001004

Groeten uit de Jan Evertsenstraat

De tweede nacht in mijn gloednieuwe Pamir Trek -15oC slaapzak werd ik zo ziek als ik nog nooit geweest ben: overal pijn hoofd, maag, alles, hele maagdarmkanaal plat, vijf kilo lichter in 24 uur. In een ge?proviseerde luier op een rithme van ?n uur rijden ?n uur kreunend slapen ben ik thuisgekomen, heb twee dagen in bed liggen kreupelen alsof ik een pinantie wou, en ben nu voorzichtig mijn spijsvertering weer aan het kickstarten met een broodje haring. Ik moet zeggen dat ik zo'n bacterie hoog heb. Zo klein en voor de duvel niet bang. En ik ben blij dat ik geen theorieboek hoef te lezen om zo'n invasie te leren keren, want dan was ik ruim v?r het examen een vochtloze mummie geworden.

Vlak tevoren evenwel had ik nog juist een mooie foto genomen (nee echt). In de westelijke dalwand (dikke kilometer verticaal rots) zit een kerfje dat schuin omhoog loopt naar Villard Notre Dame. Die weg is zelfs voor ?n auto eigenlijk te smal. Dat heb ik persoonlijk onderzocht, waarbij ik alleen boven ben aangekomen omdat achteruit terug nog erger is.Zou ik in daarboven in Vd ND wonen dan zou ik dit beslist zo willen houden. Maar men denkt er anders over.

Dat is te zien als ik het rechthoekje uitvergroot. Wat staat daar, met 500 meter verticale rotswand onder zich en 700 erboven? Dat wou ik maar zeggen. Alweer zo'n prachtige verrijdbare schaftkeet.!

Ik bedoel maar.

Nou, de wereld is een oogstrelend komen en gaan van verrijdbare schaftketen, bacteri? en diarree.