Smalls

Washongton Square Hotel, avond.

Schuin tegenover mijn hotel is een restaurant genaamd "Babbo". Mario Batali is er de kok, hier bekend van zijn receptenboeken, en het blijkt een restaurant voor kenners. Singles eten op een servet aan de bar, en als er niet iemand tegen me aan zat te lullen had ik zelf wel het woord. Mario filtert het drinkwater. Het smaakt bij hem niet naar chloor. Zijn wijn komt uit Europa. Waar hij dat lammetje vandaan had weet ik niet, als hij het zich voor de volgende keer nog maar herinnert.

Hij doet het niet. Mijn ZIP-CD. Althans, hij schrijft niet op rewritables. Die conclusie was pas om half ��n 's nachts bereikt, dus was ik mooi over mijn slaap heen en kon naar Smalls,(zie foto) waar wie niet bang is arm te zijn de muziek maakt die hij zelf wil. Dat doe je na je commerci�le gig (rap en zo) dus niet niet voor twaalf uur 's nachts. Nou nou, Smalls. Het is een van de drie (!) New Yorkse jazzclubs die de Lonely Planet hebben gehaald. En er zijn er wel vijfhonderd! Maar als de burgemeester van Volendam Smalls zou zien zou hij een acute onomkeerbare rolberoerte krijgen.
Er speelt een blanke dertiger op trompet met een eerste buikje. Het kruis van zijn broek hangt te laag onder zijn haveloze slobbertrui van een onduidelijke vale kleur. Hij kent een hele hoop noten maar slaagt er niet in contact te krijgen met zijn rithmesectie, uit wier we-gaan-de-groove-in gezichten steeds duidelijker de hijgerigheid spreekt van mensen die zich ver van het begeerde orgasme voelen. Maar als de pianist aan de beurt is wiegt hij zijn bassist en drummer als babies uit de stress en  openen alle bloemen zich ineens moeiteloos. Om prompt dicht te gaan, ondanks alle goede bedoelingen, wanneer de trompet weer klinkt.
Naast mij, tussen de brandende kaarsen en het half naar beneden komende boardplafond (er is ��n uitgang uit de kelder, een negentig centimeter brede trap die vol troep staat) zet zich een gelooide oude neger in pooloutfit. Er gaan alleen wat knopen los. Na een paar minuten trompet wendt hij zich verontwaardigd tot mij:
They should play more of them blue notes, they don't play the tune!
Ach misschien bedoelt hij wel hetzelfde. Ik zeg: wacht maar eens op de pianist, zeg ik.
I know .
Als tune uit is zeg ik: that pianoplayer is rocking them like babies.
I know.
Did you see the baseplayer's face changing?
Yes.
Wat speel jij?
I 'm Abdul Zahir Batin, prolific drummer and songwriter.
Hij kwijlt en kijkt niet te helder.

Een Ekke Feldmeyer, denk ik. Ekke was v��r zijn vertrek naar Brussel en Amsterdam de zwierigste randfiguur van Tilburg, naar eigen idee lid van de echte kern van de Tilburgse culturele adel, bestaande uit hemzelf en nog drie of vier anderen, waaronder, het is welhaast te eervol om het hier zomaar te bekennen, mijn eigen persoontje, ondanks enkele burgerlijke minpunten die aan mij kleven, zoals het hebben van een baan en het betalen van belasting, en ik moet ook bekennen dat ik mij in openhartig onderhoud met Ekke wel eens gevaarlijk dicht bij de uitgang van deze eliteclub gedrongen heb gevoeld, met name als er alcoholische consumpties in het geding waren. Kortom een man wiens vertrek een verlies voor Tilburg was te vergelijken met dat van burgemeester Brokx.

Ik moet een bandje van Abdul Zahir Batin's walkman beluisteren. Dat is van zijn band.
Ik hoor een morsig salsaatje. Maar het volgende nummer is een relaxte harmonische original, nog niet te makkelijk ook. Die zou ik thuis wel opzetten. En het blijft verder behoorlijk goed daar op dat bandje.
Heb je dit op CD?
Nee ik hou niet van CD, en dit is mijn laatste bandje.
Zal ik er bij mij thuis een paar CD's van maken? Dan stuur ik je die op.
Nee, daar had de prolific drummer and songwriter Abdul Zahir Batin geen belangstelling voor.
Nu, dacht ik, dan maar een paar dollar voor dat bandje, kan hij vast wel gebruiken.
Twintig dollar, zegt Batin, en ineens begrijp ik ineens waarom hij zo naast mij kwam zitten.
Dat wordt dan een heel ander spel.
Ik kijk prompt berooid en beteuterd.
Gelukkig begint net de nieuwe set.
De Abdul Zahir Batin geeft mij een kopietje waar de nummers van zijn tape op gedrukt staan. Een kopietje van een CD-omslag!
Nu speelt een jonge kale blanke tenorist mee met een bril. Kent ook heel veel noten. Komt ook niet van de grond. Weer wachten op de pianist. Deze keer  had de pianist de boel na drie maten al onder stroom.

