Lingeblog Home

Recent blogs

Crt 180605 Lastedit 20-12-27

Diengy Douououze Bretagne       Francais

Mijn door en door sympathieke reisgenoot Hans Pleijsier had zich in zijn hoofd gezet om onze jolvakantie in Bretagne samen te vatten in precies zeven (7) trefwoorden en kwam tot: Désolé,  Waarómmmm?, Sjamaan, Beukenzaagselrookgenezer, Ambachtelijk, Irritatie en Hoogwater. Dit betekent dat mijn inzendingen Ruzie, Rukwind en Directief het niet hebben gehaald, maar ik ben trots dat ik Beukenzaagselrookgenezer er in heb gekregen. Ik kwam met Directief omdat ik daarvan door Hans werd beschuldigd. Wat wel klopt maar wat ik alleen ben als het echt nodig is bij speciale personen (waaronder, blijkt, als Hans gelijk heeft dat hij dat is, tenminste één kolonel b.d. van z. M.'s krijgsdinges). De overige steekwoorden komen hieronder in chronologische orde ter sprake.

... met - naar eigen zeggen - kolonel b.d. Hans Pleijsier in het Bois du Roi de Rome  bij Ventes Saint Rémy ... Pouilly Fumé, salade Fruit de Mer, Partagas D No. 4.  ...

... na de indrukwekkende Pont de Normandie, letterlijk een berg van staal, worden we tweetalig: boven (zeggen de Fransen) leert men de locals de naam van de plaats correct schrijven, en onder vermaakt men de toeristen met de in het reservaat door de wilden gemaakte spelfouten ...  net als bij mij thuis in Friesland! zei ik trots ...

Hans had de gehele organisatie ruiterlijk aan mij overgelaten, incidenteel ingrijpend als ik het werkelijk totaal verkeerd deed, zoals toen ik bij de inschrijving zijn verbondslicentienummer niet wist en een gefingeerd getal gaf aan de Bretonnen, toch immers hopeloos ver van onze polderpennelikkers. Na zijn schrobbering gaf ik onverwijld het juiste nummer door. Hans heeft nog al eens een aanvaring maar ik deed wat hij zei, op het risico af dat straks de Fransman die ditzelfde nummer heeft vloekend zijn schorsing zal moeten aanvechten. Hans ziet dit allemaal anders natuurlijk.

Trefwoord 1: Désolé

Désolé: bedroefd; het spijt me, doods; troosteloos. Als je het opzoekt tenminste. Je moeder onverwacht veel te jong overleden. Je grote liefde blijkt met een ander dolgelukkig te zijn. Van die dingen verwacht je. Maar nee. In Frankrijk moet je nog even een batterijtje hebben. Het is vijf voor half één. De winkel sluit. Maar de vakbonden hebben duidelijk afgesproken dat het personeel dan ook precies om half één het slot vastdraait. Dus één van de personeelsleden - meestal de jongste of wie het laatst is aangenomen - staat om vijf voor half een bij de deur om nieuwe klanten de weg te versperren. "Kan ik niet nog héél even snel ... ?". "Non monsieur, désolé". Dat is het echt Franse désolé. Het betekent: oprotten. Zo kan men een minuut na sluitingstijd van de keuken in het restaurant aankomen. Er zitten nog mensen op hun voorgerecht te wachten. Maar nee. De keuken is dicht. Désolé! Arbeidsvoorwaarden, begrijpt u? Na enkele dagen stond désolé dus als eerste steekwoord op het lijstje van Hans.

Wedstrijden bij Carnac

... Jaap van Hasselt bleek te Carnac even in een Italiaanse periode: toont mij trots de AICD trimtouwtjes waarmee hij zijn prachtige authentieke jol heeft ontsierd ... ach, het gaat wel weer over ...

... mijn oude Kangoo micro-camper-tractor deed weer goede diensten ... met een tweede kogel achterop mijn trailer en een derde voorop mijn turquoise superkoets kan ik twee jollen tegelijk de oceaan in flikkeren ...

... Hans zet de puntjes op de i ...

