Created 04-08-28
 Last edited 16-12-17

Groeten van van Ted en Topi

Beste vrienden,

Gisteren en vandaag was ik bij Ted en Topi, en die wil ik toch beslist even aan jullie voorstellen.

Ted en Topi wonen 20 km ten Noorden van Jinja in een boerendorpje. Ze hebben twee hectare grond aan een beekje. Stroom is er niet. Hun leven heeft vorig jaar een revolutie ondergaan door dit:

Een mobieltje op een zonnepaneel. Maar verder geen stroom dus. De koudste plek in huis, schertsend als de "fridge" aangeduid is onder het echtelijk bed. Daar staat Ted's Guinness, als hij er geld voor heeft, want deze Sunderland-fan leeft van wat ze op dat landje verbouwen en zijn Britse AOW. Ted is midden zeventig. Zijn vrouw is zo tegen de vijftig. Ze hebben twee dochters en een zoon, en dat jongetje op de bovenste foto heet Terry. Topi is de oma, maar Terry vind van niet. Hij vindt haar zijn mama. En zo is het ook als je even oplet hoe die twee alles doen. Zijn echte mama, Topi's dochter, vind hij niet leuk. Die kreeg dat kind ook te vroeg en ongelukkig en kon daar niet mee omgaan. Maar zo gaan die dingen in Uganda, als het fout loopt wordt er gewoon wat geschoven. Terry is een kwart Engels. Tegen zijn bruine armen kan ik niet op, maar ik ben inmiddels gelijk aan George, de zoon van Topi. Op de lijst van bruining blijf ik natuurlijk hopeloos onderaan bungelen in Uganda, wat mij tijd kost op de markt, want dan moet je langer afdingen bij die vuile racisten.
Ted stond in de oorlog als militair op Engelse werven boten te bouwen en te repareren. Mijnenvegers, dat soort dingen. Hij wou niet trouwen want zijn vader was niet zo leuk tegen zijn moeder, dus zo iemand wilde hij niet worden. Zo werd hij, katholiek, broeder. Je moet er maar op komen. Broeder Ted werd uitgezonden naar Uganda. Handenarbeid les geven, want hij kon natuurlijk timmeren, lassen, loodgieteren en wat dies meer zij. Daar kwam hij, dat moet dus teruggerekend met die dochters van midden twintig zeker vijfentwintig jaar geleden zijn, Topi tegen, hij moet dus toen midden veertig zijn geweest, zij midden twintig en in de nonnenopleiding.
De bisschop was erg boos. Hij moest maar terug naar Engeland.
Hoe hij weer teruggekomen is weet ik niet, maar even later zaten ze dus samen in dat dorpje. Topi wist wel hoe dat moest met land en zo, dus hup.
En daar zitten ze nog. Zij zijn de rijken van het dorp: ze hebben twee lampen met een eigen zonnepaneeltje, die niet zo warm zijn als olielampen 's avonds. Ze hebben een zespersoons bestekset. Ze kopen kaas in Jinja, en Guinness, als er geld is. Topi houd er ook wel van.
Ze koken op hout in een hut zoals iedereen, maar Ted heeft een schoorsteen gemaakt zodat het vuur goed trekt en Topi niet in de rook hoeft te zitten bij het koken. Ze zijn allebei geweldig gelovig katholiek, maar Topi overdrijft het wat, vindt Ted. Altijd Radio Maria, een katholieke zender hier die missen uitzendt.
Ik zit met Ted voor het huis terwijl Topi achter aan het koken is. Ineens komt ze aanrennen. "Peace to you, peace to you", we moeten handen schudden, maar omdat de hare vet zijn van het koken schudden we, zoals dat gaat in Uganda, haar pols. "I 'm in mass on radio", verklaart ze stralend en rent terug naar de matoke.
Topi rent altijd.
Ted roept dan: mens doe nou eens rustig!
"I am sed", zegt ze dan met grote nadruk op de u.
"I don't deserve her", zegt Ted ernstig.
Dan is er tijd om even op de motorfiets naar de Nijl te gaan, want je bent daar vlak bij de spectaculaire Itanda Falls, waar zelfs de rafters hun rubber boten omheen dragen. Aangezien de motorfiets een driepersoons voertuig is in Uganda valt Teds keuze op Topi en Terry als mijn passagiers. Topi trekt zwarte jeans aan en een spiegelende zonnebril. Ineens lijkt ze zo weggelopen uit een popgroep, maar dat heeft ze zelf totaal niet in de gaten. Ze blijft gewoon Topi, dus ik houd mijn verbazing maar voor me. Alleen als ze bij onderstaande foto die bril af wil zetten maak ik bezwaar. Ze houd hem op.
Terry heeft een van opa gekregen voetbalshirt aan voor de reis naar Itanda. Sunderland vanzelf (onlangs gedegradeerd).
 

Itanda falls, ik heb de vissers die hier in dit hutje wonen op doofheid getest, je moet daar echt schreeuwen, maar het viel mee.

Groeten, dus,

Bert