050221 Last edited 16-12-17

Haipa simuleert depressiviteit
 

Beste vrienden,

We zijn op dag vier van Haipa's inzinking. Het gaat al wat beter. Eergisteren vergat hij zijn toestand al even en sprong tegen mij op. Vanochtend echter weigerde hij weer voorbeeldig aan spelletjes mee te doen en zeulde zichzelf consequent met kop en staart naar beneden rond, weigert zijn brinta met bakolie, slurpt lusteloos een half bakje melk weg en knaagt alleen fanatiek op vers vlees van de markt (zoekt daarvoor een plek uit het zicht van Supa).Volgens Picavet moet ik naar Herbert, de vet. Maar omdat Herbert Scoopie toch wel erg vroegtijdig op de vuilnisbelt had weten te krijgen met al zijn theorien, pillen, injecties en operaties (zie Alles weggehaald, Gaat Scoop hemelen?, Scoop  gehemeld) dacht ik: we gaan eerst eens wat anders proberen. Een wandeling. En we gaan naar...hun moeder!

Het hek uit, de weg op. Even versnellen. Haipa gewoon mee. Even hardlopen. Haipa gewoon mee. Een sprintje... Haipa gewoon mee. Langs de maraboes op de vuilcontainer van Hotel Sunset, de geiten op het veldje daarachter, en daar kwam Sidonia in zicht. De moeder. Ik dacht eerst dat ze het niet was: een stevige bonk van een vrouw, niets Sidonia-achtigs meer te bekennen. Zelfs de boom waaronder ik destijds het nest vond staat in een extatische bloei. Zouden ze iets bijzonders merken aan de plek? Enig gegrom, gehap en gesnuffel tussen de heren en hun moeder, met Haipa vooraan en Supa erachter! Ik dacht, zoals als ieder zal begrijpen: aha!
Daarna gingen de heren aan "Sidonia's" (ik krijg de naam bijna niet meer uit mijn strot)  tepels ruiken. Dat vergt een rare kronkel want Supa is op driekwart van haar omvang en Haipa flink over de helft.
De vachten van Haipa en mammie lijken als twee druppels water op elkaar. Die van Supa is veel lichter en voelt zachter aan. Dus kon ik even voelen of Haipa's vacht momenteel net als mammies was, dat is: ietsje borsteliger dan die van Supa. Dat was zo. Hij heeft wel wat meer los zittend haar.

Supa moest wel iets wilder onder mama door en er overheen maar dat is alleen voor degeen die scherp oplet omdat hij weet dat er misschien iets niet in orde is. Een andere test voor mij was de belangstelling van mama. Een smerig zieke pup laat je links liggen. Zo hoort dat in de echte werelden, bijvoorbeeld die van honden. Maar de heren werden even welkom geheten.

Kortom, Haipa was bij mama 90%, terwijl hij bij ons op de compound 60% is. Op de compound wil hij niet spelen met Supa omdat hij toch verliest. Hij loopt met de kop en de staart neer om Supa's machogedrag te onderdrukken. Daar kwam ik achter toen ik eens tegen Haipa, die met gebogen nek voor mij zat, zei: man doe nou toch die kop weer eens normaal rechtop! En ik pakte zijn kop en zette die als vroeger. Prompt kwam Supa grommend aanrennen.

Haipa simuleert depressiviteit.

Vreemd om ze vredig tegen elkaar aan te zien liggen pitten en dan te weten hoe de keiharde verhoudingen liggen. Haipa zoekt een nis in de laagste laag van ons pack waar hij rustig van het leven kan genieten zonder gedonder met zijn sterke broer te krijgen. Ik geef hem aandacht om hem te laten merken dat hij er bij hoort, maar dat mag ik van Haipa niet te opzichtig doen, want daar krijgt hij gesodemieter mee. Enfin, het zal straks wat haren hebben gekost en wat vet, maar dat zit er allemaal snel weer op, dat voorspel ik.

Ondertussen is het eigenlijk Supa die de problemen heeft: niemand om mee te spelen, hij wordt vet als modder. Ik noem hem tegenwoorig zak patat.

Barnabas en Richard duwen hem nog wel eens om, en ik doe de nautische oefeningen met een touw aan een boom en een borstel een het andere eind, maar Haipa nam, in calorien gerekend, zeker 90% van Supa's dagelijkse training op zich. En die is voorlopig in staking. De macho straft zichzelf. Maar ik weet wel wat we gaan doen. Supa gaat langere afstanden zwemmen. Want hij heeft een kapitein, en die gaat hem binnenkort midden in de Nijl uit een kano flikkeren. En de 6 km hardlooproute dient weer op nivo te komen: alleen nog 35 ers en lager!

Wat zullen we nou krijgen goddorie.

En nog eens wat: ik ga Haipa gewoon verdedigen. Ik deed dat niet omdat Werner Freund mij vertelde dat hij dat bij de wolven nooit deed. Maar ik merk dat ik tegen mezelf in ga dit gekoeioneer op zijn beloop te laten. Ik ben er ook nog! En ik ben de baas nota bene! Supa moet er maar tegen kunnen dat zijn alfahondenkapitein wel bijna maar toch geen volledig normale hond is.