zetten. Ik hoop maar dat de onverwachte bruuske kanteling
een blauwe plek heeft opgeleverd. Van verder afbreekwerk is in ieder geval
inderhaast afgezien.
Ze moeten me kennen, peins ik, want ze weten welke auto weg moet zijn om te
kunnen gaan vervelen.
's Middags leg ik mijn douchebak en mijn aanrecht met propaanfornuis erin en ga
eens zitten kijken waar ik alles het beste kan zetten.
Een harde knal. Een rotje tussen mijn schaftkeet en de huisdeur.
Niemand te zien.
Ik zet mijn werk voort.
Een doffe dreun tegen de voorkant van de keet. Het
blijkt een ei. Het pleintje is weer geheel leeg. Een ei, dat ga je niet halen
als je een straat verderop woont. Dat ei moet uit een aan mijn eigen pleintje
gelegen keuken komen. Zie je, echt honger hebben de minima nog niet.
Tijd voor een bezoekje aan Opa van de overkant, gezwachtelde schuifelbenen - en
geestelijk simpel, maar dat was vroeger toen hij - naar eigen zeggen -
beroepbokser was ook al zo.
Kom erin.
Vr ik wat gezegd heb is Opa al zo zenuwachtig en snel aan het brabbelen dat ik
er niets van versta. Het is duidelijk, denk ik zachtjes, hij kent de daders. Dat
spreekt hij niet tegen, maar hij gaat mijn niet vertellen wie het zijn, nee geen
Turken, Nederlandse jongens, rond de zestien. Men achtte het uitzicht verstoord.
Pubers die zich storen aan het uitzicht? Dat wil er bij mij toch niet in. Punt
twee: Opa heeft wel een verdacht helder beeld van de motieven! Punt drie: Opa
zelf heeft het beste uitzicht. Hij zal toch niet zelf de instigator zijn? Ik
kijk even in zijn keukentje maar zie geen openstaande eierdoos. Verder is er
maar n blanke Nederlandse jongen die vanuit zijn kamer uitzicht op mijn
schaftkeet heeft, die woont naast Opa en dat is zijn eigen kleinzoon.
Tsja Opa, zeg ik, die schaftkeet moet ik inbouwen, en dat ga ik echt nergens
anders doen, daarna gaat hij weg.
Opa kijkt gerustgesteld. Opgelucht bijna. Oh, is dat alles.
En ehh, Opa, ik doe niet vaak wat, maar als ik wat doe is het zonder politie en
de mensen hebben dan meestal spijt.
Ja, jongen, ik bemoei me nergens mee...
Ik loop over het plein terug zoals Bush die eerste keer na 11 September weer uit
zijn heli door de tuin terug naar het Witte Huis liep. Waardig, met trage pas
door de uitgestorven lijkende leegte, niet wuivend, en zeker ook niet stiekem
speurend naar wat er allemaal achter de bosjes ligt.
Nu weet ik het natuurlijk best: immigranten moeten inburgeren, dus emigranten als ik hebben een uitburgeringsplicht, bovendien krijg ik uit reacties van ethnische Nederlanders uit mijn Tilburgse penosewijk Broekhoven en uit mijn eigen familie de indruk dat ik daarmee al goed bezig ben, maar als het bij deze vandalistische schermutseling blijft voer ik de sharia op mijn pleintje nog maar niet in.
Als ik later mijn eier-verhaal vertel aan
Engelien, Noortje en Bennie Kerkhof, de kinderen van de filosoof Bert Kerkhof en
zijn Inge, resp. 14, 17 en 19 jaar oud, (v.l.n.r.) dan word ik uitgelachen over
mijn conclusie uit de eiergooierij, nl. dat het kinderen van mijn eigen pleintje
moeten zijn, omdat je voor gooi-doeleinden echt geen ei van verder weg gaat
halen.
Ik was niet van deze wereld, kreeg ik te horen: Noortje en Bennie hadden
zelfs wel eens een kwartier gefietst om gooi-eieren op te
halen.
Ik werp tegen dat Noortje en Bennie intelligente pubers zijn die wel een
kwartier kunnen onthouden waar ze mee bezig zijn, maar dat dit van de Tilburgse
kinderen uit mijn wijk niet kon worden verwacht.
Men bleef mij echter als naeve opa weghonen.
Persoonlijk trek ik mij nog het meest het lot aan van die kip die dat ei
heeft gelegd. Een kip heeft het tegenwoordig toch al niet makkelijk. Vroeger
mocht je lekker in je bloedeigen hokje, een soort mini-schaftkeetje voor kippen,
vreten en eieren leggen maar tegenwoordig word je er door de boer uitgeschopt
zodra er een Functionaris van het Controle Bureau CPE het erf op komt: dan moet
je gaan "scharrelen". Dierenbeulen. Zo'n kip wil helemaal niet scharrelen, maar
bij CPE-bezoek zetten kippeboeren de kippen op een soort elektrische mat en die
gaat dan even onder stroom. Ja, en dan wil je als kip wel scharrelen!
In
orde, dit zijn scharrelkippen, zegt de ambtelijk vertegenwoordiger van het
Nederlandse stroopcircuit dan, hun ei mag je duurder verkopen.
Verder is een ei bedoeld voor een kuiken, en bij pech heeft de kip de troost dat
het nog door een mensenkindje wordt gegeten dat daarna blij en energiek van de
protenen naar school huppelt. Vooral voor de kip is een einde van het ei tegen
een turkooise schaftkeet dus een diep trieste zaak. Als ik die kip was zou ik
aan de zin van het leven gaan twijfelen, zo van: heb ik nou drvoor op die
stroommat staan te dansen?.
Filosofisch lijkt op het eerste gezicht de vraag interessant welk in de
Nederlandse ethnische cultuur diepgeworteld vandalisme erger is: de eiergooiende
puber of die ambtenaar in zijn uit de consumentenprijs van het ei betaalde
peperdure fourwheel drive van CPE op de ongerepte asfaltwegen tussen de
scharrelboerderijen met zijn formuliertjes. Lijkt, zeg ik, want het is
hetzelfde: het is precies het baantje ("affiniteit met eieren vereist") dat die
polderpuber straks gaat krijgen.
Eet u smakelijk!
Mijn vriend
Ben, die dermate bedreven is in electronica dat hij vele slimme ondernemers zo
goed heeft geholpen dat hij eigenlijk niet meer hoeft te werken (als de aandelen
tenminste niet zo laag blijven staan), beveelt mij aan: zonnepanelen, een
windmolen, converters naar een breed scala van voltages (6,2 V voor de boorakku,
7,6 V voor de video, 12 V voor boordverlichting, 230 V voor standaard apparatuur
etc.). Speciale opladers voor alle akkuus in alle apparaten met regelchipjes die
het laadproces meten en begrenzen. Over- en onderladen van de hoofd-boordaccu
door de diverse generatoren dient weer met aparte regelkastjes te worden
voorkomen, het geheel verbonden op een schakelpaneel vol lampjes en zekeringen
van zo'n twee vierkante meter. Daarvr zou dan een tafel kunnen komen met een
stoel van waaraf ik als Alpenliefhebber mijn zelfregulerend elektrisch systeem
in de gaten zou kunnen houden, genietend van het feit dat ik niet hoef in te
grijpen en alles vanzelf gaat. Toch tekent Ben voor een eventuele algehele
uitval nog een klemveertje op zijn ontwerp-paneel met een zaklamp erin...
Het paneel zal niet als in zijn eerste
ontwerpvorm worden uitgevoerd, enkele vereenvoudigingen zijn dringend
geboden, maar dat idee van die zaklamp in die klemveer zal gehandhaafd blijven
(een zaklamp op een gewone batterij uit de winkel Ben!).
Ben redt mij nog even van een fout: ik zag die windmolen al aan een mooie mast
langs de keet gemonteerd.
Dan slaap je nooit meer, zegt Ben gedecideerd. Dat ding bromt en de keet is een
klankbord dus dan lig je in een soort contrabas te slapen.
De windmolen moet los "verstaagd" (zeg ik als zeiler, Ben houdt het als
technicus op "getuid") op de grond naast de keet.
Dag 5: Loyale medewerking
De
schaftkeet heeft ook mijn goede vriend Paul Smolders enthousiast aan het denken
gezet. Snel werd een keukenblokje ontworpen waar mijn pas gekochte
roestvrijstalen aanrecht met gootsteen en drie propaanpitten in past. De
propaanleiding dient vertakt met behulp van klemfittingen. Water komt uit een
kunststof 50 litervat dat Paul nog wel heeft staan. Ik moet een dompelpompje
bestellen. Om het kleurenpalet van het interieur van de schaftkeet optimaal aan
te passen aan de verfkleur van mijn permanentje heeft Paul zijn haar in
diezelfde merkwaardige richting geel mislukte kleur blond laten verven
als dat van mij. Tevens vertelt hij mij dat het uiterlijk van mijn auto,
de schaftkeet, en mijn bezigheden van de laatste tijd hem aan het denken hadden
gezet over wat ik langszamerhand ben geworden: een amateurarbeider.
Er zit iets in. Het bevalt mij wel: ik was al amateursaxofonist en
amateurfilosoof. Nu dan amateurarbeider. Een soort beun-beunhaas dus.
Goed, een beun-beunhaas, als ik maar het woord dompelpompje foutloos kan
uitspreken. Dompelpompje, dompelpompje, dompelpompje.
Dag 6: Inkopen bij de Wit en geheel onverwacht nog een standplaats ook
Bij de Wit in Schijndel kun je alles kopen wat mogelijkerwijs in een
kampeerauto of caravan ingebouwd zou kunnen worden. Ik koop er de voetschakelaar
voor de kraanwaterpomp, een propaanoven, en de benodigde koperen buizen en
fittingen.
Ja, meneer, zegt de man, je kunt nog een extra sokje bij de buis in in te
klemmen. De buis wordt er nauwer van, maar risico op lekkage wordt lager. En het
wordt binnenkort verplicht.
Deze keet komt in een verlaten Alpendal te staan meneer, zeg ik, dus met de
Nederlandse wormen en maden heb ik niets te maken. Bovendien ben ik aan het
emigreren dus ik moet uitburgeren. Maar zeg eens, zeg ik, de expert strak in de
ogen kijkend, is dat serieus, dat extra sokje, of was het zo'n commissie?
Een commissie, zegt de expert zonder met de ogen te knipperen.
Geen extra sokjes dus.
Even later zit ik een paar kilometer verderop in het Brabantse land achter het boerderijtje van jazzbassist Gerard en zijn vrouw Anjo aan de witte wijn met krabsalade. Ze wisten nog niet dat ik de universiteit van me had afgeschud, en ik deel de vreugde erover alsof die ook voor mij weer nieuw is. Mocht ik mijn huis verkocht hebben vr ik uit Nederland weg ben dan kon ik wel met mijn schaftkeet bij hen komen staan. Nou ja zeg! Niet alleen eieren komen vanzelf op mij af maar eigenlijk gewoon alles wat ik nodig heb!
Eigenlijk komt de schaftkeet in principe altijd bij iemand staan: bij Gerard en Anjo. Bij Alain en Phanou. Het wordt dus, bedenk ik nu, een soort aanleunwoning. Thans hecht ik aan mensen met een wasmachine en telefoon (een hond er bij vind ik ook wel gezellig). Later, na mijn prostaatoperatie en met lichte staar en suiker wordt wellicht een warme maaltijd en bijhouden van het briefje met pillen en prikken van belang. Word ik een lastige oude man, hetgeen ik niet wil uitsluiten, dan kan wie genoeg van mij heeft mij naar elders verrijden ("agent ik voel dat ik word aangekoppeld....").
Dag 7: Vier maal lakken
Op de
zevende dag rusten wij niet: bakboord vr in de hoek komt de douche, en midden
voor komt het roestvrijstalen aanrecht met gootsteen en drie propaanpitten. Ik
wou zuinig doen en voorlopig nog geen oven plaatsen, maar Bert Kerkhof lulde mij
na drie glazen prachtige port (bij n van zijn vrienden, zelf kan hij die niet
betalen) om: nu meteen een propaanoven!
