050328 Last edited 16-12-17

Haipa doodgereden

Het laatste stuk van de hardlooproute is een achterweg. Die is daar heel slecht. Er komt ook weinig langs. Auto's laten hun banden voorzichtig laverend over de randen van het asfalt in de klei en en weer terug op het asfalt rollen. Rond vijf uur wel veel groepjes wandelaar. De mensen van het centrum naar huis. De geiten zijn nog niet binnengehaald.

Een grote schoolbus achterop. Toeterend en rammelend heuvelaf. Met zo'n halve gare achter het stuur. Mensen en geiten stuiven uiteen. Supa, die nogal eens niet luistert en al eens onder een fiets heeft gelegen, komt meteen op het teken here! (waarbij ik met gespreid wapperende vingers een aantrekkelijk vogeltje imiteer). Haipa vindt het kennelijk zo mooi de weg eens helemaal voor zichzelf te hebben dat hij mijn steeds luidere geschreeuw negeert. Ik had toen..., ik zou toen..., maar dat bedacht ik allemaal achteraf pas. Haipa roldebolderde piepend van voor naar achter onder de bus door, eindigde staande op zijn achterpoten met zijn kop en voorpoten plat en onbeweeglijk op de grond. Toen zakten zijn achterpoten in. Zijn ogen waren al dood toen ik bij hem was. Een hart voelde je al niet meer. Bloed uit zijn bek. Je kon de slagaderen nog een minuutje onregelmatig voelen kloppen. Toen was het afgelopen. Na een minuutje voelde je hem al kouder worden.

Supa liep wat rond te snuffelen in de bosjes. Even wachten tot de beoogde kapitein Haipa weer had gerepareerd? Ik rende met Supa naar huis om de truck te halen. Een Vlaming bood aan even op het stoffelijk overschot te passen. Aan de poten tilden we hem er in. Een neger bood aan de hond tegen geringe vergoeding te begraven. Hij werd vriendelijk bedankt.

Thuis tegen de bananenbomen geparkeerd kwam het pas. Ik legde Haipa in het gras en weende bitter. Met Supa opgesloten in huis groef ik een kuil op een mooie plek onder een grote boom aan de rand van de compound achter de bananenbomen. Ik zag zijn halsband. Die kon er wel af natuurlijk. Maar dat deed ik niet. Ik droeg hem naar de kuil. Niet aan de poten maar zoals ik zou doen als hij alleen gewond was geweest.

Toen haalde ik Super op. Hij snuffelde er wel even aan maar was meer geinteresseerd in de plek waar Haipa tijdens het graven op het gras had gelegen. Na lang snuffelen deed hij er een grote plas over.

Mijn broek. Bloed, tranen en rode klei.

Wat nu? Alleen met Supa verder, een hond erbij of een ander huis zoeken voor Supa? Supa en ik kijken elkaar aan. Wij begrijpen elkaar nauwelijks. Eigenlijk zijn wij vreemden. Haipa zorgde altijd voor de verbinding. Gek, in mijn hoofd praat ik al over "die hond" in plaats van Supa.

's Avonds heerst in Restaurant Two Friends na mijn verhaal een diepe verslagenheid. Ik krijg veel te veel biertjes aangeboden. Ik vertel Diana dat ik er over denk voor Supa een andere baas te zoeken. Wij passen niet bij elkaar. Zolang ik een hond had als Haipa waar ik tegen kon opkijken (als was het eind wel heel erg dom, want die bus kwam niet stil aanrijden) kon er ook best eentje bij zoals Supa, met de hersens van een politieagent. Maar valt die bruine spitsneuzige kern weg dan is dat over. Diana is er fel op tegen. Zij vindt dat ik het minstens een week moet aankijken. Nu Haipa er niet meer is gaan Supa en ik iets anders voor elkaar betekenen, stelt zij beslist. Dat moet groeien.

Voor Supa is Haipa weg. Een verschil tussen even weg (naar de vuilnisbelt bijvoorbeeld), een week weg (uit logeren), of dood schijnt er niet te wezen. Zou Haipa  weer aan komen rennen dan zou Supa zonder enige verbazing weer met hem gaan spelen. Mensen begrijpen de dood niet, maar honden hebben er echt helemaal geen flauw benul van.

Supa en ik brengen als twee elkaar onbekende wezen de nacht door. Supa mag naast mijn bed slapen. Misschien begrijpt hij wel helemaal niet waarom. 's Ochtends denk ik er nog steeds hetzelfde over:  Ik merk dat ik best voor hem zorgen wil, en aandacht wil geven, maar dat is dan omdat hij dat nodig heeft en niet omdat ik het zelf zo graag wil. We zouden net met een professionele trainer gaan beginnen maar ik zie niet hoe Supa, de hoogohmige oeros, veel kan leren zonder dat zijn kleine broertje het voorbeeld geeft. Ik moet nu wel voor Diana een week van officile rouw in acht nemen, daar kom ik niet meer onderuit, anders kom ik hier te boek te staan als een gevoelloze hondeneigenaar, maar ik maak het plaatje vast dat ik volgende week op wat plekken in Jinja ga ophangen. Dit gaat lukken, want Supa is overal een groot succes. Waar het om honden gaat zijn de meeste mensen niet in de hersens geinteresseerd. Het moet er leuk uitzien, zacht aanvoelen en aanhankelijk zijn, en blaffen bij onraad. Supa zit gebeiteld.