Created 04-10-07
Last edited 16-12-17

Groeten vanuit de Staff Kitchen

Beste vrienden,

Inmiddels is Fr. Picavet terug uit Nederland en dienen Richard en ik ons natuurlijk weer bescheiden in de Boys Quarters, pardon Staff Quarters terug te trekken. Om de kater niet te zwaar te maken heb ik het rommelhok naast Richard als "Staff Kitchen" ingericht:

Planken zijn hetzelfde systeem als in SQR2 maar door mij zelf vervaardigd van sloophout van de verbouwing hier. Mijn diepvrieskist (1) prikken we er niet in. Vriezen doen we niet. Het is ons aanrecht. Mijn koelkast (2) deed het zowaar nog en is in dienst. Het tweepits gasstel (3) op butagas (4) dat eigenlijk bij mijn pickup-uitrusting hoort staat hier zolang ik het in de pickup niet nodig heb. Die neem je ook zo onder de arm ergens mee naar toe. De kraan is helaas op de cour, dus we hebben een klein watertankje (5). Aan de muur (6) mijn keukendanseres (1986, afdroogdoek met stijfsel), en mijn moeder in Fries kostuum (7). Verder werkt mijn koffiemolen en de broodrooster. Het espressoapparaat is kapot en is op de bekende ergeniswekkende anticonsumentenwijze met fabriekstruuks voor opening "beveiligd". Je bent als Europese consument eigelijk net een aap in een dierentuin: de fabrikant en de Brusselse ambtenaar zijn de oppassers die zorgen dat je geen kwaad kunt. Maar ik heb de opties in orde van oplopende vastbeslotenheid gelegd en optie 1 is: een zwarte neger vragen die in de stad electrische apparatuur zit te repareren. Optie 2: sterschroevedraaiers in de twee benodigde maten kopen en daar de baardversleuteling van de Lunghi fabrieken in Itali in laten slijpen. Optie 3: uitboren. Optie 4: Afreizen naar Italie, de directeur van de Lunghi fabrieken gijzelen met de eis: een gloednieuwe Lungi espressomachine dichtgesleuteld met fatsoenlijke Europese standaardbouten. Want n ding weet ik zeker: het is vast en zeker alleen maar een of ander kutzekeringetje.

Affijn, ik wind me weer veel te veel op. Kaffers heb je tenslotte overal, neem mijzelf nou bijvoorbeeld.

Zit je in de keuken en kijk je naar de andere muur dan hangt daar sinds vandaag het tuingereedschap. Ik wou toch wel graag mijn kont kunnen keren. Richard is er ook wel vrolijk van geworden want hij kan alles ineens zo maar pakken zonder dat er van alles omdondert. Die paarse emmer (1) heb ik tegen de muur geschroefd, zodat Richards fiets er nog net onder kan. Bevat klein tuingereedschap.

Ze eten hier heel wat meer knoflook per maag van de bevolking van in Frankrijk, maar van knoflookpersen hebben ze geen verstand. Eens vond ik een pers. Ik kocht hem meteen, maar het ding deed het nauwelijks en was in een week kapot. Sindsdien tracht ik mijn Nederlandse achterban er een op te laten sturen maar lauw loenen. Inmiddels hoeft het al niet meer, wij hebben een geheel eigen supersnelle en effectieve methode ontwikkeld:

Neem wel een botervloot van gehard glas en sla er niet naast.
En zo kan men ons aan de dodo (1, spinazieachtig), prutje van hooggebakken lokale groene paprika, dito aubergine, ui en knoflook (2), heerlijke rijst en door mijzelf hoogst persoonlijk recht uit het meer bereide Tilapia zien zitten, als Richard zijn house keeper functies heeft verricht en voor Fr. Picavet de knakworstjes op tafel heeft gezet.

Groeten, dus,
Bert

P.S.: Lunghi updates

Hier volgen de avonturen in Afrika van een Lungi espressoapparaat met een wel heel simpel probleem: kapot kutzekeringetje

September: het verwarmingszekeringetje slaat door (waarschijnlijk, en waarschijnlijk wegens onregelmatige netstroom hier). Alles zit versleuteld met speciale constructie en bouten. Ik ben langzamerhand niet voor de poes, maar zie niet hoe het netjes open te krijgen.

04-10-08 Een pikzwarte neger, Peter Musoga slaagt er in vier van de bouten los te krijgen. 
Hoe heb je dat geflikt?
Peter kijkt geheimzinnig.
Voor de overige vier bouten, die expres en nodeloos een paar centimeter diep zijn gelegd, heeft Peter nu n van de losgeschroefde boutjes op zak. Overal waar hij komt laat hij het even zien en vraagt of iemand misschien dat esoterische type van Lunghi versleutelde schroevedraaier heeft.
Gelukkig maar dat ik een keer Picavets luxe klopboor heb gerepareerd nadat hij al total loss was gewaand wegens mishandeling door n van Peter's mensen. Peter dacht toen al 100 euro armer te zijn. Thank you for saving my skin, zei hij toen. In Europa zou ik straks voor Peters uren misschien wel vijf 16 Bar espressoapparaten kunnen kopen. Zet je niet vast op Lunghi. Al die fabrikanten van Europese huishoudelijke apparatuur versleutelen de troep alsof ze een hoogspanningskast voor in een bavianenkooi aan het maken zijn. Daarom zijn die officile merken (Moulinex, Miele, Philips noem ze maar op) ook duurder want het kost die fabrieken heel wat om er zeker van te zijn dat jij niets kunt aanpassen of repareren. Als je zo'n westers koekding koopt word je eigenlijk geen eigenaar. Je wordt huurder voor de garantieperiode plus de onbepaalde restlevensduur. Koop Chinees! Goede namaak, geen auteursrechten en alles met parkertjes. 20% van de prijs, dus koop van alles twee zodat je alle onderdelen minstens dubbel hebt. En die Chinezen worden rap beter!
Ikzelf ben, in de achtergrond van Peter's zoekpogingen inmiddels rijp voor desnoods de aanschaf van een boor- en slijp tafel, zowiezo een mooi bezit en de eerste actie zal zijn het maken van een Lungi bouten-sleutel. Zijn ze nou helemaal bedonderd! En dan gaan we de Lunghi hier in Uganda namaken, de Hamghi. En daar de Italiaanse markt mee bederven. Via het eiland Lampedusa, want als je Italianen wilt pesten schijn je daar te moeten beginnen.