... vóór mij mijn oude 701, van der Meer, verkocht aan de Breton André Maron, is nu FRA 65 maar heet nog steeds Brammert. André heeft het zelfs met fraaie witte schrijfletters op de spiegel gezet ... let op de vaantjes: André heeft hem op mijn manier laten staan (top-ra). we zijn nu de enigen ter wereld maar op de Olympische Spelen van 1928 (zie foto-inzet) hadden ze het ook bedacht ...

... de FRA 36 Ptit Breizh (kleine Breton) is uit 1943 en nog geheel intact: zelfs niet geschandaliseerd met gaten voor zelflozers zoals mijn Anneke 112. Een jol uit de absoluut gouden sectie van onze klasse. Zou dus door de KNWV wel afgekeurd worden ...

... de 112, de jol waarmee Gerrit Bohré in 1924 aan de overkant bij het Ierse Queenstown (nu "Cobh") tweede werd op de wereldkampioenschappen opnieuw op de oceaan! ...

... net als in Nederland bereik je het schavot door de lichte jongens (AICD-jollen zijn gemiddeld 25 kilo lichter) eerst naar de verkeerde boei te laten zeilen en dan pas naar voren te komen ...

Na dit heuglijk feit waren Hans en ik uitgenodigd bij Jaap en Alix thuis bij Guérande niet ver van de monding van de Loire. Denk niet dat het ons ging om wat er voortdurend uit de exquise wijnkelder kwam, en ook wilde Alix niet zo'n Franse huisvrouw zijn met de naam vreselijk goed te kunnen koken, dus daar mag ik ook al niets over verraden. Nee! Wij kwamen voor de zalmrookles. Dit moet, daar het hier niet in geuren kan, absoluut in kleuren dus dat moet op een speciale pagina die tevens als mijn eindwerkstuk van de cursus door Jaap drastisch in gecorrigeerd: Bert's proefwerk zalmroken

Hierbij kreeg Hans, die er overigens tijdens de les flink met de pet naar gooide en zich in plaats van Jaap's leerling ging opstellen als mijn beoordelaar, punten aftrekkende voor elke fout die hij meende te constateren, inspiratie voor niet minder dan twee steekwoorden die in zijn top zeven zouden belanden, te weten: waarómmmm??? en ambachtelijk. Een derde kwam van mij: beukenzaagselrookgenezer, maar Hans keurde die goed voor zijn lijst. Hier volgt de uitleg:

Trefwoord 2: Waarómmm???

Dit woord werd door onze zalmrookdocent Jaap frequent en routineus gebruikt waar hij was begonnen te vertellen hoe iets moest met zout, vuur, zalm etc. en hij het geboden achtte ons diets te maken wat hiervan de achtergrond en de diepere bedoeling was. Na het waarómmm??? volgde steevast een heldere en afdoende verklaring die telkens onze bewondering voor onze leraar weer verder verhoogde. Op het laatst scheen hij ons zelfs ietsje boven de grond te zweven en baadde zijn hoofd in een wonderlijk licht.

Trefwoord 3: Ambachtelijk:  zie de toelichting onder foto 5 van Bert's proefwerk zalmroken

Trefwoord 4: Beukenzaagselrookgenezer

Dit trefwoord ontstond uit een benauwde droom die ik door de spanning kreeg in de nacht vóór mijn examen zalmroken. Daarin hoorde ik in de tuin bij toeval een gesprek tussen Hans, Jaap en Alix. Zij bleken elkaar al 50 jaar te kennen en allen te behoren tot een secte van Indiaans-sjamanistische beukenzaagselrookgenezers. In de winter hadden zij besloten dat ik voor de sekte gerekruteerd moest worden. Ik was onder het mom van een zeilvakantie naar Bretagne gelokt en verleid tot een zogenaamde zalmrookkursus. Met beukenzaagsel. Ik stond, bleek mij in die droom, op de rand van de afgrond. Zou ik daar invallen, zijn bekeerd, bedoel ik, dan zou mijn deprogrammering jaren gaan kosten in eenzame opsluiting. Zwetend werd ik wakker.

