990424

Groeten uit Olpe
Paarden, parapente en pech 

Hallo hier jullie nomade. Ik sta vlak achter de kam van een steile dalwand van de Amblève, Ardennen. De wand is op het zuiden, dus geschikt als startplek voor de parapente bij zuidewind.  Inmiddels heb ik notebookTV aan boord, dus de twee digitale videoplaatjes die ik net schoot van mijn “kamp” stuur ik even mee als attachment. Vlak achter mijn achterdeur is een drinkbak voor vier sympathieke paarden met wie ik hier de dag doorbreng. Een paard alleen in de wei vind ik altijd zielig, maar met zijn vieren maken ze er ook niet veel bijzonders van. Slapen doen ze niet veel. Midden in de nacht, toen ik met een stuk Cabernet in mijn kraag en een klasse ossobuco in mijn buik uit de belendende vlek aankwam waren ze nog voor uitgebreide aaipartijen te porren, en aan het ontbijt moesten ze alweer precies weten wat ik at. Verder is het bij hun gras eten, maar daar krijg je dorst van, dus dan ga je naar de drinkbak. Maar van drinken krijg je weer honger, dus dan ga je weer gras eten. Een forse jonge bruine heeft de leiding, maar een iel lelijk zwartje bijt hem venijnig als ze ook wel eens vooraan wil staan. In het netvoedingscircuit van mijn digitale kamera is iets doorgebrand want ik had de plus even op de min gezet. De wet van Murphy: als iets mis kan gaat, dan gaat het ook mis. Ik hoop maar dat het een zekering is. De computer viel uit de dakplank toen ik door een diepe kuil reed bij het ophalen van mijn parapente (ik ben inmiddels zo slim om zonder parapente de 150m 100% helling door het bos op te klouteren en hem dan met de auto op te halen), maar die doet het nog. Bij het verkassen was ik mijn 25 jaar oude Poolse legerlaarzen van dik een kilo per stuk vergeten, maar die stonden er nog. Ik ben een autosleutel kwijt, maar die zou nog bij de garage van Annemasse (Geneve) kunnen liggen, daar heb ik het nummer nog van. Mijn etuitje met Belgisch geld is spoorloos, maar daar zat nog maar weinig in. Mijn credit card deed het niet bij de benzinepomp, dus het was wel va banc, die bestelling van een ossobucco gisterenavond maar na veel wassen met zeep in het toilet ging het dreigende afwassen aan mij voorbij, hij deed het weer. Een nomade als ik moet eigenlijk overal peilzendertjes in naaien die automatisch piepen als de Kangoo zich verder dan 500 meter van het object verwijdert. Op de radio draai ik de Shostakowitsch platen die ik indertijd in St. Petersburg heb gekocht en waarvan ik thuis CD’s heb gebakken, en ik luister naar Franse zenders met prietpraat (daar zijn ze goddank verzot op), tot ik begrijp waar ze het over hebben. NATO blijkt hier achterstevoren te worden uitgesproken: OTAN. De vluchtelingen in de Balkan oorlog zijn refugiés, en meer hoef je momenteel eigenlijk ook niet te weten om de radio te begrijpen. Bombarder is wel duidelijk tenslotte. Vorige week dacht ik, het zou toch wat zijn als dat allemaal werkelijk in één zin terecht zou komen. Dan zou ik zo’n zin immers met mijn kennis van het Frans geheel begrijpen. En ja hoor, daar kwam het: l’OTAN a bombardé les refugiés. Voila, ik ken Frans! De helling is op de bijgevoegde plaatjes nog niet te zien. Die wou ik morgen als AVI attachment versturen want onder windows 98 kunnen jullie daar volgens mij op klikken en dan krijg je een stukje film (geluid weet ik nog niet, dat moet ik straks nog even uitzoeken). Ik vloog vanochtend en vanmiddag keurig weg van een moeilijke plek, maar ik durf nog niet over de bomen en struiken langs de hellingen te scheren om daar die vreselijk opwaartse poesters op te vangen die je boven de kam blazen. Een jongen vanmiddag liet mij beleefd voorgaan, toen ik geland was zag ik hem nog knoeien om weg te komen, maar toen ik weer naar boven was geklommen hing hij mooi wel hoog boven de berg aan de hemel. Het heeft een prijs, vorig weekend zat hij in een boom, maar hij durft tenminste. Ik moet ook maar eens iets moediger worden, starten kan ik al veel beter dan hij, dus nu maar eens de angst voor de poesters verbijten. Morgen.