000624

Beste Mensen,

Les 2 Alpes, Zaterdag, 000624. Ik was vandaag gereed om weer geheel tot de Heer zijn Taas te stijgen, de angst is bezig echt te verdwijnen, ik voel me een soort manta maar dan in de lucht, die hebben toch ook geen hoogtevrees? Maar de thermiek was minder dus ik haalde de tweeduizend niet eens. Wel kon je deze middag zo lang vliegen als je wou. Ik ben toch nog een keer terug naar mijn nest gevlogen voor een koffiepauze met sinaasappel, maar eigenlijk omdat de geestestoestand hoog in de lucht voor mijn toch niet urenlang "sustainable" is. Er blijven momenten komen waarop ijlheidstrillemientjes dienen te worden bestreden met grond onder de voeten.
Boven op de helling in de thermiek landen is geen sinecure, en, Fons maakte al een grapje over bakstenen, maar inderdaad, bij zware thermiek en weinig kleren en bagage moet er een waterzak met een liter of acht mee. Maar, zonder extra gewicht landen is een mooie oefening en vandaag twee keer prima gelukt hoewel niet, zoals de locals dat doen, drie meter voor de windzak. Ik houd mij overigens aanbevolen voor een goede Franse vertaling van De Heer Zijn Taas. Ik krijg het mijn vrienden hier niet exact uitgelegd. 

Ik stel ik jullie even voor aan Camille. Dit is Camille. Camille is altijd boer geweest, nooit getrouwd, en nu heeft hij een pensioentje. Hij heeft drie honden, die voorste wolf is een Canadese mezus en mezo, die gele is een bastaard met veel labrador, en dan die zwarte, een wat schuwe schaapshond, maar hij heeft toen hij jong was op schapenhoedgebied alles gekund. Het hele gezelschap is zeer op leeftijd.
Rogier, een van de locale parapentisten, die 's zomers voor 80 gulden toeristen meenemen met een parapente "biplace", kwam een nieuwe biplace testen en afstellen. Ik was binnen wat bezig maar zag hem gaan: Na een tijdje zag ik hem terug: Ineens had ik het benul Rogier te vragen: wie is er met je mee geweest voor de test?

Nou dat was Camille, hier links met testpiloot Rogier. Dat schijnt voor Camille een normale bezigheid. Hij is er immers toch altijd. Ik heb Camille gevraagd of de pijp uitgaat bij vertrek. Dit bleek het geval. Hij had vanaf de begintijd van de parapente, zo'n 15 jaar geleden, er bij gestaan, en dat werd door de toenmalige pioniers gewaardeerd want Camille wist van wind en weer. Parapente-vliegen was in die begintijd niet erg gezond, zegt Camille voorzichtig. Maar drie jaar geleden stond er ineens zo'n vlieger achter hem klaar met opengeknoopte biplace-gordel. Hij had hem zich geheel zonder sputteren laten omdoen en had onder luid gejuich het luchtruim gekozen. Sindsdien is dat voor hem iets heel gewoons geworden. Hij is vaak testpassagier bij het vliegklaar maken van nieuwe schermen.

Met Camille heb ik al heel wat afgepraat. Zeer aangenaam gezelschap. Heeft alle tijd. Net als ik. Hij kent de hele Ecrins natuurlijk. Ik heb hem alle keutels beschreven van mijn mistwandeling op de verheven keutelwei naast de gletscher en hij heeft mij verteld welke beesten het waren. Ik had al een Frans Alpenbeestenboekje gekocht dus hij kon ze zo aanwijzen. Maar ik versta hem inmiddels uitstekend: hij zegt Ecring, Mouling, bieng enzovoort.  Het verbaasde hem niet dat ik er geen beest gezien had, en hij lei mij uit hoe je het aan moest leggen om er wel iets van te zien. Dat was ook weer iets dat ik zelf had kunnen bedenken: achter een bultje gaan liggen en rustig wachten. Maar ja, het is toch goed dat zoiets af en toe weer eens gezegd wordt. De keutelaars van vingerdikte noemt men hier "marmottes", maar die worden wel ruim een halve meter. Die stenen voor hun holen zijn inderdaad kinderhekjes, de holen zijn voor de vossen te klein dus ze hoeven er alleen maar voor de zorgen dat de kinderen niet buiten gaan spelen als zij uit eten zijn. Nou, steen er voor dus. Marmottes zijn goed te eten, maar je mag ze niet schieten als een parkwachter in de buurt is.
Ik heb Camille verteld van mijn zwerfplannen door de "Ecring" per parapente met wat kaas en een slaapzak. Leek hem een goed idee. Water is overal. Met een slim licht wapen (ik dacht zelf aan een klein licht kruisboogje), kun je zelfs nog af en toe ��n van die duizenden marmotten schieten en roosteren. Zo ��n keer in de week, ik ben niet zo'n vleeseter.