Wat zeg je als ik tien dollar kan missen? Vraag ik Abdul Zahir Batin.
Maak er vijftien van. I'll sign it for you.
Krijg ik dan ook dat papier?
Ja dat krijg je er bij, wat is je voornaam?
Bert.
De prolific drummer and songwriter Abdul Zahir Batin schrijft in onleesbare hanepoten iets op het cassette kartonnetje waar ik alleen, en dan nog met moeite, het woord "Bert" kan herkennen.
Ik betaal. En lees het papier. Geboren 1944. Heeft natuurlijk met ie-der-een gespeeld. Jawel. Een greep uit de greep: Sun Ra, Winton Marsalis, Archie Shepp. Maar de tekstschrijver van Cadence Jazz Records voegt toe: "[he has developed]...his own particular existence on the fringe and in the shadows of the New York area music scene, self-confident and persistent in his belief that the power of his artistic efforts alone will take precedence over all else. He has developed a legendary status for both his elusiveness and his ability to appear at unlikely times to state his case to an unwary but possible convert". Asjeblieft. Ekke Feldmeyer.

Ehh, Bert, als je bij Tom ["executive producer: Tom Lord" had ik inmiddels gelezen]die CD gaat kopen, vertel ze dan niet dat ik je dat bandje verkocht heb, want dat denken ze misschien dat ik onder hun duiven zit te schieten, zegt Abdul.
Toch nog een verschil dus met Ekke denk ik: Ekke zou zich nooit verlagen zijn eigen muziek gaan zitten slijten, dan maar leven op de spaarcentjes van een vriendin, of honger. En als Ekke al bandjes zou gaan slijten dan zou je tegen "Tom" mogen zeggen wat je wou, wat zou hem immers die "meevreter" kunnen schelen. Nee een randfiguur van de allure van Ekke is prolific drummer and songwriter Abdul Zahir Batin niet helemaal, maar wel bijna.
Ik beloof Abdul Zahir Batin (born Michael Shepherd, lees ik) plechtig dat ik alleen ��n CD voor mezelf zal maken omdat er geen cassettespeler in mijn auto zit. Echt, alleen voor mezelf.
Abdul lijkt geheel gerustgesteld en geeft mij een hand. Hij moet eens gaan want morgen heeft hij een verre gig dus dat wordt op tijd wegrijden. Ik geloof er natuurlijk geen klap van.

Mijn pianist wordt vervangen door een joods jongetje van zeventien die ook heel veel noten en volgordes van noten kent. Maar hij wil zo graag swingen dat zijn rug zich op de maat kromt, hij op de maat zijn rechteroor op zijn rechterschouder legt en dan weer zijn linkeroor op zijn linkerschouder. Ik heb nog nooit een zwart joods achterhoofdje zo veel verder dan een metronoom naar links en rechts zien uitslaan. Zijn linkerbeen slaat de maat met steun op de voorvoet, dat is dus de kuitspier die de maat slaat door de voet te strekken, en van zijn rechterbeen stampt de hak de maat, dat is dus heffing van het bovenbeen door middel van een pulsering van de quadriceps. Het was een wonder geweest als zijn vingers ook nog eens het goede moment de toetsen zouden raken. Iets dergelijks heb ik dan ook niet mogen meemaken voor ook ik, om de goede herinnering niet te laten vervagen, mij maar weer snel in de winderige New Yorkse ochtendvorst begeef

Het is vier uur. V��r Smalls staat een meisje te bedelen in een broek en zo'n kort truitje dat de buik bloot laat. De prolific drummer and songwriter Abdul Zahir Batin verliet zo�ven Smalls met ongetwijfeld niet veel meer dan vijftien dollar op zak. Altijd nog meer dan dat meisje.

Abdul Zahir Batin, Live at the Jazz Cultural Theatre, CJR #1029 featuring Abdul Zahir Batin-drums, Bobby Watson-alto sax, Cecil Bridgewater-trumpet, Robin Eubanks-trombone, John Hicks-piano, Curtis Lundy-bass, recorded Februari 2, 1986, NYC, � � Cadence Jazz Records. All rights reserved. Unauthorized duplication, public performance or copying of this record is prohibited by Federal Law. Printed in U.S.A.