Lingeblog Home

Next

English

Crt  170807 Lastedit 20-12-27

Ik ben hoogbegaafd
De familie Verbeek neemt Lingeterras-café Rust Wat over

Het onvolprezen Linge-terras café Rust Wat (zie Rust-Wat blog) even stroomafwaarts is inmiddels overgenomen door de familie Verbeek, bekend als de verhuurders van het Linge-landje waar ik lig met mijn bak, en hun onnavolgbare deelname aan een catamaran tocht onder mijn leiding op de Egeïsche zee. Moeder Margriet heeft een hoofd voor haar bakkerij gevonden en staat, loopt en rent met zonen David en Willem te genieten op het terras, in de bar en in de keuken van Rust Wat. Op mooie dagen redden ze het zo niet en huren ze half Beesd van 14 tot 60 af om mee te helpen, en ook Oma en Opa Bouman weren zich: boten afmeren, kippen voeren, de plantjes en de twee jonge geitjes water geven en onkruid wieden. Vader Dick Verbeek komt na een harde dag varkens fokken de afwas nog doen, maar heeft gelukkig ook nog tijd om het rustig aan de terrastafel met mij eens te zijn dat wij tweeën de wereldproblemen in een half uur opgelost zouden hebben, het is dat niemand ons wat vraagt. De jongens David en Willem hebben een heel stel motorbootjes opgeknapt die je kunt huren, en er zijn enkele gigantische zwembanden met zitbanken in de rondte voor wel 10 man, met aanhangmotortje en in het midden een tafel met barbeque en een parasol erop, zie ginds komt de stoomboot. Het waterschap vindt dat te veel ligplaatsen voor boten dus ze liggen soms bij Rust Wat, soms thuis in Beesd, zodat ze geen vaste ligplaats hebben.

...  Lingeterras Rust Wat ... ondergetekende met Margriet links en Suzan rechts ...

Ik word voorgesteld aan Suzan, een anker in de bediening. "Kijk Suzan", zegt Margriet, "dit is Bert, hij is hoogbegaafd, heeft tig vrouwen gehad en woont nou in zijn eentje op een bak in de Linge en leest daar keimoeilijke boeken en speelt muziek"

"O", zegt Suzan, "dat ken ik, bij mijn familie in den Dolder loopt ook zo'n man die is ook hoogbegaafd en heeft overal les gegeven in ik weet niet wat allemaal, maar toen ging het mis en nou loopt hij met een grijze baard tot zijn middel door het dorp. Hij heeft er rooie strikkies in."

Suzan knikt mij begrijpend toe. Ik besef dat het inderdaad wel zo met mij had kunnen aflopen en krijg het genoegelijke gevoel hier eindelijk met mensen te maken te hebben die mij begrijpen en aanvaarden zoals ik ben.

"Trouwens", zegt Suzan, "en nog een, dat is familie, die man heeft veel bedrijven gehad ging allemaal goed, maar dan had hij geen zin meer, verkocht ze en begon dan iets heel anders. Een paar jaar geleden wou hij met een Oost-Europese vrouw, Letland, wij allemaal doe dat nou niet. Maar hij deed het toch. Al zijn geld kwijt. Het schijnt niet uit te zijn maar hij zit nu weer bij zijn broer in Los Angeles".

Tsja. Bij mij was het een Russische. En niet al mijn geld kwijt maar wel flink veel.

Het terras van Rust Wat, sinds de familie Verbeek hier de leiding heeft, eindelijk een plek waar ik mijzelf niet hoef uit te leggen.

P.S. Als ik een bankje spareribs over heb krijg ik dat mee in een ovenschoteltje. Komt volgende keer wel terug.