000726

Pijnlijke Groeten van Le Chalet des Perrons

Want zo heet het terrasje van de parapenteclub Les2Alpes, waar ik net (zaterdag 000722) een gendarme een drankje heb aangeboden onder de conditie dat hij niet aan Camille zou vertellen hoe ik daarstraks ben geland, en dat ik van hem een offici�le waarschuwing heb gekregen. Terecht. Het was een "crat��r", zoals men dat hier noemt, alhoewel in harde steen lastig een deuk te vallen is. De aanwezige gendarme beende driftig op mij af om mij een offici�le waarschuwing te geven. Hij vond dat hij iets dreigends strengs moest doen en koos ervoor als agent zijnde streng te roepen dat ik op de verkeerde plek was geland. Maar toen ik zei dat ik dat ook niet echt met opzet had gedaan viel hij uit zijn rol, peuterde een steen uit een gleuf in mijn helm, liet die aan mij zien en zei: kijk nou toch eens jongen, je had wel dood kunnen zijn. Ik trachtte hem nog op een fout in zijn bewijsvoering te betrappen, tenslotte, al zal ik dat zorgvuldig geheim houden hier, ben ik geslaagd A-vlieger met een tien voor theorie. Dat mislukte, hij was zelf ook parapentist. Maar zonder die helm had ik ongetwijfeld ook dat niet meer kunnen constateren.

Foto rechts: zo moet het dus NIET

De lichamelijke schade is beperkt tot wat vocht in het linker polsgewricht, het GPS elastiek is even niet meer nodig voor vliegen, dus dat kan als drukverband dienen zodat ik met tien vingers kan typen. Aldus geschiedde bij een rustige ochtendvlucht, er was geen enkel excuus voor. Te laag aanvlogen, te laat gezien, en vervolgens gedacht dat de scherpe draai, die ik met Lala altijd maakte, met het nieuwe zeil ook wel zou gaan, of eigenlijk zonder nadenken. Maar deze draait al bij een klein beetje eenzijdig remmen, en bij veel remmen, als Lala net gaat begrijpen dat je wil draaien, boort deze zich min of meer in de grond .
En zo geschiedde.
De pols doet minder zeer dan die brandnetels laatst, maar vliegen is er vandaag niet meer bij. Een dokter-parapentist drukte en draaide. Niets gebroken. Maar die dokter bleek even later met een vijftien jaar oud zeil te vliegen want hij was arm: mocht zijn beroep niet meer uitoefenen. Fraude. Zegt Camille.Vliegen kon hij als een duivel. Ik pas morgen weer. Verduur de grappen op het terras van Le Chalet des Perrons. Havana als troost. Ik denk dat ik maar eens een tijdje ergens anders moet gaan vliegen want als ze me hier zien aankomen gaat de ene helft in een deuk liggen, de andere helft fronst de blik van morele verontwaardiging en de derde helft stuurt de politie op mij af om mij een vliegverbod aan de broek te laten geven, uit angst dat de burgemeester de boel hier gaat verbieden. Vreemd toch dat al deze mensen geen oog hebben voor het grote talent dat in mij schuil gaat. Vanmiddag was ik zowiezo niet de lucht ingegaan: thermiek waarbij de parasols dicht moeten. Alleen de profi's vliegen biplace en moeten soms drie keer met allerlei pendule capriolen met oren en al aanvliegen voor ze netjes kunnen landen. Zelfs hier boven is het nog dertig graden, dus in het dal 36.

zo. het is nu avond en nu typ ik alleen nog met rechts wegens spectaculaire opzwelling van de pols, dus voor het gemak even geen hoofdletters. een goede voorbereiding voor morgen, want dat wordt volgens camille de pijnlijkste dag. ik prijs mij momenteel vooral gelukkig dat ik het eerste uur nog goed heb kunnen drukken en draaien, want wist ik niets anders dan wat er nu te konstateren is dan had het toch minstens een serieuze dokter moeten worden. dat wordt dus even niet vliegen, maar mijn ambities in die richting zijn thans ook redelijk beperkt. vanmorgen nam ik mij voor alles netjes te doen want ik wist al dat ik hier dreigde te gaan gelden als het ongeleide projectiel op deze berg. en dan dit. bij stil weer.

