Op de bijgaande foto was ik na een mislukte poging te laat, maar even later is het er toch van gekomen. Dan besef je pas dat je 's zomers eigenlijk voortdurend in de thermiek vliegt: nu daal ik 2 meter per seconde. En ik van 't zomer maar denken dat ik dan in daalwind zat...Ik zal dus over die 900 meter 450 seconden of zeven en een halve minuut doen. Doe maar of je in de rij staat bij de supermarkt, dan lijkt het langer. Maar het is het waard, denk ik nog als ik de golfjes onder me zie en diep onder mij de Optimistjes carroussel zie varen. Zuidwaarts maar, zo dicht mogelijk naar de weg die ik omhoog moet. De wind heeft ongeveer mijn snelheid, dus als ik draai om tegenwinds te landen is het alsof ik op het knopje van de lift heb gedrukt: rechtstandig dalend kom ik op een mooi veldje. Lala opvouwen en in het bos verstoppen en lopen maar. Even later zie ik een wandelbordje: Col de Forclaz 3 h. TROIS HEURES? Daar was ik net nog! Tsja, en een kilometer omhoog. Er gaan daar even geen autos, de weg is afgezet wegens verbreding, iedereen gaat via de noordelijke weg.
Inderdaad heb ik er twee en een half uur over gedaan om langs de gele vierkantjes op het kaartje omhoog te lopen. Een prachtige tocht over een uitgestorven asfaltweg met die 2000 m bergkam rechts van mij in het herfstige avondlicht. De eerste dorpjes aan de andere kant van de wegwerkzaamheden bleken door een Godsvruchtig volkje bewoond: prachtige kerkjes. Nu reed er ook weer af en toe een auto, maar het Godsvertrouwen blijkt toch niet van dien aard dat men een lifter mee durft te nemen. Ik ga het niet aan de Paus vertellen want dan zegtie vast gooi eerst maar eens die condooms weg want zo krijg je nooit aids. Schier in het zicht van de auto afficheerde zich een piepklein huisje als restaurant. Men had zelfs gekleurde peertjes langs de gevel gehangen en "OUVERT" in een houten plank gegutst. Als ik daar eens naast ging staan om me duchtig te laten vollopen...Voort. De laatste boer voor mijn auto verkocht mij een kaasje. Daarvan verzwolg ik, mij het laatste steile stuk op slepend, de helft, waarna mijn restauratieve ambities geheel verdwenen waren. Een liter Cola, drie bakken yoghurt en geeneens geen zin aan koffie met sigaar, eer bewaard kosten gespaard. Het is donker. De Nunu staat nu met zijn acherwerk naar het dal, overal lichtjes, alsof je verkeersvliegtuig aan het landen is. Lala ligt beneden in het bos, maar die kent dat inmiddels wel. Erg, maar minder erg dan niet vliegen.