Beste mensen, de Franse Tijd breekt aan, dat hoor je zeker wel (als de speakerboxen van je PC tenminste aanstaan). Een authenthieke opname op Tigre van eigen hand, vogeltjes en ruisend smeltwater.   Ik heb zo mijn eigen definitie van "De Franse Tijd". De zon gaat momenteel 's middags zo:

  
(foto uit mijn raam, van de Cornillon, links mijn windmolen).  

Tot nu toe had ik eerst middagzon (links van de Cornillon, de meest Noordelijke berg van het massief van de Valbonnais), dan verdween hij een tijdje en dan had ik later nog wat avondzon. Maar de zon klimt elke dag een stukje hoger. Nu heb ik drie zonsopgangen. Op de foto zie je de tweede: de zon gaat even op en onder in een soort deuk in de Cornillon, en komt dan rechts van de Cornillon nog eens op voor de witte wijn met zwarte olijven en geitenkaas. De Franse Tijd begint als op Tigre (mijn standplaats op de Pannerdensche Kop), de middagzon en de avondzon gaan aansluiten (dat zal ergens eind maart worden, denk ik) en eindigt als ze die aansluiting weer verliezen (dat is dan logischerwijze ergens eind september). Dat is dus de periode waarin je helemaal zelf moet weten wanneer je de flessen openrukt.
De vogeltjes fluiten voor een achtgrond van het langs alle kanten neerruischende smeltwater. Er zijn hier geen sneeuwklokjes of kroki. De eerste bloempje hier noem ik maar "premi�res", maar ik hoor graag de naam van wie die weet, de grootste bloempjes zijn, vergeef mij de vergelijking, zo groot als een euro:

Inmiddels hoor ik van een trouwe lezeres dat ze in Nederland sleutelbloem heten maar in het wild niet veel meer voorkomen. Gekweekt heten ze Primula. In Frankrijk heten ze Prima Vera. Het barst ervan hier en ze vallen extra op omdat ze nog de enige zijn.
Dat de Franse Tijd eraan komt kun je vooral 's nachts goed horen want alle uilen zijn geil. Een klerenherrie. Maar ach, ik laat ze maar, eigenlijk is het best lekker, ik word er zelf ook een beetje hitsig van. Vroeger had ik daar een hekel aan, zo van: Jezus alweer... Maar op mijn leeftijd... Het is ook heerlijk dat de ramen en deuren eens open kunnen. Ik heb namelijk een nest lieveheersbeestjes. V��r de Franse Tijd, met de boel dicht vanwege de kou, willen de verse er natuurlijk uit en gaan ongeduldig peuterend over het raam lopen. Dan moet je ze dus vangen en buiten zetten. Op een mooie dag aan het begin van de Franse Tijd lig je zelf buiten met een sigaar in je smoel in het nog gele korte gras in de zon en kun je ontspannen je hut door alle open uitgangen zien uitvliegen. Heel bevredigend. Ik vroeg mij al af op wie die premi�res naast mijn fris dampende ochtendbolus zo wijd open staan te wachten, maar dat is het dus: op mijn lieveheersbeestjes. En van mij krijgen ze dan weer warm eten. Zo is het hier geregeld op Tigre, en zo gaan je verlangens als vanzelf uit naar een rank hert om de liefde mee te bedrijven, maar die doen het helaas in de herfst en alleen met de winnaar van de meest vreselijke gevechten dus die zee gaat mij te hoog, al ben ik meervoudig hoorndrager.
En met Laila de tijgster ben ik ook nog niet zo ver. Ik werk aan een vogel/smeltwater-opname met haar loei op de achtergrond maar ze is zelden lawaaierig. Daarenboven moet ik nog eens enorm opletten ook want ze klinkt eigenlijk maar weinig anders dan een koe. Dat was in Tilburg bij de standplaats roeivereniging TOR anders met die leeuwen van de Beeksche Bergen (die ik er, ondanks nachtelijk aanzetten met stiltestop van de minidisk ook niet op heb gekregen). Straks in Uganda kan ik het wel vergeten want daar lopen ze los, en dat doen ze echt niet naast de deur.  Het begin van de Franse Tijd is de tijd van de lawines in alle betekenissen van het woord, ook de letterlijke. Tigre is daarvoor een prachtig observatiepunt, je hebt uitzicht op vier massieven (Belledonne, Grandes Rousses, Valbonnais en, mijn hele reden om hier te zijn, de �crins). Je zit buiten in het zonnetje te lezen met de verrekijker gereed om te richten op een plek in de verte vanwaar donderend geraas klinkt. Je stelt je als polderjongen bij lawines iets onverwachts voor, maar iedere Alpenbewoner weet waar ze liggen en wanneer, afhankelijk van het weer, ze gaan. Er zijn lawines die bekend staan als ��ns in de drie jaar, vijf jaar, tien jaar enz., en er zijn op sommige plaatsen zelfs automatische verkeerslichten gemaakt die voor de weggebruiker op rood springen als er een lawine in aantocht is. Een soort gedoogzone voor geile bergen. Op veel plaatsen vormt het ijs elk voorjaar een waterbassin dat dan op een zwoele dag in de Franse Tijd met ijs en al de weg van de minste weerstand opgaat. Zo een had ik vandaag in de verrekijker op de Cornillon, zo'n beetje bij die witte vlekjes rechts op de foto. Op ��n plek spoot ineens een witte straal (maar dan heb ik het over aardig iets meer dan waar de brandweer mee spuit, ook als de naburige regio's zijn komen aanrukken) schuin omhoog een heel eind de berg uit. Vroeger vertelde je aardrijkskundeleraar dat oude bergketens laag en stomp zijn door de erosie en dan kon je dat nauwelijks geloven. Maar als ik dit zie verbaast het me dat de Cornillon er, 9 miljoen nadat de aardkorst opgehouden is hem verder uit te vouwen, niet slechts nog staat doch ook nog blijk geeft van indrukwekkende potentie.   Groeten van de Franse Tijd, Bert