Gestrand
Gemaakt:  20 September 2006

Verkort dagboek van Opa met fotoos en onderschriften van Bert

Treinreis voorspoedig, inchecken op de computer makkelijk, want er staat een dame die je wijst wat je moet doen. Dus de lange rij vermeden. In de Boeing 767 met 285 zitplaatsen, gelukkig niet vol, deelt de captain mee dat er een runway is gesloten en t'vertrekdus 45 min later is. Take off uiteindelijk kwart over twaalf, en aankomst ook 45 min later, dus ca 20.50 LT. Daar helaas drie kwartier in de rij voor de paspoortcontrole. Wachtende Bert op knipnagels want terwijl Bert naar Entebbe was was er een onweer met windstoten en hagel en was de boot losgeslagen van zijn ankers en op de kust gezet, waar veel stenen. Dit per telefoon gehoord omstreeks 20.15. Rijdend naar Jinja  2 uur was dus de vraag, hoe erg, misschien.total loss? In stikdonker, met in de verte heel veel lampen van vissers die daar  hele kleine visjes mee lokken (link naar foto), langs allerlei kleine paadjes naar een steigertje, kwam op afstand een lichtje en een stem en daarop een kano/roeibootje (maar dan met peddels, aan roeiriemen doen ze niet) en bracht ons naar een scheefliggende vastgelopen dhow. Optimisten zeiden: geen schade en vermoedelijk geen lekkage. Maar dat kon natuurlijk niemand weten, Dus maar in de boot gaan slapen met Doy, de 17-jarige hulp en wachtpost, ik gelukkig aan de lage kant. Berts bed was de hoge kant. Gelukkig is hij 's nachts maar één keer uit bed gevallen.

Foto: Ochtend na stranding. Opa aan het ontbijt. De strandstoelen gleden naar beneden.

s' Morgens door Bert enige naburige visserlui of zo gevraagd om een man of twintig te leveren om te proberen de boot weer drijvende te krijgen (en dan te zien of hij echt bleef drijven), eerst om één uur maar veranderd in vier uur vanwege afspraak met Klaus om in zijn huis, (schildersatelier of restaurant) te gaan lunchen. Maar uit nieuwsgierigheid of enthousiasme kwamen een man of vier om elf uur, na wat pogingen en onderzoek door gefluit en geroep naar naburigen aangegroeid tot 13 man.

Foto: even later stonden hier dertien zwarte kerels
tot over hun knieën in de prut en stenen te duwen,
en twee witte, waarvan één héle oude. Hoezo bilharzia?

Na vele pogingen, vóór draaien, achter draaien, dreef de boot om ca 12:45 uur. Het pompje aangezet en die leek te lozen, dus geen lekkage. Verlichting en vreugde.  Dus wij gewandeld door allerlei rode slordige paadjes naar een voor mijn ogen in de wildernis, maar wel aan het Victoriameer gelegen huis, waar een voortreffelijk maaltijd met Oostenrijkse noedels ons werd opgediend.

Foto: Bij Klaus, zijn kunst aan de wand, zijn varkens bouten op tafel

Daarna op de motorfiets via vissersdorpjes met uiterst primitieve hutjes en veel vrolijke kindertjes over de railway-brug over griezelige paadjes naar Jinja, vol met mensen en markt, vooral de vrouwen zeer verschillend gekleed, waaronder vele spectaculair. Tegen 6 uur weer aan het steigertje afgehaald door Doy. De foto's geven m.i. spectaculaire beelden van het avontuur met de Dhow en maken duidelijk welke spanning en emoties wij hebben ondergaan.

Foto: de dhow drijft weer. Jochem repareert met zorg een sigaar. Op de achtergrond de bron van de Nijl.

Terwijl ik dit schrijf reciteert Doy Engelse zinnetjes die Bert hem voordoet en reciteert Bert Kiswahili naar voorbeelden van Doy. Interessante leermomenten. Er valt inmiddels een zacht regenbuitje.