010506

Groeten van de Jambon

Op weg naar de Jambon deed mijn steeds beter wordende humeur mij mijn concentratie wat verliezen. Voor ik het wist had ik een deuk in een wit Opeltje gebeukt die op een voorrangweg reed. Een politieauto.
Beduust kwam de agent er uit.
Ik gaf hem joviaal een had en zei: "Au moins nous ne devons pas appeller la police".
Hij kon er niet om lachen, niet vanwege mijn onoplettendheid maar omdat hij zo met mij te doen had dat ik de klos was voor de schade.
"Tsja, dat moeten we opgeven, zei hij spijtig, het is mijn auto niet".
Alsof we het dan niet hadden opgegeven.
Of ik een schadeformulier bij me had.
Ik zoek, wat, maar vind er geen.
Hij ook niet.
Naar het bureau dan maar. Dat was vlakbij.
Aangekomen bij het bureau, waar het ijs tussen ons al helemaal gebroken was en wij ontvangen werden door een uitgebreide staf van vier agenten en drie secretaresses midden in een verhuizing ("let maar niet op de troep meneer") gaf ik met de hand in de nek van mijn agent te kennen iemand te hebben gearresteerd die van links kwam en mij had aangereden. Iets meer dan de helft had gevoel voor humor. E�n der dames waagde het zelfs te zeggen dat ze nu eindelijk eens een geval zag waar de politie er op tijd bij was.
En ja. Schadeformulieren bleken voorradig, en nog te vinden ook, ondanks de verhuizing. Overal dozen. Naast mij twee grote verhuisdozen vol ordners, allemaal met grote letters ARMES erop.
De agent vulde zijn gedeelte van het formulier in tot hij bij zijn rijbewijs kwam. Dat was even zoeken.
"Vertel me nou niet dat u geen rijbewijs heeft", zeg ik quasi dreigend.
Nu heeft het hele bureau gevoel voor humor.
Toch verdwijnt een andere agent nog even zonder te vragen met mijn rij- en kentekenbewijs.
Venijnige rotzak.
Ik beheers mij en besluit niet te protesteren.
Als het formulier is ingevuld zeg ik nog: "ik was in overtreding, krijg ik geen boete?"
Nee, zegt de agent, dit is een "constat amiable"
"Très amiable" zeg ik.
Ja, zegt de agent, jammer dat er geen ABS op zit, anders was ik niet zo ver doorgeslipt, en naar links kon ik ook niet vanwege de tegenliggers.
Nou ja niets aan te doen, ik had beter moeten opletten, zeg ik.
Ik word uitgeleide gedaan. Met een joviale groet neem ik afscheid en steek het schadeformulier in mijn automapje. Thuis maak ik van deze trophee, waaruit blijkt dat het de agent PELLUS, Richard was  wiens Opels Astra van mijn Kangoo, uitvoering "Tous Chemins" een rechtse directe heeft gekregen, een koleurencopie van een hoge resolutie alvorens het naar mijn maatschappij te sturen.

De Jambon, dat is Frans voor hamminga, ligt eigenlijk nergens, althans niet in de buurt van iets dat iedereen kent. Nog net in Belgi�, aan de Semois, een rivier die op de Maas uitkomt. Die eehhh schuur, staat in het dal. Hoog op de helling zie je een stukje gras (in de rode rechthoek) en daar kun je net wegspringen als de wind zuidzuidwest is en dat was het vandaag. Gezien de scherpte van dit JVC videosnapshot vraag ik me af wat ik nog met mijn digitale fototoestel (momenteel in technisch onderzoek) moet.

Temeer vanwege de ronduit moordende zoomlens die er op deze digitale videorecorder van de Stichting MIND zit. Inzoomend op de rode rechthoek vanaf dezelfde plek krijg ik de foto rechts. Daar was ik dus weggesprongen. Zelfs met mijn verrekijker zie ik deze details nog niet eens.

Hoe kom je nou weer boven bij je auto, vroegen mensen mij. Tsja, door de rivier baggeren, dat is water tot  borsthoogte dus bergschoenen om de nek met portemonee en sleutels erin, en dan omhoog en dat is inderdaad vrij steil. Maar eerst vliegen vanzelf. Veel turbulentie en weinig thermiek. Ik was dus snel in de landingsfase, maar bereikte door een rotor niet het gerieflijke landje met kort gras waar die paarden (zie foto) op graasden, doch duikelde neer op het lange bloeiende gras op de voorgrond van deze foto. Tussen deze paarden stond op dat moment nog een ree, maar die koos het hazepad. Landen op bloeiend gras. Een aparte ervaring. Door de landing wordt een gigantische wolk stuifmeel losgemaakt, waarna jij en je parapente er uit zien alsof je een week zonder douchen in een bakkerij hebt gewerkt. Op het angstzweet van een landing in turbulentie blijft stuifmeel geweldig goed plakken. Wat voor wind je in zo'n kom hebt hangt af van de fase van de thermiek. Is er net een warme luchtbel vertrokken dan hangt er verse koude lucht en komt de wind van de helling tegen de wind in terug ("rotor"). Vertrekt er net een bel dan heb je keiharde wind precies de andere kant op, richting helling. Ik zou niet weten waaraan je dat al landende kunt zien behalve aan een windzak, maar die was er even niet. Enfin, ik landde in zoiets als een rijpende dus nog niet vertrekkende thermiekbel dus er stond even vrijwel geen wind vlak boven het weiland.

Die paarden bleken twee bronstige hengsten die in mij een merrie zagen. Met stijf toegeknepen anus haastte ik mij de rivier in. Heerlijk koel, en je bent meteen je stuifmeel kwijt. Ik besloot geen tweede vlucht te maken want dat zou zeer waarschijnlijk weer zo'n "plouf" worden zoals de Fransen dat noemen (meteen neerzakken naar de landing). En het moet tenslotte niet op werken gaan lijken.

Ik was een calorie-arm dagje van plan, maar bezweek uiteindelijk toch voor het goede restaurant " Val de Semoy (http://perso.wanadoo.fr/valdesemoy), met verzorgde eettuin en schilderachtige eigenaar. "Ik heb ook een Kangoo", zei hij, en troonde mij mee naar een camper van twaalf meter, van alle gemakken voorzien. Na enige oefeningen

(klik daarna voor deze creaties op resp "tuinvijver" en "la rivi�re" en kies voor "open") ben ik met hem mijn videoclip-serie begonnen: ik ga iedereen vragen in twintig seconden te zeggen wat het belangrijkste is dat zij/hij geleerd heeft in zijn leven. Denk maar vast na, want bij jou kom ik ook nog langs.

" Het belangrijkste dat ik tot nu toe geleerd heb in mijn leven is...".

• M. Val de Semoy (55)
• De Baljuw zelf (49)

De serie wordt uitgebouwd op de pagina Geleerd in het leven