Lingeblog Home

Crt 161102 Lastedit 20-12-27

De Slag bij Goutum
De belangrijkste vergadering van het jaar  

Zojuist ben ik teruggekeerd aan de Linge van de belangrijkste vergadering van het jaar, te weten de najaarsvergadering van de Regio Noord van de Twaalfvoetsjollenclub, onder leiding van Regiocommissaris Dijkstra, beter bekend als "De Slag bij Goutum". Ik wou niet weer te laat binnenkomen zoals vorig jaar en met een stevige voet op het gaspedaal bereikte ik vijf minuten vóór tijd de Gereformeerde Kerk te Goutum alwaar de Voorzitter van de Twaalfvoetsjollenclub mij tegemoet kwam en met knipperend groot licht de weg versperde, niet om in zijn hoedanigheid van politieman mijn kostbare wagen in beslag te nemen maar om mij mede te delen dat ik de verkeerde weg was ingeslagen en om moest draaien. Licht huiverig voor zijn advies, door de disqualificering van allen die het bij de memorabele lage boei op het NNK te Heeg volgden draaide ik toch gedwee, waarna ik tijdens het uitstappen onmiddellijk een in kleurig papier verpakte doos onder zijn arm ontwaarde die er sterk uitzag als een prijzige whiskey. Iedereen die mij goed kent begrijpt onmiddellijk dat ik daar verder geen enkele aandacht op sloeg.

Dat kon ook niet want ik zag meteen dat Regiocommissaris Dijkstra al topgeconcentreerd in de startblokken zat, en de spanning werd nog verder verhoogd omdat niet begonnen kon worden: de voorzittershamer was nergens te bekennen! Hier onderscheidde zich prominent lid Gerrit Klugkist die meteen in een kast dook en triomphantelijk met het onding tevoorschijn kwam, terwijl hij toch eigenlijk koffie aan het inschenken was. Na een voorzichtig testend klopje met de verder deze dag niet meer gebruikte hamer opende Regiocommissaris Dijkstra gezwind de vergadering om naar jaarlijks gebruik een minuut stilte te vragen voor het zoals gebruikelijk ook dit jaar weer niet onaanzienlijk aantal overleden jollenzeilers. De minuut werd niet helemaal gehaald omdat na 42 seconden Pieter en Gea, zich van geen kwaad bewust vrolijk binnenkwamen en handen begonnen te schudden. De schade van dit incident leek mij mee te vallen omdat ik de indruk kreeg dat de meeste aanwezigen hun klus op dat moment wel al ongeveer hadden geklaard.

Meteen daarop kwam Regiocommissaris Dijkstra met de voor iedereen schokkende mededeling dat hij voornemens was na een soepele overgangsperiode de nu teruggevonden, overigens prachtige natuurhouten voorzittershamer aan de wilgen te hangen, en verspreidde prompt tot ieders grote opluchting het gerucht dat Jeanet Blokland zal gaan opvolgen. Maar u begrijpt, het draaide ons wel even voor de ogen. Met mij pinkte menigeen een traantje weg. Maar Regiocommissaris Dijkstra bleek gelukkig bepaald niet levensmoe en verklaarde zich, voorzover hij niet in zijn jol zou zitten, geheel toe te zullen leggen op de jollenclubsite. Dat wordt dus absoluut vuurwerk. Namens eenieder stond Bert Bos op om Regiocommissaris Dijkstra met zwier voor zijn zware dienstjaren te bedanken, rondvragend hoe lang Regiocommissaris Dijkstra dit nu wel niet gedaan had. Daar kwam de vergadering niet uit. Ook Regiocommissaris Dijkstra zelf wist het niet meer precies. Op de één of andere manier kwam het gesprek erop of er ook een maximum termijn gesteld was aan de functie van Regiocommissaris Noord. Verscheidene leden bezwoeren dat daar ooit eens een zorgvuldig gefundeerd besluit over was genomen maar niemand wilde het exacte getal weer te binnen schieten. Bert Bos loste de verlegenheid op door zijn kleurige doos onder de tafel uit te halen en deze uit te reiken aan Regiocommissaris Dijkstra, die er eerst aan begon deze te openen en daar vervolgens, toen hij de groeiende belangstelling bespeurde, wijselijk vanaf zag. Ikzelf was, u kent mij, natuurlijk niet in het minst geinteresseerd in wat er in zat. Trouwens, het was toch whiskey. Ik wist het gewoon zeker.

... vergadering in actie, let op de hamer en de kleurige doos bij de voorzitter, de gul verspreide verversingen en geheel linksonder de professionele camera van de cyberpers, in handen van Pieter Bleeker en rechtsonder het zorgvuldig gekamde haar van Regiocommissaris i.s.n. Jeanet Blokland ...

