Het voorafgaande betreffende de tijger

Nadat ik een en ander over de levenswandelhad van Laila's baas had vernomen schreef ik: "nu begrijp ik waarom ik hier op mijn standplaats Tigre nog niet ben geharrassed door de gendarme. Die komen hier helemaal niet!"

Dit nu, blijkt niet werkelijk voor alle afzonderlijke dagen in de afgelopen jaren te hebben gegolden.
Zijn dorpsgenoot en restauranthouder Nicolas vertelde het mij toen ik iets over "prison" liet vallen. Hij zei eerst "pfff", waarbij hij zijn wangen wat opblies als om de lucht van justitie uit te beelden.
Men was voor de omheining van Laila komen rijden, had een verdovingsspuitje afgeschoten en was in haar hut gaan kijken.
Daar vonden ze natuurlijk wat wapens, zei Nicolas schouderophalend. Nou, vervolgde hij, van wapenhandel kon hij niet beschuldigd worden, want er lag van alles maar ��n: ��n jachtgeweer, een pistool, ��n revolver, ��n Kalashikov, enz. Dus het werd gewoon even een week brommen.
Kortom, anders dan de mevrouw van Camping La Piscine, waar ik altijd ongevraagd en onbegeleid in het gastenhonk mijn "port�ble" in de telefoon mag pluggen om te internetten, en zelf aangesteld ben als boekhouder en accountant voor de kosten, staat Nicolas pal achter zijn dorpsgenoot.
Ik moet nu mij idee bijstellen over de relatie van Laila's baas met de gendarme: weliswaar kent hij ze, dus op zich was dat letterlijk wel juist, maar er lijkt veeleer sprake van een, als zoiets bestaat, ontwapende vrede.

Nou, dat heeft de gendarme met mij nog niet gedaan: een anaestheticum in mijn bast schieten. En erger nog: vervolgens terwijl je voor pampus ligt je wapens stelen!
Dat moet voor Laila een verbazende ervaring zijn geweest, om, nog wat duf van de verdoving, in je hut rond te gaan snuffelen en te ontdekken dat je wapenarsenaal en je hele assortiment munitie zijn gejat.

Vervolg