Groeten van de Blue Note

New York, Washington Square Hotel, 010118

J&R computers part III: de niet ondersteunde CD-RW's ruilen voor ondersteunde. In de rij bij de technische dienst. Er staat een gure tocht in die sjofele kelder. Ik heb nummer 74. Op de nieuwe bon die ik na ruiling kreeg ontbraken de niet geruilde zaken, dus ook die verkeerde CD-RW's. Ik werd terug gestuurd naar de winkel voor een nieuwe bon. Daar glittert, glimt en glanst alles, en goddank is het meisje van die bon weer bij de kassa. Zij verwijst mij naar de manager. Die schrijft mij een nieuwe bon. Daarmee ga ik weer de gure winderige kelder in. Nu heb ik nummer 84. Ik krijg voor de ene bon een andere. Weer naar de winkel. Ik pak een pak ondersteunde CD-RW's, betaal het verschil bij en...loop met de buit de winkel uit.  Ook van dit pak CD-RW's gaan alle dievenpoortjes janken ook nu weer geen hond die er op let. Nu wordt het interessant, want ook in andere winkels gaan de dievenpoortjes janken van mijn ondersteunde CD-RW's. Dit levert mij onschatbare ervaring voor dieven op: loop je met gestolen waar de winkel uit en gaat de boel janken, loop dan slenterend naar buiten en lijk aangetrokken door iets in de etalage van de winkel. De security mannen hebben kennelijk in hun opleiding gehad dat zo iemand niets gestolen heeft en dat ze die moeten laten lopen. Tot zover, afkloppen, J&R computers.

De Ghanees, staat er weer, in de sneeuw. Hoewel ik toch naar mijn eigen idee een intensieve ervaring met hem heb gehad kent hij mij niet meer of doet alsof.

Tijd voor het Museum of Modern Art, althans de winkel, want het verschil tussen echte schilderijen en de plaatjes ervan is voor mij hetzelfde als het verschil tussen stereoboxen van vijfhonderd en van tweeduizend gulden, dus minimaal. En ik was toch al niet van plan mij te verdiepen in streek en textuur, ik zeg het eerlijk.

Per skate door een mistig Central Park met oude sneeuw naar het American Museum of Natural History. Ik blijk ongeveer zo lang te zijn als de middelste rib van een Brontosaurus, valt me nog mee. Wat me nooit was opgevallen aan die beesten is die kiepkar-constructie in het heupgewricht. Een zware, geprononceerde draaiende botconstructie die wij zoogdieren niet hebben. Ik kan even niet in mijn Encyclopedia Brittannica kijken waar dat voor deugt, maar het is de reden waarom naar de laatste inzichten vogels dinosaurussen zijn, want die hebben dat ook, zij het in het klein. Waarom kan ik niet kijken? Waarschijnlijk omdat de uninstall van die geruilde CD schrijver een iets te brede opvatting had van wat "zijn" files waren en te veel heeft gewist. J&R computers, verkopers van de ZIP-CD, u bent gewaarschuwd! Enfin thuis zet ik hem er zo weer even opnieuw op.

Wij stammen niet van de apen af. De apen en wij hebben gemeenschappelijke voorouders. En dat waren eekhoorns, vind ik, want deze eekhoorn hiernaast, die het nog hier en daar volhoudt, is offici�el een primaat!

En ook van de wolven, want deze wolf, die zich ook nog hier en daar handhaaft is offici�el een primaat.
Als mij in dat wolf-eekhoorn-aap stadium om advies zou zijn gevraagd over welk kant het het beste op zou kunnen had ik zeker voor de wolf gekozen. Dat was fout advies geweest. De goede gedachte achter het advies is dat intelligentie in elke kop kan worden ontwikkeld. Wolven zijn ook verschrikkelijk slim, en hadden ook best nog slimmer kunnen worden. Waar ik in dat stadium nooit op zou zijn gekomen is dat handjes met los beweegbare duimen zo handig zouden zijn. Ik had voor loopvermogen en een goed geconstrueerde bek vol scherpe tanden gekozen. Maar die hebben het dus verloren. Handjes! Rechtop staan, twee handjes vrij en dan er dingen mee gaan maken. Geniaal! Ik was er nooit op gekomen. Het kan vreemd gaan, een van de vreemdste zoogdieren heeft gewonnen.

