020520

De Baljuw en "les Volatiles"

Kortom, we genieten weer met volle teugen in de Franse Alpen.

V��r het vertrek trachtte men de Baljuw nog even het bovenwettelijk gedeelte van zijn uitkering door de neus te boren door deze in te trekken.
Dat leek mij niet goed. Het is immers voor mijn vrienden en bekenden toch een geruststelling dat een gedeelte van hun dure geld ondanks Wim Kok goed terecht komt, namelijk bij mij zelf in eigen persoon. Deze goede gang van zaken werd thans op de tocht gezet. Ingrijpen was geboden.
Een tocht naar Groningen bleek nodig, om mijn offici�le recht tot inzage in mijn dossier te verzilveren. Daar bleek een recente fax in te liggen van de Katholieke Universiteit Brabant (KUB) naar de uitkeringsinstantie. Een fax van 2 pagina's. Met een "pagina 2" van een brief van mijn advocaat aan hun advocaat die zogenaamd bij pagina 1 hoort, maar in feite uit een eerder door KUB afgewezen voorstel van mij komt. De uitkeringsinstantie ziet niet - of wil niet zien - dat het een, ja dat kun je toch zeggen, vervalsing is, schrijft mij dat ze mijn steun intrekken, maar zegt niet dat dat van die KUBfax komt.
Enfin, ik dus naar Groningen en rol de hele samenzwering op. Nou ja zeg. Ook meer geluk dan wijsheid natuurlijk, ik verwachtte van hen een slimmere omgang met "mijn" dossier. Maar dat kleine kansje dat ik had heb ik met mijn Groningenreis meegepikt en bleek een succes. Daar slapen er een paar een nachtje niet! (Hoop ik). Ach ze zullen wel weer iets verzinnen.
Maar ik kan ondertussen wel naar de Alpen, lijkt mij zo.

Diesel tanken draagt in Europa momenteel meer handelsrisico dan beleggen op de beurs. Na Nederland en Belgie (iets boven de 80 cent) zakt in Luxemburg de prijs scherp tot 62 Euro. Op de snelweg in Frankrijk is de prijs 85 of 86 eurocent per liter (men ensceneert een kleine afwijking, de ene pomp mag de super een centje goedkoper doen, de andere de diesel, maar twee cent moet het niet worden). Rond Grenoble zie je dan prijzen zakken tot ca 74 eurocent. Achter Grenoble richting Briancon stijgt het razendsnel tot 91 eurocent. De bandbreedte is dus 23% t.o.v. de laagste prijzen. Men zou een kaart van Europa op het internet kunnen zetten waarop, zoals op een geologische kaart, de hoogten met kleuren zijn aangegeven, maar dan de hoogten van de brandstofprijzen. De beweging van die vlakken door de tijd zou een kolfje naar de hand van Erwin Krol zijn. Een ding is zeker: er zijn geen abrupte verschillen. Het blijft (behoudens de diepe trog in Luxemburg) een glooing die te zacht is om mensen met een lege tank binnen de actieradius van het restje brandstof dat ze nog hebben een belangrijke keuze te bieden. Ergens in Europa zit iemand die onbekend wenst te blijven achter een computer die bovengenoemde Europese prijskaarten bij te kleuren en alle pompen te bellen. Of zou het anders gaan? Een vrije markt is het zeker niet.

