Roland (78), een Duitse vriend van mij uit Uganda, met wie ik al eens een zeiltocht op de Oostzee had gemaakt, wilde wel eens op de Middellandse zee. Of ik dat niet kon regelen. Hij zou de boot betalen. Ik suggereerde een catamaran. Verdere bemanning en passagiers liet hij ook aan mij over. Roland kwam op zijn 28ste naar Afrika, alleen, met een jeep, bleef in Uganda hangen en heeft het daar goed gedaan in technische beroepen en handel. Obote, Amin, Obote, altijd gebleven, en dat heeft hem geen windeieren gelegd want het was daar toen een tijd van puinhopen, bloedbaden, vrijwel geen blanken en Indiers meer, negers zijn supertalenten in alles kapot krijgen, en hun tyrannen hebben aardig wat te besteden als iets repareerd moet worden. Tevens werd hij in 1967 bokskampioen van Uganda door met zijn bescheiden postuur hele grote negers uit de ring te slaan. In de Amin-tijd kreeg zijn vrouw er genoeg van en ging naar Duitsland met de kinderen. Roland bleef, zodat een import van Duitse electrotechniek (veel zware motorzagen voor de oerwouden van Congo, die ze daar binnen drie weken kapot krijgen), zijn welstand kon consolideren.

... Roland anno 2015, 78 jaar, had er net met zijn Duitse motorclub 2000 kilometer motorfiets op zitten vóór onze zeiltocht ... 

... uw verslaggever op de gehuurde catamaran ...

... Roland op onze catamaran ... Roland dat is droge rode wijn ... achtergrond Mathilde Verbeek (17) en David Verbeek (16) ...

Voor bemanning polste ik de familie Verbeek waar ik mijn landje aan de Linge van huur. Die hebben drie stevige jongens die kunnen zeilen, was mij gezegd. Als er maar ééntje voor de tocht te porren zou zijn zou ik genoeg zeilers hebben voor de veiligheid van de catamaran en zou verder iedereen meekunnen die zin had, ongeacht zeilvaardigheid.

Een verassing: er was daar nog geen vakantieplan. Vader Dick, moeder Margriet, zonen Willem en David, en dochter Mathilde wilden allemaal mee, alleen de oudste zoon Frans wist nóg iets mooiers, wat natuurlijk met meisjes te maken had.

Roland en ik arriveerden een dag eerder om voor te bereiden. Overal onbeperkt pinnen voor toeristen. Een stikhete haven propvol blutte Grieken met miljoenenjachten onder Amerikaanse vlag. Blanke toeristenmeisjes in doorschijnende disconiemandalletjes in de keiharde negerbonk van het terras van het havencafee lonkten naar het beeldschone jeugdige gespierde havenpersoneel, meest Servisch en Bulgaars. Als Griek werk je niet met je handen, alleen als ambtenaar, en ga je op je 55ste met pensioen (althans tot die heks van een Merkel zich er mee ging bemoeien).

Van de Verbeeks hadden wij twee uur na hun geplande landing nog niets vernomen. Neergestort? Ik belde maar eens. Men had zich in de verkeerde haven laten afzetten en was daar de horeca ingedoken omdat ze, zei moeder Margriet, "fris bij ons aan wilden komen".

En ja, fris (en flink vrolijk) kwamen ze aan, en wij konden de trossen losgooien en wegvaren van het havenzuur. Einde ellende! Een lege zee in middagzon.

Wij hadden meteen geen last meer van de Verbeeks want ze gingen prompt naar het voordek om elkaar duchtig in te smeren met zonnebrand en de vakantie te beginnen. Waar we heen gingen maakte ze niet uit, want daar hadden ze toch geen verstand van.

... wij hadden meteen geen last meer van van de Verbeeks want ze gingen prompt naar het voordek om elkaar duchtig in te smeren met zonnebrand en de vakantie te beginnen ... 

De wind is daar 's zomers altijd Noord, dus we moesten tegen de Noord beginnen, terug vóór de wind gaat veel sneller, dus dan is op tijd terug zijn einde vakantie om de boot in te leveren veel makkelijker. 

... onze tocht vanaf Kos, twee weken, met de klok mee ...