Zondag 000723. Met goed vastgesnoerde band om de pols goed geslapen. Linkerhand met overleg neerleggen na omdraaien, dat wel. Camille had net geen gelijk, het was vandaag al ietsje beter. Flink in mijn verjaardagsboek Tacitus over Keizer Tiberius gelezen. In die tijd kon bij je aangebeld worden met een briefje van de keizer: gaarne uiterlijk eind deze week zelfmoord plegen. En dat deden ze dan, want zo hoorde dat. Maar behalve dat herken ik er veel Katholieke Universiteit Brabant in. De tekst vanaf zondag heb ik wel maandag getypt, zal ik bekennen. en toen deden zelfs de hoofdletters het weer zonder pijn. De zondagnacht was als nacht de slechtste, want er bleek toch een rugwervel uit balans. Dat was ik na een uur of 12 al gaan voelen in mijn armspieren, een uitstraling van afklemming. Zondagnacht vond die wervel dat hij aan de beurt was en hij ging maar eens op weg terug naar zijn plaats. Uitstraling weg, maar nu vlammende pijn op de plek des onheils zelve. Auto op het weiland zuiver waterpas geparkeerd, mooi recht op de rug liggen, beetje wiebelen, af en toe even de stromende regen in voor een voorzichtige nek- en rugoefening in stand. Om vier uur was de wervel tevreden terug op zijn nestje en mocht ik ook nog slapen. Dit eindigde vandaag, maandag, natuurlijk in een lichte hoofdpijn. De bovenaanhechting van de rechtsdijbeenbuigspier is ook niet helemaal jofel, het rechtsknieheffen dient even met consideratie te geschieden, maar dat valt in de foutenmarge. Nu maar hopen dat zich niet nog andere van mijn onderdelen zich bij mij gaan melden met wensen.
Het menselijk lichaam is een wonder. Dit zijn uiterst gecompliceerde herstelwerkzaamheden. Maar het meest verbijsterende is dat het lichaam weet welke van de miljoenen uiterst gecompliceerde werkzaamheden die het in zijn repertoire heeft op het zich voordoende probleem moet worden toegepast. Dat geldt voor menselijke lichamen in het algemeen, doch in het bijzonder voor het mijne, waarvan de garantieperiode toch immers reeds lang verstreken is.
Het weer is omgeslagen. En het zal bovendien nog een paar dagen duren voor ik weer met plezier aan de linkerrem van mijn zeil trek. Tijd om maar eens naar huis te gaan. Via wat vliegplekken in het gebied van Maas en Semois die ik niet ken. Inspectie. En dan blijkt weer wat het gevaarlijkste is van dit soort vliegreizen: de grote weg. Een monsieur R4bestel die maar eens naar links gaat om in te halen zonder te zien dat ik daar al rij. Mijn toeter redt. Op de heenweg had ik al een monsieur IVECO truck met een vergelijkbaar plan. Ik zit net iets later bij mijn toeter dan de twee meter achter mij op de linkerbaan rijdende andere monsieur VOLVO truck. Zijn machtige bronstige kreun redt mij, want ik denk niet dat iemand mijn toeter heeft gehoord. En zo leefde ik nog om het va-te-faire-fiche gebaar van monsieur IVECO in ontvangst te nemen. En zonet stonden ze in een zeer plaatselijk spuitfestijn na een wolkbreuk stil, ik was gelukkig op tijd met remmen. Er stond een autootje achterstevoren aan de andere kant van de sloot in het weiland. Even later nog een rookwolk van een in brand gevlogen auto, met op de rem trappende kijklustigen.
Op weg naar mijn inspectiegebied zou ik, wist ik daar in het dal van de Maas langs een bruggetje komen waarachter tegen een eenzame helling een dorpje ligt van twintig huizen. Daar hebben bassist Gerard en zijn vrouw Anjo eentje van gekocht, voor 15 000 gulden of zoiets, waarna ze maar eens begonnen zijn met pannen er af, dakbalken vernieuwen, pannen wassen, pannen er weer op, en zo verder. Ze zouden er wel niet zijn, maar toch even kijken, en ze waren er wel. Dat was dus pasta met saus van net door buurman aan het hek gehangen zak lokale paddestoelen, en fruitige rozeetjes in een rustieke Anton Piek keuken. En Gerard die de volgende ochtend in de stromende regen bij je auto staat om te melden dat meneer kan komen omdat de croissants zijn gehaald. Kijk, dat bedoel ik nou.
Het inspectiegebied Maas-Semois kent 9 vliegplekken, voor alle windrichtingen wel ��n, en gemiddeld op twee uur van huis. Maar met dit weer vliegt niemand en met deze pols kan ik alleen maar blij zijn dat ze me niet in verleiding brengen. Over een weekje weer. O, ja, die hartkeelklop van schrik, die tot mijn verbazing niet kwam (zie "Groeten van le Diable"). Gerard wist waarom die bij mij niet werkt: mijn b�ta-blokkertje. Dus dat verhaal van "te eng om bang voor te zijn", mooi bedacht, maar streep het maar door. Bert.