Vorig jaar meldde ik mij bij de parapenteschool "les Volatiles" aan het meer van Annecy voor een cursus bijzondere manoevres (Simulations des Incident en Vol, Cours de S�curit�). Dat kon. Het zou een weekend in september worden, maar welk was nog niet bekend. Ik moest alle weekenden in september voorlopig vrijhouden en een borgsom van Fr1000 storten.
Dat had ik niet moeten doen. Ik hoorde niets meer, men zweeg in alle talen, beantwoordde geen emails en had systematisch een kennelijk nimmer afgeluisterd antwoordapparaat aan.
Maar Ffr 1000 is wel ongeveer 30 zodanig luxe Havanasigaren dat mijn eigen vader die niet durft te roken. Die zou ik toch niet graag door deze volatiele bedriegertjes in de hens laten steken.
Zaterdag 18 mei. Saison mort. Ik nader het kantoor van Les Volatiles. Het mist en regent op 1600 meter in dit alom bekende skidorp, met de alom bekende vieze patat en fantasieloze disco's waarvan de lichtreclames zijn afgerukt, want elk seizoen moet er nieuwe komen anders verlies je de slag om de swingende toerist. Les Saisies is leeg. Hier en daar staat een auto. Het kantoor van Les Volatiles is hermetisch gesloten. De regen tikt op mijn goretex. De parapentewinkel van Les Volatiles, een eindje verderop is wegens de afgelopen winter nog gecamoufleerd als skiwinkel. Speciaal tegen mij nog een paar dagen zo gelaten natuurlijk. Ik trap er niet in. Gelukkig zijn ze niet te bescheiden om hun telefoonnummers (wel gewijzigd - tegen oude schuldeisers vanzelf) aan de deurpost te prikken. Een een eindje buiten het dorp in het bos is een caf�. Ik zal vandaag de hele dag wel de enige klant zijn, maar ze zijn open. Het sympathieke barmeisje, met kind op speelgoedfiets is dolblij met een klant. Haar Frans gaat mij regelmatig te snel. Nee die jongen achter met dat baardje is haar neef, zegt ze. Vele malen wereldkampioen parapente, zegt ze, ook in 2001.
"Remt dat dan niet zo'n baardje?" vraag ik hem.
Hij kijkt me wat wazig aan.
"Of win je toch wel?"
Hij knikt en verdwijnt weer naar achteren.
Les Volatiles? Die kennen ze wel, neeflief was daar als leraar begonnen, nu werkt hij voor zichzelf.
Aha, daar zit vast oud zeer, weet ik van andere parapentescholen. Daar moeten we even in doorroeren. Ik vertel van mijn dubieuze vordering en ja, er gaat een fikse beerput open en ik krijg grif de voornamen van de twee leidinggevende boeven en een 06 nummer dat ik nog niet heb. Ze zullen morgen wel van de Forclaz vliegen.
Dat worden dan morgen twee vliegen in ��n klap, want die Col de Forclaz, prachtig aan het meer van Annecy, die ken ik immers. De oplettende lezertjes weten nog dat ik er de eerste keer was op 991020 en toen nog eens op 010805.
Zondag 19 mei. Naar de landingswei bij de Col de Forclaz aan het meer van Annecy. Van de hut van les Volatiles aldaar liggen er alleen de grote stenen die parkeerders op afstand moeten houden. Maar een hut, ho maar. Dit is dus nog een graadje erger. De patatboer is al wel present, en geeft mij nog mij nog wat waardevolle psychologische details van de heren Volatiles, Patric en Richard: er bestaat geen hi�rarchie tussen hen: het zijn companen. Maar alhier momenteel geen heren van les Volatiles.
Ik krijg een lift naar de top, 800 meter hoger. De vertrekplek aldaar is weer vergroot, de weg er heen is nu geasfalteerd, de parkeerplaats vergroot, en helaas, het Nederlands heeft zich bij het talenboeket van het als mieren door elkaar drommende leerlingen en lerarentuig gevoegd. Het geluid van een geranium in de Alpenwei.
Ook hier boven is de hut van Les Volatiles gesloten.  Er is niemand van les Volatiles.