Toen het even later een paar minuten windkracht 7 werd en krachtige bakken zeewater van onder door het voordek-net tegen hun achterwerken gingen kletsen en onze snelheid opliep tot 9 knoop (16 km/uur) klonk er slechts een gejoel alsof we in een CenterParks avontuurbad waren en begon ik mij al nerveus af te vragen of ik gezien het volstrekt ontbreken van besef voor gevaar geen order voor zwemvesten en bootslijnen moest uitvaardigen.

Dat was een hele domme vraag die ik aan mezelf stelde, want het hele idee van een order bleek bij de Verbeeks iets geheel onbekends te zijn. Toen ik Margriet zei de glazen in de keuken op te bergen werd er alleen maar gelachen. Het werd mij meteen duidelijk dat Margriet slechts gewend was orders uit te delen - die de rest van de familie dan steevast weigert op te volgen. Pas toen drie glazen waren gebroken begon het kwartje te vallen. Gelukkig zag Roland dezelfde soorten glazen in de volgende haven te koop zodat we ze weer aan konden vullen.

... zonsondergang voor anker bij Telendos (Leros). Vader Dick's hoofd is evenals de rest van zijn lichaam behoorlijk groot maar die schaduw op de berghelling is toch niet van hem maar van een berg aan de zonzijde ...

Belangstelling voor het zeilen en navigeren leek in eerste instantie geheel afwezig. In plaats hiervan plugde men een groot aantal electronische communicatiedozen en doosjes, meest met logoos voorstellende aan de rechterkant half afgekloven Betuws hardfruit, dacht ik eerst  ( ) , in de snel legende boordakkuus en begon prompt zijn digitale behoeften te doen als daar zijn facebooken, gamen en films kijken. Dreigt er een goed gesprek op gang te komen dan gaat prompt één van de 12 meegebrachte mobiele telefoons en is het gesprek al weer geëindigd. Roland, de juridische kapitein, beperkte zich tot stoere verhalen van zijn leven als twintigjarige scheepsjongen op de "Nordatlantik", golven zo groot als flatgebouwen, en om kracht bij te zetten aan zijn prestige kreeg ik af en toe een besliste order, bijvoorbeeld om niet tussen die twee visnetten-drijvers door te gaan. Dan zei ik: "die linker is anders een meeuw, wat doe ik als die wegvliegt?". Dat wist hij ook niet, zei hij dan, schouderophalend alsof ik een hele domme vraag had gesteld. Verder moest je hem ook niet vragen waar het noorden was, dus toen hij de belangstelling van de rest voor de bewegende beelden op gadgetschermpjes ging delen was dat voor mij een hele rust.

... belangstelling voor het zeilen en navigeren leek in eerste instantie niet aanwezig ... toen ook Roland de belangstelling van de rest voor de bewegende beelden op gadgetschermpjes ging delen was dat voor mij een hele rust ...

Of er ook WiFi was, werd onmiddellijk gevraagd. Ik had een draadloze router mee met 2 Griekse GB, maar meende dit uit veiligheidsoverwegingen voor de navigatie te moeten vrijhouden. Dat bleek geen probleem. Alles kon ook via de WiFi hotspot van de werktelefoon van Dick, dan was het ook gratis. Zelf hadden ze ook een abonnement, maar ja, dan moet je betalen.

... de moderne navigatietafel. Vroeger lagen daar kaarten. Nu, bleek mij, plugt er een groot aantal electronische communicatieapparaten in de snel legende boordakkuus en begint te facebooken, gamen en films te kijken ...

... Willem (19) in actie op de Egeïsche zee: faceboek. Is er daar even geen nieuws dan doet hij een spelletje. Dan is hij bijvoorbeeld een aap die achter een banaan aan zit, en daar krijg je dan punten voor ...

... Voor vader Dick was dat WiFi gedoe slechts een ondergeschikte hobby, hier zie je hem bezig met zijn belangrijkste ...

Voor de kapitein in functie, ik dus, was deze bemanning wat onthutsend, maar de climax moest nog komen. Daar zijn we nog lang niet.

Bij Telendos maakte uw verslaggever als kapitein een fout, overigens - en daar is hij verdomd trots op - zijn enige de hele vakantie, die gelukkig geen schade opleverde maar wel enkele amusante problemen met de bemanning. De fout is interessant voor gevorderden en ging zo:

In een nauw kanaal tussen twee bergeilanden, uit de wind, ankerden wij op 6 meter diepte. Er waren meer geankerde boten dus ik zocht een vrij plekje en liet het anker neer, vierde de ankerlijn en de boot woei op een zacht zuidewindje noord van het anker. Tijd voor gegrilde inktvis met retsina op de wal op 40 meter afstand. Twee mannen van een andere boot speelden saxofoon en gitaar. Ik mocht van de saxofonist een paar nummertjes op zijn instrument spelen, maar toen de gitarist erg begon te glunderen pakte hij mij hem snel weer af.

