Home
Groeten Index

Created 04-09-29
Last edited 16-12-17

Groeten van  Maersk Kampala
 

General manager Maersk Kampala

Beste vrienden,

Wij gaan even ruim een jaar terug. Ik ben nog in de Jan Evertsenstraat. Het is augustus 2003. Eind van de maand is de overdracht van mijn, pardon het huis van Olga en mij.

Ik heb er nog een plaatje van. Dit is meteen duidelijk: hier is iemand bezig het doorluchtige papieren Koninkrijk der Nederlanden definitief te verlaten. Behalve de papierenellende gaat er ook ruim een ton "wetenschappelijke" literatuur naar het stort. Want mijn carrire aan de universiteit is Goddank ten einde. Veel ervan ongelezen en gloednieuw, winkelwaarde 100 euro's per stuk, onverkoopbaar, als redacteur van internationale "wetenschappelijke" tijdschriften gekregen van wanhopige uitgevers zoals Cambridge University Press en dergelijke. Wat ik echt niet over mijn hart kan verkrijgen weg te gooien (Shakespeare, de jonge Kamagurka, prachtige schroefjes en moertjes, mijn speelgoedgorilla, Hifi set, muziek, huishoudelijke apparatuur, onderdelen, bijzonder electrotechnisch materiaal) gaat in drie uitgekookt geconstrueerde kratten, boven houtsterkte dichtgeklemd en op europallets gezet met schroeven, nietpistool en houtlijm, waterdicht geschilderd en geseald met acrylaatverf, kloek beschilderd met hamminga Kampala 1, hamminga Kampala 2 en hamminga Kampala 3.

Het kost 1600 euro. Dat klinkt misschien duur voor allemaal oude troep, maar wat kost eventuele nieuwkoop? En de zoektijd? En de kosten als het dan uiteindelijk toch uit Europa opgestuurd moet worden? Het zal eind september in Kampala zijn, staat op de verzendbrief van Combitainer Rotterdam, die de betrouwbare internationaal gerenommeerde firma Maersk voor huurt als zgn. "subcontractor". Een vrachtwagen komt ze ophalen. Het wordt een deelcontainer, ik ben te klein voor een hele. Er staan al blauwe vloeistofvaten in. Ook voor Kampala. Mijn kratten kunnen er nog net bij. Op de millimeter. Knap hoor, dacht ik nog. Maar ze wisten het al: drie kratten op europallets. Dus je gooit er even drie europallets in en als die er nog bij kunnen dan is zal het dus gaan. Zo, geen gedonder onderweg met half uit en weer inladen, het kost wat, maar je hebt er dan ook een eersteklas transportbedrijf voor: Maersk.
Ruim twee maanden later, begin november 2003 ga ik naar Uganda. Ik bel Maersk. De kratten?
Ze weten er niets van. Ze zullen het uitzoeken en terugbellen.
Maar ze bellen niet terug. DE KRATTEN??
Niet gearriveerd. Ze zijn zoek. Men is een onderzoek begonnen. Men zal mij terugbellen.
Maar dat doen ze niet. ETc. Etc. etc.
Ik blijf Maersk bellen en vertel dat ze tot eind december de tijd hebben ze te vinden. Daarna moet ik weer naar Nederland tot juli 2004. Ik ben hier onder andere gekomen  voor die kratten. Voor hun opslagkosten vanaf een eventuele aankomst na mijn vertrek ben ik niet aansprakelijk.
Als ik een maand in Uganda ben BELT MAERSK! De kratten zijn teruggevonden in Mombassa. Zij wachten op aanvulling van de container, die nog niet vol is.
Dat verhaal kan niet kloppen, leg ik uit, want ik was er bij toen zijn kratten in Tilburg een Maersk container 20 FT MSKU 275492/0 in gingen die daarmee geheel vol was. Op de millimeter. Voorin stonden blauwe vloeistofvaten ook voor Kampala, dus alles in die container was direct voor Kampala. Vertel me nou maar eerlijk wat jullie hebben uitgespookt of, als je het echt niet weet, zoek het uit. Jullie horen te zorgen dat er niet geknoeid wordt.
Ze bellen niet...ik bel...
Ze  komen er aan, meneer hamminga, ze komen er aan, morgen, morgen, morgen weten we meer.
Eind december 2003: op de dag van mijn vertrek: TELEFOON VAN MAERSK!!!!
Ik neem niet op. Ik heb geen tijd voor Maersk. Wel erg toevallig netjes op de valreep, die kratten: ik begin de mogelijkheid te overwegen dat het "weg" zijn van de kratten in scne is gezet om de klant aan te moedigen met wat geld te komen voor "nader onderzoek", maar dat, nu de klant serieus bleek te vertrekken zonder dat te doen, plots een lastige discussie over een half jaar opslagkosten werd gevreesd. Men zag dit echter te laat in, want op de dag van mijn vertrek kon ik natuurlijk niets meer doen. Tevens kon ik in dergelijke omstandigheden het afhalen en controleren van de kratten niet door iemand in Uganda laten doen. Zo iemand weet immers niet precies wat er in is gegaan en in welke staat het was bij verzending.