Bij een opgezette aap kun je heel dichtbij komen en naar de handjes kijken. En de nagels. Schokkend precies al bij ons. Alleen de duim is wat korter dus voor een gorilla of een chimpansee zou je de spatiebalk van het toetsenbord wat lager moeten zetten. Denken is zo te zien (rechts) geen probleem.

's Avonds is de Blue Note aan de beurt. Annie Ross en Jon Hendricks zingen als ik binnenkom. Annie is inmiddels 71 en moet het podium op en afgeholpen worden, maar uit eerbied voor haar staat van dienst wordt ze nog luidkeels aangemoedigd. Jon is tachtig, zijn stem klinkt als een fietsband, maar hij is nog snel en helder van geest, dus kan nog steeds sneller woorden achter elkaar zingen dan mij ooit zal lukken. Ook doet hij nog even met zijn stem een bassolo na die je in Amsterdam niet snel zult kunnen horen. Deze groep wisselt zijn sets af met zangeres Nnenna Freelon & her Quartet. Het is werkelijk jammer dat deze Nnenna een ster is want ze kan zingen. Maar als iemand dan een ster is, en dat ook wil zijn, dan krijg ik jeuk. Misschien jaloezie, ik weet het niet, maar ik kan er slecht tegen. Mensen moeten goed zijn en benaderbaar. Zoals haar pianiste Takana Miyamoto, een klein Japans opdondertje van, wat zal ze zijn 23? Af en toe is ze een heel orkest, dan speelt ze weer drie noten, maar wel drie hele rake. Ze kijkt nauwelijks naar de toetsen. Meest kijkt ze in de verte, waarbij haar blik onderhevig is aan golven van gelukzaligheid, alsof ze bezig is een heerlijk nekmassage te krijgen. Ze lijkt een directe aansturing van het pianogeluid te hebben, zonder enige gedachte van de soort dat we hier in Bes mineur zitten en zometeen naar D gaan, of welke vingers dienen te worden gebruikt, of welk loopje dient te worden gespeeld. Ze laat zich los en dan gebeurt het gewoon. Ze lost op in haar eigen muziek. En geen kapsones. Kijk, dat bedoel ik nou.

North West airlines is de "official airline of Blue Note". Kennelijk heb je als je als jazzclub een beetje meetelt in New York een eigen official airline.

Bij de bar mag je roken. Maar geen sigaren, zegt mijn waitress, die op zang is gegaan na afgestudeerd te zijn als reverend van een of andere sekte, ze hielden van God maar het was niet pers� christelijk, het ging over de beginselen die in alle godsdiensten zaten, ze had een diploma. Nou ja dan maar geen sigaar, het is hier toch al duur zat. Na de laatste set wil een mevrouw aan de bar een chat improvisatie van How High the Moon ten beste geven. Als ze de bocht uit vliegt help ik haar door de melodie mee te zingen. Ik word prompt uitgenodigd om te spelen op de volgende jazzavond bij haar thuis hier om de hoek. Ik krijg een kaartje. Ze is psychotherapeute. Ik ben benieuwd wat voor een, maar ik begin er niet over. Het wemelt in Greenwhich Village van de TL bordjes PSYCHIC. Vaak vermelden ze erbij dat ze ook bedreven zijn in handlezen en tarot. In de hoofdstad van de wereld moet je als PSYCHIC natuurlijk van alle markten thuis zijn. Haar dochter vraagt of ik haar vriend Rein de Graaf ken. Helaas reikt mijn jazznetwerk niet zo ver maar ik kan haar vertellen dat mijn ouders hem nog goed kennen, want hij komt uit Veendam.
Veendam?
Ja, zeg ik, dat ligt vlakbij Amsterdam. Twee uur rijden. Ja, ja, ik weet zo langszamerhand hoe je iets aan Amerikanen uitlegt.
Kortom het was weer bar en boos.