Op de agenda stond een terugblik op het seizoen 2014, waarover ik al een grap op facebook had gezet. Toen ik er weer over dreigde te beginnen, ja zo iemand ben ik helaas nu eenmaal, werd mij ferm de mond gesnoerd door Regiocommissaris i.s.n Jeanet, waarop ik, beseffend dat in de Regio Noord zeer binnenkort uit andere vaatjes zal worden getapt, snel inbond.

Toen toch voor een terugblik niet op 2014, maar op 2017 werd besloten was ik er af want ik had mij koortsachtig voorbereid op 2014. Wel zat ik op het puntje van mijn stoel, want ik verwachtte dat Bos, die tenslotte de gehele politie van het Noorden achter zich moet hebben als het goed is, nogmaals zijn standpunt over de banenkaart van het NNK te Heeg, dat hem daar op gehonoreerd protest van, ik noem geen namen, Gerrit Klugkist en Tjibbe van der Laan was komen te staan, met de kracht van zijn positie als voorzitter van Twaalfvoetsjollenclub Nederland in het midden zou werpen. Maar Gerrit zat pal naast de voorzitter en dus binnen handbereik van de door hem opgedoken niet onaanzienlijke hamer en zo liep de zaak met een sisser af.

Dat was maar goed ook want topzeiler Durk Zandstra stak zijn hand op, kreeg het woord, begon te zeggen dat hij een punt had, aarzelde even en bekende toen dat hij het weer vergeten was.  Kijk, waar maak je nu zoiets mee? Dit was nog maar mijn tweede jaarvergadering regio Noord. Ik wachte gespannen af hoe de reactie zou zijn, maar ... iedereen vond het doodgewoon. Bravo! Dat is een club waar ik mij thuisvoel. Ikzelf vergeet ook altijd meteen alles wat ik bedenk en in andere gezelschappen steek ik dus voor de veiligheid nooit mijn vinger op. Maar hier kan dat gewoon! Va banc!

De uitreiking der seizoensprijzen. Voor de jaarprijs bleken wij allemaal andermaal in Erik van der Meer onze meerdere te moeten erkennen. Pieter Bleeker maakte van de uitreiking dan ook geen foto want hij kon die van vorig jaar nog wel gebruiken zei hij. Maar bij de Skrepperspris liggen de kansen wat meer open, want dit klassement wordt sinds jaar en dag berekend door het illustere lid J. Sonnenberg die het zo ingewikkeld heeft weten te maken dat niemand het meer kan volgen. Ook Regiocommissaris Dijkstra gaf dit ruiterlijk toe en deelde de prijs uit aan Durk Zandstra, met excuses aan mij, maar ik zou het seizoen tevoren te weinig Noordelijke starts hebben gemaakt. Nou ja, je kunt niet alles winnen, denk ik dan maar. Wel werd ik enigszins depressief toen ik rekenwonder Sonneberg tegen zijn buurman hoorde fluisteren dat ik ook volgend jaar geen enkele kans op de prijs zou hebben omdat ik dit jaar veel te goed was geweest. Ja het is hard, maar anderzijds: waar anders dan in de Twaalfvoetsjollenclub, en dan met name in onze onvolprezen Regio Noord, maak je zoiets mee? En trouwens, het is psychologisch natuurlijk voor mij een voordeel dat mijn aartsrivaal Durk Zandstra nu wat naast zijn schoenen gaat lopen.

De illustere Sonnenberg toonde tevens, met sub-top rankingen voor de Bleekers, aan dat onze bewering dat de echte Noordelijk topzeilers pas echt in het Westen van leer zullen gaan als de Bleekertjes het niet meer alleen af kunnen, volkomen gegrond is.

... met Save As en lokaal openen wordt hij groter ...

Toen eenieder vervolgens bij een keur van nuttige agendapunten verstandige suggesties en argumenten in het midden begon te brengen was dat voor mij een mooie gelegenheid om mij in de historie van de locatie te verdiepen, te weten het Goutums dorpscafé annex - dubbele! - kegelbaan De Laatste Stuiver. Mijn oplettende blik deed mij allereerst vermoeden dat de eerder genoemde Gerrit Klugkist hierin een centrale rol moet hebben gespeeld. Dat koffie zetten en het opduikelen van de voorzittershamer bleek nog maar het minste. In de hoek van de zaal tegen de wand bevond zich een indrukwekkend aantal plastic dozen voorzien  van draai- schakel- en drukknoppen die Gerrit moeiteloos bleek te kunnen bedienen. Zo stelde hij de belichting bij, de verwarming en vele andere zaken die hier te ver voeren omdat ik zelf nog doende ben te verzinnen wat het allemaal zou kunnen zijn. Ik heb mij ertoe beperkt Regiocommissaris-elect Blokland erop te wijzen dat wij in de naaste toekomst op haar aangewezen zullen zijn wat de bediening van dat indrukwekkende paneel betreft, maar deze meende zich daar t.z.t. wel met goed delegeren vanaf te kunnen maken.

