Groeten van de savannekadavergevoel

Het hok is nog wat groot maar we zijn druk bezig er wat aan te doen. Haipa hoeft nu niet meer, zoals in het nest, slim te zijn om aan eten te komen. Dit remt zijn door mij voorgestane ontwikkeling in sluwheid, maar daar staat tegenover dat hij nu meer eet dan Supa en dus ook spierballen krijgt. Hij zal dus ietsje sterker en dus dommer uitgroeien dan voorzien, beetje zo'n George Bush type. Enfin, dan nog goed genoeg dus als waakhond als hij niet bij de kernbommen kan komen. De fles (zie foto boven) zit in een oud slangehol waar ze de hele tijd in zakten. Men heeft een idee van het centrum van de wereld, dit ongeveer waar je ze steeds teruglegt als ze te ver weg zijn. Maar gisteren wilden ze perse naast het hok liggen. Van daaruit groeit de actieradius, gisteren: drie meter, vandaag: zes meter, bij exponentiele groei zitten ze eind volgende week al in de afvalcontainer van hotel de Sunset. 's Nachts, want overdag zijn de maraboes er de baas en die hebben lange scherpe snavels.

Haipa kan al verdomd pijnlijk in je vinger bijten, Supa zou als hij wilde het bloed er al uit kunnen laten spuiten. Dat komt allemaal goed in orde straks.

Het teken zoeken in oren en tussen de teentjes en uittrekken met een spits tangetje ondergaan ze gelaten, terwijl het toch niet leuk moet aanvoelen. Kennelijk knauwt hun moeder ze ook weg als ze er zitten. Ze hadden er ook samen maar drie de eerste keer hier, wat ongeveer de dagoogst schijnt te zijn, en die mensen daar doen er heus niets aan. Anders is het met luizenpoeder en mijn zelf bedachte methode met vloeibare anti luis: de oplossing in de glassex spuiter. Daarbij wordt wat gesparteld, maar niet voluit. Meer zo van: kan dit ophouden, ja?

Ze moeten natuurlijk aan muziek wennen. Ik ben maar eens met Dexter Gordon begonnen, niet te moeilijk maar viriel van toon. Helaas, men schijnt het niet eens te horen. Bach niet, Raymond van het Groenewoud's Meisjes heeft ook geen effect. Na veel zoeken blijkt

Een kilo botten met nog heel veel vlees eraan kost op de markt 50 eurocent. Vindt iedereen nog veel te duur voor honden, dus ik doe of het in de soep gaat. Maar vanavond gaan ik S&H eens even voor het eerst het echte savannekadavergevoel geven: rauw vlees van het runderbot scheuren. Dat gaan de boeven straks ook wat routineuzer naar binnen. Als een hond een mens eet is dat namelijk geen kannibalisme, en is er dus ook geen risico van BSE-achtige prionenoverdracht..

De actieradius van Haipa is nu aan het eind van dag 2 tot mijn verbazing groter dan die van Supa. Haipa loopt in zijn eentje de halve achtertuin door en met mij en Scoop in colonne doet hij de hele. Supa blijft slapen of op een veilige afstand richting CVDW (Centrum Van De Wereld) toekijken. Supa bibbert af en toe. Een toevallig passerende vet zei dat dat waarschijnlijk alleen maar wat angst is. Als moeder blijf ik natuurlijk bezorgd opletten.

De botten. Eerst een groot stuk bijna zonder vlees voor Scoopie. Ineens hoeft ze niet meer tussen mij en de puppies in, en vertrekt spoorslags met haar bot naar een afgelegen gedeelte van de tuin. Zo breng je als Moeder op nuttige momenten het goede in de hond naar boven. S&H het andere stuk, even groot, maar met veel vlees. Tot mijn verbazing, want verder dan gare kip waren we nog niet geweest, valt men grauwend en grommend aan.

Het duurt niet lang of Haipa mag er van Supa niet meer aankomen. Zie je? Sterk en dom. Want als je van twee kanten trekt heb je veel sneller een hap losgescheurd. En er is genoeg. Te veel. Dus Haipa maar zijn eigen bot uit de keuken gehaald met heeeeeel veel vlees. Iedereen tevreden. Ik zie het al, straks: Haipa en ik begrijpen elkaar en samen spannen we die dommekracht voor onze kar (het is al begonnen: zit ik er bij als ze pitten dan ligt Supa apart en Haipa gaat bij mijn voet liggen te slapen met n voorpoot over mijn teen).
Als Scoop na een half uur haar bot heeft afgekloven komt ze weer eens kijken. Haar benadering van de grauwend knagende pups komt haar op een zachte pets van mij te staan. Dat helpt een minuut. Dan een harde pets. Ook een minuut. Dan grijp ik haar bij de halsband. Scoop ondergaat het gelaten, gaat zittend de andere kant op kijken met de tong naar buiten, alsof ze het waardeert dat ik haar op het rechte pad houd

Zoals iedereen weet heb ik een harmonisch geheel van goede eigenschappen. Haipa heeft mijn intelligentie en onderzoeksdrift, Supa mijn spierballen. Over hun overige eigenschappen ben ik niet zo te spreken. Die hebben ze duidelijk van een ander. Althans in die trant spraken mijn ouders vroeger over mij, waarbij zij achteraf gezien in mijn eigenlijke eigenschappen geen enkel inzicht bleken te hebben. Gelukkig maar dat het volkomen onbelangrijk is voor de persoon zelf, vooral als hij, zoals bij deze hondjes, het geluk heeft de software te ontberen om andermans ronkende nonsens te downloaden.

Ik houd niet van bumperstickers, behalve n die ik nog nooit heb gezien: "Motherfuckers do it with a sticker", maar ik maak nog een uitzondering voor een die echt bestaat:

I NEVER GET LOST

(everybody tells me where to go)

Ideaal straks voor de halsbandlabeltjes.