De afgelopen dagen was het voor het eerst echt mooi weer en heb ik geskied. Vliegen ging niet, de wind stond verkeerd
 
Eergisteren voor het gereduceerde middagtarief van 21 Euro twee keer van Le Jandri (3200m) terug naar Les Deux Alpes (1600m), een afstand van zo'n 17 km. Het gaat alweer veel beter dan vorig jaar. Wel de zwarte pistes nog maar gemeden. Ik was ook niet in een erg prestatiegerichte stemming. Een kopje koffie op een bergterrasje daarboven is er voor een gepensioneerde als ik niet bij. Bij de ingang staat een bordje: "minimale consumptie Euro 3.50 pp.". Plassen in de drijfnatte catacomben 30 cent, dus dat kon ik wel betalen. Verder wist ik het al, dus ik had allemaal lekkere dingen in mijn rugzak.
 
Veel klusjes. Het Engelse Afrikaboek af en naar de redaktie, de boedelscheiding moet na een recent vonnis in Breda worden afgewerkt, want meer dan ik daarin krijg komt toch er niet uit, denk ik, zeker niet na aftrek van de advocatenkosten die dat zouden moeten bereiken.
En vooral klusjes aan de hut. O.a. het antennekapje van mobiele telefoon opengeknipt en een dun stroomdraadje eraan naar buiten, prima dekking ineens, Uganda aan de lijn alsof het aan de overkant van de weg hier is. De knop voor fijnafstelling van de Short Wave gevonden, dus nu goede ontvangst van BBC world service: Amerikanen zijn geen imperialisten, ene Crowskoft zei het zelf op een economieconferentie en dat is een Amerikaan dus die kan het weten, in het programma "Justaminute", waar de opdracht was een expos� te geven over de Wet van de Jungle, een geniale spreker die betoogde dat "Wet van de Jungle" een contradictio in terminis is omdat er daar geen wetten zijn maar van achter iedere boom een vreemd creatuur kan verschijnen om je een pak slaag te geven of je uit lachen om je uiterlijk.
Bij gewoon winterweer, als de lucht redelijk droog is valt de condens mee.
Voor de rest hangt het comfort toch wel van enige technische beheersing af, van het droog houden tot lekker koken en zorgen dat de elektronica zonder te morsen doet wat hij moet doen. Dat laatste vergt nog duidelijk research maar dagelijks maak ik tal van kleine uitvindinkjes die voor niemand behalve mijzelf van nut zijn. Het begint zeer geolied in elkaar te zitten. Leuk, dat Willie Wortelen, zo van: ik zou eigenlijk daar een dingetje tussen moeten hebben dat zorgt dat er een afstandje ontstaat maar zonder dat het gaat wiebelen...enz. enz.
Langzamerhand heb ik zoveel gedaan dat er weinig excuus meer is om niet bijvoorbeeld serieus Montaigne te gaan lezen. Ik moet opschieten want straks lees ik het nog ouder dan hij het schreef, maar op een of andere manier staat mijn hoofd er nog niet naar. Wachten maar tot het komt, zo hoort dat, heb ik mezelf geleerd.
 
Gisteren een test van mijn wilde ski's. Ik heb namelijk speciale ski's waarmee je bergop kunt: je doet er vellen onder en de hakken los. De schoenen wat losser, en hebben een knop "WALK" (serieus). Dan scharniert het enkelstuk van de schoen een beetje. Zo lijken het net gewone bergschoenen alleen toch nog wel wat stijver. Dan klim je hijgend de helling op waar je wil. Het is zwaar werk dus je moet oppassen met je zuurstof van wege de toch al niet zo hoge druk op 2000 meter. Ik startte van de toeristenellende in Les Deux Alpes maar klom natuurlijk weg van de liften. Ik bereikte met de lichte tinteling in de longen de stilte van Les Perrons, een klif met uitzicht op het dal aan de andere kant. Vijfhonderd meter verder suist nog af en toe een enkele ski�r langs die van boven ergens die lus blijkt te kunnen nemen. Verder wat sporen van die sneeuwrackets die mensen onder hun schoenen binden. De kam is ijzig, want loszittende sneeuw waait er dagelijks af, het minste vlaagje beneden is hier een ijzige windstoot krachtje zeven of meer. Ver, het lijkt bijna recht beneden mij (maar dat lijkt het al bij hellingen in de buurt van 100%, 45 graden dus) een groen puntje. Mijn auto. 
Tsja, en dan heb je je de pestpokken gewerkt voor een klim van 180 meter en ben je dus zo weer beneden. Daar arriveerde ik vermomd als sneeuwbal. Het was mijn eerste wilde helling, twee keer op mijn tronie, waarvan ��n keer op een steen dus die telt niet. Je moet steeds omzwiepen (ik moet nog even vragen hoe dat heet hier). Dat blijkt in diepe (en zo diep was het nog niet eens) sneeuw met een sprong te moeten, en voorzichtig doen is heel onvoorzichtig. Een harde strijdkreet bij de sprong helpt wel. En alles voor nul euroos dus voor een gepensioneerde is het echt genieten.

Vandaag sneeuwde het hard. Ze kregen me de hut niet uit. Ang�lique, mijn benzineaggregaat, had nog wind in de tank en er is zelfs nog een reservefles propaan (big business in de Franse Alpen, op elke 3km wel een of meer verkopers, maar mijn Nederlandse flessen en aansluiting kan ik niet gebruiken).
Tegen de avond hield het op. Ik klom over de rivier en zag mijn eigen hut in grootse pracht, zie plaatje. Ineens wist ik het: die twee gendarmes die mij van die vorige plek verjoegen. Ze waren door God gezonden. Zei een groot denker als De Mandeville niet al (na diep en goed nadenken over vele concrete voorbeelden) dat al het moois ter aarde tot stand komt door domheid, kortzichtigheid en ego�sme? En zo is het. En als hij het niet zei zeg ik het: kinderen, neem een voorbeeld aan die twee levenslustige gendarmes, eet je voerbak leeg en verspil vooral geen kostbare tijd aan pogingen de wereld te begrijpen, want dan word je slechts gein voor magere Hein!!!
 
Was getekend de man in onderstaande hut.