Groeten van Puma

Washington Square, 010119

Dan rijst natuurlijk langszamerhand de vraag of er voor een Nederlandse toerist iets bijzonders te onderzoeken is aangaande het New Yorkse sexleven. Het gratis New Yorkse leugenaartje New York Press wijdt er een dikke dertig pagina's aan, ��n derde van de hele krant, met wervende kleurenfoto's tot kwart pagina's aantoe. Men kan reageren op kontaktadvertenties. Er is een nuttige lijst van de meestgebruikte afkortingen, even een greep: S: single, D: divorced...WBAJL (White Black Asian Jewish Latin), ISO: in search of,...UTB: up the butt, LTR: long term relationship, OTK: over the knee. etc. Ik kom tot de conclusie dat het meest New Yorkse dat ik kan doen is

S, D, M, 50yo ISO P, J, TS

(Single Divorced Male 50 years old In Search Of Professional Jewish TransSexual). Maar na daar eens op gekauwd te hebben blijkt het enige waar wij bij ons geen  afkorting voor hebben het "Jewish" te zijn, en dan doet mij het plan in een oogwenk afblazen. Ik zou nog wel een SM show van een duo betaande uit een Jood en een Palestijn willen zien, maar die vind ik nergens.

Mijn oog valt op een kleine annonce van het "Doll House". Nina en Angela hebben highschool kleding aan, rugzakjes en van die plooirokjes met schotse ruit. Nina kan twintig zijn, maar Angela beslist niet ouder, maar wellicht wel jonger dan dertien.
Merkwaardig. Terwijl iedereen zegt dat je voor kinderporno hier de elektrische stoel krijgt van een pro-life rechter. Mijn interesse is gewekt. Het kost $160 per half en $220 per uur. Ja Nina en Angela zijn thuis. Je dient je, sweetheart, zegt de dame aan het toestel naar de kruising van ... Ave en ...Street te begeven en daar te bellen voor verdere instructies. Nou ja, zeg, ook nog een puzzletocht vooraf!
Via de phonebooth ter plekke meld ik mij opnieuw.
Hoe oud of ik ben.
50.
Ik moet naar nummer ...gaan en op de derde bel drukken.
Een vier verdiepingenhuis. De deur gaat open. Ik klim langs de eerste, waar de deur open staat. Er is een soort handelskantoor gevestigd. E�n verdieping hoger staat de deur open en wordt ik opgewacht door een vriendelijke jongen met de in New York verplichte kale kop met oorbel.
Is dit de Doll...
ssssstt!
Ik wordt binnengeleid in een kamer met stoel en bed.
Wat ben je van beroep?
Filosoof, zeg ik zonder een spier te vertrekken.
Werk je dan aan een universiteit of zo?
Jazeker.
Heb je daar een kaart van?
Jazeker.
Mag ik die even zien?
Waarom zou ik jou die laten zien?
Wij moeten oppassen wie we binnen krijgen.
Daar kan ik inkomen. Maar als wout zou ik toch ook zo'n kaart van ��n of andere universiteit hebben. Enfin ieder zijn eigen security. Ik toon de kaart.
Nederland. Nu is hij helemaal gerust. Ga zitten, de dames komen bij je langs om zich voor te stellen.
Als ik het niet dacht. 3 dames, maar Nina noch Angela.
Dame 2, laat ik haar Puma noemen, herken ik van de telefoon, de leugenares. Maar ik vergeef het haar vanwege haar fraai lichtbruin getinte huid en buitengewoon behaaglijke accessoires.
Nadat ik mij bij navraag door de kale oorbel tot Puma had bekend kreeg ik een andere kamer toegewezen, waar ik het mijzelf maar gemakkelijk moest maken.
Ik deed alles maar uit, op mijn onderbroek en spijkerbroek na, en leg mij te bed.

Entrat Puma.
Je moet alles uit doen, zegt ze, op de toon van een verpleegster.
Ik gehoorzaam.
Puma doet een licht uit en gaat klungelen met de stekker van de airco.
Ik lig in de weg want het stopkontakt is achter het kussen.
Ik ga rechtop zitten.
Nee, het blijkt ook niet achter het kussen, maar achter het frame van het bed.
Ik sta op van het bed.
Puma gaat staan heisteren, maar het bed geeft geen krimp.
Ik trek het bed van de muur.
Ja. Een stopkontakt.
Puma is vast wel minstens bijna achttien, maar ze zou natuurlijk makkelijk de jongste van mijn zes kinderen kunnen zijn, heeft haar ferme tieten in een superkort jurkje geperst met een slipje van dezelfde stof. Met haar knie�n op het bed reikt ze, van mij afgekeerd naar het stopkontakt diep onder haar. Toch bijna zo mooi als het uitzicht richting Venosc bij de vliegplek van Les Deux Alpes.
Of ik het bed nu even terug wil schuiven. Nog iets verder...ja.
Nu moet ik op het bed gaan liggen. Op mijn buik. Want we schijnen met de rug te beginnen. Het lijkt erop dat ik hier weinig te vertellen heb. Nou ja ik ben ook toerist en dan moet je de dingen over je heen laten komen, zeggen mensen die het weten kunnen. En tenslotte zal Puma er wel verstand van hebben.
Ik voel haar stevige warme billen, waarvoor dat mooie slipje ten ene male de vierkante centimers ontbeert, neerdalen op de mijne.
De rug. Puma heeft duidelijk wel eerder een stevige mannenrug onder handen gehad. Mijn wervelkolom golft behaaglijk. Mijn ribben lijken ineens de klapdeurtjes van een saloon. Mijn beenspieren worden als oesters die alleen nog wachten opgeslobberd te worden.
Omdraaien!
Na nog enige omtrekkende bewegingen vraagt ze: Does he bite?
Dat heeft hij tot dusverre nooit gedaan, zeg ik aarzelend.

