050406 Last edited
16-12-17
Ik met Supa
We zijn dus met zijn tweetjes over Supa en ik. Als gezegd:
twee elkaar onbekende wezen.
De foto van Supa hangt nu in het restaurant.
Soms hoop ik dat zich geen gegadigde meldt.
Maar het is wel het beste. Die dhow kan nog lang duren en bovendien, als ik zie hoe vaak hij toch echt
even lekker moet rennen dan weet ik nog niet of het uiteindelijk wel zo'n goed
idee was. Het leukste is toch als de de buren een grappige hond hebben.
Supa en ik hebben nu alle gelegenheid elkaar beter te leren
kennen. Hij slaapt graag zo dat je goed kunt zien dat
een Afrikaanse hond zo weinig mogelijk haar op zijn buik heeft.:
Bij het hardlopen liep Haipa vroeger bij mij en Supa zat
ergens in de verte achter de kippen en geiten aan, zat in een vuilnisbelt en
weigerde te komen. Nu blijft hij dichter bij mij. Twee of drie dagen geleden
heeft hij een besluit genomen. Als wij hardlopen moet alle verkeer tussen ons
door. Dus ik rechts van de weg, Supa links. Steek ik dan maar naar links over
dan hij naar rechts. Ik roep hem niet meer bij me bij naderende voertuigen: dan
heeft hij twee dingen om op te letten, mij en de auto. Dus ik zoek maar kontakt
met de chauffeur en gebaar hem waar Supa is als hij wat door het hoge gras langs
te weg aan het stuiven is. Zijn we weer thuis dan koelt hij het liefste
af in rioolwater. Vooral als het smerig stinkt.
Als je hem roept komt hij soms wel en soms niet. Net God:
zijn redenen
zijn volstrekt ondoorgrondelijk. Je kunt met een kilo vlees staan te zwaaien, dat
garandeert niets. Moet hij zijn omheining in bij de opening van het restaurant
dan moet ik soms vijftig meter naar hem toe lopen met mijn bot. Hij ruikt er
eens aan, en als ik dan terugloop met het bot net buiten zijn bereik valt het
kwartje (dat wordt straks een leuke uitdrukking als niemand meer weet wat
muntautomaten en kwartjes zijn) en gaat hij mee.
En eten vinden valt hem soms niet mee:
"Waar is de kaas Supa? Zoek
zoek!"
Als je een stok gooit moet je zorgen dat hij met veel
lawaai op de grond valt, anders gaat hij er niet achteraan. Ook niet te ver.
Zijn ogen zijn uitstekend, daar ligt het niet aan. Als er al "teruggebracht"
wordt lijkt het meer toeval.
Ga je 's nachts met de zaklamp schijnen dan blaft hij naar
de lichtplek, al is daar niets, maar een rat mag in de keuken de pannen van de
planken flikkeren, dat schijnt normaal te zijn, dan ga je als hond niet eens
kijken, vindt Supa tenminste. Zijn oren zijn uitstekend, daar ligt het niet aan.
Nee alle randapparatuur is prima verzorgd maar de centrale...is nogal eens
pissen.
Supa heeft ook een hobby: alles uit huis slepen waar hij bij kan,
al is het hoog op zijn achterpoten, pakken en naar buiten brengen. Hij heeft
twee verzamelplekken. En in de zijn omheining en n onder de boom voor huis.
Daar vind ik dan plastic waterflesjes, slippers, de bezem, papier uit de
afvalbak, de restanten van mijn Kiswahiliboek (de rest is opgegeten).
Maar hij is wel lekker zacht en zelfs gewassen na zijn
rioolbaden blijft hij gezellig uit zijn
bek stinken naar oude vis die hij van de restaurant-vuilnisbelt van 2Friends haalt..
Als ik thuis kom komt hij niet op mij af, hij blijft liggen,
je bent Afrikaan of je bent het niet, maar hij gaat wel hard met zijn
staart tegen de grond kloppen. Ga ik ergens zitten dan komt hij er bij.
Supa is markant gezelschap. Dat valt niet te ontkennen.
Hij is duidelijk een familielid van Rattaplan,
de domste hond van het Wilde Westen:
Maar er is een verschil. Rattaplan komt voortdurend op de
koffie door zijn op verkeerde gedachten gebaseerd opgewekt en driest handelen.
Rattaplan is een soort kruising tussen Candide en Don Quichot in hondengedaante, Supa is een Afrikaanse
hond. Heeft dus heleml geen gedachten. Kan alleen eten, slapen en rennen. Daar komt straks neuken bij en dan
hebben we het gehad.