Tja, het is waar, zelf ben ik maar een amateurarbeider en ik heb nu Paultje. Die
schroeft hem meteen open en adviseert hem van binnen te verbouwen, want dat
schijnt beter te zijn. Het gasinvoertuitje moet er niet achteruit maar onderuit
komen, zodat hij plat hoog tegen de voorwand kan.
Ik heb laatst flink wat uren gewerkt voor Paul en bied aan mijn uren voor hem
weg te strepen tegen zijn uren voor mij, maar Paul zegt:
als jij voor mij werkt ben ik je baas en ben jij dus goedkoper, en als ik voor jou werk ben jij mijn klant en ben ik dus duurder.
Ik denk hier diep over na, maar geef het op als ik mij realiseer dat dat gereken weinig zin heeft: het kan mij niet heugen dat wij ooit geld aan elkaar terugbetalen, hetgeen naar mijn smaak in Pauls voordeel is want ik ben ook soms zijn bankier.
De houten bekisting van de douchebak en het keukenblokje moeten vier maal gelakt worden. Nou, bij de vierde keer is amateurarbeiden geen liefhebberij meer, bah bah, waarom blijf ik niet gewoon in mijn huis wonen. Paultje beurt mij weer op: hij heeft de nodige afvoergaten al door de vloer van de schaftkeet geboord. Als je goed mikt kun je dus er al in pissen!
Paul zowel als Ben roepen tegen mij dat ik absoluut niet moet vergeten te
bitakken. Nou heb ik geen idee wat bitakken is, of hoe, waar, waarmee en waarom
je dat doet, maar ik laat mij niet kennen en roep dat bitakken al lang op mijn
lijstje staat. Ik bedoel, ik moet toch laten zien dat ik als amateurarbeider
niet van gisteren ben. Bitakken natuurlijk! Vertel mij wat!
Dag 8: Ben krijgt zijn elektrapaneel. Likkebaardend bestellen wij bij elektronisch postorderbedrijf Conrad
Inmiddels heeft Ben zijn tweede paneelontwerp af. Hier zie je hoe de stuurboordwand van mijn schaftkeer er volgens Ben van binnen uit moet gaan zien.
We bestellen de meeste elektronica-benodigdheden bij Ben's lievelings-postorderbedrijf Conrad Electronics. Ben begint er helemaal bij te kwijlen. Hij krijgt ook nog cadeautjes van Conrad omdat hij mij als klant aanbrengt. Daartoe moeten we zegeltjes plakken en nummers invullen op een kleurige bestelkaart. Het is een hele investering en ik begrijp er niet alles van, noch van de zegeltjes, noch van de glimmende kleurige dingetjes, draadjes en kastjes die we gaan kopen, maar ik voel met zekerheid aan dat het er allemaal in moet. Ben zal me later wel uitleggen waarom. Ik moet in ieder geval van Ben een multiplex paneel tegen de wand maken waar de hele boel op vastgeschroefd kan worden. Dit is een begrijpelijke opdracht die ik onmiddellijk uitvoer, vol verwachtig op wat komen gaat.
Dag 9: De inventaris er in moppen
Als je het begrip "inventaris" wilt definiren denk ik dat je moet zeggen: alle hulpmiddelen om het lichaam te voeren wat het nodig heeft en te verlossen van wat het kwijt wil, met name dus alles voorafgaand aan de mond en volgend op de anus. Op het plaatje hieronder ligt dat in ruwe vorm opgetast in mijn huis, en dat moet dus uitburgeren, of, om in amateurarbeiderstermen te spreken, de schaftkeet ingemopt worden. Het is een nepplee. De stront moet je zelf handmatig ergens heen tillen. Je kunt ze wel krijgen met elektriche spoeling (naar zijn eigen bewaarvat). Dan lijkt het echter. Ik heb tot ontsteltenis van Ben voor een handpompje gekozen. Het ding is ontworpen voor de periode tot mijn tachtigste, en ik gok erop dat ik tot het eind daarvan in staat zal zijn handmatig te pompen. Tegen de dame van de kampeerwinkel zei ik: doe mij maar een met handpompje mevrouw, ik ben nog jong. Daar moest ze om lachen, maar als ze goed na zou denken zou ze weten dat ze eigenlijk lacht om mensen die er een met een elektrische spoelpompje op batterij kopen.
Dag 10: Tussen mijn inbouwhelden komt het stuurboord voor tot een treffen (accu of waterreservoir?)
Een botsing: Ben komt van rechts naar voren met zijn elektra en Paul van voren naar rechts met zijn water. Ben wil de akku rechtsvoor, maar Paul wil daar het 50 liter watervat. Vr dit diplomatieke conflict oplost neem ik maar gauw een foto.
"Ben's" akku van 75 (!) kg blijkt echter waterdicht. De waterton kan er dus
gewoon boven.
De steunpaal stuurboord vr
(die bij stilstand op de grond gaat) gaat bij vol
watervat dus 125 kilo extra dragen. Mijn adviseurs
stellen mij hierover gerust.
Bij verhuizingen gaat het watervat leeg en wordt de akku midden in de keet boven
de as gestuwd vanzelf.
Dag 11: de tweede aanslag op de schaftkeet
Dag 11, een zondag, gebruik ik slechts voor een lakbeurtje hier en daar, en
het maken van het lijstje van de in Bens ogen naast de Conrad bestellingen nog
noodzakelijke kleine elektra-aankopen die ik morgen gewoon in Tilburg ga doen.
Om negen uur 's avonds blijkt men echter opnieuw de steunpalen
van de schaftkeet te hebben losgedraaid, ditmaal alleen aan de voorzijde. Erg
hard kan de keet niet voorovergevallen zijn, want ik was thuis en heb niets
gehoord.
Dezelfden? Anderen? Men kan de bouten er gewoon uit draaien en meenemen. Dat
gebeurt niet. Men kan nog verdere schade aanrichten. Dat gebeurt ook niet.
De grootste lol die mij hieraan lijkt te zijn is het observeren van mijn
reactie. De beste plaats daarvoor is de pleinuitgang Noordzijde. Kalm wandel ik
Oostzijde het pleintje af om vandaar links achterom te gaan en in een woeste
sprint achter de mogelijke vijand te geraken.
Niemand.
Als er al uitzicht wordt genoten dan, het zij nogmaals bevestigd, vanuit een
kamertje aan het plein zelf, en wel dat van de puber-kleinzoon van Opa.
Maar ik zie daar niet veel bewegen en krik mijn kar maar weer op.
Kijk, ik begin al uitburgerende die zigeuners ook wel te begrijpen: als ze zo
tegen je doen ga je vanzelf stelen.
Op de dag na mijn verhuizing hiervandaan ga ik denk ik hier aan de overkant een
kraakje zetten.
En bij die puber haal ik alleen zijn complete verzameling pokkeCD's weg, die
knip ik door en strooi ze over het plein. O ja, en als ik die scooter te pakken
krijg is die ook total loss.
Enfin, de huidige bouten van de stabilisatoren hebben een handgreep, dus
morgen maar bouten kopen zonder handgreep, met een inbuskop, waarvoor je een
speciale sleutel moet hebben, thuis voor zo'n leegogige puber in ieder geval
moeilijker te vinden dan een ei.
Mijn schafkeetfabrikant Bhmer Schafketen BV te Doetinchem had ook erg met mij
te doen toen ik vertelde dat er al meteen een lichtkapje afgemept was. Men zou
mij meteen een nieuwe sturen. Nee losse kapjes had je niet, alleen hele
armaturen. Een paar dagen later viel het in de bus. Zonder rekening.
Verpoppen gaat het lichaam niet ongemerkt voorbij
Verpoppen gaat het lichaam niet ongemerkt voorbij:
eerst kreeg ik bij de tennis een scheurtje in de kuitspier, dat is dus drie
weken niet tennissen en hardlopen (skeeleren gaat gelukkig wel), toen werd ik
snipverkouden en als toegift heb ik nu een koortslip.
Maar ik laat mij nu niet meer van de weg snijden, de vrijheid lonkt zoals
wanneer ik bij een zwoel windje met mijn parapente op een grasveldje sta dat dra
uitkomt op een kilometers diep ravijn. Het ware geluk, dat evenwel als bekend
met heel wat angstzweet gepaard gaat, en dat moet er later weer af, dus het is
de hoogste tijd voor het bevestigen van een douchegordijn. De naad van het
gordijn wordt (zie foto) verlijmd onder het gewicht van prestigieuze
standaardwerken als de Oxford Dictionary, Palmer en Colton's History of the
Modern World, Janson's History of Art, en dan noem ik nog lang niet alles.
Rechts naast het gordijn zie je nog mijn drie meter tachtig lange plafondplank, gesloopt uit Ben's huis, waar onder andere de TL verlichting (12 n 220 Volt!) tegenaan gaat en die zich in de lakfase bevindt, alsmede de elektriciteitsbuizen die ik van Ben moest bestellen (ik heb geen idee wat er mee gaat gebeuren maar ik heb er alle vertrouwen in vanzelf).
Ik had in Microsoft Excel uitgerekend (de file is nu 149 kB) dat ik redelijk kon leven als ik blut wilde zijn op mijn tachtigste. Maar dan moeten de aandelen natuurlijk niet, zoals ze nu hebben gedaan, in waarde halveren. Zenuwachtig reken ik een nieuw worst worst case scenario uit: een normale koersstijging over de komende jaren zonder "inhaal"groei vanaf deze AEX ramkoers van € 290.
Het perspectief blijkt sober, maar om er nou om te gaan werken, dat is toch ook weer overdreven. Trouwens, ik ben bezig over te gaan naar een beperkter bestedingspatroon, want in een schaftkeet leef je goedkoper dan in een huis.
Kortom, niet achterom kijken, voorwaarts!
Een tegenvaller: draadloze datacommunicatie heeft helaas nog slechts de toekomst
Erger dan de koers van de aandelen is het vertragingseffect van de
economische malaise op de verbetering van de draadloze datacommunicatie. Toen
mijn gedachten in de richting van schafkeet en Uganda begonnen te gaan ging ik
er zonder meer vanuit dat er tegen deze tijd goedkoop en snel draadloos
ge-internet zou kunnen worden: ik dacht dat het wereldomspannende
motorola-satelietnetwerk betaalbaar zou gaan worden. Maar dat is inmiddels al
twee jaar op de fles. De spullen zijn goedkoop overgedaan aan
Thuraya, die het helemaal niet erg vind overcapaciteit te hebben zolang er maar
rijke klanten zijn zonder alternatief die hun rijke klantenprijs willen blijven
betalen. De UMTS is al eens voor eind 2001 aangekondigd, maar dat
werkt alleen nog maar in en rond Tokyo. In Europa hebben de grote mobile telecom
bedrijven zich aan de frequenties falliet geveild, en in Amerika hoeven de
radiozenders hun breedbandfrequenties er van Bush niet eens voor in te leveren,
dus die gelooft dat Saddam vr het UMTS tijdperk zijn biologische wapens al
lang over de Amerikaanse consumenten van draadloze breedband communicatie zal
hebben afgeworpen, althans dat branden en overstromingen door global warming als
gevolg van zijn niet-ondertekenen van het Kyoto akkoord vr die tijd de markt
in zijn land voor draadloze breedband communicatie grondig zal hebben bedorven.
Het zoethoudertje GPRS, "wel bijna zo snel als gewoon met de vaste telefoon", is
duurder dan het kopen en met de post versturen van diskettes, en kan bij KPN
slechts in de Staat der Nederlanden, dus zo ongeveer binnen de lijn
Westkapelle-Oudeschild-Nieuwe Schans-Venlo-Poppel. O2 roept hard dat hun GPRS
internationaal is, maar daar blijken ze Nederland, Duitsland en Engeland mee te
bedoelen, en buiten de landsgrenzen is het aanzienlijk duurder dan het
aangetekend in luxe cadeauverpakking verzenden van een goud gespoten diskette
met een mooie Bourgogne erbij. Dataverkeer opvangen met een satelietschotel gaat
redelijk, maar bij wegsturen (uplink) zit je meteen op een basistarief van 700
Euro per maand en dan komen die peperdure schotel en de Mb's nog.
