040726

Groeten van Postbus 77

Beste vrienden,

In Uganda heb je wel post, maar geen postbodes. Omdat ik voorzie dat deze ontwaarding van de postzegel binnenkort ook wel in Nederland zal worden uitgevonden zal ik het even uitleggen: waar je woont doet er niet toe. Bij een postkantoor naar keuze kan wie die behoefte heeft een postbus huren voor 10 euro per jaar.
Nu wil het geval dat ik eigenlijk geen behoefte heb post te ontvangen. Mijn filosofische positie met betrekking tot post in het algemeen en als zodanig heb ik eens uiteengezet in mijn uitgebreide en levendige correspondentie met de Franse edelman Michel de Montaigne, gestorven in 1592, en wel daar waar wij discussi�ren over het postrijden. Echter! In het kader van mijn, in dit land onverplichte, inburgering (ware hij verplicht dan deed ik er natuurlijk niet aan mee) heb ik toch tot huur van een vakje besloten. De gang met vakken is namelijk een ontmoetingspunt waar altijd wel een bekende is om een praatje mee te maken en de laatste nieuwtjes uit te wisselen.
Zo'n postvak krijg je niet zomaar. Dat gaat op aanbeveling. Het formulier moet mede getekend worden door een "referee", die er met naam, toenaam, postbusnummer en beroep zijn reputatie aan waagt. Het is mij in alle bescheidenheid een eer ervan te mogen gewagen dat ik de eerwaarde Father P. Gerard Picavet bereid heb gevonden deze rol  te vervullen, waarbij hij mijn formulier zelfs heeft voorzien van zijn persoonlijk stempel, en als beroep niet zomaar "priest" invulde. Immers in dit kleurige land is bijna iedereen op de keper genomen eigenlijk wel "priest", dus daarmee krijg je, mag ik toch aannemen, niet zomaar een postbus toegewezen. Nee, er staat: "Cath. priest".
U begrijpt dat de rest van de procedure een eitje was: ik werd nog even door de lokettiste naar boven gestuurd voor een uitgebreid en hoffelijk kennismakingsgesprek met de hoofddirectrice van het postkantoor en mocht vervolgens weer naar beneden, waarbij mij werd gevraagd mondeling de boodschap over te brengen dat het goed was.
Zo! Het kan beginnen: ik stel mij voor dat ik mijn vakje open en weer dicht maak en dan opgelucht tegen een medepostganger roep: "Gelukkig, weer geen post!". Een mooie binnenkomer, en zo ken je binnenkort de hele elite van Jinja, want de rest houdt zich geheel buiten iedere schriftelijke correspondentie - eigenlijk nog verstandiger natuurlijk.
Na een hartelijk afscheid van de gesprekspartner kun je natuurlijk wat blijven dralen tot er weer iemand komt, en het opendichtje herhalen met begeleidend opgelucht slaken.
Zo kun je jezelf uren van de straat houden.
In mijn geval is er een bijzondere attractie. Er zijn nogal wat postbussen, Jinja is immers een stad van betekenis, dus het kan niemand verbazen dat het hoogste nummer der geletterde correspondenten ergens tegen de 1500 ligt. Toen te mijner inschrijving de ordner van huurders open ging besloot men echter daar een oude wanbetaler uit te wippen. Op zijn naar de prullebak fladderende file zag ik nog juist zijn foto: een halfbloed met wat slordig uitgegroeid kroeshaar en een blik in de ogen zo van: "Post? Wat is dat?". Ziezo. Ik heb nu zijn postbusnummer: 77. Het lagere volk, zoals Gerard Picavet met nummer 915, moet eerst nog een flink eind lopen, maar ik wip met geheven hoofd meteen het eerste gangetje in, recht in het domein van de oude Jinjajenese elite, waar de gesprekken natuurlijk veel interessanter zijn.

Beste vrienden, wie na na deze beslissende stap in mijn Ugandese carri�re nog steeds het gevoel heeft op voet van gelijkheid met mij te kunnen verkeren, kan opschrijven:

hamminga, Lambertus
P.O.Box 77
Jinja
Uganda 

Dat was maandag. Ik betaalde. Sleutel morgen klaar.
Dinsdag: kom morgen.
Woensdag: kom donderdag
Donderdag: Kom vrijdag.
Vrijdag: Kom maandag.
Maar mevrouw, ik kom steeds voor niks, wat doen we eraan?
Kom volgende week vrijdag, zegt de mevrouw.
Volgende week vrijdag: sleutel klaar.
Helaas: post.
Gelukkig: van de vorige huurder.