Goed. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker want ik voelde de boot op een golfslag die niet bij 6 meter diepte hoort. Aan dek bleek de familie Verbeek zich af te vragen of er niet iets vreemds aan de hand was. We hadden 40 meter van de wal gelegen, dat was nu ruim 200. Bovendien waren we op de ochtendwind (Noord), al een kilometer van het dorpje weggewaaid waar we lagen. We waren al bijna op open zee. Dat kon toch niet kloppen, was men voorzichtig begonnen te denken. Maar ja, de kapitein kon je niets vragen, want die sliep zijn retsina-roes nog uit.

Met zijn ogen nog maar half open startte uw verslaggever de motoren (een cat heeft er twee, aan elke kant één). Hierbij onderscheidde zich zoon Willem die spontaan kwam melden dat het zwemtouw, dat nog met boei in het water lag, in een schroef was geraakt. Hij verklaarde zich onmiddelijk bereid die er uit te snorkelen, waarbij hij mij na inspectie vroeg het roer wat te draaien, en kreeg het vlot los.

Hierna besloot ik dit maar als "uitvaren" te beschouwen en liet het zeil hijsen. Gelukkig sliep Roland nog een hele tijd door dus die weet er nu nog steeds niets van.

Hoe kon dit gebeuren?

... 's ochtends in de Noordewind viel het anker van het plateau in de afgrond ...

Uw verslaggever had zonder het te beseffen vlakbij een onderwater-ravijn van dik 40 meter geankerd. Met zuidewind lig je veilig op het 6 meter - plateau, maar 's ochtends, met Noordewind, hoefde het anker maar een meter of 10 te krabben om vervolgens in vrije val te komen en boven de bodem vrij in het water te gaan hangen. De scheepsnavigatie heeft een anchorwatch die gaat piepen bij overschrijding van een instelbare verplaatsing, maar die leek uw verslaggever op deze beschutte plek en 6 meter diepte niet nodig. Ook had hij bij aanvaren pas op de dieptemeter gelet toen hij op het 6 meter - plateau was en wist hij dus niets van een ravijn.

Nu was de kapitein in de problemen. De grappen waren niet van de lucht. Zijn prestige was in het geding. Ineens had iedereen aan boord verstand van zeilen, met name van ankeren. Hoewel men het niet geheel eens was over hoe de kapitein het had moeten doen, was men het over één ding eens: hij had het fout gedaan. En daar zat voor mij een lelijk probleem: al had men nog steeds geen flauw benul van het ravijn, dat de kapitein het fout had gedaan, daar hadden ze gelijk in. 

Gelukkig verflauwde de belangstelling voor het zeilen weer toen was ontbeten en de zonnebrand er weer op zat. Op zee is navigatie ook saai. Maar bij aanleggen en ankeren echter, dus juist als je het druk krijgt en je hersens even helemaal bij het varen moet hebben, komen ze allemaal om je heen staan voor het vragenuurtje: "hoe diep is het hier?", "waar gaan we liggen?", "Hebben ze hier een douchehok?". Dan zei ik:  "Dat ga ik allemaal straks als we liggen vertellen maar doe tot die tijd eerst even wat ik zeg". Maar dan kwam er meestal nog wel een van het voordek aanzetten die dat niet gehoord had en die stelde dan al die vragen overnieuw, zodat ik mijn reactie moest herhalen. Vaak vergat men ook mijn verzoek tot uitstel van de persconferentie als een opborrelende vraag als wel zeer brandend werd gevoeld: "Hebben ze hier Wifi?". Ik ben immers kapitein, dus ik moet dat toch weten!