Kortom, draadloos internetten heeft de toekomst, maar in het heden bevindt het
zich nog volledig tussen de schuifdeuren. In een schaftkeet ben je datatechnisch
momenteel toch nog wel zo in de aap gelogeerd dat de allerbeste oplossing in
onze moderne wereld van de 21ste eeuw de volgende is: een lokale
draadjes-telefoon provider nemen en aan de dichtstbijzijnde boer met telefoon
vragen of je computer even mag bellen.
Vol verwachting luisteren wij voortdurend met gespitste oren of er al een grote vrachtwagen van Conrad aankomt met de eerste bestelling met in de glorierol de Dryfit 230 Ampreuur akku (de capaciteit dus van vijf autoaccuus maar niet in staat tot startontlading, waar duurzaamheid tegenover staat).
DEEL 2
Wat mij betreft is de schaftkeet een toepassing van de electro-ironica. Om met iets begrijpelijks te beginnen: Ben is hier (zie foto) bezig met een uit zijn huis gesloopte, door mij op schaftkeetlengte gezaagde en noest geschuurde en gelakte plank. Hij schroeft er om en om 12 V en 220 V TL armaturen op. De vele kleuren draden die hij er, enigzins tegen mijn zin geheel conform de Algemene Burgerlijke Nederlandse Elektriciteitswet, in trekt vond ik naast het huis van mijn zus Willemien, die ze er bij haar uit had laten trekken omdat ze wel eens iets anders wou. Deze draden continueren dus na een onderbreking van enkele weken hun decennia lange trouwe dienst van doorgifte van elektrische energie naar licht- en krachtbronnen.
Dan verschijnt de Post met de Conrad-spullen die ik van Ben moest bestellen. De normale bezorgjongen mocht de accu niet afleveren van zijn baas. Daarvoor werden twee sterke mannen in een aparte bus gestuurd. Zo stonden twee forse bussen onder de goedkeurende ogen van Ben uit te laden. Ik heb natuurlijk geen idee van de bedoeling van alle kleurige doosjes, dingetjes en draadjes die er uit de dozen kwamen. Maar Ben is erg tevreden en dat is het voornaamste.
De sterke mannen van de speciale accubezorging hadden er flink moeite mee, te meer omdat ik ze niet kon helpen want ik was even aan het video-en (klik hier voor videoclip: accubezorging.jmm)
Dit is het ontwerp van de bedkist:
Daar doe ik een dag over (inclusief kijktocht langs houthandels). De volgende
ochtend sta je dan om tien uur in de houtzaak de latten en platen te bestellen.
Die krijg je om kwart over tien millimeternauwkeurig op maat mee en om elf uur
heb je de bedkist er in gemopt. Dat blijft verbazen, die tijdsverhouding tussen
denken en doen in het beun-beunhaaswezen.
Hieronder rechts bedkist, met luik half open. Bij de uiterst gehaaide
superlichte contructie heb ik vrijwel alle goede raad van Paul en Ben in de wind
geslagen. Het resultaat is mede daardoor zeer bevredigend. Van Paul moest de
multiplex plaat absoluut berken zijn. Toen ik bij de door Paul aangeraden
houthandel kwam bleek de berkenmultiplex op: ene Paul had even tevoren voor een
andere klus de hele restvoorraad opgekocht. Ach, dacht ik, in verband met mijn
lengte is voor mijn bed populier symbolisch ook passender. Trouwens, ik zie het
verschil niet. Paul echter geeft zijn afschuw te kennen over de vlam van
populier en hij vindt populier ook stinken. De door hem beschikbaar gestelde
meranti planken, voor de rand, zie foto, vindt hij nu een vlag op een
modderschuit. Kortom, als amateurarbeider leer ik thans dat in het kluswezen op
de meest onverwachte fronten hoogst interessante meningsverschillen en
loopgravenoorlogen blijken te bestaan. Ik voeg daar natuurlijk graag enige aan
toe.
Op de foto is ook Bens inmiddels geplaatste plafondverlichting en bedrading te
zien, NIET midden boven! (ideetje van Paul). De 220 TL brandt reeds, daartussen
is de 12 V TL zichtbaar, die het zou moeten doen, maar de accu is er nog niet.
Rechts achterin is Bens nog kale, maar reeds fraai glimmend gelakte
electro-ironische controlepaneel zichtbaar, met een reeds indrukwekkende wirwar
van kleurige draden.
Boven achterin zie je drie electra-invoergaten: v.l.n.r. voor de externe 220V (zelden te gebruiken, vooral voor de verdere verpoppingsperiode), windmolen en zonnepaneel. Dan Pauls blauwe vijftig liter watervat. Links daarvan het roestvrijstalen aanrecht met pitten, geheel op mijn hoogte, met kampeerijskast met peltjee element reeds geplaatst. Ben is nog doende er een tijdklok voor te maken (een thermometer werkt niet goed met een peltjee-systeem), die hij denkt op de markt te gaan brengen. Daarboven plaats ik vanmiddag de propaanoven. Links achterin hangt inmiddels een plastic gordijn in de douchebak, terug naar de hoek gevouwen, zodat die nepplee er in kan staan als je niet aan het douchen bent. Links onder het raam is tot een vrijstaande bureautafel besloten, die bij eetbezoek voor de 2.40 bedbank geschoven kan worden, vijf kontjes kunnen er dan toch zeker aan die kant zitten eten, de hele familie van de Ferme de Chazarets, waar ik naar een standplaats ga solliciteren, bestaat uit Alain, Phanou, vijf kinderen en twee grootouders, met mij is samen 10 kontjes, reken ik beteutert uit.
| Voor de Ferme des Chazarets, zie de volgende
afleveringen van Kuifje: ../Chazarets/chazarets#Ferme des Chazarets ../Moeder_Alain/moeder_van_alain.html ../Manille/manille.html Liefde blijkt toch nuttig te zijn |
Het schafkeet-inbouwwezen vergeleken met de kunst van Panaramenko
Van Paul zien we de laatste tijd weinig. Paul, begiftigd kunstenaar en
klusjesman, is namelijk blut en geld aan het verdienen. Ik heb vooruit betaald
dus dat geld is al weer weg. Hoe doet hij dat? Hij drinkt niet, rookt matig, eet
geen vlees (behoudens vruchtvlees en micro-organismen). Maar de bepaald niet
vegetarische brokjes voor zijn poes Bram zijn natuurlijk een rib uit zijn lijf.
Af en toe zoek ik hem op voor wat adviezen. Daarbij zei ik een keer: ik ben blij
dat jij meedenkt want ik heb wat behoefte aan begeleiding, en aan iemand die
zegt dat ik het goed doe.
Hoor je wel wat je zegt? Vroeg Paul. Hoe oud ben je nou? 51? Volgens mij heb je
dat je hele leven nog nooit gezegd.
Ik denk diep na.
Mijn hele leven gaat aan mij voorbij.
Dan zeg ik: je hebt gelijk.
Paul
en ik gaan eens nadenken hoe dat komt. Natuurlijk hebben wij onmiddellijk een
verklaring: als filosoof werk ik ongeveer op dezelfde manier als de kunstenaar
Panamarenko. Die maakt
kunstwerken die er uit zien alsof ze kunnen vliegen. Maar dat kunnen ze niet.
Hij maakt ze zelfs vaak expres zo dat iedereen kan zien dat ze niet kunnen
vliegen. Dat geeft iets van zelfspot. De kijker denkt: schitterend! (maar
het vliegt natuurlijk voor geen meter). Het Panamarenko-idee is: zogenaamd
het goede voorbeeld geven, zo van: zo ongeveer doe je dat! Met de ironische
nadruk op ongeveer. Panaramenko verbeeldt de geest, de spirit, van het
vliegen, het willen vliegen, als levensgevoel. Maar zelf begint hij er
natuurlijk niet aan. Zo ben ik eigenlijk altijd als filosoof bezig geweest (voor
mijn hoogtepunt op dit terrein zie mijn alom geprezen
filosofie van de
arbeidsmarkt).
Maar nu vlieg ik dus echt de laatste tijd (zie
Bert vliegt- drie vliegvideoclips
voorstellende mijzelf in eigen persoon in de lucht, met uitleg over parapente),
en ik bouw een echte schaftkeet. Dus de propaanleidingen mogen niet
lekken, de oven mag niet van de wand donderen, de 220 Volt mag niet aan de 12
Volt verknoopt raken, de accu mag niet overladen en ook niet leeglopen.
Kortom, sinds de Universiteit van Tilburg mij eruit geschopt
heeft en ik Olga, is alles echt.
En daar heb ik absoluut geen ervaring mee. Als het echt wordt ben ik
blij dat Paul en Ben meedenken, heb ik wat behoefte aan begeleiding, en aan
mensen die zeggen dat ik het goed of verkeerd doe. Ik bekijk de wereld met
andere ogen, zo van oh, was het dat waar iedereen de hele tijd mee bezig was, ik
begreep er mijn hele leven al niets van!
Met name, ik verklap het maar meteen, blijkt de wereld niet uit kwaliteiten
(warmte, hoogte, zicht, gevoel), doch uit kwantiteiten te bestaan (Bij
welke hoogte moet ik de landing inzetten? Hoeveel stroom hebben we precies nodig
in de keet? Hoeveel gewicht kan de keet hebben? Hoe groot moet het gat voor de
connectoren zijn?) Kwantiteiten, vroeger voor mij futiele detailkwesties die
anderen er later maar bij moesten verzinnen, blijken de bouwstenen van echt.
Als je het fout doet ben je boos of dood, en, erger nog,
kwantiteiten kun je niet bedenken, je moet het
ergens gaan vragen, de ultieme vernedering voor een zichzelf
respecterend filosoof.
Kijk, Panaramenko wist dat natuurlijk altijd al, maar mij valt het nu toch wat
rauw op het lijf.
Paul, die mij al zo geweldig had geholpen met douche en keukenblok, zou mij ook helpen met de montage van oven en gasbuizen. Maar Paul is een kunstzinnig meubelklusbedrijf, en dat betekent dat men zich wel eens niet gedisponeerd voelt. De telefoon ligt dan uitgeschakeld in de hoek en men is er niet, althans zo weinig mogelijk. Goddank was hij nog met een vegetarische maaltijd zonder vlees te lokken voor een advies, maar een dag later was de rek er geheel uit, en zijn telefoonstekker ook. Zo zat er voor mij niet veel anders op dan me op te blazen voor de rol van amateur-propaanfitter.
"Je kunt het!"
riep ik mijzelf enkele dagen toe. En ach, als je eenmaal een buisje gebogen
hebt word je allengs driester. Met enige hulp van Ben was wel nodig: gaten voor
slotbouten vijl je vierkant met een vierkante vijl, geniaal, die Ben, kom er
zelf maar eens op. Als je een gasfitting gemoerd hebt
schijn je niet te moeten denken dat het zo ook misschien wel gaat.
Je moet hem er weer af draaien en een nieuwe kopen, Ben kan ook streng
zijn. Maar na een grondige eindcontrole met zeepsop had ik warmte, werkende
pitten en een werkende oven.
Helaas! De oven, hoog geplaatst, brengt het plafond bijkans tot de
ontbrandingstemperatuur, waarbij Ben's prachtige PVC elektra buizen dreigen te
smelten. Wij moeten de afvoerwarmte een schoorsteen in sluizen, anders fikt de
boel op (zie verder dag 15).
Maar het werkt, ik heb gas!
Mijn vriendschap met Paul blijkt ondertussen naar een nieuw niveau gerezen: hij
spreekt buiten compos mentis zelfs mijn antwoordapparaat in: "hier is
Paul met een dipje". Dat heeft hij bij mij nog nooit gedaan. Tot nu toe was het
altijd maar afwachten wanneer hij weer boven water kwam.
