Harlem

Washington Square Hotel, lobby, Zondag 010121

Zondagochtend. Ik de subway in naar Harlem. Loop soepel op de The Abyssinian Baptist Church af, twintig minuten te vroeg.

Een lange rij blanke toeristen staat in de sneeuw, wind en vrieskou condens te blazen. Dit gaat helemaal mis. Nou ja, ik ben er nu toch, dan maar een toeristische gebeurtenis meebeleven.
Ik ben Edward!, roept een lange oude neger, en ik zal proberen "to squeeze you in". Maar als het niet lukt, zeg dan straks niet: Edward zei dat we er in konden! Nee h�?
Deze Edward verbetert mijn humeur al weer wat. Hij vervolgt:
En bedenk wel jullie allemaal, je komt hier niet om een gospeltje te horen en dan de kerk uit te lopen. Het duurt twee uur en het is twee uur staan! En geen foto's en geluidsopnames! Wil je dat niet ga dan uit de rij, want achter je staan mensen die er maar al te graag in willen en die moet ik dan buiten laten staan.
Ondertussen loopt iedere zwarte neger doodgemoedereerd langs de blanke kleumers de kerk in.
Wij, het witte tuig, rechten de rug. Wij gaan er voor. Al moeten we vier uur staan. Niemand verlaat de rij. Er ontstaat een begin van saamhorigheid.
Dan mogen we erin. Ushers in zwart driedelig met antieke zilveren ID-kettingen met hun rang en functie in zwart op een glanzend witte keramische zilveromrande hanger leiden ons door de gangen.
De kerk blijkt een zaal van duizend stoelen te hebben en balcons van nog eens een dikke vijfhonderd.
Als wij binnenkomen oogt de kerk beneden goedgevuld maar achteraan is kun je nog kiezen waar je wil zitten. De balcons zijn nog leeg en zullen dat blijven.
"Twee uur staan?" Edward scheidt buiten even het kaf van het koren!
De reverend steekt van wal: we hebben het allemaal koud, maar wij zijn mooi toch gekomen ondanks de sneeuw, en nu..."God warms you!". Voor de veiligheid heeft hij de kerk ook maar op 25^oC laten stoken. De toeristen vallen in de menigte niet meer op.
Pastor Calvin O. Butts, III, D.Min. heeft iets van Colin Powell. Maar zijn stem heeft de dynamiek van de tenor van Coltrane.
De gemeente wordt welkom geheten. En de gasten. En Pastor Calvin O. Butts, III, D.Min. ziet ook mensen uit andere landen in de zaal, fijn dat jullie er zijn, geef die mensen een hand folks! Drie gemeenteleden uit mijn buurt komen mij een hand geven. Daarmee is alles in orde. De goed geoliede organisatie van Pastor Calvin O. Butts, III, D.Min. weet het peepshow effect dat van de aanwezigheid van toeristen uitgaat effectief te neutraliseren. Ik hoor er bij. Ik ben welkom.
Pastor Calvin O. Butts, III, D.Min. bespreekt de twintig activiteiten van de komende week.
Dan gaan we Bijbellezen. Van Jezus die zegt dat je niet je vrienden te eten moet vragen maar de lammen, blinden, zondaars en bedelaars. En zo is ook de communie, met het brood en de wijn als lichaam en bloed van Jezus, een tafel waar iedereen welkom hoort te zijn. IEDEREEN!
Dat was een forte eind van de zin. Pianissimo gaat het verder.
Brothers and sisters, jullie hebben allemaal deze week het verhaal gehoord van Jesse Jackson.
Inderdaad, hij gaat zonder uitleg verder en er ontstaat geen gemompel, dus ze hebben er allemaal van gehoord.
Ja en als zoiets gebeurt dan heb je een probleem, dan heeft iedereen een probleem, maar als je bijna elke dag op de TV bent zoals Jesse, en iedereen kent je, dan heb je HELEMAAL een probleem. (Yeah, yeah, bromt het links en rechts in de zaal).
En je hoort het iedereen al zeggen, Jesse deugt niet.
MAAR!
Hoe is het met onszelf? Wie kent niet het spreekwoord van de splinter en de balk?
Wij moeten deze kans benutten om over onze eigen relaties te denken. Wie heeft er niet eens een scheve schaats gereden? En als je in iets terecht gekomen bent dat niet goed is, denk er een over na, praat er over, al was het maar alleen  met God, vraag je af, hoe kan ik dit weer in orde krijgen.
Dat soort vragen heb ik mijzelf deze week ook gesteld. Och, och, och, wat heb ik van de week een hoop TV stations aan de telefoon gehad, Butts, zeiden ze allemaal, we need your opinion. Weten jullie wat ik zei? Weten jullie wat ik zei?
Ik zei mensen, ik heb helemaal geen tijd om over Jesse te denken, door Jesse ben ik vreselijk over mezelf aan het denken (bulderend gelach in de zaal).
En dan zijn er van die mensen die aan zichzelf voorbij gaan maar wel meteen het oordeel over een ander klaarhebben. Maar wat zegt Jezus? Iedereen is welkom aan mijn tafel van de van de Heer. NOBODY is excluded from the table of the Lord, NOBODY!!!
(stilte).
Jesses vrouw niet, het meisje niet, de baby niet.
(stilte).
(Pianissimo): Ook Jesse niet.
Denk je dat eens in: Jesse gaat vandaag ook weer naar de kerk.
(Gelach).
Wat moet hij anders?
En zijn zonden zullen hem vergeven worden net als die van jullie.
En als Jesse volgende week weer zegt dat er onrecht is in de wereld, gaan we hem dan ongelijk geven omdat hij...?
Terwijl hij ons juist zo geholpen heeft opnieuw over onszelf na te denken!
Lord wij bidden voor Jesse, voor zijn vrouw en kinderen, en voor het meisje en de baby. Ook bidden wij voor de nieuwe president Bush: dat hij zal worden wat hij niet eens beseft dat hij zou kunnen zijn. Amen.