Een half jaar later, op 20 juli 2004 ben ik weer in Uganda en ga naar Maersk Kampala om de kratten op te halen. Dat blijkt niet meteen te kunnen want Maersk had besloten ze door subcontractor Interfreight laten opslaan, in een ander stadsdeel. Daar zullen ze worden ingeklaard.
Een week later, voor 28 juli 2004, heeft de douane besloten tot een "full, complete, detailed inspection". Dit zou geschieden in aanwezigheid van mij en van een vertegenwoordiger van Maersk, die ook mijn clearing zou doen. Bij mijn aankomst ten behoeve van het tonen van de inhoud van de kratten bleken ze in de "bond" (douaneopslagplaats) te staan en te zijn opengebroken.
Foto onder: dat kunnen toch echt geen ratten zijn geweest.

Die bovenkanten zijn wit als de rest, het rode dat er op ligt is stof van de opslagplaats met balen ongewassen rijst die de douane gekozen heeft voor mijn "clearing". Komische term in dit verband.
Dat is illegaal, dat openbreken, zeg ik tegen de douanebeambte wiens naam ik minder goed kan onthouden dan hoe ik hem altijd noem: Mr. Lazy. Volgens Maersk agent Geoffrey had de douane de kratten geopend. "They have the power". De douane stelde hamminga's toestemming gehad te hebben.
Laat die dan eens zien?
Nou had Mr. Lazy een flinke bos papieren bij zich, maar hij ging er niet eens in zoeken.
Vervolgens gingen alle dozen ter plekke open.
Foto onder: chimps in mijn kratten

Foto rechts: al mijn oude spullen worden door Mr. Lazy (links) n voor n geboekstaafd. Over de achtergrond balen ongewassen rijst uit Vietnam.

Mr. Lazy laat als hoofdaap het breekwerk door een groep onderchimps doen. Zelf verricht hij soms een symbolische quasi politionele handeling. Hij probeert voorzichtig of de toetsen van mijn elektrische piano niet omhoog kunnen.
"Ik zou een andere pianoleraar nemen."
De inmiddels uitgebreide bevolking van werkers en kijkers blijkt wel gevoel voor humor te hebben, maar zo niet Mr. Lazy.
Echt enthousiast wordt Lazy als er videobanden in een doos zitten. Die moet open, en dan gaat hij persoonlijk met zijn tengels langs de banden. Nou hebben mijn pornobanden geen fabrieksomslag en staat er slechts N1, N2, ... (voor: Neuken 1, Neuken2, ...) etc. op de rug, dus ik zeg:
"Daar achter tussen die rijstbalen past net een videorecorder. Zet er nou toch eens een neer. Dan kun je alles rustig bekijken. Ik heb er hier wel eentje voor je. Is hier stroom?" Vraag ik aan de menigte.
Men knikt ijverig van ja, wijzend naar een stopkontakt.
Mr. Lazy gaat teleurgesteld en steunend weer rechtop staan.
Hij ziet een traditionele Ugandese boog.
Wat ga je daarmee schieten?
Customs officers, zeg ik, hem strak aankijkend.
That is illegal. Wat zit er in die doos?
Boeken.
Open.
Mr. Lazy kijkt: Dostojewski, het dieselmotor-reparatieboek, oorlogsvoering in de late middeleeuwen, Anabasis van Xenophon. "OK". Hij schrijft plechtig iets op zijn papier.
En deze?
Ook boeken.
Hier zitten Penguins in. Die hebben kleurplaatjes op de omslag. Je ziet Mr. Lazy ineens weer enthousiast worden. Daar gaan de tengels weer. Plaatjes, plaatjes, plaatjes.
Zoekt u iets speciaals? Kan ik u misschien helpen?
Het is mijn taak erop toe te zien dat er geen ehhh... materiaal in Uganda komt dat niet binnengebracht mag worden.
Mr. Lazy heeft nog geen dame op een omslag gezien, maar ik meen toch al een lichte erektie in zijn broek te ontwaren.
En deze?
Boeken.
Laat maar zitten, zucht Mr. Lazy.
Er volgen nog vijf kisten met boeken die dicht mogen blijven.
Bij enkele 12 V spotjes van IKEA denkt Mr. Lazy mij nog te kunnen betrappen: waar staan die op je paklijst?
Verlichtingsartikelen.
Teleurgesteld sluit Mr. Lazy zijn map.
Einde onderzoek.
Nee, vandaag zal hij de papieren niet klaar kunnen maken. Bel morgen maar naar Maersk.

De volgende dag bel ik Maersk. Nee, er was nog geen bericht van de douane. Ze zouden terugbellen.
Maar dat deden ze niet.
Ook de douane wachtte een weekje, namelijk om te zien of ik niet eens langs zou komen om wat te betalen. Tevergeefs. Vervolgens eiste men dat de opgegeven waarde van de inhoud der kratten volledig zou worden gespecificeerd. Een complete itemized specification.
Met duivels genoegen importeer ik de paklijst die ik nog op de laptop heb, in Excel. Combitainer had geadviseerd als waarde 1900 euro op te geven. Daar krijgen die mannen hun percentage van. Dan zouden ze niet gaan zeuren, zo werd ingeschat. Ik kom nu natuurlijk "completely itemized" binnen dertig seconden op niet meer dan 600 euro, en stuur dat op met als toelichting dat de Europese waarde 80 euro is want daar gooit men dit soort troep bijna geheel weg, en dat 600 euro voor de Ugandese marktwaarde wel zeer ruim genomen is, dat de douane de boel van mij voor dat bedrag mag kopen.
Daarna wachtte de douane ruim veertien dagen, tot 18 augustus om te zien of ik niet eens langs zou komen om wat te betalen. Tevergeefs. Vervolgens eiste men een bewijs dat mijn verblijf in Uganda voor langere tijd zou zijn. Deze eis is juridisch uit de lucht gegrepen, maar het kan niet uit er voor naar de rechtbank te gaan en dat weten ze. Directeur Kayaga van het Cultural Research Centre wilde er wel even voor tekenen.
Daarna wachtte de douane weer een dag of veertien, tot 1 september om te zien of ik niet eens langs zou komen om wat te betalen. Tevergeefs. TOEN BELDE MAERSK!!!!! De kratten waren door de douane vrijgegeven. De douane heeft daarmee ruim een maand tevergeefs aan mijn geld zitten trekken. Maersk is de grootste clearing agent van Kampala met een enorme ervaring en met kontakten tot in de hoogste kringen van de regering en invloedrijke ambassades. Er kan dus geen sprake van overmacht zijn. Ik hou serieus rekening met de mogelijkheid dat ik wisselgeld was van Maersk voor de douane al zal het lastig zijn er achter te komen in ruil waarvoor.

Wat is dat, "vrijgeven"? Dat ga ik nu uitleggen.
Op 6 september denk ik de kratten te gaan ophalen. Daarbij legt Maersk een rekening voor. Omgerekend in euro:  

   

              euro's
1: Agency fee 41.46
2: Handling 21.95
3: Storage charges for ICD 88.08
4: Shipping line charges 52.68
  ex BTW 204.18
5: BTW 17% 25.75
  Totaal 229.94


Ik vraag om te beginnen maar eens het tarief voor de opslag en reken voor dat er voor 412 dagen is gerekend. De heer Musingusi van Maersk komt daar even niet uit. Ook de BTW is fout. Om aan dit lange gebed een einde te maken stel ik de heer Musinguzi voor simpelweg de schade van de opslag, voor wat hij waard is op de nota, te delen. Musinguzi consulteert Bent Anderson, een Deen, manager Maersk Kampala, die gaat niet akkoord. Of ik hem zelf wil spreken.
Dat wil ik wel.
De heer Anderson voert het volgende aan:

Nadat mijn aanbod was afgewezen trok ik het in. We spraken af dat ik in overleg zou treden met de opdrachtgever van wie Maersk in dit geval de subcontractor is: Combitainer Rotterdam..
Zo stonden na die dag de kratten nog steeds in Kampala, bij Interfreight. Bij ophalen van Interfreight zou ik, vreesde ik, opnieuw een gedetailleerde inspectie moeten doen om de eventuele diefstal, vermissing en schade te taxeren. Om een kans te maken dit te vermijden had ik veel tape om de kratten geplakt en overal kruisjes over de overgang van tape en krat gezet. Maar ik rekende er al niet meer op dat de tengels er af zouden kunnen blijven. Het veelkoppig publiek bij de "clearing" was niet weggejaagd, ieder besef van security leek afwezig.

Ik mail Combitainer en stel dat mijn verrekening met Maersk strikt genomen als volgt moet worden aangevuld:

 

  Af

euro
6: Opslag 88.08
7: Schoonmaakkosten 300.00
8: Diefstal, verlies of schade

PM
  Totaal af: 388.08
  Te ontvangen 158.15


Ik krijg dus nog 158.15 euro van Maersk, eventueel nog vermeerderd met de kosten van vermissing, diefstal of schade. Plus 10 euro per dag voor iedere dag na 15 september dat de de kratten nog niet zijn overgedragen.
Combitainer reageert: onze general manager heeft Maersk Kampala geschreven dat ze wat coulanter moeten afrekenen en wij dragen 90 dollar bij.
Maersk komt met een nieuwe rekening waarin de opslagkosten zijn geschrapt. Die waren US$ 94.10. Men rekent er kennlijk op nu die US$90 van Combitainer te krijgen. Dat hun eigen financile bijdrage aan de schade van 388.08 euro oftewel 300 dollar waarvoor zij volledig verantwoordelijk zijn bedraagt: US$ 4.10.

Ik gooi de handdoek in de ring. Om Acht Uren des Morgens op 24 September in het Jaar des Heren Tweeduizend en Vier ga ik op de motorfiets naar Kampala om de kratten te halen. Ik ken inmiddels Hadj, die ze voor honderd euro met zijn truck, voldoende groter dan de mijne (ja, we zijn collega's, zeg ik trots tegen Hadj) naar Jinja wil rijden.
Maar voorzichtigheidshalve bel ik Hadj nog niet. Eerst maar eens kijken wat er gebeurt bij Maersk en Interfreight.
Bij Maersk verdwijnt Musingusi met mijn geld en papieren achter in een kantoor. Hij komt er zo aan.
Maar dat doet hij niet.
Geroutineerd en zonder enige interne irritatie loopt ik naar de receptioniste: wilt u meneer Musingusi even bellen en zeggen dat hij nu hier moet komen met het wisselgeld, ik heb geen tijd meer voor hem.
Musingusi komt men een vuistvol papieren en wisselgeld.
Nou Dan, dat was het dan, zeg ik. We hebben een jaar van ons leven met elkaar gedeeld, ik zal je missen. Musingusi denkt dat ik het meen en raakt ontroerd.

Ik bel Hadj en scheur zelf ook naar Interfreight.
Als ik er aankom staat Hadj al voor, hij was er vlakbij.
Ik scheur binnen en wordt voorgeleid bij een meneer die ik drie uur later, als we nog lang niet weg zijn, in stilte Mr. Absolutely-The-Last-One zal gaan noemen.
Of ik dit of dat papier heb.
Ik smijt de hele troep voor hem neer. Dit is teveel voor het bureau. Links en rechts dwarrelen blaadjes op de grond.
Mr. Absolutely-The-Last-One zoekt er wat uit en verdwijnt. Hij komt zo terug.
Maar dat doet hij niet.
Ik ga op zoek.
Hij blijkt bij de financile manager te zitten.
Ze zijn een rekening voor me aan het schrijven.
Goddank heb ik de email van Maersk uitgeprint waarin ze zeggen dat hun rekening niet omlaag kan omdat zij zelf de hele rekening van Interfreight hebben betaald.
Teleurstelling.
Men schrijft tot mijn genoegen nog maar een invoice aan Maersk voor de resterende dagen dat de douane mijn kratten heeft weten vast te houden.
Dan krijg ik een vrijgiftebewijs.
Vrijgiftebewijs? Ik dacht dat ik dat al had.
Nee dit is het vrijgiftebewijs.
Hadj wordt naar de douaneloods geleid.
De verantwoordelijke douanier, Mr. Lazy, is in de andere loods, verklaart Mr. Absolutely-The-Last-One. Eigenlijk moet ik morgen terugkomen. Maar hij zal zich opofferen en om drie uur komen.
Het is twaalf uur.
Hadj staat er hoofdschuddend bij met twee handlangers.
Wij kijken elkaar aan met een blik van verstandhouding.
De rest van de middag zullen Hadj en ik elkaar met grappen op de been houden.
DRIE UUR!!!?!!!! OPOFFEREN?
Ja, zegt Mr. Absolutely-The-Last-One, had dan gezegd dat je zou komen.
Er valt hier bij jullie soort weinig te voorspellen Absolutely-The-Last-One, dat weet je zelf ook wel.
Trouwens de douane heeft die spullen al een week geleden vrijgegeven. Waarom zijn ze niet netjes buiten de bond gezet?
Dat is niet gevraagd.
Drie uur. Drie uur. Dus geen vier uur?
Nee, absoluut niet.
Geen half vier.
Nee echt niet.
Geen kwart over drie?
Nee.
Mr. Absolutely-The-Last-One gaat maar eens.
They are not serious, zegt Hadj, waarmee ik hem ten onrechte even voor een John McEnroe-kenner houd.
Ik ga wat boodschappen doen en lunchen.

Als ik om drie uur exact het Interfreight terrein weer opscheur is daar niets veranderd.
Mr. Lazy zou en over twintig minuten zijn.
Ik scheur veertig in de n over het stof naar het kantoor van Mr. Absolutely-The-Last-One.
He is not there, zeg ik.
Hij komt er aan, zegt Mr. Absolutely-The-Last-One vriendelijk.
Na kwart over drie gebeurt er wat, zeg ik dreigend.
Om kwart over drie ga ik midden op het Interfreight terrein voor het raam van Mr. Absolutely-The-Last-One staan en roep: als Mr. Lazy er nu niet binnen dertig seconden is sla ik hem het ziekenhuis in!
Mr. Lazy verschijnt wijselijk niet maar laat zich binnen dertig seconden vertegenwoordigen door een sjouwer met een sleutel.

EN DAAR GAAN DE DEUREN VAN DE BOND OPEN!!!!

Mijn kratten staan twee meter van de deur. Op die twee meter staan pallets met kapotte balen ongewassen Vietnamese rijst. Ik klim erover. Mijn verzegeling met de kruisjes is intact. Wel veel rattekeutels en afgekloven triplex. Er volgt overleg over de hindernis van rijstbalen. De vorkheftruck zit even dichtgeparkeerd tussen twee te dicht bij elkaar geplaatste stapels van vier containers op elkaar. Met de hand dan maar. Maar de rattengaten in de zakken zo veel mogelijk boven, anders stroomt de rijst er uit. Zijn er aan beide kanten gaten dan lopen links en rechts sjouwers mee om die met de hand dicht te houden. Die ratten eten flinke hoeveelheden ruwe rijst. In Japan is dat een erkende zelfmoordmethode: eenmaal verzwolgen zet de boel uit, je maag barst en je bloed in een paar seconden van leeg binnen je eigen buikvlies, geen troep op het karpet. Maar die ratten zullen de maat wel kennen, hoewel er links en rechts ook flink wat lijkjes liggen. 
Schoorvoetend komt Mr. Lazy aanzetten.
Die snelheid! Roep ik. Als we jou naar de volgende Olympische Spelen uitzenden krijgt Uganda tenminste een medaille. Maar ga maar, want we hebben je niet meer nodig.
Nee, zegt Mr. Absolutely-The-Last-One, hij moet nog een vrijgiftebewijs afgeven.
Vrijgiftebewijs?
Ik dacht dat ik al een had.
Nee, zegt Mr. Absolutely-The-Last-One, hij maakt het vrijgiftebewijs.
Absolutely the last one?
Absolutely the last one, zegt Mr. Absolutely-The-Last-One
Heeft hij dit of dat formulier, vraagt Mr. Lazy aan Mr. Absolutely-The-Last-One.
Ik geef Mr. Absolutely-The-Last-One opnieuw de hele stapel.
Mr. Lazy tekent het vrijgiftebewijs en geeft het aan Mr. Absolutely-The-Last-One.
Mr. Absolutely-The-Last-One gaat er mee naar kantoor. Hij zal zo terug zijn.
Maar dat is hij niet.
Ik er heen.
Het bureau van Mr. Absolutely-The-Last-One is onbezet.
Ik op zoek.
Mr. Absolutely-The-Last-One zit bij zijn baas.
Die tekent iets.
Wat is dat?
Het vrijgiftebewijs.
Absolutely the last one?
Absolutely the last one, zegt Mr. Absolutely-The-Last-One.
Ik krijg het mee, met de hele bubs papieren. Gelukkig waait het niet.

Inmiddels heeft Hadj een vent met een vorkheftruck gevonden.
De kratten gaan er op, motorfiets er bij, en ik ga naast Hadj en de chauffeur de cabine in.
Een handlanger van Hadj gaat in zijn hemd achterop. Ik geef hem mijn windjack. Blijdschap zit in een klein hoekje als er een rit van 70 km voor de boeg is.
Hadj en ik schudden elkaar de hand, ik draag een fles mineraalwater bij aan de feestvreugde en wij rijden naar de uitgang.

STOP!
Heb je dit of dat papier?
Jazeker! Ik wist zelfs wat de portier moest hebben en geef het.
De portier verdwijnt in zijn kantoortje. Zal zo terug zijn.
Maar dat is hij niet.
Ik naar binnen.
Het tegenpapier ontbreekt.
Woedend draai ik mij om richting het kantoor van Mr. Absolutely-The-Last-One.
Daarbij bots ik zowaar tegen hem op.
Maak het voor hem klaar, zegt hij tegen een meisje.
Het meisje slentert naar een ander kantoor.
Daar staan we dan weer.
Het duurt.
Dan krijg ik van haar een papier.
Wat is dat?
Het vrijgiftebewijs.
O, ja, dat hadden we nog niet.
Hadj en ik drukken elkaar de hand.
We rijden!
Maar bij de afrit is nog een hokje.
Of ik dit of dat papier heb.
Moeizaam prop ik het hele papierbos mijn raam uit.
De man verdwijnt ermee in zijn hok en komt daar niet meer uit.
Nu moet ik het nummerbord van de auto, de naam en geboortedatum van de chauffeur, van mijzelf en nog wat van die dingen opgeven. Dan signeert de man, en er gaan nog enkele stempels overheen.
Ik krijg mijn papierpak terug met een mooie nieuwe roze er bovenop.
Het vrijgiftebewijs zeker?
Inderdaad meneer.

In Jinja breek ik de kratten open. Een rat vlucht de Kiira Road op. Rattelijkjes zitten op de pallets gekoekt. Wij laden uit in de avondschemer. Ik wil absoluut met Hadj (rechts) op de foto. De man die mij er door sleepte. Jullie waren mijn enige vrienden vandaag, zeg ik, de rest was tuig. Hadj krijgt van mij een mooie tweedelige wandelstok waar een dolk in zit. Hij mag ook al het resthout meenemen. Richard kijkt teleurgesteld. Ze delen het broederlijk.

In mijn kamer maak ik nog een fotografische impressie van de formulieren voor ik ze wegkeil.


.

Allemaal voor de goede gang van zaken natuurlijk. Dat er niks weg raakt en zo. En dat ze weten wanneer het afgeleverd moet worden. Dit zijn er 35. Op sommigen staat "quadruplicate". Laten we voorzichtig schatten dat er gemiddeld van elk papier nu twee kopien ergens bewaard liggen voor het geval dat er onverhoopt nog een onregelmatigheid dient te worden onderzocht (ik zeg: "onverhoopt"; er is natuurlijk geen enkele aanleiding zoiets te vermoeden, zeg nou zelf!). Dat zitten we in ieder geval boven de honderd.

Thuis mail ik nog Combitainer met het voorstel dat ze die 90 dollar maar rechtstreeks aan mij betalen. Dan draagt Maersk tenminste hetzelfde bij als Combitainer. Dat is al zot genoeg want de hele klucht vond plaats onder auspicin van Maersk, op mijn kosten.

Groeten, dus,
Bert

P.S.1. Achteraf bleek de douane toch mijn chique rode colbertje met dito broek te hebben gejat. Ik ga het Maersk niet eens vertellen, dat levert zeker niets dan ergernis op: ik zal mij wel vergissen of het zal mijn eigen schuld wel zijn.

P.S.2. Er zijn mensen die mij vragen: waarom moeten er zoveel mensen tekenen en stempelen. Men vermoedt een uit de hand gelopen veiligheidsprocedure. Aan dat misverstand doe ik hierboven ironisch mee door te schrijven: "Allemaal voor de goede gang van zaken natuurlijk. Dat er niks weg raakt en zo" . Maar dat is het niet: iedereen die kans ziet zich noodzakelijk te maken bij vrijgifte van goederen heeft kans om bij de klant een klein douceurtje te verdienen. "Eating" heet dat in Uganda.Wie mag eten?  Daarbij dient niet vergeten te worden  dat Afrika het meest racistische continent op deze aarde is: de stam die de president levert krijgt vervolgens alle eetbaantjes tot ze uit de macht zijn. Mr. Lazy is hoort dan ook volgens Hadj, net als alle andere Ugandese douane officials momenteel, tot de Bahima Banyankole, de stam van de huidige president Museveni. Andere stammen zijn volgens Hadj momenteel niet bij de douane vertegenwoordigd.
Wil je hier in Uganda liefdadigheid bedrijven met een stichting dan zijn de procedures in Uganda inmiddels zo dat je zeker vijfduizend euro kwijt bent aan klootzakken voor je iemand die honger heeft of ziek is iets mag geven. Zielig? Absoluut niet als je bedenkt, en dat is echt wel zeker, dat die stammen met zieke mensen zonder eten meteen het zelfde zouden gaan doen als ze in de regering kwamen.
Oefenvraag: Geef je commentaar op de volgende uitspraak (maar denk wel eerst goed na): "In Nederland zijn dit soort dingen allemaal veel beter geregeld."  (Antwoord onderaan)

P.S.3. Er wordt veel gesproken over handelsbarrires van de Europese landen waardoor de Afrikaanse landen geen eerlijke kans zouden hebben aan de wereldhandel deel te nemen. Maar als je de kosten voor het passeren van de corrupte douane meerekent zijn de westerse landen met hun importtarieven op Afrikaanse producten naar verhouding goedkoop. De WTO moet de Afrikaanse landen dringend op het matje roepen, want de reden dat de Afrikaanse landen in het westen geen eerlijke kans hebben, en de westerse landen in Afrika ook niet, is dat alles aan de grenzen van Afrikaanse landen door de Afrikaanse douanediensten wordt geplunderd. Daarom zijn de importeurs en exporteurs hier in Uganda de Indirs. Die weten namelijk wat corruptie is.
Ik had daar allemaal geen last van, want ik liet ze gewoon klieren en vertragen. Toen gaven ze het uiteindelijk op. Maar dan moet je dus niet verbaasd zijn als een vrachtje van twee maanden er een jaar over doet, en dat je opgeteld een aantal werkweken kwijt bent voor je op de openbare weg bent met je spullen.

P.S.4. Waar die rat heen is gegaan weet ik niet. Ik weet niet of je je als rat zomaar bij een vreemde familie mag vervoegen, ik betwijfel dat zeer. Maar misschien vind zij - ik voel gewoon dat het een vrouwtje is, welke man gaat mee als zijn huis op een truck wordt gezet? Daar moet je nou echt een vrouw voor zijn. Gewoon blijven vegen - een aardige man en kan zij een gezinnetje stichten. Ik hoop het, want ik ben niet zielig, Hadj niet, en de Maerskboeven en douanelullen ook niet. Die rat is, in dit geval, de enige echte collateral damage.

P.S 5: En lees nu dit eens, over diezelfde Bent Anderson:

De code wordt niet uitgelegd, maar is, als ik dat uit de rol van Bent Anderson in het verhaal hierboven mag aflezen: screw the small and powerless customers.

Antwoord: "Inderdaad, vooral de corruptie"