Maar het bleef niet bij zalm roken: Jaap troonde ons mee naar de rivier la Vilaine. Achter de dam zeilden wij zonder stroom landinwaarts naar La Roche-Bernard en terug. Een schitterende dag.

... Hans Pleijsier aan de rivier ... (la Vilaine) ...

... Bert bestudeert watertandend de kaart maar ... la cuisine est fermé ... drie minuten geleden ... désolé ...

... vertrek bij Jaap&Alix: tas met zelf gerookte zalm, geitenkaas, exquise dessertgebak, wijn en een stichtelijk boekwerkje... op de deur naar buiten een briefje "vergeet het dessert en de zalm niet!!!" ...

Trefwoord 5: Sjamaan

Bij Jaap en Alix hangt binnen op de benedenWCdeur een tekst van een sjamaan die zegt met niemand meer iets te maken te willen hebben en voortaan alléén door het leven te willen gaan. Daarbij bedankt hij bij wijze van afscheid uitvoerig en in onvoorwaardelijke liefde zijn ouders, familieleden en vrienden. Ik moest er even heen, kwam terug aan tafel en deelde mee mij bijzonder thuis te voelen in deze sjamanistische verklaring maar dat ik toch in mijn geval een zekere kritische noot zou invoegen over mijn vader. Toen ik die vervolgens kort had moeten karakteriseren vroeg Jaap: "Maar zijn niet alle vaders een beetje zo?". Ik vroeg: "Heb je het misschien over jezelf Jaap?", waarop Alix ijverig knikte. Ikzelf laat de waarheid hierover, dat spreekt vanzelf, geheel in het midden.

Trefwoord 6: Irritatie

Omdat Hans nog een dagje marine-nostalgisch langs Bretonse zeekaden moet zwerven ontmoetten wij elkaar weer in Sainte Marine bij Bénodet om ons vandaar bij opkomend tij de rivier de Odet op te laten spoelen.

Bij de tewaterlating der boten laat Hans ineens alles uit zijn handen vallen omdat hij plots ab-so-luut zijn auto wil parkeren waar de havenmeester mij drie keer heeft bezworen dat het ab-so-luut verboden is. Daar sta ik dan, met een auto, een trailer en twee boten in het water, hem na te vloeken en tieren. Maar weg istie. Het lukte me om de twee jollen aan te leggen en de rest van mijn spullen de elektronische poort uit naar de aanbevolen achterparkeerplaats te rijden. Daar kwam Hans net van teruglopen na teruggeschrokken te zijn van zijn eigen drieste illegale parkeerplan. Wij groetten elkaar minzaam. Toen ik dit incident later "ruzie" noemde corrigeerde Hans mij beslist: dit was geen ruzie geweest doch irritatie. Later bereikte deze term dus de top zeven in zijn trefwoordenlijst.

Hans heeft natuurlijk een heel andere lezing van dit incident, maar geloof hem niet, geloof mij!

... Hans en ik laten ons bij opkomend water zonder wind met grote snelheid de rivier de Odet opspoelen (mooi gezicht op video) ...

Trefwoord 7 (het laatste): Hoogwater

... bij hoogwater lijkt de rivier de Odet een meer ... niet te lang blijven en meteen na hoogtij opnieuw zonder wind weer met op het snelst zeker 8km/u 15 km terugspoelen naar de monding ... wij waren te vroeg op weg terug en bleven eerst nog in tegenstroomversnellingen hangen ...

... de volgende dag gaan wij per  auto terug om het laagtij te bezichtigen ...

Ik had met Hans twee ambities: 1. hem een smart phone aanpraten (hij heeft ziekelijke smart phone weerstanden en een dinosaurus die alleen kan bellen), en 2. hem weerhouden van terugkeer met de auto voor een feest door hem een goedkoop vliegretourticket Rennes-A'dam-Rennes aan te praten zodat hij na dat kennelijk belangrijke feest gewoon dóór kon in Bretagne. Alles mislukte. Daar ging Hans.

