050208 Last edited 16-12-17

Scoop gehemeld.
(to heaven or to be heavened, that is the question 2)

Gisteravond kwam ik terug van Mount Elgon. Het hondengeboefte hoorde mij niet aankomen en stormde pas op mij af toen ik in het zicht van hun slaapplek onder Scoops canapee kwam. Dat is een heel gedoe want ze passen er eigenlijk al niet meer onder maar met stevig wringen schijnt het elke keer nog te lukken.

Hoe is het hier, vroeg ik volgens de Afrikaanse traditie aan Richard.
Goed, zei hij, ook volgens de Afrikaanse traditie, met de aantekening dat Scoopie zaterdag de spuit heeft gekregen.
Verbluft keek ik in de richting van de canapee. Een vrij nutteloze daad vanzelf.

Scoop is gehemeld. Overgankelijk gehemeld. Namelijk door de vet. Father Picavet hield haar vast. Richard had geweigerd aanwezig te zijn. Hij heeft eens twaalf doodzieke en van pijn jankende puppies moeten doodslaan en dat vindt hij wel genoeg euthanasie voor n mensenleven.
Ik begin er niet meer aan mij te interesseren voor een hond, zegt Richard verslagen. Want bij zo'n eind wil je je zo niet voelen.
Ik zeg: die Scoop had zichzelf zo nog wel vijf jaar met lamme achterpoten kunnen rondzeulen.
Richard wil er niet aan. Ze was binnenkort vanzelf wel doodgegaan, houdt hij vol.

Aan Picavet merk je weinig. Hij loopt vrolijk fluitend rond. Aan Supa en Haipa merk je al helemaal niets.

Ik heb net het graf gezocht. De hondjes mee, dacht ik, want die ruiken het wel en lopen er zo naar toe. Nee dus. Maar toch gevonden. Losse grond, en als je je voet op het graf zet veert het een beetje. Hoi Scoop. Ik pak een betonblok van de vuilnisbelt en zet het rechtop achter het graf.

Dan is het voor ons driepersoons pack zwemmen en visjes eten in de Nijl.