Ze zijn zojuist naar beneden gevlogen, zegt een zo te zien rechtsradicale Duitser van Turkse komaf. Een zojuist in Annecy geaborteerde Ierse ("teringkatholieken") beaamt het.
Ik kies het luchtruim, en laat mij niet verleiden zo snel mogelijk weer met gespreide klauwen beneden bij de patatboer neer te strijken.
Na een mooie vlucht blijkt beneden van les Volatiles niemand aanwezig. Ze zijn vast boven, wordt mij verzekerd.
Ik zet koffie en schakel mijn mobieltje in. Ik draai de 06 die ik kreeg van het wereldkampioen baardje en die niet op de Volatile-posters staat. Inderdaad, geen antwoordapparaat.
"Hallo?"
"Les Volatiles?"
"Oui".
Ik leg uit dat het over een kwitantie gaat van een borgsom van een cursus die niet is doorgegaan, dat ik beneden aan de Forclaz sta en waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Les Volatiles voelt niets voor een ontmoeting. Hoezo een borgsom van een cursus die niet is doorgegaan.
Ik leg uit dat het september vorig jaar zou zijn maar dat ik niets meer had gehoord en dat het ook niet was gelukt telefonisch of via email in contact te komen.
Nou dan kon ik toch dit jaar die cursus doen?
Dat ik nu zelfstandig geworden ben en geen afspraken voor onzekere weekenden met vier reserveweekenden meer kan maken, zeker niet als ik dan het risico loop mijn borgsom kwijt te raken. Dat ik sowieso eerst mijn borgsom terugwil. Daarna kunnen we wel verder zien.
Dan moest ik maar naar het bureau komen.
Welk bureau?
In les Saisies.
Ach ja, dacht ik, hij wil eerst eens zien of ik er nog twintig kilometer terug de vorige berg voor op wil rijden.
OK, zeg ik. Hoe laat?
Dinsdag, we zijn daar nu dicht.
En dinsdag zijn jullie daar open?
Eeeh...je moet wel eerst bellen.
Goed, ik heb je naam even niet goed gehoord.
Ga er maar heen.
Ik heb je naam even niet goed gehoord, ik wil daar graag zeggen wie me heeft gestuurd en waarom.
Er klinkt een zucht.
Patric.
Dank je wel Patric. Tot dinsdag.
Dan naar Bernard Gu�not, die de hele familie op bezoek heeft. Ik mag er bij aan een de lange terrastafel en krijg de fotoos te zien van alle vintage auto's, motoren en tractoren die hij pico bello heeft opgeknapt, alle wilde zwijnen die hij heeft geschoten en zijn verzameling geldbiljetten uit de hele wereld. Geen Uganda! Ik beloof hem Uganda op te sturen. Mijn oude zakjes Europese munten heb ik zelfs nog in de auto liggen en vallen in goede aarde. Mijn internet presentatie van hoe hij mij destijds met zijn trekker redde stuit op onbekendheid met het verschijnsel computer, maar een show vanaf mijn laptop siert het familiefeest leuk op, zo voel ik. Een mooie fles zelfgestookte Alpine liqueur is mijn deel en ik mag weer bij de beek - riviertje zelfs, er komen kanoos voorbij - op zijn land staan voor de nacht.
Maandag 20 mei. Zon en wind. Mijn filantropische UNHCR Afrikanoodtentzeil (zie tenten) dat ik voor een tientje op de markt in Jinja heb gekocht moet wegens de warmte bij de patatboer alweer over de Noonoo. Een prachtige vliegdag langs de Col de Forclaz. Ik ben nog wel bang maar realiseer me dat ze me bij deze windkracht (4-5) vorig jaar de lucht nog niet in kregen. De turbulenties doen je canapee inklappen met een geluid of je overstag gaat, en soms rukt de thermiek je omhoog alsof je vijf woeste herders aan de lijn hebt die ineens een poesje zien. Dat die draadjes daar tegen kunnen. Maar ja het zijn er verschrikkelijk veel en ze kunnen elk bijna twee keer mijn gewicht hebben.
Dan stap ik in de auto. Rijd langs de Russisch orthodoxe kerk van de staalarbeiders van Ugine (onoplettende lezertjes: klik hier), die nieuwe glimmende platen en een nieuwe "siepel" (ui) op het dak blijkt te hebben gekregen gekregen, en verschuil mij voor de nacht hoog tegen de boomgrens bij les Saisies.