Benodet

Benodet. Inschrijving. In de NOR (Notice Of Race, met alle geldende regeltjes) staat dat je deelneemt op eigen risico. Daarachter staat nog dat de organisatie geen enkel risico aanvaardt. Overbodig, want dat volgt logisch uit het eerste. Vervolgens moet je bij inschrijving een bewijs tonen van de verzekering van je boot, en van je westrijdlicentie. Vaak nog een gezondheidsverklaring maar niet in Bénodet. Allemaal volstrekt overbodig: je doet alles immers toch al op eigen risico. Dan moet je een verklaring tekenen dat je deelneemt op eigen risico. Daarachter staat nog dat de organisatie geen enkel risico aanvaardt. Ik dacht dat we dat al behandeld hadden. Bovendien moet je niet gewoon tekenen. Je moet de hele zin "ik verklaar dat ik deelneem op eigen risico en weet dat de de organisatie geen enkel risico aanvaardt." met de hand overschrijven en dan tekenen. Als je vertrekt uit de haven naar de start moet je tekenen dat je vertrekt. Bij terugkeer moet je weer tekenen voor aankomst. Waarom? Geen idee: alles is toch immers op eigen risico? Tussendoor, je zou het haast vergeten, mag je ook nog wedstrijdzeilen.

Op weg naar de start kauwde ik op een open brief in Le Monde aan alle instituties van de Franse overheid, en die waarvoor enige Franse wetgeving op enig moment bindend is, en alle rechters, politie, brandweer, kinderbescherming, geheime diensten, toezichtsambtenaren, vakbonden, verzekeringmaatschappijen en ander tuig. Over dat Frankrijk de vrijheid had uitgevonden maar dat je er nu niet eens meer zelf mag weten hoe te sterven. Dat ik absoluut niet beschermd en gered wil worden door Fransen omdat ze dat helemaal niet kunnen. Laat ze in Australie Green Peace boten gaan opblazen. Goeie oefening voor beginners, dat is wel gebleken. Dat ze als ik op zee in nood ben voor de veiligheid op een halve kilometer afstand moeten blijven omdat ik me in zo'n situatie een beetje zeker wil blijven voelen van mijn leven. Dat ik nergens tegen verzekerd ben want verzekering is een truuk van sommigen van jullie om de rest geld uit de zak te kloppen. Dat ik een verzekering tegen verzekeringmaatschappijen zou overwegen maar die bestaat niet. Ik weet waarom niet. Dat een verzekering tegen Franse noodhulp gezien het schaderisico voor als die halve zolen zich er onverhoopt met je gaan bemoeien onbetaalbaar zou zijn, maar dat ik die niet nodig heb, want ik schiet ze gewoon veiligheidshalve af als ze dan in mijn buurt komen.

En dan vertel ik ze nog wat de watertoeristen in Ierland doen. Die krijgen een dikke boete als hun kinderen geen zwemvest dragen, maar zwemmen mogen ze wel zonder zwemvest. Dus als ze een politieboot zien aankomen gooien ze daar meteen al hun kinderen in het water. Zo beschermt men zich in Ierland tegen overheidsrisico's ...

Désolee, propriété, responsabilité, Bert.

Gaan  ze niet plaatsen. Bij Le Monde zitten ook alleen maar verkokerde debielen die het contact met de werkelijkheid verloren hebben.

Maar Benodet was geweldig! In een parkje aan een zijstroom van de Odet naast te haven mochten voor de gelegenheid de trailers staan, en ook mijn Kangoo microcamper. Ik was er de enige.

... Jachthaven Bénodet: Le jardin des remorques (zo door mij gedoopt: tuin der trailers), een parkje waar voor de gelegenheid de trailers (en mijn microcamper) mochten staan ...

... heb je een hele rivier dichtgeslibd met plasticzooi recht voor je snuffer, ga je je zorgen maken over het plastic in de Saragossa zee ...

... terwijl een houten schip na gebruik toch niets meer of minder is dan zijn eigen glorieuze gedenkteken ...

... een jollenevenement in Frankrijk begint met een copieus diner in een kasteel ...

