Slangen, wouten en zwaailichten

Een paar dagen geleden werd ik bij het poepen 's nachts in de Pr� du Bonheur geprikt in mijn dijbeen twintig centimeter boven de knie. Dat werd een plakkaat waar ik in Uganda meteen met zwaailicht naar het ziekenhuis zou zijn gereden. Een soort gebakken ei onder de opperhuid. Het was geen teek. Het deed niet zeer, en hardlopen kon ook nog, al zwabberde het ding wat vreemd achter mij aan, vooral in bochten.
Na twee dagen dikte het in en werd harder. Toen ik er aan krabde gingen er twee gaatjes bloeden in plaats van ��n. Dus toch een slangetje. Gelukkig niet giftig. Zo'n beet op je dijbeen van een mug is niets bijzonders maar voor zo'n slang is het wel een hoge plek. Ik voelde niks opkruipen. Dus hij moet zelfstandig zo hoog hebben kunnen komen. Bastard. Enfin, wat doe ik ook op zijn plek.
Hieronder: de beet:

Het Franse onveiligheidsgevoel, toch goed voor spectaculair verkiezingsvuurwerk, is nog niet tot de Franse wouten doorgedrongen. Een wout, die toch minstens 50 onopgeloste inbraken en geweldplegingen in zijn portefeuille moet hebben, reed kilometers achter mij aan met zijn blauwe bus met blauw zwaailicht en toen ik stopte vroeg hij wat ik moest met dat gele zwaailicht.
Ik zei dat ik in Nederland freelance reparateur elektronische verkeerssignalering rayon 231 zuid 4 was, en dit was mijn eigen auto. Maar dat ik het zwaailicht alleen in Nederland tijdens Rijkswerktijd mocht gebruiken, en natuurlijk al helemaal niet in zo'n ordelijk land als Frankrijk.
Oh, dan was het goed.
De man trok op. Boeven vangen toch hopelijk.
Ik heb thans dus officieel toestemming van een mij onbekende Franse wout om (in Frankrijk? in Is�res? in Bourg d'Oisans?) een zwaailicht te voeren onder de conditie dat ik hem niet aanzet. Moet je nagaan. Terwijl de zwaailichtenfabrikantenlobby het in Brussel zover heeft gekregen dat iedere boerentrekker verplicht twee van die zwaailichten moet hebben, ��n linksachter en ��n rechtsachter, en dat die op de weg absoluut allebei aan moeten zijn anders volgt er een fikse bekeuring. Zo'n boer wordt daarmee een gevaar op de weg want zelf ziet hij niets meer, in ieder geval achterom niet tussen die twee vuurtorens door. En toevallig weet ik wat die zwaailichten kosten, en dat is niet niks, zeker niet als je dat vermenigvuldigt met het aantal boerentrekkers. En over een verplicht zwaailicht voor slangen durven ze niet eens te beginnen.
Helaas heeft de volijverige politiebeambte mij geen schriftelijk bewijs van mijn vergunning verstrekt, maar als de man dat niet heeft gedaan omdat hij zoveel mogelijk tijd wil besteden aan zijn gewaardeerde veiligheidstaak dan heb ik daar ruimschoots vrede mee.