Morgenochtend neem ik ze te grazen.
En morgenavond koop ik er een doos dure sigaren voor in Grenoble.

Dinsdag 21 mei Ik word wakker met zicht op de besneeuwde giganten om mij heen. Ik hoor het  twinkeleren der vogelkijns en een enkel hert dat struikelt over de verrotte skihekken. Bedrieglijke vrede. Ik ken mijn missie. Zorgvuldig balanceer ik een ontbijt en drink nerveus geconcentreerd mijn koffie. Dan: op naar Les Saisis!
Het kantoor van Les Volatiles is open. Daar zit duidelijk een echtpaar. De man weet nergens van dus dit moet Richard met zijn vrouw zijn.
Met mijn vriendelijkste glimlach vertel ik dat ik even langskom met een recuutje van een depot van Ffr 1000,- voor een cursus afgelopen september die niet is doorgegaan. Of ik even kan vangen.
Zoals verwacht gaan ze onmiddellijk de hakken in het zand. Nee borgsommen werden nooit terugbetaald. Ik mocht mij alsnog voor een cursus inschrijven.
Nee zeg ik, mijn borgsom was voor een cursus in september vorig jaar die niet is doorgegaan, nu gaat het niet meer wegens gewijzigde omstandigheden, zeg ik, ik ben inmiddels Baljuw geworden en heb dus geen securit� en al helemaal geen cours de securit� meer nodig.
Nou dat zei ik niet, maar wel iets in die geest.
Hoe kan die cursus nu niet zijn doorgegaan? Zij begrepen er niets van, vertelden zij, mij strak aankijkend.
Nee, zei ik, ik begrijp er ook niet zo veel van, zei ik, hen strak aankijkend. Het was een jong meisje aan wie ik betaalde en ze zei eerst nog zo, dat is geregeld. Maar ik zei nee, want ik heb nog geen recuutje. Daar was ze niet op ingeschoten, ik heb toen maar een verklarinkje op jullie folder laten tekenen, en ik ben wel blij dat ik dat gedaan heb nu ik julie zo hoor.
Ja ik weet wel wie dat is, zegt mevrouw nu ineens. Maar 's zomers doen we helemaal geen veiligheidscursussen.
Het was ook geen zomer mevrouw, het was september.
Oh, dat kan.
Nee dat kan niet want hij is niet doorgegaan.
Hoezo niet doorgegaan?
Ik heb niets meer gehoord, terwijl ik zelf twee keer een email heb gestuurd naar het goede adres. Ik kreeg ook geen bounce.
Dat kan niet, zegt mevrouw, ik beantwoord altijd alle email.
Kunt u dat even nazien mevrouw? Vraag ik.
Niet dat kan niet, we hebben alles van vorig jaar al weggegooid.
Dus als ik niet de tegenwoordigheid van geest had gehad destijds om dit recuutje te vragen had u niet eens geweten dat ik een borgsom had betaald?
Meneer, zegt Richard, borgsommen geven we nooit terug, u mag een cursus volgen.
Ik constateer dat we onszelf herhalen meneer, zeg ik, is uw school lid van de Franse Federatie?
Jazeker, zegt Richard.
Dan kunnen we de Federatie wellicht vragen over ons meningsverschil te arbitreren.
Dit is geen kwestie van arbitrage meneer, zegt Richard zonder een spoor van angst in de ogen, we doen dat gewoon nooit.
Ik begrijp dat u uw administratie van vorig jaar reeds heeft vernietigd, zeg ik, ik wilde toch de Federatie maar eens aanschrijven, is er nog enig intern onderzoek uwerzijds dat ik eerst zou kunnen afwachten?
Zuchtend legt Richard mijn recuutje met mijn gegevens, naam, telefoon, email en de datum van vandaag die ik er nog gauw bijzet op het  kopieerapparaat.
Voor mij ook graag eentje, zeg ik.
Richard zet het kopieerapparaat op twee. U bent toch niet helemaal hiervoor hierheen gekomen? Vraagt hij quasi-bezorgd.
Jazeker, dat leek uw collega Patric eergisteren een goed idee. Ik wacht op uw onderzoek, zeg ik, hem een hand gevend.

Zo diep gaan Fransen in het stof voor een paar tientjes, dacht ik, de auto startend..
Ik niet vanzelf, voor mij is het filosofisch onderzoek.
Naar Grenoble. Sigaren kopen. Op eigen kosten. Nondeju.