050320 Last edited 14-08-20

De eerste prooi

Bij zonsondergang hebben de boyz zes uur vastgezeten en zijn er nog zes te gaan. Alle dieren worden bij zondsondergang rennerig, bijterig en wild, dat weet iedereen die de zon boven willekeurig welk begraasd weiland heeft onder zien gaan, maar hier is het begrijpelijkerwijze in een hoger verzet: mijn schoenen worden van hun spijkers gerukt en bekauwd, er wordt wild tegen het hek gesprongen, wij krijgen serieuze ruzie met haren overeind en al, en als we niet oppassen loopt de domste van ons, Super, keihard tegen een deur of zo en ligt een tijd te kreupelen als een voetballer die een pinantie wil.

Mijn oplossing: het hele pack gaat zes kilometer hardlopen.

Een FEEST!

Als ze mijn gele hardloopbroek zien worden ze helemaal gek.

Over het verdelen van de krachten denken ze nog niet na, dus de eerste drie kilometer rennen ze rondjes om mij heen en jagen alle geiten en kippen de stuipen op het lijf, en de tweede helft lopen ze met de tong op de tenen achter mij aan. Thuis heb ik dan tot 12 uur geen kind aan ze. Dan zijn de klanten weg, mogen ze los en is het bunkeren op de mestvaalt van het restaurant waar dan net de kruiwagen met verse kliekjes op is gekieperd: vis, kip, geit, koe, wat niet al.

Maar er is nu een nieuwe ontwikkeling. Vandaag heeft Haipa, natuurlijk Haipa, voor het eerst onderweg bij het hardlopen een vogel gegrepen, een kalkoenkuiken. Het beest zat als het ware in Haipa's bek met zijn nek en kop er nog buiten luid te piepen. Dat duurde een minuutje. Ik meende een goede indruk te moeten maken door de omstanders te vragen of zij de eigenaar kenden, maar gelukkig wist niemand dat. Doorrennen dus.We waren al bijna thuis. Ik kijk achterom. Haipa, die vr het incident al met de tong ver uit de bek liep, dacht er niet over zijn prooi los te laten. Eerst hield het gepiep op, maar als Haipa het eens even liet vallen bewoog het nog wat. Toen dat ophield had Haipa de lol er af.

Ik zeg jongens, nou even n ding: als je wat pakt neem je het mee en je vreet het op ook! Supa meldde zich als vrijwilliger om het laatste eind met het inmiddels ontzielde  kuiken naar huis te lopen. Thuisgekomen begon hij aan zijn mij iets te aandoenlijk verse maaltijd. Haipa wou ook maar dat kon hij schudden. Eens gegeven altijd kwijt. Als de vanger heb ik hem beloond met een stukje buffetkip van mijn housewarming party (gevuld met spinazie).

Ik neem aan dat het kwartje nu gevallen is bij de heren: er is een verband tussen die heerlijke hapjes op de mestvaalt en die traag rondwaggelde gevederde en behaarde wezens. Dit komt nooit meer goed en dat is de wil van God. Zo komt aan ieder leven een eind en kun je weer zien dat dat heel onverwacht kan zijn. Beseft U dit terdege en laat dit een waarschuwing zijn: geniet van iedere dag!