Groeten van het World Trade Center

New York, Washington Square Hotel, 010116

Het is mooi weer. Een dag voor het uitzicht van het World Trade Center. Dat is op skate-afstand.

In de ontbijtzaal staat op je tafel een perspex bordje waarin in vijf talen wordt uitgelegd dat het ontbijt voor de hotelgasten gratis is, maar dat het wordt gewaardeerd als men, wanneer men tevreden is over de bediening, daar een financi�el blijk van achterlaat. Alleen bij de Franse vertaling valt iets over de hoogte te vernemen: "un ou deux dollar". Een keurige Amerikaanse moeder met een grauw permanentje treedt binnen met een vijftienjarige dochter in een soort gewaagde avondjurk: een zwarte minirok met daarover de achterste helft van een zwarte rok tot de kuiten met een roze voering, en een zwarte doorkijkbloes. Even later vang ik de volgende conversatie op:
En, voor wat voor soort banen zou hij nou geschikt zijn?
Hij is een kunstenaar moeder, hij wil helemaal geen baan. Soms verkoopt hij wel eens een schilderij.

Och wat ben ik toch blij een mislukte kunstenaar te zijn en niet de moeder van zo'n heerlijke dochter!

Nog v��r ik Washington Square af ben passeer ik een raadselachtig gebouw waar slechts "Washington Square West 23" op staat. De eerste twee etages zijn van fraaie oosters aandoende ornamenten voorzien, maar tevens van omhoog staande scherp geslepen stalen pennen. De portier draagt een colbert met een badge waarop ook "Washington Square West 23" staat.

Vervolgens kom ik in gesprek met een man die met een touwtje onder de roosters van de subway zit te vissen. Er blijkt geen magneet maar een stukje ijzer met lijm aan te zitten. Of ik van hem al vissende een foto mag maken voor een dollar, vraag ik.
Antwoord: nog voor geen miljoen meneer.

Alles loopt verder op rolletjes, maar het blijft uitkijken voor de skater want er willen wel eens vreemde dingen op straat liggen.

Op het benedenplatform van het WTC aangekomen vraag ik een man die in zijn overhemd in de kou staat te roken naar de "observation deck". Hij heeft geen idee, zegt hij. Hij werkt hier alleen maar en is er dus nog nooit geweest.
Maar ik vind het "deck" via een trendy winkelboulevard in de kelder van het WTC waar een kledingzaak het heeft bestaan zichzelf "Banana Republic" te noemen.
Bij de kaartverkoop staan hekken voor 100 m wachtrij, maar ik sta er met zes man.
Dan komt de security. V��r de security staat een meisje dat eenvoudig zegt: "we take everybodies picture".
"Everybodies?" zeg ik, "not mine though".
Nijdig laat ze me er langs.
Ze blijkt ook helemaal niet bij de security te horen, doch dankbaar van die suggestie gebruik te maken. Boven kun je de foto kopen.
Dan dus de security. Vliegveldstijl. Dan word je kaartje afgescheurd en krijg je ook nog een stempel op je hand. Men gaat niet over ��n nacht ijs. De lift voert ons volgens mijn onvolprezen Vectorhorloge met barometer met 300 meter per minuut naar 400 meter hoogte.

Daar had ik me iets winderigs voorgesteld, maar denk niet dat je buiten kunt komen.
Het is een fraai uitzicht. In gedachten trek ik een groene lijn langs de plekken waar ik bij rechtlijnig vliegen met mijn parapente uit zou kunnen komen. Zonder tegenwind zou ik Brooklyn zeker halen.
In het westen blijkt nog een rivier te lopen, de Hackensack, evenwijdig aan de Hudson. In het zuidwesten, achter het vrijheidsbeeld, loopt een dwarsverbinding tussen de twee. Dat heet in het Nederlands een kil. Dit heet de Kill van Kull. Je zou er moeten wonen, alleen al voor de naam. Daar ergens is ook het voormalige immigratie-intake kamp op Ellis Island waar van 1892 tot 1932 (uitgezonderd 1899-1901) 2.5 miljoen Italianen, 1,9 miljoen Russen, 200.000 Turken en 80.000 Nederlanders doorheen zijn gekomen. Als het maar geen negers waren. Althans Afrikanen komen in het lijstje niet voor.

Nu ik hier toch ben kan ik even naar Wall Street, waar natuurlijk niets te zien is wat niet elke dag op TV is, maar je wil ze toch een keer zelf zo'n briefje op de beursvloer zien laten zweven. Er was een edukatieve video die voor de helft ging over "integrity", ��n derde van het beurspersoneel houdt zich met integrity bezig. Computers zijn uitgerust om te berekenen of een transactie verdacht is. Maar ik mag niet fotograferen. Ik zag ook heel veel lampjes, maar zelfs de Dow Jones zag ik nergens bewegen, terwijl die bij thuiskomst in mijn hotelkamer toch 215 punten bleek te zijn gestegen. Ik vertrouw het niet.

In 1878 kwam er voor het eerst een telefoon in de beurs, staat hier. Dat hadden ze toen meteen moeten verbieden.

Een rondje om het WTC is zeer de moeite waard. Er staat een heel klein Grieks orthodox kerkje, op een parkeerterrein. Het lijkt net of het kerkje eigenlijk ook een parkeerbriefje voor de ruit moet hebben. "Please no graffiti, this is a church". En inderdaad. Geen graffiti. Een eindje verderop geniet nog menigeen van zijn laatste rust. Een square foot grond kost hier ongeveer $100 zei iemand bij navraag, een graf is iets van 25 square foot, dat zou dus $2500 zijn. Dat zou meevallen, maar het lijkt me wat weinig. Ik zal nog eens vragen, het zou me niet verbazen als er een nul bij moest.

Computers J&R is hier ook in de buurt. Waar ik eerder in Boston bestand bleek tegen de kleurenpalmtop bezweek ik nu voor de ZIP-CD, een los kastje van $200 dat CD's kan kopi�ren. Het kan dus ook back-ups kan maken op 1000x herschrijfbare CD-RW's, die hier ook goedkoop zijn. Dus nu kan ik ook even in de auto, bijvoorbeeld op vakantie, een leuke CD kopi�ren van iemand zonder die mee naar huis te hoeven nemen.
Ik vind ook Appiahs Microsoft Encarta Africana, die geprononceerd voorradig is.