... zo'n diner is een competitie op zichzelf waarbij de laatsten de laatsten zullen zijn ...

... na de eerste dag gaat men de rivier op om een bestelbusje vol langoustines te eten ... ik dacht dat ik het kon maar nee, kreeg les en ben goed vooruit gegaan ... je vraagt je bij die bergen schalen wel af hoe er nog levende langoustines in zee kunnen rondspankeren ...

... met welgekozen vloeibare verversingen zodat de stemming er bij de "diengie doeoeze" op de boot terug goed in zit (zie video "Les prisons de Nantes")

Tijdens de wedstrijden schatte ik over de rakken de stroom wel goed in, al had ik het hoogtij een keer een uur te vroeg in mijn kop wat veel bootjes kostte. Maar met tonnen ronden in stroom en licht vlaagjesweer was ik enkele keren te gretig, ging te snel overstag, haalde de ton niet, en dat kost zomaar 200 meter.  De eerste dag moest ik de eerste start voorbij laten gaan want ik was mijn sleutels kwijt. Leek me toch wel belangrijk die eerst terug te vinden. Zeilt anders ook niet zo relaxt. Ik vond ze..

Zondag, de laatste dag werd na twee wedstrijden tot een derde extra wedstrijd besloten, hoorde Alix over de marifoon, toen de leiding een nog een jol uit de rivier de zee op zag komen. Dat vonden ze sneu. Dus nog een extra start dan maar. En nog een lange baan ook: ver de zee op. Rémy won. Flipperkastenwerk met veel stroom en weinig wind. Ik was net over de helft toen ik Rémy aan de horizon zag finishen, dat was goed te zien want de rest dreef met het plastic en al nog heel ergens anders. Maar Fred was 2! Ja en eueueuh, die late jol dat was ik. Te zwaar getafeld en verslapen. Dus dat maakte totaal drie dns ("Did Not Start", kost heel veel punten). Ach wat kan het ook verblotekonten. De AICD-zeilers hier noemen mijn jol "handicapé" wegens te weinig malle trimtouwtjes en vaste broek. Ja, als je voor de wind die masten van die AICD-jollen voorover ziet roetsjen en de lijken los ziet gaan tot het zeil een ballonnetje is wor je vanzelf een beetje een recreatieve deelnemer. Je zoekt een lekkere verre hoek in het kruisrak om eens triomfantelijk fluitend vóór het plastic langs te kruisen, maar de volgende keer kom je er natuurlijk mee op de koffie en lig je helemaal achteraan (waar trouwens zeer aangenaam gezelschap vaart!).

P.S. Naar het Frans vertaalt Google Translate "kom je er natuurlijk goed mee op de koffie" als "l'accompagnerez bien sur le café".

... de jonge talentvolle Michiel Kamermans ontving de felbegeerde Pris du Courage ...

De uitslag was deze keer zoals hij hoort, want niemand verzeilde zich. Bij de AICD won Rémy (hout) op afstand het toernooi, en was Yvon Guigoerèse 4. Het plastic was 2 en 3. De rest van het veld, dat welgemoed op afstand achter de AICD-jollen aanvaart bestaat uit originele jollen maar wel met AICD-trim, behalve de Parijzenaar Didier Lemaitre, Fred Udo, Jurri Rooyakker en ik. Die hebben de originele trim (al heeft Fred in Frankrijk altijd de broek los, waarschijnlijk omdat hij zo goed weet hoe slecht windmolens werken).

Maar! er was er nog een AICD-plastic jol: de jonge talentvolle Michiel Kamermans had die van André Maron geleend en ontving de felbegeerde Pris du Courage omdat hij het lef had in aanwezigheid van de admiraal in een plastic jol te varen ... als hij wat op zijn pondjes gaat letten gaan wij ongetwijfeld nog veel van hem horen ... de admiraal zelf mag trouwens ook wel weer eens een rammedannetje doen ...

