990725

Sambuy
De parapentist en de appelboom

Mijn vrienden Fons en A3 (in analfabetische volgorde), die zich al jarenlang moeiteloos in de top 10 van mijn vriendenkring weten te handhaven, dit ondanks het feit dat ik nog wel eens flink aan de boom wil schudden, zijn beiden nog enkele plaatsjes zijn geklommen omdat zij de replyknop hebben gehanteerd. Ik bedoel hier verder niets mee.

In de nachtelijke duisternis treft men toch af en toe een teken van leven zoals:

Hieronder Annie zelf.

Op onderstaande foto lig ik links in de schaduw.

Daar achter mij zie je nog net het puntdak van weer een ge�soleerd bergcaf�, Bar Richard. Het ligt hoog in de bergen bij Sambuy aan de voet van een stoeltjeslift.

Aan het bovenstation van de stoeltjeslift ontmoette ik Francois Francillon, die ook een sprongetje wilde wagen. Hij vloog eerst weg, want hij wist de landingsplaats, ik er vlak achteraan. Boven het dorpje aangekomen had Francois nog meer hoogte, maar ik zag de plek en vloog naar de loefzijde om hoogte te verliezen en me ten alle tijde veilig terug te kunnen laten waaien naar het weiland. Die loefzijde was Noord, want zoals bij altijd overdag in de Alpen stond de  wind in de lengterichting van het dal stroomopwaarts. Maar ik zat wat Oost en dat zat me niet glad want ineens draaide de wind naar West en kon ik slechts strak tegen die wind richting weiland vliegen en hopen voldoende hoogte te houden om over de telefoondraden te komen. Anders maar een noodlanding.
Maar het ging goed.
Ik stond nog niet op de grond of ik hoorde Laurent, op wie ik niet gelet had, roepen vanuit de belendende boomgaard. Zijn parapente lag sierlijk over een Rosacea Mala. Hijzelf had enkele harer appels verbrijzeld en was voordien nog op een stevige tak gestuit. De dwars-op-het-dal-windvlaag moet haast een koude luchtbel van de schaduwhelling zijn geweest, zo'n bel wil zakken, en als die de normale luchtststroming tegenkomt krijg je een turbulentie waarin een parapente kan inklappen. Dan val je even recht naar beneden. Dan moet je scherm dus weer uitklappen v��r je op een tak van een appelboom zit. En dat was dus in Laurent's geval helaas niet gebeurd.
Het deed scherp zeer. Hij stond niet op. Hij had met zijn mobieltje zijn ouders al gebeld. Ik klom maar vast eens in de Rosacea Mala om de honderzoveel touwtjes van zijn parapente te gaan losfriemelen.
Terwijl Laurent de auto van zijn vader instrompelt doe ik zijn parapentezak in de laadbak. We blijken terug naar boven te rijden. Naar Annie. Dat komt mij mooi uit, natuurlijk. Laurent blijkt er een splinternieuwe zilverkleurige zware motorfiets te hebben staan. Die start hij met een pijnlijk gezicht. Hij zal zich vanavond weer bij Annie melden.

Het is die avond feest in Bar Richard. Iedereen schijnt iedereen te kennen, er zijn sappige negerinnen, voor ons alleen om naar te kijken, er is volop konijn, en de wijn is voor Laurent. Hij blijft sip kijken.

Ik ben, een bijzonderheid in Frankrijk, voor de volgende dag tegen het eind van de ochtend uitgenodigd voor een "ap�ritif". Wanneer ik aankom bij het verzorgde Alpen buitenhuis met zicht over het dal, in de verte het meer van Annecy, blijkt Laurent nog niet terug van een onderzoek in het ziekenhuis. Als hij thuiskomt heeft hij nog geen uitslag.

Wanneer ik hem anderhalf jaar later weer ontmoet blijkt hij drie maanden met gescheurde rugwervels in het ziekenhuis te hebben gelegen en een jaar niet te hebben gevlogen.