Maar dan Ben. Ben is niet meer uit de schaftkeet weg te slaan. Half over zijn
bril loert hij door gaatjes in kastjes en stekkertjes, met vóór zich een
kleurige hoop draden en doosjes vol schoentjes, lipjes, sliefjes en hoe het
allemaal ook heet schroeft hij gedreven kastjes vol dingseltjes en dangseltjes
en 1) alles dient ergens voor, 2) niets is overbodig. Althans dat zegt hij en ik
geloof het graag.
Ben is ontketend.
Miniscule electro-ironische kastjes met veelkleurige koperdraderige inhoud worden door Ben zo indringend binnengekeken dat ze van schrik gaan werken:
Het 220 V kastje is dra gereed. Het ziet er zo uit als op het volgende
plaatje. Rechts de 220 groepenschakelaars (aardlek). Die krijgen alleen stroom
als het relais voelt dat er 220 V binnenkomt. Komt er 12 V binnen (van
windmolen, zonnepaneel of auto), dan wordt dat door het relais zelf naar de 12 V
kast gestuurd. Daar zal ik als schaftkeetbewoner dus niet aan te pas hoeven te
komen.
De door mij omdat ik de echte naam niet kan onthouden zo gedoopte
bliksemstuivers (die blauwe dingen) creëren een kortsluiting als op de 220
V aanvoer de bliksem inslaat. Mijn elektro spullen in de auto blijven dan heel.
Dus dat wordt genieten bij de volgende onweersbui. De windmolen krijgt een
eigen bliksemafleider heb ik reeds vernomen.
Er is een 12 V power supply op 220 V
in aanbouw waarmee ook de accu kan worden opgeladen.
Een converter die van de 12 V van de accu zo nodig (fruitpers,
koffiemolen, mixer, zware boormachine) 220 V kan maken ligt is al aangeschaft.
Ik wist al dat voor een professioneel ogende kombinatie als daar is een schafkeet met bestelwagen voorzien van geel zwaailicht weliswaar een keur van diploma's vereist zijn, doch dat amateurs als ik naar de beste Nederlandse traditie worden gedoogd. Nu blijkt echter dat ook de wielklem niet voorbehouden is aan de gemeentelijke geuniformeerde bekeurende parkeermaffia. Wielklemmen, gele nog wel, zijn gewoon te koop. Met vier wielklemmen @ 120 Euro maak je het plaatsen van wielklemmen door parkeerwachters onmogelijk: alle wielen zijn dan immers reeds met klemmen bezet! Het zijn dus eigenlijk óók anti klem-klemmen. En in Amsterdam ben je met een door de plaatselijke gemeentelijke penose gezette klem al snel 145 Euro kwijt. Snel koop ik eerst maar eens wielklem op proef voor mijn schaftkeet. Dat heeft ook nog andere nuttige doelen: immers door die geuniformeerde parkeerpenose zou je bijna vergeten dat je ook nog andere dieven hebt. Die zijn intelligenter, dus die weten wel raad met zo'n klem, maar het is toch weer een extra vertrager.
Hieronder een plaatje van het grote moment: De eerste schaft in de keet:
Die oven zal doen wat wij willen!
De oven was hoog tegen de voorwand gedacht, zo'n beetje rechts boven dat vierkante kussen op de foto van de keuken in aanbouw. Maar de hete lucht blijkt het plafond en Bens PVC electrabuizen te verbranden. Inmiddels is het hele keukenplan, met hoekijzers, roestvrijstalen achterpaneel en gasaanvoer gebaseerd op die hoge plek achterin voor de oven. Ben stelt een vlucht voorwaarts voor: we voeren de hitte via het dak af. Ik ben zelf inmiddels ook door het dolle heen, spring het dak op met een decoupeerzaag en mop er een schoorsteentje op.
Dan moet de binnenschoorsteen door het aluminium van de ovenkast. Helaas! Je
bent dan nog niet in het heteluchtafvoerkanaal. Terugkrabbelen doen we
natuurlijk niet meer, maar dit kanaal zit echter niet recht onder de
schoorsteen. Ben, onvervaard, geeft mij de opdracht tot het verplaatsen van het
interne afvoerkanaal in de oven zodat de binnenbuis van de schoorsteen straks
toch recht in de schoorsteen zelf past.
Aldus.
Zagen, kloppen, parkertjes erin. Als we toch bezig zijn kunnen we de oven tussen
binnen en buitenmantel wel even beter isoleren. Ben heeft thuis nog glaswol.
Nou Ben, zeg ik, ik heb dus eigenlijk geen oven gekocht bij de Wit, maar een
verzameling deels reeds aan elkaar gepaste onderdelen waarvan wij volgens jou
wel ongeveer een oven kunnen maken.
Kortom, vanavond nog geen pizza. We gaan Chinezen.
De volgende dag gaat de oven met Ben's glaswol erin en de in glaswol ingepakte binnenschoorsteen erop terug op zijn plek, behoedzaam de binnen- in de buitenschoorsteen schuivend.
De oven gaat op zes.
Het toch wel met enige spanning afgewachte resultaat is verbluffend. Plafond:
koud. Topplaat oven: lauw. Dekplaat buitenschoorsteen: lauw. Ben's
electra-plafondbuizen voor de poorten van de hel weggesleept.
Een driehoekig tafeltje wordt op zijn onderstel gelijmd. Het persen geschiedt door middel van gewicht, in het midden de windmolen die daar zeer geschikt voor is.
Volgens Ben moest er absoluut een ventilator in de keet. Met name, kreeg ik
de indruk, omdat hij een 12 Volt ventilator op zolder had liggen. En een
"Louvre" uitlaat (met van die windklapdeurtjes) lag daar ook nog. Aan mij, vond
Ben, de edele taak te verzinnen hoe uit deze nuttige zolderartikelen een
degelijk geheel te vormen.
Al ben ik van plan de rest van mijn leven op winderige plaatsen te vertoeven
waar mijn electromolen goed werkt en electroventilatie, exact het omgekeerde
immers van windenergie, derhalve niet nodig is, Ben wil ik natuurlijk niet
teleurstellen. Maar dat zat me niet glad. Het ventilatortje hield ik
uiteindelijk op afstand van de klapdeurtjes met over de bouten gestroopte
afgezaagde plastic muurpluggen en de hele constructie ging met lange parkers de
hut in, er vrij van gehouden met een afgezaagd koelkastbakje van Blokker (het
passende bakje zat in een set van drie voor Euro 1.95, dus nu heb ik drie
dekseltjes en twee bakjes over, liefhebbers kunnen zich
melden...
Ben vond dat dit zo niet kon met die vrij in de wind waaiende lange parkers. Het moet immers 30 jaar meegaan, dat is de norm die wij voor onszelf gezet hebben. Ik maak het braaf af met een vierkante ombouw van zorgvuldig kaarsrecht gezaagde en gelijmde acrylplaatjes. Onder komt een (op de foto reeds gegrondverfde) koperen propaanbuis binnen met de draadjes, die buitenom uit de keukenblok komen.
Van binnen een houten vijfmaal gelakt armatuurtje met de knop er ingelijmd.
Wij zijn voor deze ventilator erg diep gegaan. Het leek de oven wel. Nu ja, allemaal belangrijk voor de ontwikkeling van de geestelijke hardheid en onvervaardheid die wij binnenkort nodig zullen hebben voor de windmolen, eigenlijk een twintig keer zo grote achteruit en binnenstebuiten werkende ventilator, zoals Paul reeds dagen eerder bij het eten wetenschappelijk had aangetoond door een spanningsmeter aan te sluiten op de draadjes van de op tafel liggende ventilator en de spanningsmeter te laten uitslaan door tegen de ventilator te blazen.
Voor
het 12 V circuit zit er een aparte kast op het paneel met groepen keuken,
notebook, verlichting binnen, buiten enz. hier onder zie je die knoppen aan het
nog los hangende deksel, met een degelijk zekeringenblok (voor elke groep een
zekering) er boven.
Het zonnepaneel
Voor
het zonnepaneel buig ik een koperen waterbuis die we over hebben, zodat hij als
een muzieklessenaar in het weiland geprikt kan worden (na een paar uur een
slagje draaien...). Draad, een stekker en klaar is Kees.
De windmolen had al nuttige diensten verricht als gewicht voor
het lijmen van het tafeltje, maar hij moet stroom gaan
leveren vanzelf. De 5 meter lange afgedankte
spinnakerboom, gevonden en meegekregen op de kade van
Drimmelen om er naast huis een tent-afdak voor mijn auto van te maken,
wordt nu de mast van de windmolen.
Er moet een buis in komen waar de molen precies in past. Ben stelt voor:
volgieten met tweekomponentenkit.
De mast staat schuin omhoog met zijn onderkant tegen de trap. Aan het konische boveneinde (op de foto rechtsbeneden op de voorgrond waar de goudkleur eindigt) is een klein stukje is afgezaagd om te zorgen dat de (zilverkleurige, aluminium) buis er net in kan, het randje is eerst dichtgelijmd. Ik krijg opdracht van Ben klein grind uit de tuin te halen en te wassen. Ben loopt de trap op en gooit het van boven in de buis. Het rolt 5 meter binnenin naar beneden rinkeltinkel en de helft blijft binnen tussen de twee buizen hangen. Wat er door rolt valt in een doosje van Blokker (het tweede uit de serie van drie waarvan de eerste in de ventilator zit).
Dat moet ik teruggeven aan Ben. Hij gooit ze er opnieuw door. Wij
fotograferen het resultaat met de 10 X zoom van mijn digitale videokamera van
boven, dus door de hele buis naar onderen:
Dan maakt Ben de tweekomponentenkit aan en gooit het boven in de buis. De
lijm loopt, net als de steentjes, de volle vijf meter naar beneden en vult de
ruimte tussen de buizen, waar de steentjes liggen, op. Na twee uur is het hard
en is er absoluut niets meer aan te doen, al zou je willen. Buis een halve slag
draaien en alles nog een keer. Voor de lijm gebruiken wij een bakje van de set
van drie voor Euro 1.95 van Blokker, waarvan het eerste bakje in de ventilator
zit, dus nu heb ik drie dekseltjes en nog één bakje over, liefhebbers,
meldt u.
Ben?
Ja?
Waarom moesten die steentjes er nou bij in?
Anders wordt de tweekomponentenkit te heet en krijg je een aluminium vloer in je
kamer.
Gelukkig, ik zie nog een tube met een mooie sigaar.
Maar die blijkt door Ben in een grappige bui ook volgestort met
tweekomponentenkit.
Kun je een moord mee plegen.
De mast reikt nu tot boven aan mijn slaapkamerraam, dan is dus bijkans het plafond van de eerste verdieping:
Snoertje erdoor, voetplaat besteld bij de smit en klaar is Kees. Voor dertig jaar.
Paul is te vermurwen een gat van 2 cm in het aanrecht te komen dremelen
waarna hij de elektrische mini-waterpompjes uitprobeert. Een ons allen
verrassende harde straal. Bij het douchen zul je goed moeten uitkijken dat je
warme emmer niet leeg is voor je bent uitgezeept.
Of het stopje in de douchebak en daar het hete water en het dompelpompje in. Kun
je douchen tot de accu leeg is. Maar wel met steeds kouder en viezer water.
Het aanrecht (met gaspitten) ging destijds niet lekker op het keukenblok. En
de kranen zaten allemaal scheef. Er werd flink op de leverancier gescholden.
Later echter begreep ik wat er was gebeurd: toen hij er niet lekker op ging
hebben we er even een klap op gegeven. Dat hielp, maar omdat we onze gaten voor
de gaskranen iets te klein geboord hadden waren hun kraagjes er niet in gevallen
maar er achter tegen de plank gestuit. De kraanleidingen waren daardoor licht
ontzet, op verschillende hoogte gekomen en staken er niet ver genoeg uit om de
standaardknoppen er op te zetten. De oplossing: aanrecht eraf. Daarvoor zou de
roestvrijstalen achterwand er af moeten. En daarvoor zouden de ovensteunen er
uit moeten. En daarvoor zou de oven er uit moeten, dus de daaraan juist
bevestigde binnenschoorsteen zou uit de buitenschoorsteen moeten.
