Groeten van Harvard

Boston 010111

De wereldberoemde Ghanese Asante prins en Professor Kwame Anthony Appiah van Harvard University, wiens secretaresses vorige week nog dachten dat hij er zou zijn, blijkt de komende veertien dagen afwezig.

Die verdomde rotnegers ook altijd.

Hebben ze je nodig dan ben je zo ingekapseld, maar als jij de visser bent en zij de vis kun je lang staan. Geef ik het op? Nee. Maar de rest van dit verblijf in de USA zal ik helaas gewoon lol moeten maken.

Waarom geen afspraak gemaakt? Omdat hij al niet antwoordde op mijn email. En de secretaresses maar tegen mij zeggen "waarom stuur je hem niet een email". Ik dus niet terugzeggen dat hij daar niet op reageert. Want dan denken ze meteen dat hij daar wel een reden voor zal hebben. En dat zal ook wel zo zijn. Dat wou ik doorbreken door hem aan de telefoon te melden dat ik er was en of hij de komende dagen een gaatje had om even met mij te spreken. Maar op Harvard weet een secretaresse niet of de hoogleraar tussen nu over een week en nu over drie weken aanwezig zal zijn. Op (aan, in, bij??) Harvard is het leven van een hoogleraar nog zoals het hoort te zijn. Geen "universitaire" bureaucratie Nederlandse stijl. In plaats daarvan: hersens (hoop ik, nou ja, ik zit niet voor niets achter hem aan).

Wat nu? In ieder geval terug naar dat geweldige computerwarenhuis COMP USA. Maar nu om likkebaardend in alle vitrines te loeren.
Onderweg (zie foto rechts), ontdek ik nogmaals dat in de USA werkelijk alle gezindten vertegenwoordigd zijn.

In het computerwarenhuis dreig ik mijn frustratie over die Asanteprins af te reageren op een full color Compaq palmtop van vijfhonderd dollar doch weet mij nog juist op tijd uit de poel van duivelse verleidingen los te wroeten. Ik besluit in ieder geval nog even te gaan kijken op dat Afrika Instituut van Harvard waar professor Appiah de leiding van heeft. Daarbij skate ik langs een opmerkelijke... afdeling van de universiteit?? "University monument works". Word je hoogleraar op Harvard, dan kun je kennelijk op een goede steen rekenen.

Dit is het Barker Center van Harvard, waar men onder meer op Afrika kan afstuderen. Ik ontmoette in de bibliotheek Florence, een hele lieve, licht verwarde zwarte mevrouw van zeventig met naar eigen zeggen veel "graduations". Zij ging snel en voorkomend haar spullen van de vensterbank halen want ze zag in mij de glazenwasser. Na enige uitleg -het kleine doodlieve rimpelige scharminkeltje reikte even naar mijn stoppelbaardharen, d��r had het aan gelegen- ontstond een geanimeerd gesprek waarin ik haar mededeelde dat personen onder de dertien en boven de zestig mijn favoriete gezelschap waren en onder andere vernam dat haar moeder 104 was en bedlegerig maar nog alert te New York Harlem, en dat dat ministrijkboutje daar in de hoek diende ter gladstrijking van vouwen uit oude boeken. Na koffie, inspectie van de literatuur en de computerdatabase -Appiah blijkt nota bene voor Microsoft een encyclopedie, de Microsoft Encarta Africana te hebben geredigeerd- vond ze dat ik haar een aangename middag had bezorgd, en ze wou een knuffel ten afscheid. Nou, dat kon er ruimschoots af. Ze zou de groeten doen aan Appiah, die ook nog een briefje van mij in zijn postvak kreeg. Wie weet heb je hier Appiah als je Florence hebt...

In het Barker Center van Harvard hebben de studenten gerieflijke pauzeruimten. Ik zag in de kantine mensen bladeren in lijvige Tsjechische woordenboeken, computernotebooks heeft iedereen, maar er zat er ook nog eentje met een kaartenbakje te klunzen en de meisjes van de foto links zaten toch echt wel gewoon over vriendjes te giechelen. In een groepje jongeren ging het gesprek over een "committee" die bezig was "to take all the votes". Ik vermoed dus dat het op Harvard ook niet alles is.

Per skate verlaat ik Harvard over de Cambridge brug over de Charles River, en kijk met de camera over de rivier terug naar het wel zeer on-Amerikaanse geleerdenbolwerk. De monding van deze Charles river is de oorspronkelijke haven van Boston. Langs  de oever richting Boston is een asfaltpaadje van een dikke meter breed geveegd.

Over een flink deel van die afstand loopt een vierbaans snelweg langs de oever, maar er is een strook kreupelhout tussen de snelweg en de rivier die op de borden wordt aangeduid als "natural reserve".

Ben je eenmaal onder de Boston University Bridge over het besneeuwde plankier gekluund dan komt Boston in zicht.

In Boston aangekomen heb ik dorst en ga, het is immers Boston, aan de thee, en wel in een theesalon die het uiterste uit de thee haalt. Er zijn wel tweehonderd houten laatjes met verschillende soorten thee. Hieronder de reactie van de meisjes toen ik binnenkwam. maar ach, dat ben ik langzamerhand wel gewend.

Aan zo'n potje thee ter grootte van twee kopjes heb je na zo'n schaatstocht niet genoeg. Het kost wel drie dollar.

Maar daarvoor krijg je dan ook een potje met zeef, een kop, een schoteltje voor de zeef en voor het afmeten van de trektijd....een zandloper! (zie foto rechts).

Dit was een succesvolle dag. De skater geniet hier grote eer. "Boosting the environment", h�? En dan nog wel in zo'n "natural reserve". In Nederland toeteren de ge�rriteerde auto's hard en lang, en ga je niet snel weg dan loop je kans nog even bestraffend gesneden te worden, het is mij inmiddels al zo vaak overkomen dat ik nu een katapult en wat ronde steentjes bij me heb ter stimulering van Carglass. Zo niet in Boston. Eerbiedig blijft men zo geruisloos achter je rijden dat je je schuldig voelt als je ze eindelijk opmerkt en voor ze aan de kant gaat. Met een dankbare wuif neemt men dan passerend afscheid. Zo gaat dat in Boston!

.