991022

Groeten van onderaan de Matterhorn
Eenzaamheid, schuld, AIDS, kanker, pijn, boete en F�hn

Ja, geen paniek, ik ben het maar. Met een halve boerenkaas achter de knopen op de bergtop te ruste leek het wel of in mijn Efexorpil van die dag per ongeluk de werkzame stoffen waren vergeten. In bed gaat het jeugdverhaal van de Burkina Fassoaanse schrijver Emmanuel Donga uit en ik blijf alleen achter. EENZAAMHEID. Lala, mijn parapente ligt 1000 meter beneden mij aan een slootkant te bibberen. SCHULD. Mijn hoofdpijn en loopneus komen terug. AIDS. En dan word ik ook nog 's ochtend om zes uur in het donker wakker met een gigantische pijn onder in de rug. KANKER. Onomkeerbaar wakker, maar te duf om te lezen of denken. CUL DE SAC, ergens de verkeerde afslag genomen in mijn leven. Daar sta ik dan op die putberg. Diep beneden mij de lichtjes rond het meer van Annecy van al die gelukkige mensen die het goed hebben allemaal gelukkig zijn en niet zo stom zijn geweest als ik die nu overal voor moet BOETEN. Je kent dat (als je het niet kent mis je wat). In het ochtendduister start ik de motor en rijd naar Chamonix, want daar werken de telecabines het hele jaar en ik had nog stevige spierpijn van het vorige klim avontuur. Alles voordurend kwijt in de auto, alles ging om en de hoofdpijn ging niet over. Gelukkig geen aanrijdingen, ravijnen, lawines en rivieren. Geen hond bij het landveldje. Hoewel, ik voel bij het nu alweer voor de derde keer ophangen van mijn natte was van achteren iets vochtigs bij mij kruis, een eenzame lieve labrador die als twee druppels water lijkt op die van dat leuke parapente instructricetje waar ik in het voorjaar niet achteraan ben gegaan. Even de neus er in, dat was allles wat hij wilde. Schuin over de landplek draaft hij uit het zicht. Nee, ik ga niet in de achtervolging. De meteo heeft het over "Foehn", en dat is niet vliegen. Ik ruk Scriabin uit mijn CD speler. Getver wat een droefenis! Weg ermee. Ravel. Nog steeds RUGPIJN en HOOFDPIJN. Ik haal wat slaap in. Uit mijn dakraam zie ik het wollen draadje aan de top van mijn antenne driftig noordwaards wapperen. FOEHN. Schijnt ook deprimerend te zijn.

In arren moede rijd ik voor de nacht een bos in en hang mijn druiven aan het dak van mijn auto, om zo een paradijselijke sfeer tevoorschijn te roepen (zie figuur 1). Zonder succes. Ik doe een ultieme poging: rugoefeningen, en dan, als zelfs dat niet helpt, het ultime paardemiddel: het leveren van een PRESTATIE. Het toch ondanks alles iets GEDAAN hebben. Ik schrijf het jaarverslag van de Stichting Mind, met financi�le paragraaf en al. LICHTE verbetering. De volgende ochtend word ik weer v��r het licht wakker, maar ik slaap weer in. Dan is het mooi weer, al blijft het Foehn, maar de hoofdletters kunnen er af. Mijn hoofdpijn volhardt, maar het het hoofd heeft besloten voor het overige de normale dienstregeling te hervatten. H� wat heerlijk toch dat jij dit allemaal wil lezen. Nog heerlijker dat je niets terug kunt zeggen, want aan die zielige verhalen van jou heb ik absoluut geen zin, vanzelf. Ik ben op vakantie!

Foehn, dat kende ik alleen nog van mijn parapente examen. Ik zal het even tekenen (zie figuur 2). Foehn betekent lenticularis: harde wind dwingt de lucht op en neer over de bergen, maar achter een berg blijft de lucht nog in een cirkelgang hangen en vormt zo een "luchtberg" voor de lucht die er achteraan komt. Hogere luchtlagen moeten ook naar boven uitwijken en dat levert afkoeling en "wolk" vorming op. Maar het is niet een gewone cumulus bloemkoolwolk die uitbollend de lucht in ballont, maar een 100 km per uur voorttreinende laminaire luchtlaag die zich achter de hindernis weer neerwaarts spoedt, opwarmt en dus zijn nevel weer opneemt. Je ziet op een perfect vaste plek, waar de luchttrein even zijn colletje neemt een linzevormige nevel.

Nou, die was er dus (zie figuur 3): onder zie je eerst een gewone bloemkool, maar daarboven dus zo'n ding. Nu weet ik wel dat velen van jullie niet veel fiducie meer hebben in mijn foto's, maar deze is echt, erewoord.

Nu bevind ik mij links bovenin figuur 4, hieronder. Een afstand van 5 km staat middenin verticaal aangegeven. Mijn FUGAWI software weet van elke plek op de ingescande kaart de coordinaten als ik ze ken van drie plekken en het type projectie weet.

De omtrek van de aarde 40000 km is en dat is 360 graden, dus 5 km is 2 min en 42 sec. Ik maak dus een waypoint ergens, en dan daarboven een tweede waarvan de lengte 2 min en 42 sec groter is. Ik ben zo te zien op 20 km van de Matterhorn. Wat verder dan vanaf Zermatt, maar hier zit ik al veel hoger. Een huisje nog verderop, bewaking van de stuwdam denk ik, er brandt licht. Om de twee minuten stuurt de ijzige hoogvlakte verderop zijn koude lucht in een orkaanvlaag het dal hier onder mij in. Mijn auto staat de schudden als een boemeltrein. Er staan zowaar nog een paar bomen. Ik heb eten en drinken, reservediesel en de reserveaccu is vol. Dat is ineens veel belangrijker dan eenzaamheid, aids, kanker, schuld en boete. De sigaar smaakt mij weer en er hangen zelfs nog 8 druiven aan het plafond! Ravel. Maar Scriabin is eigenlijk toch ook helemaal niet zo droevig, als je tenminste weer twee efexorretjes verder bent.