Op het prachtige groene Patmos aangekomen gingen alle ogen glinsteren en werd een hele vloot scooters en kwatbijks gehuurd om de grot te gaan zien waar Johannes zijn visioen over het laatste oordeel beweerde te hebben gehad dat later zo prachtig op schrift is gesteld in het laatste boek van het Nieuwe Testament: de Apokalyps. Dat is een soort spoorboekje voor zielen (naar hel en hemel via het duizendjarige rijk). Je lacht je dood als je het leest, maar voor de helft van de wereldbevolking is het nog steeds precies als de NS-reisplanner. Die hebben dat dikke boek waar die Apokalyps in staat ongelezen in de boekenkast of het de biografie is van de geestelijke vader van die andere nonsens, Apple, die Steve Jobs. Apokalyps en Job, Apple en Jobs, allemaal hetzelfde: te duur kopen, mee pronken, en elke week bijbetalen aan de kerk. Ik zag ook flink veel van die malle rechts aangevreten appeltjes op de overprijsde wrijfschermdoosjes die mijn navigatietafel bedolven en mijn sockets verstopten.

Toen men ronkend, rokend en joelend met medeneming van zes wrijftelefoons vertrokken was begon mijn heerlijk dagje vrij in de haven en ging ik mij even in het water tussen de drijvers van de cat in de schaduw afkoelen. Dit leverde het volgende beeld:

... reddingsluik voor brand, onder de cat, geeft toegang voor redders tot een hut, verder geheel onzichtbaar van boord, voorzien van gele sticker met waarschuwing dat deze /// NOOIT /// open mag, even gebruikt om een zwembroek te drogen ...

... gele  /// NOOIT /// -waarschuwingssticker overdekt met kleding, op deze plank had Mathilde haar schoolboeken gelegd die, toen het luik geopend was, in een badje zeewater waren komen te liggen door een inlopende boeggolf van een langsvarend schip ...

Ik ging nadenken wat er zou gebeuren als de openende persoon, die immers ook al vergeten was zijn handeling aan de kapitein (die nooit in die hut komt) te melden, ook zou vergeten het van buiten-boven onzichtbare luik weer te sluiten. Het is in een hut. Daar is niemand. Ga je zeilen dan loopt die hut vol. Het eerste half uur merk je niet veel. Dan ga je zien dat die ene drijver wat dieper lijkt te liggen. Je gaat kijken. De drijver is dan al half vol en het luik geheel onder water. Als je durft kun je nog de zinkende drijver induiken om het luik onder water te sluiten. Maar dat is tegen een ferme instroom van zeewater in. Lukt het niet dan gaat die drijver onder en daarna vrij snel de hele boot. Alle 12 mobiele telefoons en de marifoon nat en onbruikbaar. Niemand heeft een zwemvest aan. Dat is allemaal verzuipen. Red ik er nog een paar, waaronder Roland, die als kapitein (hij heeft, net als ik, echt het certificaat) op de officieel geregistreerde crewlist stond, dan moet die bij de politie vertellen waarom geen zwemvesten. Dood door schuld. 2 jaar in de Griekse gevangenis.

Ik besloot het luik open te laten en af te wachten hoe de toestand zou zijn op het moment van afvaart de volgende dag. En ik besloot dat verder zeilen zonder enkele stricte afspraken onverantwoord zou zijn en dat ik dat gewoon zou moeten weigeren. Weiger ik dan zouden ze waarschijnlijk boos zijn, vaar ik door zonder discipline dan zouden er vrij makkelijk een paar dooien kunnen vallen. Dan liever boos. Ik liep de cat rond en maakte een checklist voor mezelf voor afvaart en aankomst vanaf heden. En een lijstje van dingen die absoluut afgesproken moesten worden. Besprak de hele zaak met Roland, die eerder terug was.

Roland en ik aten 's avonds wat en gingen slapen. Vanuit onze kooien hoorden we de anderen weer aanknetteren.

De volgende ochtend werd al het rollend materieel weer bij de verhuurders ingeleverd en maakten wij klaar voor vertrek. Ik naar het noodluik. Dat heeft geen twee, maar voor alle veiligheid vier handels die je dichtdraait en op slot zet. Er waren er maar twee dichtgedraaid en geen van beide op slot. Dit was kennelijk voldoende geacht, anders is het immers ook zoveel werk als je hem weer open wil doen.

