Wie mij hier op de compound over
het gras naar de auto ziet lopen om iets op te halen en naar de waslijn om een
broekje op te hangen, zal vlak achter mij een escorte zien bestaande uit Supa en
Haipa. Sinds gisteren echter doet Haipa niet meer mee. Hij ligt uitdrukkingsloos
te suffen in een of ander hoekje. Zijn neus is nat, zijn tandvlees ziet er goed
uit, dus geen tekenkoorts of andere narigheid. Iets verkeerds gegeten? Dat dacht
ik gisteren. Wormen? Ik heb ze maar weer eens ontwormd, het was toch de tijd.
Maar inmiddels groeit bij mij sterk de indruk dat Haipa depressief is. Hij eet lusteloos en weinig. Als ik hem roep loopt naar mij toe, maar op twee meter zakt de staart tussen de benen het gaat hij zitten. Haipa is aangeslagen. Beschaamd. En wat schichtig.
Natuurlijk gaat het te ver te vermoeden dat hij, net als ik, naar aanleiding van zijn nieuwe status als nummer 3 van ons pack (ik 1, Supa 2, Haipa 3), teleurgesteld is in de geringe macht die in deze schepping uitgaat van vernuft en intelligentie. Maar in die richting zit het wel...
Je zult ineens de hele dag naar je broertje moeten luisteren. Die er ook nog met genoegen voor zorgt dat er veel geluisterd moet worden. Je zou hem toch de oren van zijn kop happen. Maar dat is al geprobeerd en met onaangename gevolgen.
Haipa is gefrustreerd.
Hij was altijd al ietsje kleiner dan Supa, maar om dat te zien moest je goed kijken. Sinds gisteren is hij ineens duidelijk zichtbaar vl kleiner. Zuiver de uitstraling.
Extra aandacht van de beoogde kapitein helpt maar weinig, want zowel Haipa als de kapitein beseffen de harde waarheid: zolang Supa niet ziek wordt of zwaar gewond raakt is hij nummer 2, daar is niets aan te doen.
Eigenlijk ben ik er ook een beetje depressief van. Maar ja, ik slik elke dag 150 mg venlafaxine sluw vermengd met wat andere stofjes en in een intelligente pil gedraaid die zelf zorgt dat het door de dag regelmatig in je bloed komp. Een vierde generatie antidepressivum. Krachtig spul, zelfs de politie wil in Uganda nog wel eens voor mij op de vlucht slaan, maar daarover een anderen keer, dit is een hondenjournaal.
Zal ik wat van dat spul door Haipa zijn eten....?
Het probleem is dat het pas na twee of drie weken begint te werken en dan is hij er al lang overheen want die rasechte lokale bastaarden hier hebben een enorme veerkracht.
Kom op Haipa! Wakker blijven! Wie niet sterk is...