970723

Le Clusaz
"Faire un BI", Navigeren met GPS en computer

Met mijn achteruitlanding bij de Pic de Morclan maakte ik best de blits (hou ik op zich niet van, maar ik pas me aan de locale gewoonten aan) bij Thierry Colin van de vliegschool du Sal�ve, die steeds maar draalde mij die dure cursus te verkopen waarin ik een aantal truken zou leren die ik, voor hem helaas, inmiddels ken. Maar het bleek de dag van de achteruitlanding al geen vliegweer te zijn geweest, althans geen vlieglesweer en biplace-weer ("faire un bi" is met zijn twee�n aan een zweefzeil, dat schijnt goed de betalen, en dan zijn het juist de vrouwen die bij de mannen voor een ""bi" komen, helaas, ik begin er niet aan, het prijsbederf door concurrentie nadert die onder de hoeren met rasse schreden). Nee, faire un mono, dat is het wel. Ik wil niet zo'n warm vrouwenlijf voor me hebben bengelen als ik vlieg. Maar het stormt. Dus niet vliegen maar nieuwe handige frutsels in de auto zagen en boren, de GPS met het notebook verbinden, drie Michelinkaarten laten inscannen bij de locale copyshop, die er zelfs even een CDrom van bakt voor me (tegen kostprijs zag ik later op de rekening, vonden mijn gedoe wel leuk kennelijk), en die invoeren in het navigatieprogramma op het notebook. Van drie punten moet je de coordinaten weten en ingeven, je moet het type projectie uit een lange lijst weten, staat er bij Michelin niet bij, maar "mercator" vond ik wel aardig klinken, een middag en een avond stevig vloeken en zuchten wegens details die ik de lezer zal besparen, en drie elk in drie overlappende stukken gesplitste leesbare kaarten kunnen zich op wens vertonen, met een rood bootje op de plek waar je bent (je kunt er naar wens een autootje of vliegtuigje van maken), en een blauwe lijn achter je aan langswaar je gekomen bent. Test! Rijden dus. Ik start. Niets. Tsja, 12 uur computeren en de akku van de boor nog eens opgeladen ook. Dit is dus het moment voor de eerste test met de reserveaccu. Voor die test moest ik immers wachten tot de motoraccu een keer leeg zou zijn. De reserve akku laat de startmotor met moeite een slag zwoegen hetgeen juist voldoende is. Was dus ook niet lekker vol. Maar ik rijd. Ik voeg het eerste grafische product hierbij. Linksboven op het kaartje zat ik dus kaarten in te geven in het notebook, toen ging ik rijden met op het notebookscherm de kaart. Achter mij werd het blauw. Op een-derde van deze route was ik, zoals je ziet, dermate gefascineerd door dit geavanceerde navigatiemiddel dat ik per ongeluk vergat rechtsaf te slaan. Na een kleine kilometer ben ik zo te zien weer op mijn schreden teruggekeerd, kennelijk keek ik toch nog af en toe uit het raam. Het ziet er wel aardig uit, dus proefondervindelijk zou je zeggen dat Michelin inderdaad mercator projecteert, met hier en daar de boel voor de leesbaarheid iets uit elkaar getekend. Wat mercator is kan me niet schelen als Michelin en mijn notebook dat maar weten. Bij het dorpje Thorens zie je me nog een keer de verkeerde kant op gaan, des te navranter omdat ik bij het keren dermate in beslag genomen werd door de vraag hoe snel het pijltje dat mij voorstelt op de kaart keerde, dat ik bij het achteruit rijden de auto niet had gezien die achter mij was gaan staan. Dat werd het invullen van een schadeformulier wegens een lichte, doch toch niet verwaarloosbare kreuk in het spatbord van de rustige en vriendelijke weggebruiker, die onmiddellijk gereedstond met oprechte bewondering voor mijn futuristische navigatie-uitrusting. Er blijkt geen knop in de software te zitten voor het zichtbaar maken van vijandelijke auto's. Het opladen van de reserveaccu blijkt vrij snel te gaan door hem rood rood zwart zwart met de motor akku te verbinden en de motor aan te zetten. Daarbij kan de motorkap dicht, de draden gaan door het raam naar de reserveaccu onder mijn stoel. Ik kan gewoon op weg, een hete kont betekent vol. En verder ruist de wind, klateren de beekjes en geuren mijn sigaren. Groeten, Bert