Enfin, de rest gaat jullie geen flikker aan.
Trouwens dat gaat toch overal hetzelfde.

Gaat ze naar de kerk?
Ja.
Met van dat gospelsinging?
Nee.
Ik wil gospelsinging horen, zeg ik. Of ze weet waar ik heen moet. Ik krijg de naam van een krantje waar het in staat.
Ik mag haar wel betalen.
Een halve kleurenpalmtop. Maar die wou ik toch niet. En Puma heeft het verdiend.
Als we alles weer aan hebben grijp ik nog even de hele boel vast.
Ga toch mee naar Nederland zeg ik schertsend.
Dat gaat niet jongen, zegt ze bloedserieus.
Mag ik zelfs nog even teleurgesteld zuchten.
Met een nummercode voor de volgende keer dat ik Puma wil bezoeken word ik uitgewuifd.

Op weg naar huis staan in de metro vier morsige zwarte mannen met hele dikke rafelige truien en mutsen prachtig acapella te zingen. Eerst geef ik ze een dollar. Dan laat ik mijn trein er voor lopen. Tenslotte loop ik op de CD's af die ze hebben liggen voor $15. Jawel, zelf een paar gebakken thuis. Ik hoop voor hen dat ze die oven niet bij J&R computers hebben gekocht... Wel met mooie opdruk: SPANK, Live at Grand Central.
Hele echte humor (dat is een station). Featuring Buddha, Herman, Zeus and Raisin.
Verkocht. Godverdomme, om security redenen heb ik mijn dure fotokamera niet bij me. Enfin, ik zal ze toch mijn leven niet vergeten.

Kijk, zo doe je dat in de nieuwe tijd waar "stardom" slaapverwekkend is geworden, en het internet bezig is de muziek zijn status van "produkt" te beroven. Buddha, Herman, Zeus and Raisin, en Smalls, die vormen de cutting edge, de shareware van de moderne muziekcultuur. Ze zeggen het zelf. Maar ze lachen er wel bij.

In het hotel aangekomen leg ik mij te ruste en droom van geisers in zachte heuvelachtige landschappen.

Ik word in het donker wakker met een groot verlangen naar Babbo. Meen er absoluut mijn entree te moeten maken in mijn gouden Blue Note T-shirt. Het was weer geweldig, ik zal niet in details treden. De heren aan de bar vonden dat ik hun Madeira moest drinken bij de kaasplank. Men matste mij met een ordinair vol glas. Licht onvast begaf ik mij naar Smalls waar in de stromende regen een rij van dertig wachtenden langs de sjofele voorgevel stond. Ik vroeg de achterste vier ��n voor ��n of dit nu werkelijk de moeite waard was. Omdat ze alle vier ja zeiden leek mij dat ik in objectief onderzoek had vastgesteld dat ik er ook in moest. E�n van de jongens zei dat hij niet ge�nteresseerd was in een karri�re. Dan maar arm.
Vind jij dat ook? Vroeg ik zijn vriendin.
Eeeh, ja, zei ze.
Het kwam er anders nogal aarzelend uit zei ik, met een zekere Maderawalm, naar ik moet aannemen..
Ze wist er geen raad mee.
Haar vriend des te beter: als ik geen meiden meer kan krijgen kan me dat ook niet schelen.
Ik was geroerd een geestverwant te ontmoeten.
Wat is het toch vreselijk dat ik geen arme zwerver ben, dacht ik.
Trouwens, er stond een arme zwerver bij de rij te kollekteren voor zichzelf met een kartonnen bekertje. Ik zag hem nergens iets krijgen. Maar als hij nooit wat kreeg stond hij hier natuurlijk niet.
In Smalls wordt niet gedronken, maar je mag er roken! Ik zag mij er al met koffie met sigaar zitten.

Helaas was de sigaar, die ik bij aankomst achter aan de rij had aangestoken, op toen we er in mochten. Een wankelende absoluut onswingende witte latin band  liep in een afgeladen juichende Smalls op zijn laatste benen. Vreselijk om al die noten net op de verkeerde plek neer te horen komen, ik was blij dat ik buiten had gestaan. Maar de zaal werd zo ongeveer afgebroken. Gelukkig duurde het niet lang meer. De zaal liep half leeg en er kwam een korte dikke jood voor staan met een tenorsaxofoon en een lange lelijke vriendin met netkousen, een diep uitgesneden roodzwarte leren jurk en een videokamera. Ik dacht, dit wordt niets. Maar deze jongen, ja het is altijd jammer dat je na Coltrane, Dexter Gordon, Sonny Rollins  toch altijd een "me too" bent, maar dit was dus een hele echte me too, geen nadoener dus, want dat waren Trane, Dexter en Sonny ook niet. En hij had de goeie rithmesectie bij zich natuurlijk. Helaas, ik moest om half vier wegens slaap opgeven terwijl de gedenkwaardige jood bepaald nog niet afgeschreven was.