Lingeblog Home

Recent blogs

Crt 180902 Lastedit 20-12-27

De Slach by Langweer

Aanstormend jollentalent Leen van Willigen
maakt op Langweer een einde
aan de Bleeker-hegemonie

Trillend van de zenuwen begaf ik mij naar Langweer voor de zwaarste jollenconfrontatie van ieder seizoen: tegen mijn neef en naamgenoot Bert Hamminga 831 op Langweer, zijn thuismeer.

... de twee Berten Hamminga quasi amicaal mooi weer spelend voor de wedstrijd ...

Vrijdagavond werd ik te eten uitgenodigd bij mijn neef met goede wijn. Ik doorzag onmiddellijk de truuk, dus ik ging gewoon. Hij leek heel ontspannen te converseren maar ik kon heus wel zien dat hij maar deed alsof. Terwijl hij toch de laatste tijd verdomd hard gaat.

De pas ingezette stents van Durk, neef van KWVL-erelid D.F. Zandstra moeten nog wat zetten, maar dit wilde hij natuurlijk niet missen. Uit eerbetoon tuigden wij andere jollenzeilers zijn boot op, lieten hem te water, en dienden een vergeefs verzoek in bij de havenmeester om Durk er met de kraan in te zetten.

... wij tuigen Durk's 861 op en laten die te water, zie ook hoe collegiaal mijn neef (rechts van mij) meehelpt ... maar ik weet heus wel wat daar achter zit ...

Durk in zijn karakteristieke Viking-houding was geroerd door onze hulp, en, ja, daar deden wij het natuurlijk allemaal voor ...

... De EUX van Louis en de creatieve en gunstig in de prijskwaliteitsverhouding liggende wedstrijdtribune van de Koninklijke Watersportvereniging Langweer ...

Dat Langweer de opmaat is van naar onze wel zeer internationale septembermaand (twee Ieren, en Jap en twee Fransen op het klassenevenement Grou!) kon je wel zien aan de deelname van een jol uit EUX (zoek DAT maar eens op), gestuurd door Durks broer, die heet, ik raadpleeg even de inschrijvingslijst, Louis Faiverinius van Ameijden Zandstra. Ja ja, en hij woont nog in Langweer ook, wij zijn hier niet voor de kat zijn viool! 

Op zaterdag hebben wij een tijdje op de Wielen bij het startschip gelegen, maar er kwam geen wind. Wel raakte ik geintimideerd door de elegante wijze waarop mijn neef op het spiegelende water dreef. Kon ik dat ook maar zo, dacht ik jaloers.

... op weg naar de haven zeilde ik het jollenveld op afstand, waarom krijg je daar nou geen punten voor?  ...

Toen de N vlag over de A werd gelezen en ik de flitsen die daarover bij mij te rade gingen had uitgelegd dat dit de kutvlag was ("die houden we er in meneer!"), zeilde ik het hele jollenveld naar de haven op grote afstand, waardoor mijn neef zo uit zijn doen raakte dat hij een sleepje vroeg en deze nog extra betaalde om mij nog juist vóór de haveningang aan die sleeplijn voorbij te spuiten.

Die terugkeer was natuurlijk het startsignaal voor de feestelijkheden. Met Willem, Mia, Bert Bos en Louis Faiverinius van Ameijden Zandstra ging ik nuttigen in de Drie Zwaantjes. Mia bestelde een port, en het meisje van de bediening wist even niet wat dat was. Ik zei: schrijf maar op p-o-r-t. Komt goed. En inderdaad, want ze vertelde bij het serveren dat ze er nu van wist en ook even had mogen proeven. Waarop Bert Bos toen ze weer weg was voorstelde dat we straks dan maar eens een paar ingewikkelde dure whiskeys moesten bestellen. Twee soorten. Deze keer kwam Sanne terug met vier glazen, in twee zat van elk een klein beetje voor haarzelf dat ze had mee gekregen om met ons te proeven. Niet alleen had ze het goed (zacht en minder zacht), maar ze kreeg van ons ook het uitleg van barley, grain, malt en blended.

Bert Bos raakte verdacht goedgehumeurd en bood mij een ijskast aan die op gas, 12 en 240 kan. En dat was hij de volgende dag NIET vergeten: hij stond er! Na een pizza ging men uiteen, behalve Louis en ik, want wij had toch nog behoefte aan nog een enkele verfrissing ter ondersteuning van diepgravende gesprekken, over jollen natuurlijk. In zijn sympatieke dorpswoning toonde Louis F. van A.Z. mij nog een originele Cockshott-bouwtekening. Als ik die bij iemand vind vraag ik altijd of ik hem even mag laten scannen. Het mocht.