Ik vergat dat ik eigenlijk voor Gospel kwam. Het zingen was wel erg mooi, maar leek meer op Debussy dan wat ik mij bij Gospel voorstel.

Diep onder de indruk van Pastor Calvin O. Butts, III, D.Min. verlaat ik de kerk.

Harlem. Zon verblindend op sneeuw. Beetje Moskou. Behalve dan het geheel ontbreken van blanken. Op zoek naar koffie. Maar wie durft in Harlem een cafetaria te beginnen? Ik haal een oud vrouwtje in dat v��r mij de kerk uit was. Wist ook geen koffieshop, zette altijd thuis koffie. Maar zo babbelend over straat schuifelend met zo'n mensje sterft je gevoel dat je met iets gevaarlijks bezig bent.
En ja. Een cafetaria. Maar wel een speciale. De  bediening zit geheel achter kogelvrij glas. Er is een doorgeefluik (midden onder), maar daar zit een draaiende kubus in van kogelvrij glas met ��n open wand. Op de foto staat de opening naar de klant. Ik bestel koffie. Leg een halve dollar in die kogelvrije draaikast. De bediening draait de kast een halve slag, zet er een beker koffie in, draait weer een halve slag, en dan kan ik hem pakken.
Terwijl ik mijn koffie leegslurp komt een jongen van een jaar of achttien doodziek binnen, gaat zitten, legt met zijn kop op tafel en gaat frommelend met een papiertje zachtjes liggen kreunen. Op het papiertje komt een lijntje coke. Snuffff.
Het helpt niet echt. Een oude man in keurige zondagse kleren en een mooie klassieke bruine pet  vraagt of hij een dokter moet roepen. De jongen schudt van nee.
Dan gaan de oude man en ik maar weer eens.
Ik had al wat rook gezien in de straat, maar dat was inmiddels een uitslaande brand geworden. Hij was wel snel uit. De bovenbewoners stonden op de brandtrap gereed, maar mochten van de brandweer weer naar binnen. De schade bleef beperkt tot de hoekkamer op de eerste verdieping en de luifel van de winkel eronder.
Niet alleen heeft Harlem dus een alerte brandweer en goed beveiligde cafetariae,  uit het straatbeeld in het algemeen wil weinig armoede spreken. BMW's, Volvo's, Saab turbo's en 4wd troopers waar je maar naar hoeft te kijken en een indrukwekkend arsenaal van alarmen gaat af. En natuurlijk het summum voor iedere New Yorker:

De verlengde Lincoln, hier gekiekt in Harlem, West 137^th Street.

Ook zijn er echt veel prettige straten met huizen waar ik zo in zou willen wonen.

En voor potholes zit je in Harlem ook verkeerd. Daarvoor moet je in Midtown zijn. Dit respectabele gat waar ik menige dure auto in heb zien verdwijnen (om hem er meteen daarna met een rotgang weer uit tevoorschijn te zien komen) bevindt zich op het kruispunt van West 42^nd St en 7^th Ave, nog geen honderd meter van Times Square. Het moet gezegd dat de radio gewag maakt van een pothole-actie. Er is een speciaal nummer waar iedereen "her or his pothole" kan aanmelden. Want New York is wel een beetje een "Holy city", grapt de nieuwslezer.
In de subway heb je geen potholes maar wel kauwgum. Op "mijn" station (West 4/Washington Square) tel ik een gemiddelde 50 platgetrapte kauwgummetjes per m². Andere station zijn echter geheel schoon, dus er is kennelijk iets waar het er mee af gaat.

Bedrijven blijken in de tegenaanval tegen de miljoenenclaims van "gedupeerde" klanten.
Tegen de tijd dat die idioterie bij ons begint is het in de USA over, lijkt het. In de subwaytrein heb ik toch een meneer en een mevrouw maar even gevraagd of ik een kiekje van deze poster achter hen mocht maken.

In de subway gaat ook vaak het alarm af, maar het probleem was dat er dan niemand iets deed. Er hangen nu borden.

Gelukkig bleek mijn favoriete receptioniste, die mijn New York verblijf de roze achtergrond van ��n van de mooiste kamers van het Washington Square Hotel gaf, bij mijn afscheid aanwezig, zodat ik met haar op een statieportret kon: