000615

Groeten van het kerkhof van St. Christophe-en-Oisans
Alweer een mooie dood

Na een mooie dalvlucht ging ik weer terug naar mijn auto die een eindje boven het bergdorp St. Christophe-en-Oisans geparkeerd stond. Ik dacht slim te zijn, want ik zag een afsteker. Die bleek evenwel bij een diepe kloof uit te komen. Dus dat zou helemaal teruglopen zijn geworden ware het niet dat de wakkere bewoners van dit hoge dorpje hun zware boodschappen hier ook langs bleken te vervoeren. Zo stom was ik dus niet. Edoch, de kloof doen die boodschappen in hun eentje, en wel langs een hele dikke, strak gespannen kabel. Toen ik er aankwam lag de kabel prachtig stil, het woei niet.
En dus, met de lange terugtocht in het achterhoofd, heb ik toch maar...Maar ik was helemaal vergeten dat zo'n kabel vlak bij waar hij vast zit veel minder wiebelt dan in het midden. Enfin, ik heb dus de overkant niet gehaald. Maar ze hebben me gevonden en ik lig nu hier, in St. Christophe-en-Oisans: Men zorgt goed voor mij. Ik krijg vaak bloemen, en niet alleen van de alpenwei, maar ook van beneden uit het dal. Die worden dan langs de kabel overgetakeld. Speciaal voor mij. Het ligt hier heerlijk. Vooral als het mist. Dan hangt er zo'n sfeertje van wie doet me wat... Ik ben in de Heer. Maar na een tijdje -gek h�, zouden die andere dooien dat nou ook hebben- begon het me toch te vervelen. En ik dacht: als ik hier zo blijf liggen weet niemand hoe mooi ik hier lig. En ik dacht: een slanke snel downloadende email met enkelvoudige ongebroken plaatjes bij de tekst, dat moet toch kunnen. En zo besloot ik in de benen te gaan, het stof van mijn spijkerbroek te kloppen en eens boven het dorp uit te klimmen om te kijken of er nog stroom in mijn akku zat voor een mooie mail aan jullie. Maar vannacht ga ik er toch wel weer slapen. Onder die bloemen. Want het heeft toch wel iets.