Ik had mijn weegpoort bij me dus ik dacht laat ik de kunststof AICD-jol van Pierre Monéger eens wegen. Ik had al gewichtsgegevens van Rémy over een aantal Franse jollen, en zelf had ik in het voorjaar in Zuidlaren een paar Nederlandse jollen gewogen. Mijn mening over AICD-jollen is veranderd. Ze kunnen absoluut niet met originele jollen als één klasse beschouwd worden. Ook niet na aanpassingen. Naar mijn voorlopige berekening zijn AICD-jollen, met name doordat ze zeilklaar dik 25 kilo lichter zijn, minstens 10% sneller. Dat zie je precies zo in de wedstrijd: na een uur dik vijf minuten voor, een kilometer of zo. En, voor mij spectaculair nieuws: AICD-hout en -plastic maakt nauwelijks uit. Om met de originele jollen op gelijkwaardige basis mee te doen zou je 25 kg ballast in zo'n AICD-jol moeten schroeven. Dat kan gewoon niet: het ding is door de gewichtsbesparing, veel de dun hout overal, ook nog eens veel slapper! Een AICD-jol-bezitter die met wedstrijden van originele jollen op gelijkwaardige basis mee wil doen moet zijn jol niet vernielen met 25 kilo ballast, maar dat ding naar Italië verkopen. Een echte is niet veel duurder dan een AICD-houten jol. Veel beter, want zo'n AICD-luciferdoosje houdt sowiezo het maar een paar jaar vol en met 25 kilo ballast helemaal. Dat is het paard voor de wagen spannen. Mijn grote verassing is dat het helemaal niet gaat over hout versus plastic, en ook nauwelijks over de trimtouwtjes. De basis voor het verschil is het enorme gewichtsverschil zeilklaar. AICD jollen, hout evenzeer als plastic, lijken misschien op echte jollen maar het is een totaal andere klasse, waarbij plastic zeilklaar nog een slag lichter is door het dunne aluminium voor de tuigage. De officiële gewichten van AICD-hout worden met bodemplanken gemeten, want volgens de AICD het moet het meten net zo gaan als bij plastic jollen en die hebben geen bodemplanken. Dus er is in Italië één setje loodzware bodemplanken die men van elkaar leent als men naar de weging gaat. Daarna gaat er keidunne zooi in.

Goed, je ligt als zeiler in een originele jol het eerste kruisrak wat in de vuile wind van de AICD maar dan verdwijnen ze aan de horizon. Ach het maakt niks uit, het is enorm gezellig, je ziet ze wel weer in de haven.

Hans, terug in Nederland, liet, omdat hij immers geen smart phone heeft,  zijn vrouw appen wanneer een de geplande Bretonse jollentocht van Marie Claire zou beginnen. Dat was over vijf dagen. Wat krijgen we nu?? Ik stond bij te komen van de over-socialisatie aan een uitgestorven meertje in de Bretonse binnenlanden. Hans zei: ik kom.

... Ik stond bij te komen van de over-socialisatie aan een uitgestorven meertje in de Bretonse binnenlanden ...

Hoe moest Hans mijn plek vinden? Hans had een smart phone van zijn vrouw gekregen! Op 8 meter nauwkeurig stopt hij er twee dagen later, 's nachts om 03:00 uur.

Wat is dit? Bert alsnog toegetreden tot de sekte der beukenzaagselrook-genezers? Dansend rond het vuur? Neen! Bij de terugkeer van Hans, diep in de nacht op Bert's lokatie aan een uitgestorven Bretons binnenmeer meende die na een stevige aanraking met de fles een foto te moeten maken met zijn van zijn vrouw Jannie gekregen smart phone. Hans zal er wel een heel andere lezing van hebben maar dat moet u niet geloven.

... daar lig ik ... aan die gele boei ... door te veel zon en teveel wijn kon ik zondag bij Loctudi met geen mogelijkheid het water op ... in de verte de wedstrijd, de AICD voorop natuurlijk ...

... de volgende ochtend bij hoogwater lag ik er nog steeds ...

... diner Loctudi bij François (links boven in het gele kader), zelf kon hij niet ...