Vervolgens belegde ik een vergadering (Dick had ik inmiddels ook al voorbereid). Eerst blies ik hard en hoog van de toren en dreigde, apokalyptisch als een ware Johannes, met hel en verdoemenis langs de lijnen van een zinkende cat en Roland in de Griekse nor, om vervolgens het ijs weer te breken en voor te stellen om bij wijze van leerschool eens heel netjes volgens de regels te gaan werken. Dat viel in goede aarde. Voor de volgende handelingen zou tijdens het varen toestemming nodig zijn: 1. knopen los of vast maken, 2. lijnen en touwen vieren of aanhalen, 3. luiken openen en sluiten, 4. naar het voordek gaan. Bij orders van de kapitein zou gelden: 1. eerst herhaalt men de order. 2. men voert de order onmiddellijk uit, dus ook als de zonnebrandcreme nog niet is uitgesmeerd. 3. als de order is uitgevoerd wordt dat luid en duidelijk geroepen. Wat verder ter tafel komt: tijdens deze orderprocedures hebben wij geen gevoel voor humor, het bootsvolk, uitvoerder en kapitein maken tijdens de uitvoering van een order geen grapjes tegen elkaar.

Een deel der standaardtaken bij vertrek en aankomst werd samengevat op een lijst "zeeklaar maken" en "havenklaar maken", ter uitvoering waarvan ik Willem als officier verantwoordelijk maakte, zodat deze zelf daarover orders mocht uitdelen aan anderen, waaronder bijvoorbeeld zijn eigen vader, die dit prima  vond (zou ik vroeger bij mijn vader niet hebben moeten proberen, die had dan meteen onder psychiatrische behandeling gemoeten!). Willem en ik zouden voortaan het "hogere kader" zijn, en de rest het "gewone volk". Willem vond het prachtig, hij had nooit gedacht dat zijn debiele gekut met dat brandluik (want hij bleek het te zijn geweest) zo'n spectaculaire statusverhoging zou opleveren. Trouwens hij dee het nog heel goed ook. En hij had tevoren immers ook al gescoord met het vlot lossnorkelen van de zwemlijn bij onze anchordrag. Velen aan boord konden veilig opgegeven worden, maar voor Willem is er nog hoop.

... zeewater van een boeggolf van een passerende boot door het geopende brandluik had Mathilde's schoolboeken ondergedompeld maar vader Dick had inmiddels genoeg Telegrafen gekocht om tussen elke pagina glimpapier een droog plakje krant te leggen, op de achtergrond houdt Margriet in de gaten of het goed gaat en geeft zo nodig aanwijzingen ...

... die dag voeren wij de haven van Patmos uit om op verzoek van de familie Verbeek een stil strand te zoeken ...

... vader Dick wilde een boom voor wat schaduw, ook daar werd voor gezorgd ...

... maar ze bleken helemaal niet dat stille strand op te willen ...
... men pakte prompt geld en mobieltjes, en voer naar een druk strand ver weg ...
... hier zijn ze onderweg om eerst nog de snorkelende officier Willem van een buurboot met meisjes te plukken ...

De jongens mogen van hun moeder niet zomaar met een meisje naar bed. Er moet wel liefde bij zitten. Daar houden ze zich ook strikt aan. Ik kan dat weten, want Dick, die een werknemersverbinding met internet heeft op zijn wrijftelefoon maar er verder erg weinig verstand van heeft, kwam eens naar mij toe met een vraag over fotoos die hij niet begreep. Het bleek dat de jongens 's nachts met die mobiel wotsepten met enkele zeer, ik mag wel zeggen in letterlijk alle opzichten buitengewoon attractieve vriendinnen waarbij men hoge resolutie afbeeldingen van elkaar uitwisselde. Kuis richtte ik mijn blik maar op wat er in de wotsep-ballonnetjes aan text heen en weer ging en kon aldus duidelijk concluderen dat er liefde bij zat. Dus dan moet je vertrouwen hebben en bereid zijn ervanuit te gaan dat dat toen officier Willem op die meisjes-buurboot ging snorkelen ook zo was. Tenminste dat vind ik.

... helaas bleek bij deze Verbeek-tocht per rubberboot naar een druk lawaaistrand een mobiele telefoon te water gegaan (waren we terug op 11 stuks, een hele slag want David maakt geen backups, behalve ik niemand daar aan boord trouwens) en de zonnebrand in de tas bleek niet goed gesloten te zijn ... hier is de hele familie terug en druk aan het afvegen ... toen ik gauw deze foto maakte kon men er duidelijk de humor wel van inzien ...

... met name een tot nu toe drooggebleven belangrijk schoolboek van Mathilde bleek zorgelijk besmeurd ... 