Zonder al te veel hinderlijke omwegen bereikte ik vervolgens uiteindelijk zelfs zonder een nat pak op te doen mijn onvolprezen micro-camper voor toch nog een redelijke nachtrust.

De zondagochtendwedstrijd. Welnu, als het waar is wat ik wel eens hoor, dat alles verkeerd doen even knap is als alles goed doen, dan heb ik indrukwekkend gepresteerd. Achteraan bij de hoge boei, in het voordewindse rak over de volle lengte  van het meer goed de windstuwingen gezocht en aansluiting hervonden, maar het laatste grotere kruisrak was het mooiste: mij ingeprent geen rare hoeken te zoeken en gewoon goed op de schiftingen te zeilen ging ik tevreden overstag voor de laatste stuurboordslag naar de boei. Dat was mooi gegaan! Dacht ik. Ik had mij keurig aan mijn voornemen gehouden en alleen op de wind gelet. En ... ik bleek weer achteraan te liggen.

En wie had vooraan als eerste zijn valblok over de meet gedrukt? Jawel de EUX van Louis F. van A.Z.  Zo'n man kan mij dus 's avonds glansrijk verslaan met doorzakken en dan de volgende ochtend nog even zijn broer te grazen nemen die met nog maar half opgedroogde stents de hele wedstrijd vooraan had gevaren! Achter Louis had Leen van Willigen het onmogelijke gedaan en Durk ook nog weten te passeren. Eigenlijk maar goed ook, want toen Durk nog zo'n eind voor lag hoorde ik al mensen over dat de klassevoorschriften niks over stents zeggen en dat dat dus niet mag. En ach, in de jol mag immers alles zolang je maar niet wint, dus zo zat Durk weer goed.

Ja de oorzaak van mijn falen is nu wel duidelijk, dacht ik: ik kan gewoon niet zeilen. In de pauze zette ik het onderlijk maar flink losser, je moet toch iets proberen.

In de tweede zondagwedstrijd kwam ik na een heel lang kruisrak twee achter Jeanet bij de hoge boei, zag goddank tijdens het ronden die vlaag al die bakboord in het voordewindse rak aankwam, ging er heen en nam de leiding. Jeanet weg, Durk en Willem vlakbij, de rest was nog een flink tijdje aan het kruisen. Durk had geen snelheid. Willem natuurlijk wel als altijd in die omstandigheden, en de lichte brigade kwam aanstormen, met ook weer Jeanet.

Ik kwam mijn neef tegen, achteraan in de vernieling kruisend. "Gaat het gebeuren?" kon hij er nog uit persen. U begrijpt: zoete vreugde vulde mijn gemoed.

Vlak tussen Willem en Jeanet 1,2,3 om een stuurboordsboei het lange kruisrak naar de finish in. Wij eerst een stukje bakboord  en de volgers natuurlijk meteen overstag, waar ze langs de stuurboordwal duurzame stuwing kregen. Die verrekte Leen van Willigen en Daan Daniels. Ik keek nog eens onder de giek en daar lag, de Here vergeve mij voor wat ik mompelde, mijn neef! Honderd meter onder mij, maar al vooruit, bezig om om mijn finish-afstand te komen. En het bleef daar continu een beetje harder gaan.

Wat nu? Wanhopig keek ik in de richting van bakboord. Zou ik overstag gaan dan zou ik daar over bakboord straks de voordewindse regenbogen in de verte tegenkomen. Maar die voeren ... zelf over bakboord!!!

Hup er heen. Maar ik kreeg hun wind niet en bleef over bakboord op ze af varen. De voorste regenbogen kregen mijn wind en moesten gijpen. Verloren!

Maar toen gijpten ze terug. En ik kreeg hem toch. Overstag naar de finish. Daan en Leen niet meer te halen, vlak achter Durk en mijn neef Bert langs die de finishboei nog lang niet konden halen. Vóór de finish lag aan stuurboord voor ons een kanaal. Daar kreeg ik wind uit. 3. Ja je moet toch wat als je niet kunt zeilen.

Leen? Twee. Ruim voldoende voor een verpletterende overwinning. Van deze jongeman gaan wij nog veel horen!

... boven de koppen kon ik nog juist de jeugdige gespierde Leen van Willigen kieken, geweldig in zijn nopjes met zijn inderdaad geweldige prestatie: winnaar van Langweer 2018! ...

... toch buiten de prijzen heb ik mij maar nuttig gemaakt met de groepsfoto, vrnl Siebrand,  Willem, Leen en Louis. Ik vond er toch wel meiden bij horen, die gelukkig na enige aarzeling bereid waren. Let u maar even niet op Louis ... let u wel op café de Drie Zwaantjes op de achtergrond, een Cultureel Watersport erfgoed van de eerste orde. Wie daar nooit een prijs in ontvangst heeft genomen telt in de zeilerij niet mee ...