... diner Loctudi bij Hugues Pentenfenyo, een diepgravend gesprek met aankomend jollentalent Michiel Kamermans ... let op! : ik draag het jolleninsigne op mijn homopropellor ... 

... ik stond in Hugues' schaduwrijke bos en ging 's ochtends bij de pijl naar binnen voor een gezellig ontbijt met de familie ... 

Tregastel

Na Loctudi had Marie Claire jollentochten langs de oceaankust bij Tregastel georganiseerd. Niet iedereen was uitgenodigd en de officiele en verborgen selectiecriteria waren links en rechts op gedempte maar verontwaardigde toon besproken. Er waren ook al andere diners geweest waaraan sommige niet genodigden aanstoot hadden genomen. Voor mij was er geen touw aan vast te knopen: het ging telkens weer om anderen. Dan waren er nog zeilers bij bijeenkomsten en wedstrijden opvallend afwezig, zodat anderen, weer op die subtiel gedempte toon, vermoedden dat hier een signaal uit gelezen moest worden. Ikzelf was echter overal uitgenodigd dus ik kon een redelijk accuraat diagram maken met de plusjes en minnetjes tussen iedereen en iedereen op de juiste plaats. In het waarom van die plusjes en minnetjes heb ik me niet verdiept, want als bekend circuleren daar in een dergelijk geval hopeloos vele onderling strijdige verhalen over, die, als ze bepaalde oren bereiken, een nieuwe golf van verontwaardiging veroorzaken, resulterend in nieuwe opnieuw strijdige verhalen. Ik zie echter geen onoverkomelijke belangentegenstellingen zijn dus het moet met wat tact redelijk te verhelpen zijn. Bovendien hebben alle partijen veel verstand van koken en wijn, heb ik aan den lijve kunnen ondervinden. En dat is toch het belangrijkste.

Op naar Tregastel, waar de tafel alweer rijk gedekt was.

... onze reisleidster Marie Claire heeft haar notities in Gea's jollennotitieboek ...

... AICD-jollen weeg je 's nachts ... deze was zeilklaar dik 180 kilo, het gewicht van een originele jol! Ik stond perplex ... tot bleek dat er 24,3 liter zeewater in de dubbele bodem zat ... zonder die 24 liter was aankomend talent Michiel Kamermans, die deze jol had mogen lenen, en die echt kan zeilen, in Benodet en Loctudi zonder meer in de prijzen gevallen ...

... "Ik was zo gelukkig", zei Marie Claire droevig bij het dramatische afscheid. "Ik ook", perste ik er met gebroken stem uit ...  bord over te water laten ... in geen velden of wegen een verkeersbord over parkeren ...

Ik was de tweede dag bij Marie Claire op het slechte wegdeel achterop foto boven gaan staan maar Marie Claire waarschuwde dat dat niet mocht. Er was geen verbodsbord. Ze voelde zich kennelijk door haar buurt bedreigd. Daarom reed ik mijn auto vooruit tot ik net op de parkeerplaats stond die ik de vorige nacht had gebruikt. Zenuwachtig kwam Marie Claire weer haar huis uit om te controleren of ik mij wel verplaatst had. Ja, maar dit kon óók niet. Ik zou een dikke boete riskeren.

Daar kon ik niet in geloven. Er stond immers geen enkel bord. Dit moest absoluut buurtpressie zijn. Overal hadden de nouveaux riches hun neo-truttige nep-Bretonse villa's langs de haven staan. De arme Marie Claire hield het op regels en politie en vermeed wanhopig het onderwerp buren, dus daar was ook al geen gesprek over mogelijk. Ja, politie lust ik rauw. Maar om Marie Claire verdere buurt-ellende te besparen besloot ik te vertrekken. Helaas werd ik ook nog boos en begon over de Fransen die de liberté hadden uitgevonden en hem nu weer totaal hadden verkwanseld. Om over de fraternité en de égalité maar helemáál te zwijgen. Gelukkig zei ik er bij dat ik natuurlijk  niet boos op haar zelf was. Zo koos ik voor mijn vrijheid, tot groot verdriet van Marie Claire: "ik was zo gelukkig", zei ze bij het dramatische afscheid. "Ik ook", perste ik er met gebroken stem uit. En ik verdween in de donkere nacht.