... maar de stemming bleef er in! (Margriet met Roland) ...

... Mathilde (17), een beauty, maar daar is ze zelf nog niet mee bezig, zodat uw verslaggever er ongestoord van kon genieten want ze lag tijdens het zeilen graag bij de kapitein ... 

... bij ruime wind kon de automatische piloot aan zodat de stuurman sigaar en glas kon hanteren ...

... op Samos wilden moeder Margriet en dochter van boord om een paar dagen "één op één te zijn", ze zouden zelf per veer terug naar Kos gaan, maar Margriet - zie foto - ging nog even - geholpen door mijn officier, haar zoon Willem alle kleren wassen - ook die van uw verslaggever!!!! ... de mannen gingen vervolgens - "vijf op vijf", wisten we dus nu, door voor een bezoek aan de ruines van de oude Griekse stad Ephese op het vasteland van wat nu Turkije heet ...

... Vader Dick kwam geleidelijk geheel in de ban van de Griekse Ouzo, de foto laat zien dat het verschil tussen de merken voor hem minder belangrijk was ... 

... als "gele vlag" (vraag naar Turkse douane) gebruikten wij een lege Griekse boodschappentas ...

... aan de Turkse kust was de Griekse rust ver te zoeken, het staat er vol met steden en grote wijken met vakantieappartementen, overal marmer, koopgoten van blinkend glas, keiharde negerbonk, veel alcohol en veel minder hoofddoekjes dan in Nederland ...

... het bruinen van mijn officier Willem kreeg iets Marlene Dietrich-achtigs ...

De jongens hoefden Ephese niet te zien, zij hadden een zwembad gevonden bij de haven. Mijn officier was buiten het uitvoeren van orders, feesboeken en wotseppen vooral met bruinen bezig, waarvoor hij een keur van potjes en tubes bij zich had. Tijdens de week veranderde hij van mening over hoe hoog hij daarbij zijn broekspijp moest opstropen, zodat zijn bruining iets Marlene Dietrich-achtigs kreeg en de kapitein inspireerde tot het lied "Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestelt" ... 

... uw verslaggever te Ephese ...

... ik zeg tegen vader Dick Verbeek te Ephese:
... "ga eens op die steen, kop naar rechts, rechteronderarm krom alsof je jezelf een blauw oog wil slaan" ...
... en hij deetet ...

... Ephese, toen zeehaven, nu is de zee ver weg gezakt, alleen die haven is nog een meertje ...

... hoofdstraat Ephese ...

... fraai mozaiek op de vloer van een wandelgang (vroeger overdekt) ...

... genot van sanitaire havenvoorzieningen, uw verslaggever is er alleen één keer even geweest, alleen voor deze foto, verder echt waar nooit, ik zweer het ...

... door Turkse kustwacht opgepikte migranten ...

Aan de Turkse kant zagen wij bij uitvaart een groepje migranten die Europa niet hadden gehaald en door de Turks kustwacht waren opgepikt. Later op Kos kwamen er een paar migranten alleen in hun onderbroek naar het toeristenstrand pal bij een sjiek restaurant aanzwemmen. Er was daar een mevrouw van de kerk die daar moest opletten, flessen drinkwater uitreiken en ze naar een hulpcentrum brengen. Van haar hoorden wij ook dat men in die Griekse kerken maximaal drie maal mag trouwen, de eerste keer duurt de ceremonie twee uur, de tweede drie kwartier en de derde tien minuten, aangezien ik twee keer getrouwd ben zou de derde, gezien de kortheid, wel erg aantrekkelijk zijn.

... de cat en onze rubberbootkapitein David Verbeek ...

... Ugandese bokskampioen 1967 geeft les aan mijn officier ...

... Kos, laatste foto, uw verslaggever toont het laatse bonnetje ...

Uw verslaggever toont op foto boven het laatse bonnetje, want hij was ook penningmeester en hem wachtte de dankbare taak van die twee zeilweken de bonnetjes (Turkse lira en euro) in te stampen en te verrekenen (gedeeld door 6, maar tijdens het dames-één-op-één gedeeld door 4, Roland er buiten want die had de cat-huur betaald).

Bij het afscheid zei Margriet nog dat de jongens door mij op de boot vreselijk bedorven waren en dat ze daar weer weken werk van zou hebben.

Nog meer fotoos op Picasa