|
| Groeten Index |
Groeten van een Moeder
Beste mensen,
Ik ben sinds vandaag moeder:
Dit zijn v.r.n.l. Super en Hyper (spreekt uit in OostAfrikaans Engels: Soepaa en Haipa, schrijf - na import in Kiswahili, waarin het woord voor auto bijv. als "motakaa" wordt geschreven - Supa en Haipa). Supa is de grootste en sterkste van het nest, Haipa n van de kleintjes, maar nieuwsgierig en sluw. Ik ben de moeder van de heren. Vandaag vier voedingen. Ze slubberen het zo weg, dan liggen ze voor pampus maar na een uur hebben ze weer honger.
Hun moeder, die ik Sidonia noem heeft er acht, is mager als een lat en heeft veel te weinig melk. Daarom zijn ze er wat te vroeg af gegaan. Maar een gebakken eitje lusten ze ook al en tot mijn verbazing vielen ze smakelijk aan op de kip toen ik die van de week voor een even afwezige Sidonia klaar legde. Haipa was er het eerst bij, nam n derde en ging er mee achter de boom. De anderen had het niet in de gaten en ging vechten om de rest. Dat won Supa. Zo gaan die dingen, de wereld is hard. Sidonia zat even in de afvalcontainer van Hotel Sunset, de pikkende maraboes trotserend. Ze krijgt van de bazin volgens mij niets. Hoe oud zouden ze zijn? Ik dacht een week of drie.
Het moederschap is een gecompliceerde taak die ik dacht aan Scoop over te laten, maar die moet er nog in groeien. Scoop kwam gecharmeerd piepend aan zetten en begon lief te snuffelen. Maar daarop beet ze ze allebei een keer flink, kennelijk om duidelijk te maken wie er de baas is. Ze bleken op hun rug te moeten om toegelaten te worden. Haipa had het meteen in de gaten deed het, Supa na een half uur grommen, wat al verdomd gevaarlijk klinkt moet ik tot mijn tevredenheid zeggen. Maar ook die ging uiteindelijk om (letterlijk):
Als Scoop het eerst bij de voerbak is kunnen
Supa en Haipa naar hun eten fluiten. Als ik Scoop afleid met een stukje kaas en
Supa en Haipa de kans geef zich met tot in de verre omtrek te horen smak en
slurpgeluiden op de trog te storten betracht Scoop tot mijn vreugde enige
zelfbeheersing. Wenden ze zich echter heel even van de trog af dan kunnen ze het
weer vergeten: Scoop stort zich erop en knort aggressief naar S&H. Duwen ze door
dan volgt een grauw van Scoop naar S&H, een gil van S&H en een harde klap van
mij voor Scoop. Dat begrijpt ze precies. Ze is dan ook heel eventjes kwasi
dociel, met zo'n kruiperige oogopslag. Het valse klerewijf.
Dan is het ook nog een keer zo dat Scoop mijn aandacht voor S&H helemaal niet
leuk vindt. Loop ik er heen dan zij ook, op een drafje, en ze bevindt zich
steevast tussen mij en de puppies. Hier moet ik mij groot houden en aardig
blijven tegen Scoop, anders wordt het alleen maar erger.
Ook met Richard heb ik als moeder van S&H problemen: Scoop is zijn beste
vriendin maar heeft nu weinig aandacht voor hem. Ik ben als de man die
voortdurend met het eten loopt haar nummer 1. Is er niets te blaffen dan loopt
ze mij overal achterna. Nu ligt ze hier in mijn kamer te slapen in plaats van op
haar zorvuldig geselcteerde centrale waakhonden-canapee op de veranda van
Picavet. De hondjes zijn natuurlijk voor haar het
toppunt van attractie. Ik moet Scoop leren S&H lief te bejegenen en meer
aandacht voor Richard en Father, haar eigenlijke baas, te hebben. Als Richard of
Gerard haar roepen - en ze hebben geen eten bij zich - gaat ze vaak pas als ik
het zeg. Zo krijg ik hier natuurlijk problemen op de compound. Kortom het is
hier even spitsroeden lopen.
Het moederschap, werk kun je het inderdaad niet noemen, het is nog veel erger.
Verdere ontwikkelingen gebruik ik het Scoopie journaal, nu omgedoopt in het hondenjournaal.