Liberté!!, Voltaire! Rousseau! Montesquieu! Maar in een Frans nouveau riche buurtje moeten ze daar natuurlijk niets van hebben. Tevens natuurlijk benieuwd naar alle totaal verschillende verhalen die er nu de ronde over zouden gaan doen. Ik zou bekritiseerd worden ("Bert is een beste vent maar hij is altijd zo ..."), en verdedigd. Maar hoe en door wie? Daar werd mij later menige leuke verrassing over bezorgd. Surfen op de golven van de dinghy douze!

Ach echt Frans is het natuurlijk niet. Ook in Nederland heb je toch dat soort quasi-dure buurtjes waar simpele zielen die hun ouders in rijkdom zijn ontstegen achter de ramen van hun van de weg goed zichtbaar gehouden villaatje gereed zitten om bewonderd te worden om hun welvaart, en waar de aanwezigheid van een zwerver recht aan het voorgazon, zeker zo eentje met een dof gereden oude Kangoo en een aftandse honderd jaar oude zeilboot, dergelijke aangename kijk-mij-hier-eens-sjiek-zitten gevoelens ruw kan verstoren.

Maar ! De volgende ochtend werd ik hier wakker ! : 

... Liberté!!, Voltaire! Rousseau! Montesquieu!

... in Tregastel had ik bij stortregen weer eens van alles open laten staan ... het kostte gelukkig deze keer geen laptop maar tijdens de lunchsalade met prachtige wijnen bij Roland Etienne, FRA 60, die daar vlakbij woont, moest ik alles wel even drogen ...

En zo was er (het restant van de wit die ik met Roland had gedronken in mijn autoijskast) ook tijd voor het nog niet gelukte bezoek aan Claire (FRA 52) en André (FRA 65, de van mij gekochte Brammert) die bij Lorient in een leuk dorpje aan de overkant van de rivier wonen.

... het gereedschap van Claire ... rechts een verrukkelijke andouilette ...

... elke dag oesters ... welke whiskey wil je? vroeg André ... dat was even lastig kiezen ... het medicijn rechts staat bij Claire en André in de wc voor de gasten gereed ...

Waarna terug naar Jaap en Alix om Alix te helpen met een portretten tableau van de diengie doeoeoeze. Maar die waren pas de volgende dag terug van Marie Claire, uit Tregastel. Plekje zoeken in de buurt. De kust vergeven van campings en peperdure neotruttige vakantiewijkjes. Maar 20 km landinwaarts is de ellende afgelopen. Mensvrij bos! (Volgens internetbronnen destijds speciaal aangelegd voor de zoutsmokkel).

... Er kwamen in het donker onmiskenbaar, al zag ik ze niet, vervaarlijk knorrende everzwijnen aan. Ik dacht ik blijf maar zitten, dan hoop ik maar dat ze voor een keertje bereid zijn een ander pad te nemen. Ik weet tenslotte van Obelix hoe het moet: onder elke arm één en naar het vuur ... afbeelding gesjopt om de atmospheer op te roepen ... inderdaad ging men knorrend van het pad het bos in voor een omtrekkende beweging met lastig mis te verstane audio ... het humeur was duidelijk flink bedorven ... zo te  horen zag de uil de humor er wel van in ...

... terug naar een originele jol: de 588. Alles apart wegen ... deze had ik al gewogen maar ik kwam toen 8 kilo hoger uit dan Rémy ... dus nu nog eens, en ja, Rémy kreeg vrijwel gelijk: ik kwam nu maar 2 kilo hoger uit dan hij ... de 588 is zeilklaar de lichtste Nederlandse jol die ik tot nu toe woog ...

... tot slot langs Philippe le Rouzo, van de originele Vecht jol, Fra 45 ...

Vrienden jollenzeilers Frankrijk: wat een leven hebben jullie! Blij dat ik een paar weekjes mee mocht doen!