990626

Het Terril van Zolder.

Dat zou een Suske en Wiske kunnen zijn en zal het waarschijnlijk ooit ook wel eens worden. Het is een heuvel die voor laaglanders uit de Kempen en omstreken aanspraak kan maken op de titel berg, want hij is wel 50 meter hoog. Het Terril dwingt respect af want het bestaat volledig uit gestort mijnafval van tussen de wereldoorogen. Er waren geen bergen in de Kempen. Op de schop opgetast door magere versleten mannen vrouwen en kinderen voor een paar franken per werkdag van heel wat meer dan acht uur, de mensen op wiens schouders Europa staat, al leidt dat niet tot een wezenlijk verhevener blikveld.

Dat is lang geleden, dus het heeft iets van een spookveld, een verlaten industri�le zucht. Bordjes verboden toegang, prikkeldraad, en daar achter weer schrikdraad. Gele bordjes met zwart flitsteken, het doodshoofd ontbreekt er nog maar aan. Het is niet pluis op het Terril van Zolder, men is er later maar afval gaan storten. Toen zelfs in Belgie niet meer alles gestort mocht worden en enige controle begon, heeft men het storten daar be�indigd, onder het motto: dit is nu geen stortplaats meer, dit was vroeger een stortplaats. Voor controle moet u op de nieuwe stortplaats zijn. Die is een eindje verderop, waar een keurige met zeil afgedekte betonnen bodem is gemaakt.

Het Terril wordt niet bezocht. Het is er leeg. Rond het Terril zou menige Belg een gezellig frietkot met natuurspeeltuin overwegen, ware het niet dat we vlakbij het Terril zijn. Je waant je in de eindeloze Russische berkebossen, gras, plassen, muggen, alleen het beekje dat het water van het Terril afvoert, heeft een wat eigenaardige kleur. Stinken doen echter pas de plassen direct onderaan de helling. De hazen voelen er zich op hun gemak, de korhoenders schreeuwen zich schor, en van de top van het Terril vliegt een grote gele vogel met een spanwijdte van 18 meter. Dat ben ik.

Zonder kleerscheuren en met slechts ��n schok was ik boven geraakt, en dan nog wel van de moeilijke Noordkant. Daar was ik per ongeluk uitgekomen door de pijl van mijn GPS te volgen, die denkt dat ik vlieg en zich niet aan de wegen houdt. Zo kwam ik in een groot bos, en, telkens wachtend op open plekken tot hij zijn satellieten weer had gevonden leidde hij mij tot drie koeien die volgens hem op zeshonderd meter van het Terril stonden. Pas toen ik uit de auto was gestapt om eens rond te kijken zag ik dat hij gelijk had. Moe en uitgevlogen lig ik midden in het bos op mijn luxe bed met uitzicht. Dit zijn drie vleeskoeien, die gaan ze niet melken. Ik hoop trouwens dat ik ze niet te eten krijg. Een van de drie heeft behalve uiers ook een piemel.

Eenzaamheid. Als ik hier sterf ben ik uitgestonken voor ze me vinden. Een rustig gevoel. De BBC World Service toont weing smart over het verlies van Kraicek, en ik doe maar een dutje. Internet blijft erbij dat het morgen regen wordt en zuidwestewind. Dat internet is ook niks: twintig weersites en allemaal rotweer.

Groeten uit Belgi�,
Bert