Created 04-09-26
 Last edited 18-07-17

Groeten van  enkele karakteristieke vogels

Beste vrienden,

Op Tigre was het al fraai met de vogels, vooral die ochtendschemervogelzangwave, die golf van kabaal die in vierentwintig uur de aarde rondsnelt

Maar hier aan de bron van de Nijl is het, met uw permissie voor deze inderdaad wat merkwaardige uitdrukking, n grote onderhoudsvrije openluchtvolire.

Ik meen dat enkele vogels mij van afstand duidelijk vragen jullie de groeten te doen. Het valt niet mee beeld en geluid van vogels bij elkaar te krijgen. Tenzij het betreffende beest zich natuurlijk als een lompe boer door de natuur beweegt op de wijze van bijvoorbeeld een Go-away-bird (Corythaixoides). Hieronder is deze tank van een halve meter bezig onze Lira (zo heet die boom) te teisteren.

Men kijkt namelijk niet of de te plukken bessen rijp zijn. Men rukt ze af en als ze niet te kraken zijn laat men ze gewoon vallen. Hele takken van deze boom zijn kaal door de barbaarse eetgewoonten van deze Corythaixoides. Voor zijn groeten klik hier.

Wat ik de Piepkrasvogel noem moet, gezien de vogelboeken van Picavet, een ondersoort zijn van de Green-Wood-Hoopoe (phoeniculus). Eentje doet de piep, en een collega doet er dan de kras overheen. Voor dit piepkras-duet klik hier. Missionaris Piet Korse beschreef mij het uiterlijk van de vogel die het piepkras geluid maakt: "inderdaad", schrijft Piet, "het zijn twee vogels; ze zijn beiden gitzwart met een knalrode borst; zowel het mannetje als het vrouwtje hebben de grootte van een hele dikke spreeuw. Hele mooie vogels om te zien; inderdaad erg schuw." Dankzij deze beschrijving heb ik hem gevonden. Ik heb ze al vaak gezien hier. De plaatjes in de vogelboeken waren me niet goed genoeg, want dat zijn minder spectaculaire varianten. Nu dan hier rechts een eigen foto van de onvervalste Victoria-Nile-Source-Green-Wood-Hoopoe (phoeniculus Korsius).

De zangstijl van de piepkrasvogel heeft niet mijn persoonlijke voorkeur, maar tegen anderen die toch hun bek niet houden als ik ze zulks toeroep ben ik noodgedwongen tolerant. Met die tolerantie heb ik het het moeilijkst bij zang de lokale kraai-achtigen, want dat kan echt niet, het is een regelrechte vloek in de natuur.

De Crescendovogel, die ik ook wel de paniekvogel noem (naar mijn moeder bij het zeilen in Friesland met mijn vader aan het roer: "Jochem zie je die boot, Jochem zie je die boot, Jochem zie je die boot"). Voor de groeten van deze paniekvogel klik hier.

Ook aardig is wat ik de Aapvogel noem, omdat hij als je niet oplet met zijn lange staart, zijn maffe kuifkop en zijn gewoonte om niet op takken te zitten maar er een beetje half onder te hangen bengelen net op een aap lijkt:

.

Als de Go-away-bird er niet is snoept de aapvogel ook eens mee van onze Lira.

Af en toe hoor je boven je een geluid aanzwellen alsof iemand met regelmatige halen een enorme werphengel door de lucht  zwiept. Dan komt er een maraboe over (een giga ooievaar met een spanwijdte van tegen de twee meter):

Deze laag overkomende maraboe landt op of vertrekt van n van de hotels in de buurt. De maraboe, een aasvogel, is schaars geworden in de wildparken. Maar hier verderop in de straat, bij hotel Sunset, moet je je soms echt kwaad maken om er door te mogen langs die afvalcontainer. Heel merkwaardig. Agressieve beesten. Ik heb liever met de politie te maken. De gieren zijn voor ze gevlucht. Vroeger was Hotel Crested Crane, vlakbij Two Friends, nog van de gieren. Maar die hebben Crested Crane moeten opgeven. Een kilometer of tachtig noordwaarts in het stadje Kamuli houden ze nog stand tegen de maraboes. Die zie je daar ook niet. Het botert slecht tussen die twee, en de lange, toch minder krachtige visbek is als wapen kennelijk superieur tegen de korte kromme krachtige nijptang van de gieren, terwijl die er toch zelfs ook nog hun geduchte klauwen bij hebben tegenover de krijgstechnisch nutteloze stelten van de marabu.

Het gaat kennelijk in die kringen, net als bij boksers, vooral om de "reach": de de afstand van de punt van je wapen tot je tere delen. En inderdaad, Mohammed Ali, de man met de reach, lijkt duidelijk meer op een maraboe dan op een gier.

Ook de kraaien zijn,  als zij in overtal zijn, niet bang voor de gier. Hier is een jonge gier bij de keuken van restaurant 2 Friends:

De kraaien gaan doodgemoedereerd op hem af en pikken hem in de staart:

Na wat terugpikken heeft de gier het wel gezien en vertrekt met een achtervolger:

:

Een vreselijk lawaai maken de lokale kraai-achtigen

Photo: Fish Eagle On Top Of Lake Shore Tree

Photo: King Fisher

Photo: Kite

Groeten, dus,
Bert