Ik besloot minder diep te gaan. Eigen knopjes. Meranti! Paul zou ze later de
"Fred Flintstoneknopjes" dopen.
Het subtiele is dat de ongelijke hoogte van de verwrongen koperen draaieinden
van de gaskraantjes niet opvalt als je de onderkant van de knoppen op gelijke
hoogte houdt door de op verschillende hoogten te boren gaten, zwart in het
ontwerp, na plaatsing te vullen met meranti vloeibaar hout!
Het grote vermaak is dan dat ogenschijnlijk gelijke knopjes bij draaien een
geheel verschillende beweging gaan maken.
Maar het serieuze probleem is natuurlijk dat de gaten aan één kant niet rond
maar recht moet zijn, want zo zijn die koperen puntjes van die gaskranen gevormd
waar ze op moeten klemmen.
Toen er bij het windmolengebeuren toch tweekomponentenkit was aangemaakt gingen de Fred Flintstoneknopjes met hun recht te maken zijde ingetaped op een standaard. De zo door de verhuistape gecreëerde kuipjes gingen tot de rand vol tweekomponentenkit. Voor het resultaat zie de foto van het definitieve paneel en de eerste koffiezetfoto.
Het glazenrek van Bert Kerkhof
Mijn collega, de bekende Bourgondische filosoof Bert Kerkhof, hieronder gefotografeerd na zijn eclatante optreden tijdens de Marathon van Eindhoven - het roodblauwe erelint van zijn plak is duidelijk zichtbaar.
drukte mij op het hart de consumptie van alcoholhoudende verversingen in de schaftkeet te professionaliseren. Hij deed daartoe een gedetailleerd voorstel dat ik nauwkeurig heb opgevolgd. Zie foto hieronder.
Het heet, logisch genoeg, een Kerkhofrekje.
Het elektro-ironisch paneel gesigneerd
Ben's electro-ironisch paneel is zo goed als af. Ik vind dat hij moet signeren. Dat laat Ben zich niet twee keer zeggen. V��r het vegen neem ik nog snel een foto.
Het is, naar mijn bescheiden mening, een meesterwerkje geworden. Ben heeft nog gauw de 12 V power supply vóór zijn signering geschroefd.
De gewone batterij voor de zaklamp - waar ik immers
eerder op aandrong -
op het paneel is niet gelukt. Ben heeft een nikkel cadmiumbatterij doorgedrukt
op een zelfgebouwde oplaadconsole met automatische laadbegrenzing, dus de
console voelt of de batterij opgeladen is en stopt dan. Druk je de zaklamp
(koplamp is eigenlijk een beter woord) niet goed vast op zijn console dan blijft
er een waarschuwingslampje branden, vergeet je de koplamp uit te doen (zou toch
kunnen, al kun je slapen dan wel vergeten), dan doet hij zichzelf uit.
De hangende draad is van de Nokia GSM telefoon, die helaas enige dagen later
gestolen zal worden (zie
hoopvol bericht).
Natuurlijk neem ik uitgebreid bijles van Ben inzake de schakingen en draden, en documenteer op zijn aanwijzing zorgvuldig het totstandgebrachte. Zie hiervoor het hoofdstuk: Electro-ironica in theorie en praktijk.
Bij regen liep er water op de vloer door de gevelkachel. Er moest dus een regenkapje op de schoorsteen. Deze is vervaardigd van een plastic bakje van Blokker (het derde uit de serie van drie waarvan de eerste in de ventilator zit en de tweede voor de 2 componentenlijm van de windmolen is gebruikt, dus nu heb ik alleen nog drie dekseltjes over, liefhebbers... ).
Diep gaan 4: de laaddraad van de automotor naar de hutaccu
Diep gaan. Dat is: je niet op je kop laten zitten. Bij tegenslag niet terugkrabbelen maar juist iets extra's doen om de zaak toch te klaren. Ik had op dat punt al het een en ander meegemaakt, en daar is vandaag en gisteren de laaddraad van de automotor naar de schaftkeet-accu bijgekomen. We hadden al zonnepaneel en windmolen, maar nu kan de autogenerator de het hele schafkeetgebeuren van elektriciteit voorzien en dus ook de schaftkeetaccu opladen. Zonder zon en wind hebben we immers altijd nog wel wat diesel. Wat diep gaan betreft hier de nieuwe top vier in omgekeerde volgorde:
|
|
Op de vierde plaats inmiddels: de ventilator. |
|
|
Op de derde plaats: de mast van de windmolen |
|
|
Nu op de tweede plaats: de laaddraad van de automotor naar de hutakku. |
|
|
Op de eerste plaats blijft: de oven. |
Die laaddraad, nieuw op twee, moest namelijk van de voorbumper (motor)
naar de achterbumper (het trekhaakstopcontact). Dan denk je: eitje, die draad
moppen we even langs de vloer door de auto.
Maar er is een probleem: dat mag niet van Ben.
Die draad moet kruip door sluip door via dubbele wanden en vloeren, doorgevoerd
met tules, manteltjes en sliefjes, met doorgesoldeerde knijpfittingen waar ook
nog een extra celloteepje overheen gaat want het moet dertig jaar mee.
Dat die hele auto nog maar vijf jaar te gaan heeft doet absoluut niet ter zake.
Er is immers ook geen lol aan om het knullig te doen.
Na de moeizame aankomst van de draad bij het stopcontact achter bij de trekhaak
bleek dat dichtgeroest en moest er een nieuwe komen. De oude zevenpolige kabel
die er weer op moest was destijds bij montage van binnen strak getrokken en
vastgezet. Uit de klemmetjes knippen leek lengtetekort op te gaan leveren.
Goddank bleek het nieuwe stopcontact ietsje ondieper zodat de rotzooi nog net
weer vastgezet kon worden. Zo bleef de klus tot twee dagen beperkt.
Maar! Dames en Heren! Is er nu een paar dagen geen zon en ook geen wind, dan kan
de de giga hutaccu - die dan overigens nog lang niet leeg is - simpelweg
opgeladen worden door de stekker van de hut in het trekhaak-stopcontact van de
auto te steken en de automotor te laten draaien! Jawel, wij doen het niet voor
minder.
Waarom hier geen foto van? Het gaat er in dit geval immers juist om dat er
helemaal niets meer te zien is en dat kun je niet fotograferen.
Een matrashoes voor de bedkist tegen een kapstok op maat
Een matrashoes voor de bedkist. Stof en garen was snel gevonden, maar nu nog iemand met een naaimachine. Gelukkig belde mijn zus Willemien met de wens "Bert Boor" eens te zien want er moest na haar verbouwing wat opgehangen worden. Ik zag mijn kans schoon een verlangen te uiten naar Willemien Naaimasjien. In keiharde onderhandelingen gaf ik nog een naar Willemiens tekening te bouwen kapstok toe, deed zij er nog een kussen bij en de deal was gesloten. Hieronder de kapstok (�Willemien).
Helaas, Willemiens ijver is voorlopig in die tekening gaan zitten. Dus die kapstok blijft mooi bij mij in gijzeling tot ik mijn matrashoes heb.
De plasgoot, dat is een plank die los ligt maar waar wel een hoge rand van meranti latjes omheen geschroefd, gelijmd en dichtgelakt is. Onder de plasgoot staat de giga-akku. Op de plasgoot komt dat blauwe watervat van Paul te staan (nu nog links te zien) met maximaal 50 liter water er in. De plank ligt een millimetertje scheef naar links voor. Knoeiwater loopt dus altijd op de vloer en nooit op de accu (de accu is ook nog eens waterdicht, maar we gaan niet over een nacht ijs, en we willen geen kortsluiting, ook niet heel even maar).
Hoopvol bericht: vandalisme terug op auto
Er is hoop voor Nederland, bleek vanmorgen: de vandalistische belangstelling voor de keet is getaand. Men vernielt gewoon weer de auto:
Dat kostte mij, ongelukkig want hij gaat er normaal 's nachts uit, mijn
gloednieuwe Nokia bluetooth. Nou ja dat GSM internetten is eigenlijk een soort
water halen met de emmer, (voor 5 euro per halve liter) en alleen nuttig waar
GSM dekking is en geen draadjestelefoon, en alleen het omgekeerde komt in echt
storende mate voor. Dus daar hou ik mee op. Internet over de mobiele
telefoon zal tussen de schuifdeuren blijven tot er betaalbare sateliet internet
is. Gisteren zag ik al weer iets nieuws: Datastorm heeft een zelfrichtende
satelietschotel van $1300 voor op je auto. Dan heb je telefoon, internationale
radio, TV en internet voor $200,- per maand. Niet dat O2 gedoe ("in
Engeland of Nederland of zelfs allebei en misschien zelfs in Duitsland"), maar
gewoon op de hele wereldbol. Nog te duur, maar ze zijn ook de eerste. De mobiele
telefoon (GSM, GPRS, UMTS en wat ze nog meer willen) kan in de prullebak. De
breedbandfrequenties kunnen worden geveild (bij de faillisementen), tenzij dat
soort primitieve apen dat mijn Nokia steelt (vanwege de zilver en goudglans
waarmee het kastje gespoten is, wat moest ik, er waren geen andere) ergens
anders nog wat geld bij weet te stelen voor een prepay simmetje. Ze hadden mijn
autoradio zo gauw niet eens los gekregen. Er was alleen wat vruchteloos aan
gerukt. Bang om uitgelachen te worden zijn ze niet.
De ruit lag een eindje verderop. Ik bel natuurlijk niet eens meer de politie,
want de radio zegt net dat die wegens de donkere dagen voor kerst zich weer
speciaal gaat concentreren op de achterlichtjes van fietsen, een schone en
verantwoordelijke taak waarvoor het boevenvangen natuurlijk moet wijken. En dat
weten zelfs die kinderen die bij ons de ruitjes intikken. En van het geld dat
hun diefstal bij politieogendichtknijperij oplevert kunnen ze makkelijk die
boete voor dat achterlichtje betalen, zo heeft iedereen er wat aan, een mooi
samenwerkingsproject: ieder zijn deel van de buit.
Om de aandacht van deze overheidsdiefstal en beroving af te leiden doen we aan
goede doelen tegen Al Qaeda en Afghanistan. Over het ontvangen van buitenlandse
dictatoren hebben we een "serieuze politieke discussie" in het parlement v��r we
handel met ze gaan drijven. Vakbondsleiders laten zich omkopen tot loonmatiging,
en ter compensatie gaat de minister "iets doen voor de minima". Die zijn er
niet, dus dat kost ook alweer niets.
Ik ga emigreren naar Afrika en dat meisje van Groen Links dat die Rozenmuller
gaat opvolgen in, zoals zij al heeft gezegd, de "strijd om het fatsoen" gaat dit
soort problemen vast oplossen voor jullie achterblijvers. At your service!
Jullie boffen maar daar in Nederland met zo'n lief kind in de Kamer.
DEEL 3
De eerste experimentele keetschaft mislukte. Dat kwam zo: ik had de buren ervoor uitgenodigd en over de oven gesproken. Ze wilden wel pizza. Maar het maken van pizza voor drie of meer personen vergt twee bakplaten en die tweede kon ik zo gauw nergens krijgen in de maat van mijn gloednieuwe propaanoven. Bovendien was de propaanfles net op en die andere bleek leeg.
De wijnfles met kaartje "gefeliciteerd met je nieuwe woning" hebben we toch maar in de kouwe keet gezet en zijn toen rillend het huis in gerend om daar lekker warm aan de pizza met rode wijn te gaan.