Mijn respect voor Gerrit Klugkist kreeg een nieuw élan toen hij de sleutel van het dasboard van de kegelbaan bleek te bezitten, zich ook daar meester toonde van de bedieningsknoppen, handels en wat dies meer zij, en!, het is tenslotte de Slag bij Goutum, met loodzware kanonskogels aan kwam zetten die bij het Spaanse beleg van Leiden niet zouden hebben misstaan, met name toen Bert Bos zo'n loeder greep en hem over een zeer lange loopplank naar een hele hoop kegels rolde die allemaal omvielen. Nog voor ik mij kon afvragen of Bert hier wel voor verzekerd was stonden die kegels al weer overeind, zonder dat Gerrit er zelfs maar héén ging! Deze man heeft onvermoede talenten, besloot ik en sloop onopvallend weg om nu toch ook de buitenzijde van De Laatste Stuiver eens zorgvuldig te bewonderen.

... het verbaasde niemand dat bij Pieter Bleeker de kogel een systematische afwijking bleek te hebben naar enkele terzijde opgestelde schitterende bekers ...

En daar was inderdaad alle aanleiding toe, want hoewel binnen massieve isolerende wanden zijn geplaatst is de buitengevel zorgvuldig in de historisch oorspronkelijke staat gehouden: in de houten gevel treft men de ramen, die eertijds, en dat moet al lang geleden zijn, het licht doorgaven toen het nog, leek mij, een kippehok was. Een licht gevoel van ontroering bekroop mij toen mijn vermoeden door historisch deskundigen onder de deelnemers aan deze najaarstop werd bevestigd. Een vast onderdeel van de bewogen geschiedenis van een dergelijke fantastische plek is natuurlijk dat de enthousiaste bouwlustige kegelaars na opening te horen kregen dat een bouwvergunning moest worden aangevraagd, die vervolgens, zo hoort het immers in Nederland, prompt werd geweigerd. Dat heet burgerservice en daarom heb je daar een persoonlijk nummer voor, gekoppeld aan je biometrie, waardoor wij allen weten dat wij reddeloos verloren zijn als een koe met in elke oor zo'n geel ding, maar zo niet De Laatste Stuiver! Daarmee is het uiteindelijk goed gekomen, helaas zoals altijd zonder dat in de betreffende gang van het Leeuwarder gemeentehuis bloed heeft gevloeid, schavotten in gebruik zijn gesteld of pennelikkersfamilies zijn geoormerkt en vervloekt tot in het zevende geslacht.

... de historische Noordgevel van De Laatste Stuiver te Goutum ...

Het hoogtepunt van de jaarlijkse Slag bij Goutum blijft het jaarlijks binnendragen van de bestelling bij onze vaste Chinees Long Sing van de Langebuorren. Ook hier haalt Gerrit Klugkist weer de kastanjes uit het vuur met een registratie van de mee-eters, inning der gelden, en het leggen van contact met Long Sing

... Long Sing van de Langebuorren, beoogd sponsor NK 2017 ...

Deze keer was men dermate tevreden over de relatie met dit uitstekende restaurant dat men zelfs openlijk overwoog Long Sing de eer te verlenen van een uitverkiezing tot sponsor voor het NK 2017!

Na afloop werd mijn gelukkige gezicht vorig jaar gememoreerd toen ik er met de restjes Chinees vandoor ging en bood men mij opnieuw de overschotten aan. Zorg voor mijn imago deed mij het aanbod in oprechte bescheidenheid afslaan doch een ruim tweederde meerderheid van de vergadering was van mening dat op dit stuk vorig jaar een traditie was begonnen die niet mocht worden doorbroken. Daarop koos ik eieren voor mijn geld en accepteerde het genereuze aanbod alsnog.

Na buiten eenmaal de buit in mijn auto te hebben veiliggesteld (bij Sjouke is er toch altijd een kleine kans dat hij zoiets als zo'n kleurige doos even vergeet maar dit geschiedde helaas niet) voegde ik mij bij de stoeprokers met mijn sigaar, waarbij ik in de duisternis met mijn rechtersandaal in een diepe plas, zo niet een eindmorene van de laatste ijstijd stapte. Zonder enig probleem slaagde ik er evenwel in daarvan niets te laten merken.

Op de parkeerplaats staarde ik peinzend naar het rokende en ronkende vertrek van de hele regio Noord. De Godganselijke autoherrie en het licht der koplampen stierf weg. Stilte keerde terug in het duister. Ineens merkte ik de lichte motregen, de mist en de milde ZZW Bft 2 weer op en stond de De Laatste Stuiver er donker en verlaten bij. Er woont iemand naast. Daar brandde nog licht.

aldus naar waarheid opgemaakt,
waarvan acte,
Linge, 10 december 2016
enz.

Voor een wetenschappelijk meer verantwoorde analyse van dit evenement zie: https://12footnews.blogspot.nl/2016/12/regio-noord.html