040805
Last edited
16-12-17
Welgemeende bijdragen van mijn lezers
Beste vrienden,
Inmiddels heeft menige
lezer mijn delicate relatieprobleem
met de hond Scoopie met haar/zijn licht beschenen.
Hier komen de meningen. Wie behoefte heeft er iets aan toe te voegen dan wel
reeds geuite meningen te onderstrepen of te kritiseren is van harte welkom, u
kent mijn email adres.
Allereerst het advies van
Ben Aupperlee:
Hier dan toch een
kleine hint betreffende de relatie problemen.... Vroeger zei
de dokter altijd als er
problemen waren iets in de trant van ....Ga eens een
weekend met haar naar zee.....
Maar ik denk dat dat hier geen zin heeft want zo'n
beetje elke hond kan zwemmen. Toch zou je ze een speed-pil
kunnen geven. Droomt het beest wel
van aaien en heb jij verder de dag vrij.
In zo'n roes is het beest ook snel door een wasbeurt
heen. Dus twee vlooien in
n mep..... |
Het zij duidelijk dat Ben
weinig met honden heeft, al was het alleen maar omdat hij zulks overduidelijk
weinig op prijs stelt.
Dan vervolgens mijn vriend Gerard, die uit ervaring spreekt:
|
Je
vroeg raad over je vastgelopen relatie met Scoop. Met onze Jollie heb ik
ook, meer dan de rest van de family, een aaiverhouding. Als me dat verveelt
dan blijf ik aaibewegingen maken maar til mijn hand langzaam op tot ik de
hond niet meer raak. Het effect is verbazing en pogingen om toch weer in de
aaizone te komen. Als dat dan niet lukt dan geeft Jollie het na een aantal
pogingen en aandachttrekkerijen (waar ik geen acht op sla) op en gaat er
rustig bij liggen. |
de gepensioneerde
missionaris Father Piet Korse, heeft ook ervaring met honden, maar in
Afrika, hetgeen een ander beeld oplevert:
| Bedankt voor je
beschouwingen over Scoopie. Ik weet wat het is een hond te zijn. Zelf heb
ik indertijd in Congo twee keer een hond gehad; maar helaas, zijn zij
beiden in de pot van mijn buren beland en in alle dankbaarheid
opgepeuzeld. Dat was me een hondenleven! |
Interessant is een lezeres die als volgt reageert
|
Wil je je relatie met Scoopie redden?
Gauw verhuizen, voordat het te laat is!!!
|
En wel omdat zij dit tot eigen tevredenheid deed ter
ontvluchting van een soortgelijke situatie met haar man, .
Dan heb ik een kynologisch verantwoorde reactie
van mijn zus Willemien, de eigenaresse van die
schoenpoetsterrier:
|
Jij laat je door de hond als
gelijke gebruiken. Zij heeft geen enkel respect
voor jou, en aangezien zij de laagste in rang is in
deze orde, ben jij dat ook. Is reuze lollig voor een tijdje, maar de hond
luistert niet, en wil alleen spelen.
Als hij dwingend zijn kop onder je hand duwt, dien
je - althans volgens de boeken - het gedrag volledig te negeren en vooral
niet te belonen door te gaan aaien. Je blijft alfaleader toch? Tenzij jij
natuurlijk ook graag de laagste in rang bent, dan heb je geen probleem.
Regel 1 van de cursus hondenopvoeding: het is maar
een hond.
In geval van totaal negeren krijgt hij absoluut
respect voor je. Bij de cursus moesten we dat een week volhouden.
Vreselijk!
|
Tenslotte een hoogleraar in de filosofie (ja, waar ik niet mee
omga....):
|
Ga gewoon door met aaien, ook al heb jij er geen zin meer
in. Het continueren van deze handeling, buiten de mate die door jouw
lustbeleving wordt bepaald, zal je verder brengen naar die dimensie van de
zinbeleving waarin de geest de beperkingen van het egoisme transcendeert. |
Ikzelf voel, met
alle respect voor de weldoordachte adviezen en meningen van anderen, wel wat
voor de sterk gelijkende standpunten van Willemien en Gerard, maar bij de versie
van Willemien heb ik wat twijfels, en wel hierom: mijn probleem doet mij denken
aan veelgehoorde klachten van vrouwen die een tevreden man hebben, maar die zelf
met zo'n droevig, of zelfs deprimerend eenzaam gevoel zitten van "is dat nu
alles? ben ik nu gelukkig getrouwd?". Gaan dergelijke vrouwen in therapie, dan
horen zij verhalen over assertiviteit, maar toch niets over alfaleaders? Toch
vind ik het probleem er flink op lijken. En ik ben niet de enige, getuige de
lezeres hierboven die precies naar aanleiding van deze analogie een verhuizing
aanbeveelt. Ben Aupperlee voelt dat in zijn bovenstaande reactie ook zo aan en
maakt ook deze vergelijking, zij het dat een bezoekje aan "de zee" wellicht als
iets te assertief zou kunnen worden gekenschetst. Iets minder drastisch, maar
toch nog flink, is wat BBC radio laatst over Thailand uitzond: Thailand houdt
het wereldrecord van door echtgenotes afgesneden penissen, waardoor er grote
medische expertise in herbevestiging is ontstaan. Men moet wel snel weten waar
de piemel is weggegooid. Deze info wordt meestal onmiddellijk voor veel geld van
de dame in kwestie gekocht. De afdeling penisherbevestiging van het ziekenhuis
heeft daar iemand voor met een piepschuimen penisdoos, een portefeuille met
kasboekje, een mobiele telefoon en een snelle motorfiets. Een voor de
motorrijder relatief eenvoudig voorbeeld: in de beerput. Een wat gecompliceerder
voorbeeld (echt gebeurd volgens de door BBC genterviewde dokter): bevestigd aan
een helium ballonnetje en losgelaten.
Maar ik dwaal af. Waar zit hem het verschil tussen mijn relatieprobleem met
Scoop en de stereotype in eenzaamheid en stilte lijdende echtgenote van een
tevreden man? Dat is voor mij, om precies te zijn, de onder mijn
tekstballonnetje knellende vraag.