Heel gezellig. Aan het eind van de avond echter kreeg ik voor het eerst sinds twee jaar weer eens een atriumfibrillatie (een inlaatboezem van het hart gaat flieberen). Als dat niet over gaat moet je naar het ziekenhuis en word je behalve op de beademing ongeveer op alle apparaten aangesloten die ze ook nemen als je aan het sterven bent. Je ziet dan op een hartmonitor een niet erg thuis te brengen grillig kronkelig lijntje en er wordt een hartslag van 80 (normaal 60) aangegeven. Dat is omdat je al een betablokker slikt, anders was het 180 geweest.
Het is niet gevaarlijk. Een infuus met Tambocor moet de boel weer in het door God beoogde bewegingspatroon brengen. Zo niet dan volgt electrische cardioversie: de plus gaat boven tegen je linkerborst en de min iets boven je navel en dan krijg je een noodschok. Je hart komt helemaal stil te staan, denkt eens na, begint opnieuw, en vaak in de goede volgorde. Daar ben je bewusteloos bij vanzelf. Die schok heb ik ooit al eens gehad. Het kost een extra dag in het ziekenhuis. Ik kreeg toen die schok omdat ze nog niet door hadden dat een stevige vent als ik als infuus wel iets meer kan gebruiken dan één zo'n lullig zakje Tambocor. Een nadenkende dienstdoende dame had mij de keer daarna eens wat meer gegeven. Met succes.
Het blijft spannend. Maandagochtend was het nog niet over. Ik naar het Catharinaziekenhuis in Eindhoven, want daar zijn ze er goed in. Deze keer ging de boel zelfs vóór het eind van het infuus ordentelijk slaan en ik kon weer naar huis. Met twee volle propaanflessen, want die worden daar vlak bij dat ziekenhuis verkocht, en ik had daarom die ochtend al fibrillerend de twee lege flessen toch maar in de auto gegooid. Het oog dient tenslotte op de bal gehouden te worden. Het lijkt stoerder dan het is, want ik ben het gewend en de eerste keer was ik er heus wel van overstuur, maar het is natuurlijk echt iets voor mij om er wat mee te koketteren.
Maar met die propaan is dan toch maar de eerste pizza gebakken!
Hij smaakte Ben uitstekend.
Ook de koffie werd voor het eerst in de keet gezet. Een "ongelooflijk historisch moment" zeggen ze dan bij CNN. Zie ook de door mij zelfgemaakte door Paul zo gedoopte "Fred Flintstone knopjes" voor het gas.
De eerste buitengaatse keetschaft
De uitnodiging (op een open plek in een bos aan de rand van de hei) luidde ongeveer als volgt:
De keetschaft zal morgen, 22 november 2002, plaatsvinden op 51 graden 30 minuten 3.45 seconden Noorderbreedte en 5 graden 1 minuut en 52.23 seconden Oosterlengte.
Zie je de Belgische grens dan ben je te ver (hoewel...).
Sla je op tijd rechtsaf dan kan er niets meer misgaan.
De zaal is reeds om drie uur open want ik ga er hardlopen, douchen en voor het eerst buitengaats van mijn keet genieten.
Bert
Dat moet duidelijk zijn want het verschil tussen die 3.45 en 3.44 is 3 meter en het verschil tussen die 52.23 en 52.22 is een dikke meter.
Een goede oefening: niets vergeten mee te nemen. Water, stroom, gas, eten en
drinken.
De kogeldruk regelen door evenwichtig laden. Dat deed ik met de akku (75
kg). Die blijkt iets achter de as te moeten staan.
Ik zou voorzichtig rijden dus zeevast sjorren was niet nodig. De hangglazen
waggelden evenwel geleidelijk naar de uitgang van hun sleuf en stortten zich
vandaar omlaag naar de vloer. Vier glazen vonden zo hun hun einde voor ik bij de
hei was gearriveerd. Een glazenrek-elastiek staat dus nu op de agenda.
De keet is kaal 900 kilo en mag tot 1350 kg geladen worden (rijdend). Welke
massa feestgasten bij stilstand door as en stabilisatoren kan zakken vermeldt de
prospectus van de leverancier, B�hmer Schafketen BV te Doetinchem, niet.
We beginnen deze keer dus maar eens voorzichtig met vier niet al te lijvige
gasten.
Op het menu staan de rijst van de afhaalmaaltijd van eergisteren met daar
doorheengeroerd de shwarma van de afhaalmaaltijd van gisteren. Opwarmen in de
oven. Inderdaad werd de keet, mede door de slechte wijn en wat dies meer zij,
wat onstabiel, hetgeen Fons, die het toch al niet makkelijk had omdat hij pas om
zeven uur aan de Schiphol aankomst ellende had weten te ontsnappen, en
vervolgens op een zodanig verkeerde landweg naar de schaftkeet ging zoeken dat
het ingeschakelde zwaailicht voor hem niet eens zichtbaar was aan de horizon,
bij het nachtelijk alcoholisch struweelpissen al dan niet per ongeluk de term
"scheetkast" ontlokte.
Kortom, een daverend succes.
Voor de prachtige maanbeschenen natuurnacht had behalve Jolanda (die deze foto
maakte) en ik niemand belangstelling dus we hadden eigenlijk net zo goed bij mij
voor de deur kunnen gaan innemen. Wat zeg ik? Gewoon bij mij in huis. Maar goed.
Ik ging die avond maar niet meer terug omdat het thuis parkeren van de hut
voorlopig nog wel daglicht vergt. Maar ziet, de volgende ochtend..., in mijn
eentje...ik wist niet dat ik het in me had (het bakboordsschaftkeetwiel moet
precies op een tegel komen die als verhoging dient):
De keet af (26 november 2002)
Willemien bedingt een tweede uitstel voor de matras, maar even later belt
haar dochter Emilie (11), mij op en zegt: kom maar, ze maakt hem af. Waarom
Emilie dat doet weet ik al (dan hoeft ze nog niet naar bed namelijk), maar hoe
lukt het er?
Ik er meteen heen. Genoeglijk nippend aan een glaasje wijn, met de kapstok nog
goed achter slot in de auto, zie ik het sluitstuk van mijn keet gereedkomen.
Thuis de finale foto:
Het lijkt misschien dat er nog van alles bij zou kunnen, maar daarom heb ik juist niet voor een caravan, zo'n volgepropt kuthokje, gekozen, maar voor een schaftkeet, een overdaad van heerlijke kubieke meters lucht, licht door ferme schuiframen. Ik had me er iets moois van voorgesteld en het is nog mooier geworden. Meer heeft een mens niet nodig, sterker nog, alles wat je nog meer kunt hebben is ballast. Haha! Dit is de eerste dag van de rest van mijn leven.
Onverwacht is daar ineens een moeilijk moment: het kommaliwant voor de
hutkeuken moet uit het huis komen vanzelf. Allereerst moesten daarvoor spullen
terug op de piano die er af waren gezet voor een kijker. Maar die heeft de piano
gekocht en laat hem overmorgen ophalen dus die spullen moeten ergens anders. Op
de glazen plaat in de hoek kunnen ze ook niet meer want de steun daarvan is
inmiddels hutpaneelbureautje geworden. Het wordt vreemd in huis. En dat komt
nooit meer goed. Het was een prachtig huis. V��r een pleintje met ��n uitgang,
achter de diepe tuin een een voetpad en dan de tuinen van de volgende huizenrij.
In de tuin een prachtige vijver waarover destijds eigenlijk een lijvig
vijverjournaal geschreven had moeten worden, daar komt u weer goed weg lezer!
Goddank, er is nog een mooie videoclip bewaard voor de eeuwigheid:
Video: "Groeten van de Baljuw".
Plots glijdt mijn geest langs alle flessen die ik in dit huis heb geleegd en
alle lakens die er zijn bevuild met allerhande vocht van allerhande lichamen,
maar toch voornamelijk dat van mijzelf. En al die mislukte maaltijden. Wat er
dus ook allemaal elke dag weer fris en vrolijk door de afvoer van douche, bad,
wasmachine en gootsteen de Tilburgse afvoerleidingen is ingegaan. Ineens vraag
ik mij af hoe ze het hebben kunnen doen voor die paar lullige grijpstuivers van
die gemeentebelasting waar ik altijd zo op schold. Ik voel ineens een behoefte
opkomen om onze burgemeester Stekelenburg , die ik altijd een neplinks hypocriet
lefgozerig carri�rebaasje heb gevonden snikkend en verbroederd in de armen te
vallen. Maar... laat ik er niet omheen draaien: ik sta aan de vooravond van een
verlies.
Nooit meer schelden op die Tilburgse jazzmuzikanten die mijn spel niet
begrijpen. Nooit meer terugklieren tegen de universiteit en consorten. Nooit
meer beleefd informeren of de advocaat van mijn charmante voormalige echtgenote
zijn andere been nog heeft. Alleen nog parapentevliegen en met koele
verversingen op tropische terrassen hangen. Een vuige angst maakt zich van mij
meester.
Als ik dan vervolgens verzamel wat er uit de huiskeuken de hut in moet blijft
een desolate huiskeuken over.
Ik overweeg hier nog maar even mee wachten:
Waarom nu al?
Maar ik heb vrijdag keetschafters, misschien wel zes. Dus het moet toch, al is
het tijdelijk.
Voor Uganda moeten er spullen komen die tijdelijk weer in de huiskeuken kunnen, troost ik mezelf. maar het helpt niet echt.
Als alles op zijn plaats staat blijkt mijn computer er al doende ook te zijn.
Want al inruimende krijg je weer een nieuw klussenlijstje en dat kan net zo goed
meteen in de database. Wat trekt mij binnen nog? Er is voetbal. Mijn hangmat.
Het expressoapparaat. De wasmachine en de waslijnen, en bad. Kabelradio en TV.
Internet. Het keukenboilertje. Equivalenten van deze ponderabilia dien ik nog in
mijn schaftkeet te krijgen. Of Spartaans af te zweren. TV? Onzin. Espresso? We
hebben nu toch weer gewoon onze espressokoker?
Keukenboilertje? Zet maar een keteltje water, bad? Je hebt toch een prachtige
douche? enz. maar bij internet, wasmachine en kabelmedia wordt het toch
lastiger.
Ik twijfel tussen een extra antidepressief Efexor pilletje en een glaasje van
Laphroaig uit de fles van Fons. Ik beslis niet snel genoeg dus het wordt whiskey.
De Havanasigaren zijn op.
Dit is het grote moment, en ik twijfel er ook niet aan, er is maar ��n weg, en
die is vooruit, maar helaas, ik ben niet vrolijk.
Een ding weet ik ineens zeker: ik ga vannacht lekker binnen slapen.
De tweede buitengaatse keetschaft
De tweede buitengaatse keetschaft zou zijn met Bert en Inge, en Kees en Riekie. Ik was was zenuwachtig want die kunnen koken. Een verlaten werkhaven aan de Maas. Ik zou er al om drie uur zijn: een stukje hardlopen en de sucadelappen opzetten. Bert wilde wel mee hardlopen. De afspraak was bij het NS station Tilburg.
Daarna ging het over de Maaspont bij Drimmelen.
Zo stonden wij dan in een Godverlaten werkhaven 2 km ten Westen van Drimmelen.
De magie van de schaftkeet gaat meteen in actie: de enige aanwezige, een leegloper die er wat bij zijn auto zit te vissen, maakt zich bij de nadering van onze professionele combinatie haastig uit de voeten. Tsja, hij voelt goed aan dat wij dat hier niet kunnen hebben, dit is een werkhaven, hier horen werkauto's en werkketen.
De windmolen hoefden wij niet te proberen, het was volledig windstil. Het
duister viel. Geurige gerechten van de propaanpitten. Koken zonder problemen.
Mijn hele keuken is immers inmiddels de keet in verhuisd. Verder
vogelgeluiden, en af en toe een voorbijdenderend vrachtschip. Door de kou veel
condens op de aluminium balken en raamkozijnen die in verbinding met de
buitenlucht staan. Bij min twintig 's nachts zul je toch naar een volledige
extra isoleerlaag over de keet gaan verlangen, dat is wel duidelijk.