Enfin, terug naar de Pr� du Bonheur. Als je gewoon bij les 2Alpes de haarspeldweg afdaalt heb je op de weg Briancon-Grenoble twee wegwerk trajecten met alternerend verkeer en telkens tien minuten wachten. Maar er is een andere weg, zie hiernaast, en dan ben ik in een half uurtje op mijn Pr�. Waar ik deze keer de was ophang die in de koelbox, vandaag dus even thermobox, heeft gelegen. Ik had goed warm water van mijn zwarte waterzak met douchekop, die "sunheater shower" heet, maar in mijn volksmond inmiddels de "watertiet" is gaan heten.

Hier zie je de beek lopen aan de rand van de Pr� du Bonheur, let ook op de witte wijn die daar rechtsonder te koelen ligt en die ik inmiddels lekker opgetetterd heb, de condens sloeg er op toen hij uit de beek kwam.
In de schemer liep vlak achter mijn auto doodgemoedereerd een haas onder mijn was door naar de beek om wat te drinken. Ik keek om, wij zagen elkaar en hij vergat te schrikken. Hij keek nog wat verbaasd en ging maar eens verder. Doodgemoedereerd. Op mij is men hier niet ingeschoten. Dat geritsel dat hier 's nachts nauwelijks tot aangevreten alpenweide leidt dat zullen dus wel hazen zijn.

Pr� du Bonheur Zondag, 000625. 's Avonds bij aankomst blijkt de Pr� half gemaaid! Die komt morgen natuurlijk voor dag en dauw de rest maaien. Ik slaap maar in het volgende weiland, waarvan de "herbes" al gemaaid en gerold gereed liggen voor afvoer.
Pr� du Bonheur Maandag, 000626 's ochtends. Geen tractoractiviteit op de Pr�. 's Avonds is de rest evenwel ook gemaaid. Om nu naar mijn beek te rijden over dat hele gemaaide veld en daar geheel ongedekt te gaan staan pronken...nee. Ik parkeer aan het begin van de Pr�, nog net op het toegangspaadje dat een slingertje is door een bomenrij, de weg en ik zien elkaar niet.
Plots komt er een stationcar achteruit op me af. Ik wuif door zijn achterruit en maak aanstalten ruimte te maken.
"Ne bougez pas!" zegt de man.
Hoewel ik deze kreet uit Franse crimi's ken als men de dader onder schot heeft blijkt dit pure vriendelijkheid: hij kwam alleen wat koeienstaken halen, en dat deed hij wel even lopende, dus ik hoefde geen ruimte te maken.
Hij raadde mij helemaal naar achter te rijden want daar ik ik prachtig aan zijn beek staan.
Opgelucht prees ik zijn landje en vertelde hem dat ik het de Pr� du Bonheur noem.
Dat kon hem duidelijk weinig schelen. Hij had paarden. De herbes gingen de schuur in voor de winter. Zijn dochtertjes van 17 en 5 kwamen nu uit de auto en knikten hevig: paarden!
Een warme zwaai bij het afscheid, na mijn de belofte geen "cochonnerie" achter te laten Waar wordt een nomade nu niet slechts grommend getolereerd maar zelfs zo welkom geheten?

Grenoble Dinsdag, 000627. Mijn Astral Deux lag inderdaad dinsdag op het postkantoor van, in een kartonnen bananendoos. Van pure vreugde koop ik nog boeken, over geologie, sociale dieren (omdat ik begin te geloven dat filosofische ethici gekenmerkt worden door het willen spreken over iets waarin ethologen-psychobiologen, die de laatste jaren enorme vooruitgang hebben geboekt, de eigenlijke deskundigen zijn), en de geologie van de Ecrin. Een kunststof reliefkaart van de Ecrins bijna een vierkante meter past precies tegen het plafond van mijn auto. Dat is prachtige isolatie en een veel beter slaapmiddel dan schaapjes tellen. Snel terug naar Les 2Alpes! De charmante echtgenote van de het parapente-schoolhoofd, door mij tot haar duidelijke genoegen consequent aangesproken als Madame la Directeuse, was zo vriendelijk de luchtdoop van Astral te vereeuwigen.

Hij vloog geweldig, maar door gebrek aan thermiek landde ik, om niet naar Venosc te zakken op een weitje onder de startbaai. Dat bleek hermetisch van de bovenwei gescheiden door een steile brede strook hoge brandnetels tot navelhoogte. Alpen-brandnetels branden heter dan de Nederlandse, en hoe hoger hoe heter. Korte broek. Geen keus. Tanden op elkaar en er door. Ik ben tenslotte een Germaan.
Plaatje links is een verkleining, met rechtsklik > set as wallpaper krijg je hem full screen in je PC.

Een uur lang dacht ik dat het redelijk zou aflopen. Maar toen begon het. Pas in de vroege ochtend heb ik nog wat slaap gevat, en pas na 24 uur was de jeuk enigzins draaglijk geworden.