Zorgen over ons klimaat, vijftig jaar geleden in Nederland

FORUM OVER ONS VOORTBESTAAN
Godfried Bomans, In the series Cursiefjes, KRO radio (Nederland), November 5, 1971

V.: Dames en Heren, De verontrusting over ons leefklimaat neemt wel toe, zeker, maar nog steeds niet snel genoeg. De bedoeling van dit forum is daar verandering in te brengen. Wel, kort geleden hoorde ik op de televisie een socioloog zeggen, dat de mensheid nog vijfendertig jaar te leven heeft. Professor Dijkstra, wat denkt u daarvan?
P. D.: Dat is wel zeer optimistisch gezien! Vijfendertig jaar! Toe maar! Als het er tien zijn, dan is 't veel!
V.: Zo mag ik 't horen. En u, dr. Kneepjens?
D. K.: Tien? Ik help 't hopen. Maar ik geloof, dat we met vijf al aan de ruime kant zitten.
V.: Móói! En u, professor Goudszwaard?
P. G.: Vijf jaar? Dat is mensen zand in de ogen strooien. Als ik een ruwe schatting mag geven, dan zeg ik vijf maanden.
V.: Dát is taal! En u, professor van Vliet? Maar kort, want de tijd is al bijna om.
PvV.: Vijf weken.
V.: Dat is wel érg kort.
D. M.: Ja, en dan moet nog alles meezitten. Vijf dagen
acht ik waarschijnlijker.
V. (ZACHT): Doctoranda Meier, mag ik u erop wijzen dat dit programma pas over twee weken wordt uitgezonden? Kunt u er niet een maand van maken? Anders zitten we hier voor Piet Snot.
D. M.: Goed, een maand dan, maar alleen terwille van de uitzending.
V.: Regisseur, wilt u het vorige antwoord van doctoranda Meier eruit knippen? Ik zal de vraag nu opnieuw stellen. Wel, doctoranda Meier, en hoe lang geeft u ons?
D. M.: Hoogstens 'n maand.
V.: Wel, dan zijn we de kring bijna rond. Ik zie geloof ik dr. Adriaans nog, die nu zijn vinger opsteekt.
D. A.: Ik vind 't verkeerd, dat we rekening houden met de datum van uitzending. Die vijf dagen van doctoranda Meier zijn inderdaad juist.
V.: Kom, dr. Adriaans, werkt u nou mee.
D.A.: Nee.
V.: Mag ik u er dan attent op maken dat wanneer dit programma over twee weken niet wordt uitgezonden, het m.i. ook niet gehonoreerd wordt. Dus geen uitbetaling.
D. A.: Goed, dan wil ik tot drie weken gaan.
V.: Hartelijk dank. Wel, dan blijft alleen professor Kokkelkoren nog over. Maakt u 't wél kort, professor Kokkelkoren, want de tijd wordt steeds krapper.
P. K.: Het spijt me, dat ik roet in 't eten moet gooien, want het is niet alleen een kwestie van uren, maar van minuten.
V.: Toe nou, professor. Denk aan de uitzending.
P. K.: Ik denk helemaal niet aan de uitzending. Ik denk aan de opname. Hoeveel tijd hebben we nog?
V: Nog vier minuten.
P. K.: Dat halen we niet.
V.: Kom nu toch, professor!
P. K.: Nee, hoor, dat halen we niet. 't Kan elke seconde gebeuren.
V.: Nou... is dat niet wat overdreven?
P. K.: Let op m'n woorden. Mag ik mijn argumenten eens samenvatten?
V.: Jawel, maar kort, kort. De tijd is bijna om.
P. K.: Dan wou ik om te beginnen zeggen...
(HIER BREEKT DE OPNAME AF)