Om een uur of elf verdwijnen de achterlichtjes van mijn gasten in de verte.
's Ochtends mist bij het opstaan, verder dan de plassende en piepende vogels aan de overkant van de werkhaven kun je niet kijken. Ik zet koffie. Dit is het helemaal. En hij is af, de keet. Jammer dat ik er niet vol van kan genieten want ik moet vlot naar huis. Morgen Schiphol. Overmorgen Entebbe, Kampala, Jinja.
DEEL 4
Januari 2003, terug van Afrika, een koude winderige dag. Ben en ik testen de windmolen aan de Piushaven:
Ben vindt het buiten niet echt leuk. Gelukkig kunnen we de testmetingen met
de amp�retang (weet je niet wat dat is? ja, dan hoor je er voorlopig niet
bij...) binnen bij de kachel doen.
Een verontruste man klopt aan. Buurtbewoner, zegt hij plechtig. Wat of wij hier
doen.
Wij zijn zigeuners en wij komen hier wonen, zeg ik.
Hij druipt af.
De politie krijgt hij hier toch niet heen, weet ik, die zijn spookbenauwd voor
zigeuners.
Zonder Ben had ik niets gemeten want het is nauwelijks te zien. Heel af en toe,
bij een flinke windstoot, neemt de molen de stroomvoeding van de accu over en
zie je die een dipje maken. Konklusie: na een hele dag wind kun je een paar uur
bij een klein 12 V TL buisje lezen, als je goede ogen hebt. Goed voor als er
absoluut geen andere manier is om aan stroom te komen, en het blijft
natuurlijk een mooi bezit, wie heeft nu zoiets?
Schaftkeet electro-ironica in theorie en praktijk
Het is thans de hoogste tijd om de werking van alles wat Ben in de schaftkeet
te gaan begrijpen. Dat betekent: Bens tekeningen bestuderen en de achterliggende
begrippen, amp�res, volts en ohms, begrijpen. Want daar zijn begrippen voor: die
moet je begrijpen. Daar is die grip voor.
Nu ik uit mijn filosofische ei ben gebarsten en de koude werkelijkheid in moet
(zie Panaramenko) is het met
name mijn ambitie:
1. te kunnen berekenen hoe lang al mijn electra op de accu kan lopen
voor hij leeg is, en hoe lang alle laders (windmolen, zonnepaneel, aansluitsnoer
op 230 V net) er over doen om hem weer vol te krijgen.
2. Hoe dik de verschillende stroomdraden minimaal moeten zijn om
niet te gaan roken, stinken en smelten
3. Hoe zwaar de zekeringen moeten zijn die zulks in geval van
onvoorziene overbelasting dienen te voorkomen.
Dat zit mij niet glad. Na enkele dagen kan ik Ben schrijven: "Ik
kan het uitrekenen maar ik begrijp
het niet. Met begrijpen ben ik gestrand op de Joule, dus nog voor je de
eigenlijke elektriciteit in gaat."
Amateurarbeider strandt op de Joule
De Joule. Een krentebol bevat een bepaald aantal Joules. Als je vijf
kilometer hardloopt ben je de Joules van een opgegeten krentebol weer kwijt. Als
je een piano naar de vierde verdieping tilt geef je het ding een aantal Joules.
Het maakt niet uit hoe lang je daar over doet. Flikker je hem weer over het
balkon naar beneden dan is hij die Joules weer kwijt. Valt hij daarbij op een
verend podium dan komen die Joules in die veren te zitten (als toegenomen
spanning). Lazert hij gewoon op de stoep dan worden de Joules geinvesteerd in
een kuil en wat warmte. Bij een gasbedrijf reken je kubieke meters onder een
bepaalde druk af. Dat zitten namelijk een bepaald aantal Joules in. Daar kun je
je huis een bepaald aantal dagen mee stoken. Bij het elektriciteitsbedrijf
betaal je iedere maand het aantal elektronen (Coulombs) dat zij door je
toevoerdraad 230 Volt naar "beneden" hebben laten flikkeren: die Coulombs zijn
als het ware heel veel hele kleine pianootjes en die Volten geven de hoogte aan
van de rand van het balkon waar het elektriciteitsbedrijf ze afflikkert. Daar
moet je voor betalen omdat ze die elektronen in een generator eerst naar dat
balkon hebben gezeuld. Op een bepaald aantal CoulombVolts kunnen je ijskast, je
bureaulamp en je koffiezetapparaat een bepaald aantal dagen werken. CoulombVolts
zijn Joules.
Onderschat die elektrisch geladen minipianootjes niet want met een elektrische
lier heeft een ambitieuze knutselaar de resten van zijn piano zo weer op zijn
balkon staan. Die heeft dan zijn Joules terug, al moet er dan nog van alles
gebeuren voor je er weer op kan spelen. De elektronengooierij van de de
stroombron van de lier kost meer dan wat het de verhuizer de eerste keer
kostte om de nog hele piano op te takelen. Dat verlies zit hem in de door de
piano geproduceerde kuil en warmte bij het vallen.
Het klinkt allemaal heel logisch maar ik begrijp het echt niet.
Dat is de schuld van Newton.
Op t = 0 ga ik een kracht van 1 Newton uitoefenen op een in de ruimte zwevend
raketje van een kilo (of een wrijvingsloos autootje hier op de grond). Na 1,4
(wortel 2) seconden is het kilodingetje dan een meter opgeschoten (omhoog, langs
de "weg" S). Dan hebben we een Newtonmeter gehad. Dat schijnt een
Joule te zijn zegt iedereen. Na 2 seconden is het kilodingetje 2 meter ver. Over
die tweede meter heeft die Newton dus maar 0,4 seconden gedaan. Logisch, want
het ding had al vaart. Maar het is toch weer een Newtonmeter. Dus weer een
Joule. Die constante Newton krijg je door de brandstofkraan precies op ��n vaste
stand open te laten staan, dus door per seconde precies evenveel brandstof te
verbruiken. Maar de snelheid, het aantal de meters per seconde neemt steeds toe.
Elke volgende Newtonmeter (Joule) gaat dus steeds minder brandstof (ook Joules)
kosten dan de vorige. Nou, als dat waar was, was er al lang iemand steen rijk
mee geworden want die laatste Newtonmeters verkoop je natuurlijk en die eerste
hou je zelf.
Het zal wel niet nodig zijn nog te zeggen dat ik die Newtonmeter dus niet
begrijp.
Help!
(zie verder
Schaftkeet electro ironica in theorie en praktijk)
Het zal wel dat ik als filosoof wat streng ben waar het gaat over de vraag of ik
iets echt begrijp, maar ik zit er wel mee, want als ik iets niet begrijp dan
beklijft het niet. Bij mij is het dus helaas niet anders dan: begrippen >
begrijpen > beklijven. Helaas.
Bij aankomst voor een buitengaatse keetschaft (BGKS) op een lokatie bij Oirschot waar het Wilhelminakanaal door een verlaten bos loopt, gedoopt "Zijbeek", reed de dienstdoende koddebeier in zijn peperdure fourwheeldrive binnen de 54 seconden voor. Wat of dat hier moest. Ik had mij, de bij de windmolentest aan de Piushaven verontruste buurtbewoner in gedachten, al voorgenomen een verhaal te hebben, maar dat was helemaal nog niet voorbereid. Ik improviseerde iets van een test van de elektra van een schaftkeet die in de Franse Alpen zou komen te staan, met weliswaar een borreltje er bij maar slechts een uurtje of twee.
De man wilde er niet lullig over doen.
Van die twee uur had ik later spijt, want het zou sowieso laat worden, en na
het uitzwaaien van de zich moeizaam met hun ossobuccobuiken in hun auto persende
gasten op 01:00 uur leek ik mijzelf ook te teut om achteruit de haakse bocht te
maken waarmee mijn combinatie evenwijdig naast de sloot zou moeten komen.
Verheug je je op het leven van een vrolijke vrije nomade, lig je s'ochtends bij
het eerste fluiten van de vogeltjes met een kater te luisteren of je geen
fourwheeldrive hoort aankomen! Ik had mij er iets anders van voorgesteld. Dat de
wereld wordt gedomineerd door sedentairen wist ik al. Maar nu zie ik pas hoe
actief hun alertheid op de bestrijding van nomaden is. Ik dacht tot een soort
te gaan behoren waar men niet op ingeschoten zou zijn. Niets is minder het
geval. Ik zal in de leer moeten bij zigeuners. Die nomadische technieken bedenk
je niet even zomaar allemaal zelf, dat is wel duidelijk. Ik heb gehoord dat
zigeuners van gemeenten grote sommen gelds geboden krijgen om zich ergens niet
meer te vertonen. Dat lijkt mij wel wat.
DEEL 5
Wij maken een geweldige sprong. De tussenliggende meer levensbeschouwelijke schaftkeetontwikkelingen staan geboekstaafd op de groeten-pagina's. Het is inmiddels februari 2004 en de verpoppingsfase ligt achter mij. Ik leef nomadisch in de Franse Alpen. Dagelijks echter ben ik nog aan de keet en aanverwanten aan het Willy Wortelen. Kleine handigheidjes verzinnen om standaarddingen snel en blindelings te kunnen doen. de meeste zijn leuker om te maken dan om uit te leggen. Een aantal oplossingen echter heeft wel enige amusementswaarde, namelijk het gebruiken van iets dat je toch al nodig hebt voor iets anders dat ook moet of handig is.
Op de foto hieronder zie je de lighoek: lekkere rugkussens, maar het zijn zakken met slaapzakken erin. Het bedtafeltje is een blad, dat ik toch al nodig had, vooral 's zomers als er buiten wordt gezeten, en twee klapkratten, die er ook al nodig waren, de onderste voor de vuile was, en de bovenste voor "actieve" kleren (die je vaak aan en uit doet: hardloopkleren, truien, handschoenen etc.). Simpel, maar zeer bevredigend.
Ook beleef ik er veel genoegen aan de fruitbak tevens te gebruiken als slabak en afwasteil (dan gaat het fruit even op de matras van de bedbank)
De buitentafel lijkt behalve wanneer hij buitentafel is een lastig
ding. MAAR!
bij het rijden sluit hij toevallig perfekt de keukenschapjes af zodat er niets uit valt.
Hieronder zie je hoe de wisser (van de blokfluit en van de mondstukken van de sopraansaxofoon) fungeert als ruggegraat voor De Dood. Dat is hard nodig want De Dood, althans mijn Dood, is nogal slap van structuur, een soort flieberige kunsstof, hetgeen in strijd is met de krachtige uitstraling die ik van een Dood, en zeker van een Dood in mijn Hut, verwacht en eis.
De garde blijkt buitengewoon geschikt als kop van een antennedraad voor FM. Vooral interne storingsbronnen (bijv.harddisk en LCD scherm van het notebook, en om een of andere reden ook de plaats waar je zelf staat), worden resoluut buiten gevecht gesteld door een metalen keukengarde (geleidend natuurlijk) aan het eind van de antennedraad te bevestigen. Soms moet die garde wel eens wat verhangen worden, maar dat is dan ook alles.
Dit is het uitzicht op de standplaats Tigre. In de verte, maar dat is heel dichtbij, zie je de hoogspanningskabel, die de automatische finetuning van mijn Short Wave in de war brengt als diens tien meter lange antennedraad buiten ligt. De keukengarde aan die draad en dat geheel niet aan de Short Wave antenne verbinden, maar er op drie millimeter naast hangen, en je hebt BBC nieuws.
De oven, het verhaal is bekend, daarvoor zijn we heel diep gegaan. Onverwacht heb ik er ook een uitstekende badkamerspiegel aan overgehouden:
Hier onder de douchehoek:
Hier vallen terstond enkele zaken op: je ziet de oude douchekop, bevestigd
aan een zak die met een elektrische pomp gevuld werd uit de waterketel op het
aanrecht . Die oude kop hangt nog, maar is buiten gebruik. De waterketel zelf
wordt thans bij wijze van douche, gevuld met warm water, schuin opgehangen. Zeer
comfortabel, veel eenvoudiger en het maakt de
waterketel...multifunctioneel. De gele knijperbak hangt recht boven de gootsteen
en is tevens in gebruik als lekbak voor het bestek.
's Zomers is het natuurlijk buiten douchen op Tigre:
Multifunctioneel zijn ook de tuidraden van de windmolen: waslijn:
En de vlieghandschoenen dienen in ruste als zekering voor de rits van de rugzak.
Keukenrol. Handig, maar het is best duur spul, wist je dat? Garages kopen vier kilo (!!!!!) oliehandenafveegpapier aan ��n rol, dat staat gelijk aan circa twintig keukenrollen. De zware rol met vijftig meter garagetissue hangt inmiddels soepel om een plastic buisje.
De neotruttige Peugeot koffiemolen (natuurgetrouwe imitatie uit de 19e eeuw), die ik eerder weg wilde doen, is gerehabiliteerd wegens de superfijne expressomaling die ik met mijn electrische molen niet kan bereiken. Het vermoeiende van het malen was vooral dat je het hele kastje op ��n of andere manier, tussen de knie�n bijvoorbeeld, klem moest houden. Dit is over: ik heb de Peugeot op het aanrecht vastgeschroefd. Het maalt thans uiterst confortabel.
Een andere vreugde: iets nuttigs vinden
Ik weet niet hoe het met de lezer is, maar mijn dag wordt altijd opgefleurd
als ik ergens zomaar iets nuttigs vindt (natuurlijk niet van een zo kostbare
aard dat het bij enig gevonden voorwerpen depot moet worden ingeleverd).
Allereerst, ik weet niet hoe het met de lezer is, maar allereerst raap ik al
sinds jaar en dag ieder gaaf boutje, schroefje, plastic dingetje, ijzeren weet
ik veeltje enz. van de grond als ik het zie. De boutjes, moertjes en schroefjes
leveren allerlei bijzondere maten op die, wie weet, ooit een tijdrovende
rondgang langs ijzerwinkels kunnen besparen. Uit de rest delf ik regelmatig
precies op wat ik nodig heb om een leemte in mijn constructie te vullen. Zo voel
ik twee keer vreugde, allereerst een kleine, bij het oprapen, en dan, misschien
jaren later, een grote, als het als gegoten blijkt te passen in iets waar ik een
probleem mee heb en een oplossing voor zoek. En deze opraap en opberghobby kost
geen tijd! Je bukt je, en thuis leeg je je zakken in een daartoe bestemd bakje.
Zelf verlies ik regelmatig mutsen en handschoenen, maar ik vind er ook weer
terug zodat ik altijd een voorraadje heb. Het voorjaar is in de Alpen een waar
juttersfestijn: de sneeuw smelt immers van de pistes.
Hierboven een paar fraaie fleece handschoenen en een paar (nieuwe!) sokken van de piste.
Mijn mooiste twee mokken komen van een vuilnishoop bij de roeivereniging TOR
in Tilburg:
In de bouwfase van de schaftkeet zijn natuurlijk ook prachtige voorwerpen gevonden en benut. Zie aldaar, met een eervolle vermelding voor de windmolenmast.
De stand der electro-ironica per 1 maart 2004
Hieronder het van het dit schaftkeetjournaal bekende electro-ironische paneel.
Dingen die per definitie multifunctioneel zijn, zoals stroom, water,
gas en wat gewoonlijk aangeduid wordt als "gereedschap" (prachtig Nederlands
woord, letterlijk immers: "zaken die gereed liggen") tel ik niet mee, al kon ik
het hierboven niet nalaten het lijstje voor computernotebook te maken (alleen de
top 15, anders kun je wel bezig blijven).
Wat eigenlijk nog ontbreekt op het paneel is een portret van de auctor
intellectualis: Ben.
Een licht gevend portret natuurlijk. Misschien zijn kop als plastiek van
ledjes.
Inmiddels heeft de boot, die ook een extra lichtakku heeft en natuurlijk ook met
zijn generator door de trekhaakconnector de hutakku kan opladen, ook een kast
met hoofdschakelaartjes en zekeringen (rechts):
.
Links de Short Wave antennetuner van de boot. Daar krijg ik de hoogspanningsbrom ook mee weg maar dan moet ik in de auto gaan zitten. Een draad van die tuner naar de hut vangt de brom weer op.
Ik kan niet genoeg krijgen van draadjes maar jullie willen wel eens wat anders.
Nummers. Daar moeten we even principieel-nomadisch-filosofisch over nadenken.
Nummers worden je gegeven door anderen. Welke koe zegt nu: doe mij ook maar zo'n
nummer. De bedoeling van een nummer is dat ze je kunnen vinden als ze iets van
je moeten. Maar daar heb jij meestal geen of nog minder behoefte aan.
Belastingen, boetes, reprimandes, geheel vrijblijvende voordelige aanbiedingen,
bedelarijen, sollicitaties naar een financieel adviseurschap, dat krijg je
allemaal van nummers: sofi-nummers, inschrijvingsnummers KvK, huisnummers,
paspoortnummers, kentekennummers.
En als je die dus niet wil, wat toch logisch is?
Dat kan niet. Die zijn allemaal verplicht. Want de koe heeft het nummer niet
voor zichzelf maar omdat ze gemolken en geslacht moet worden, en er een
boekhouding moet zijn voor haar stront want daarvoor moet worden betaald. In de
concentratiekampen kregen de joden hun nummers gewoon op de arm getatoe�erd.
Zodra ik ergens ben gaat dus meteen het nummer van mijn hut af:
Zo. Dat geeft al meteen wat rust. Die opschrijfboekjes kunnen in de zak
blijven. Ja, dat is Astral, die ligt er inderdaad even onder, losjes opgerold in
een groen zeil, net ontdaan van enige compost waarmee ze tijdens een
pr�caire landing besmeurd was geraakt.
Ze moet drogen maar het regent even.
Nou heb je van die gasten, gendarmes en ander rapalje, die vinden dat ze iets
met zo'n hut kunnen gaan doen als er niemand bij is. En daarvoor heb ik toch
weer...een nummer:
Zo, daar kan alvast geen wielklem meer op want die zit er al. En onder het mom "onbeheerd" kan niets want de PROPri�taire heeft een mobiele telefoon.
Dat leidt verder niet tot voor mij schadelijke informatieverstrekking want
dat prepay-kaartje is in een winkel gekocht en daar hoef je je naam niet bij op
te geven, al helemaal je paspoortnummer niet. Daar hadden de wouten in het begin
van het mobiele tijdperk flink de pest in weet je dat? In allerlei bochten
hebben de burokraten zich toen eerst gewrongen om netwerken te verplichten hun
klanten te registreren. Maar dat is mooi mislukt (met mijn eerste Ugandese
prepaysimmetje moest het nog, die heb ik dus later weggedaan). Dit is dus een
nummer, maar het is mijn nummer.
En ik hoop nu dat je begrijpt wat ik bedoel. Mijn sofi, paspoort en
kentekennummers zijn dus niet mijn nummers.
Hieronder ligt Astral een beetje te drogen op de standplaats Tigre, maar het wil niet erg.
Ondertussen heeft dat Astral poetsen mij op gang gebracht:
Op de voorgrond mijn nieuwe liefde Ang�lique, een warmbloedige stoot met
maten 230-650-3 (Volt-Watt-Amp�re), een tweetaktaggregaat in de company
colours (blauw, zwart en wit, zoals schier 30 jaar geleden reeds mijn
OK-jol) . Links van voren naar achteren de windmolen- de gereedschaps- en
de ellendekoffer (de laatste bevatte eens acht ordners, thans nog maar ��n, maar
ik houd haar tot het plechtige moment dat de laatste uit mijn nomadische leven
kan verdwijnen).
In de verte rechts de liquide brigade.
Achterste rij v.l.n.r: water water water diesel. Voorste rij v.l.n.r tweetaktolie, Euro 98, Euro 98, en diesel.
De Liquide Brigade staat standaard in de boot, want die rijdt vaak los en komt dan ook langs vulplekken. Tot De Liquide Brigade horen zeker ook de akkuus Erika en Greta, maar die wilden niet op de foto, die waren aan het werk. Ook horen er nog twee propaanflessen bij. Een lege propaanfles staat ook standaard in de boot vanzelf. Net als zakken afval, want we flikkeren niet net als sedentaire burgers, wouten en andere veelplegers onze rotzooi in het rond.
Foto boven: de Liquide Brigade gesjord. Op de voorgrond hutvuil.
Nu we toch met de sjorring bezig zijn: sneeuwkettingen zitten tegenwoordig tussen rechterportier en bed geklemd. Vroeger lagen ze achter onder mijn bekende UNHCR vluchtelingendekkleed, meegenomen uit Uganda. Maar met de hut op de trekhaak kan de achterdeur niet open, dus dat moest anders.
Die gele schoenen zijn speciale scharnierende skischoenen waarmee je ook bergop kunt (met vellen er onder). Naar beneden had ik het al enkele keren geoefend, de eerste keer (tussen de kleuters), was het meest amusant, althans voor de lezer, en onlangs deed ik de eerste echt sereuze bergopwaartse test van wilde ski's.
Ik vond op de binnenplaats van de Ferme des Sources een zwarte kunststof dop. Dat is iets dat ik altijd opraap en in mijn bak "bijzondere voorwerpen" leg. Maar daar is hij al weer uit:
Past als gegoten op de top van de mast van de windmolen die een draad en een kroonsteentje bevat die schoon moeten blijven tijdens rijden hangend onder de hut.
Mijn linthouder is een standaard-oplossing:
Opmerkenswaard is echter dat dit spul niet plakt en dus makkelijk afrolt en in chaotische knopen komt. Maar de rol klemt net in ��n van vele Fries Roggebroodbakjes van Kelderman die in mijn hut een onmisbare functie vervullen.
Lijnen en draden (en het muskietennet) liggen onder het bootbed, onder De Drie Koffers.
De Drie Koffers staan zo:
Aan deze kant zijn zij-handvatten. Ze hebben wieltjes onder aan de verre kant. Je trekt ze er dus heel licht uit.
Achten de lijnen en draden ligt mijn ultieme trots:
Jerommeke. Een lier met een offici�le trekkracht van 1500 kg (rechts achter
nog juist zichtbaar 30 meter staaldraad op rol). Als het ergens verboden te
parkeren is kan ik hut en boot samen in een boom takelen.
Deze lier heeft mij al eens op
heftige modderhelling naar boven vrij getrokken. Daar heb ik ook
geleerd sneeuwkettingen voor modder te gebruiken: je moet ze dan extra
aanspannen met elastiek, anders schieten ze los:
Goed. Het concept is nu: de hut is "docking station". Die staat, het woord zegt het al, op de hutplek. De tweede trap is de boot. Die kan De Liquide Brigade bijtanken op de diverse vulplekken, of mij omhoog vervoeren naar een bootplek vanwaar een vliegplek bereikbaar is. Daar kan ik mij per bergschoen of ski:
losmaken van de boot en vervolgens per parapente weer naar een landplek
vliegen. Op die landplek kan ik op de heenweg met de boot mijn
Menduni (een brommer) hebben
neergezet. Met die brommer rijd ik weer omhoog naar de bootplek en met de
boot met brommer achterop weer naar de hutplek.
Daarbij zij vermeld dat ik in alle fasen comfortabel de nacht kan doorbrengen:
 |
in de hut natuurlijk met warme douche en een ontbijt van broodjes uit de oven. |
|
|
In de boot met espresso en everzwijnenworst |
|
|
los bovenop een berg in een luwte in mijn waterdichte slaapzak met extra goretex hoes en een ontbijt van heerlijk smeltwater en rozijntjes. |
Dit is kort samengevat het hutleven in volle glorie.
[Latere aantekening: deze keet zal decennia lang een zeer wisselende markante rol in mijn leven blijven spelen, meer]